پرسش

من 22 سال دارم فرزند دوم هستم 2خواهر ویك برادر دارم خواهر بزرگترم ازدواج كرده وبرادرم فرزند سوم هست برای اوبا اینكه كوچكتر ازمن است مبایل خریده اند باماشین به سربازی می رود ومن بااینكه دانشجو هستم هیچ توجهی نمی كنند ومن دانشجوی شهرستان هستم منهرچه سعی می كنم بی تفاوت باشم نمی توانم انگار از تهدل می سوزم هرچه به خودم میگویم مال دنیا ارزش ندارد ولیباز هم احساس میكنم غرورم شكسته شده هرچهبیشتر درس میخوانم تا بیشتر به من توجه كنند باز هم نمیشود همین چندروز قبل كه به شهرستان رفته بودم نمره 20خودم را كه دیدم اول خوشحال شدم ولی بعد گفتم چه فایدهی داره ممنون

پاسخ

سلام،
ببینم ارتباط كلامی و عاطفی شما با خانواده تان چطور است؟
شاید خانواده تان را عادت داده اید كه همیشه شما را "خود كفا" یا "قانع" یا "كم توقع" ببینند؟.
گاه در خانواده ، همه همیشه "ایكس" را چنان دیده اند كه گویی به هیچ چیز نیاز ندارد و با "كمترین" قانع است. دنبال خرید بهترین چیزها برای خودش نیست و كمتر پیش می آید كه در خواستی از والدینش داشته باشد...در چنین شرایطی ایكس باید به زبان بیاید و حرفش را به اهل خانه بزند. حتی اگر لازم باشد خودش مقایسه كند و به همه نشان بدهد كه به اندازه كافی به او توجه نمی شود و سهم مناسبی از محبت و توجه خانواده نصیبش نمی شود.
یك بار كه چنین مساله ای را مطرح كنید ، بقیه به صرافت می افتند كه ایكس هم دل داردو مثلا لازم است كه كادوی تولد هم بگیرد یا اینكه باید برایش ماشین خرید و نمره های خوبش را هم دید و تشویق كرد ...
برمی گردم به سوال اولی كه از شما پرسیدم . بسیاری از بچه های خانه ، كه به آنها توجه زیادی می شود، همان هایی هستند كه دائما این توجه را طلب می كنند و این موضوع را به وضوح و روشنی به زبان می آورند. و در طول ایام افراد خانواده عادت می كنند كه آنها را طالب محبت و توجه ببینند و طبیعتا در مورد آنها بیشتر حساس باشند و خود را مقید كنند كه حتما توجه خاصی نسبت به آنها نشان دهند .
شما هم لازم است مكنونات قلبی خود را بیان كنید و از ابراز آنها پرهیز نكنید . در واقع شما فقط با بیان افكار خود با افراد خانواده تان ارتباط برقرار می كنید و آنها نمی توانند صرفا با حدس زدن و گمان ، به افكار و احساسات شما پی ببرند.
امیدوارم توانسته باشم منظورم را به خوبی بیان كنم. - مشاور اجتماعی