پرسش

سلام
من پسری 16 ساله هستم كه از بیماری لاعلاجی رنج میبرم كه فكر میكنم بیشتر جنبه روحی دارد . من هر شب با گریه به رختخواب میروم و هر صبح در میان بی اعتنایی اطرافیان از خانه بیرون میروم. حتی اگر ساعت 11.5 هم به خانه برگردم كسی جویای احوالات من هم نیست
. همه غافل از اینكه من هر روز از خانه فرار میكنم و شب از زور گشنگی به خانه بر میگردم با بی توجهی به كار خود مشغولند. چه كار كنم كه از این بیماری رهایی یابم . تو را به خدا كمكم كنید.

پاسخ

سلام، من اصلاً فكر نمی كنم شما بیماری لاعلاجی داشته باشید بلكه بیشتر احتمال می دهم كه از كم توجهی یا بی توجهی اعضای خانواده نسبت به خودتان در رنج هستید. نیاز انسان به عشق و محبت ، نیازی بدیهی و طبیعی است .همه ما نیاز داریم كه ما را دوست بدارند و ما هم متقابلاً محبت خود را به دیگران ابراز كنیم. پس این فكر را از خود دور كنید كه به بیماری لاعلاجی دچار شده اید. به جای این افكار ،وقت بیشتری را با خانواده تان صرف كنید و به آنها محبت كنید. در اموری كه می توانید به مادرتان كمك كنید و مطمئن باشید كه پس از مدتی ،پاسخ این رفتار خود را به خوبی دریافت خواهید كرد (اصلاً شاید بی توجهی افراد خانواده نسبت به شما ، ناشی از رفتار خود شما بوده .فكر كنید كه آخرین بار چه زمانی از روی فكر و سنجیده ،به یكی از آنها محبتی كرده اید؟) شاد و سرفراز باشید.