پرسش

با سلام
مادرم نسبت به قبول نشدن من در كنكور خیلی حساس هستند و حتی خواهرم ولی پدرم بی تفاوت به نظر می رسن . من خودم هم ناراحتم كه قبول نشدم و حتی پشیمونم كه چرا انتخابای پایین تری حتی جاهای دور دور نزدم و از خونه فرار نكردم من با اینكه رتبم زیر 10000بود و می تونستم یه جایی حالا غیر از مهندسی قبول شم ولی این كار رو نكردم و اون موقع بدون در نظر گرفتن امروزم فقط جاهایی رو زدم كه می دونستم اگه قبول شدم میرم ولی حالا تحمل خونه موندن رو ندارم كارهای خونه هم كه انگار منتظرم بودن قبول نشم و.لقب پشت كنكوری گرفتن هم دیگه مثل پتك تو سرم میكوبه .
دیگه از اسم كنكور هم خسته شدم و ساعاتی كه به عنوان درس خوندن میام تو اتاقم فقط گریه میكنم و غصه می خورم نمی دونم چقدر باید بخونم كه رتبم بهتر از پارسال بشه واقعا خستم از همه چی بدم میاد حتی اگه پای تلوزیون نشسته باشم و سریال مورد علاقم رو ببینم و بعد یه دفعه پیامای بازرگانی شروع بشه حرف كنكور و تبلیغات برای كنكور پیش بیاد میام تو اتاقم و به فكر فرو میرم . اصلا نمی دونم چی كار كنم .
شما میگید چی كار كنم ؟

پاسخ

این حس شما كاملاً طبیعی و قابل درك است. این نكته را در نظر بگیرید كه اگر واقعاً خواستار ورود به دانشگاه هستید كه مطمئناً همین طور است. باید به چون یك فرد فرهیخته این جامعه در محیط های اطراف خود به جای این كه تاثیر پذیر باشید تاثیر گذار باشید . و خانواده هم مهم ترین این محیط هاست. و بدانید كه كنكور یك پروژه فردی نیست بلكه یك پروژه جمعی و خانوادگی است. این بدان معنی است كع موفقیت و شكست شما موفقیت و شكست تمام خانواده ، معلمان و مشاورین شماست. پس همه باید در این راه مساعدت كنند. موفق و مؤید باشید.