پرسش

با سلام
جوانی هستم كه می توان گفت مشمول این مورد شاید باشم
خسارت دیده دنیا و اخرت كه امیدوارم این چنین نباشد
علت انرا هم ندانم كاری خود می دانم وبا كاری كه مرتكب ان شدهام تصمیمی گرفته ام كه از شما بزرگوار كه حدس میزنم روحانی باید باشید
تصمیم گرفته ام ازدواج نكنم
علت :مگر نمی گویند كه انچه كه در تربیت بچه ها نقش دارد نحوه رفتار والدین در جوانی است ما هم كه خود را فرد نرمالی نمبینم نه اینكه قصد خوب شدن را نداشتهام بلكه مقطعی بوده مدتی در اجرای اوامر الاهی و÷س از ان دور شدن وبه حال خود واگذار شدن ..............
حال كه ما نخواهیم توانست به بچه های خود بگو ییم نمازت را مرتب بخوان چون خودم اینچنین نبوده ام و خیلی چیزا ی دیگه.....................................................
به هر صورت حرف اخرم اینه كه اگر اراده كنیم تصمیم بگیرم كه ادم بشم یعنی مشغول خود سازی بشم وبر نفس خود غلبه كنم ونهایتا ازدواج نكنم چون در موقع ازدواج انسان باید صداقت داشته باشه اگر بنده بخواهم انچه كه هستم را به همسر ایندهام بگویم مطمینا قبول نخواهد كرد واگرهم نگوییم وجدانم در عذاب است ایا از لحاظ شرعی این دلایل می تواند منطقی باشه
متشكرم مرا راهنمایی كنید

پاسخ

دوست گرامی!
یكی از صفات پسندیده اسلامی امید به رحمت واسعه الهی است و خداوند در قرآن صریحاً بندگان خود را از یاس و ناامیدی از درگاه خود نهی كرده، و فرموده است: «یا عبادی الذین أسرفوا علی انفسهم لاتفنطوا من رحمة الله» یعنی ای بندگان كه بر خود ستم و اسراف كرده اید از رحمت خدا ناامید نشوید.
و باز می فرماید: «و من یقنط من رحمة ربه الا الضالون» یعنی كیست كه ناامید از رحمت خدا شود، مگر گمراهان و اهل ضلالت.
در روایات نیز آمده است كه مردی به دلیل گناهان بسیار ترسیده بود به گونه ای كه از آمرزش خدا ناامید بود، حضرت علی علیه السلام به او فرمود: ای مرد ناامیدی تو از رحمت خدا از گناهانی كه انجام داده ای بدتر است.
پس به حكم صریح آیات و روایات به رحمت واسعه الهی امیدوار باشید و بدانید كه اسلام توبه و استغفار را وسیله شستشوی نفس از گناهان قرار داده است؛ و كسی كه واقعاً توبه می كند، به خدا باز می گردد، درست مانند كسی كه از خانه و پناهگاه خود دور شده و خطر او را تهدید می كند، اما همین كه به پناهگاه خود بازگشت خود را از خطر نجات داده، و خطر را از خود رفع كرده است. انسانی هم كه بوسیله گناهان از خدا دور شده است و خود را در معرض خطر قرار داده است، وقتی به خدا باز می گردد، در پناه رحمت الهی جای می گیرد و از خطر نجات می یابد.
شما كه پشیمان شده اید، در حقیقت آن مقدار كه به علت انجام گناهان از خدا دور شده بودید را پشت سر گذاشته اید و دوباره به پناهگاه امن رحمت الهی باز گشته اید. از گذشته خود خاطر جمع باشید و مطمئن.

اما نسبت به ترك ازدواج، همه مسائلی كه مطرح كرده اید در زمانی است كه شما از پناهگاه امن رحمت الهی دور باشید؛ ولی زمانی كه به پناهگاه بازگشته اید دیگر خطری شما را تهدید نخواهد كرد و مشكلی برای ازدواج ندارید.
اما نسبت به اینكه نوشته اید دوست ندارم به همسرم دروغ بگویم، ما به شما نمی گوییم دروغ بگویید، اما همانگونه كه امیر المؤمنین علیه السلام می فرمایند: «لا تقل ما لا تعلم و لا تقل كل ما تعلم» یعنی آنچه را نمی دانید نگویید و همه آنچه را كه می دانید نیز نگویید.
بلكه ـ دوست محترم! ـ بدانید نه تنها لزومی ندارد شما اگر مسئله ای دارید به همسر آینده خود بگویید، حتی لازم است از بازگو كردن مشكلات و گناهان احتمالی خودداری كنید، چرا كه بازگو كردن گناه نیز، از نظر شرعی، گناه است. ما نهی شده ایم كه گناهان خود را جز با خدای خودمان در میان بگذاریم.
به هر حال، اگر شما مشكلاتی دارید كه میان شما و خداست، لازم نیست به همسر آینده خود بگویید، بلكه لازم است نگویید. بله نسبت به آینده تقوا پیشه كنید و از دائره تقوا و اخلاق الهی خارج نشوید.
انسان وقتی خطائی می كند، در وهله اول باید در جبران آن بكوشد، و جبران گناه به عمل به وظائف شرعی و سنتهای حسنه است. «الحسنات یذهبن السیئات» یعنی كارهای نیك بدیها را از بین می برد. و از جمله این حسنات سنت حسنه ازدواج است.
هرگز این سنت را ترك نكنید چرا كه ترك ازدواج دوری از سنت پیامبر است.
آثار وضعی گناهان گذشته هم با توبه شما و خواست خدا همگی مرتفع است. همانطور كه گذشت نگران آن نباشید.
خدا نگهدار شما.