ورزش پاراگلایدینگ
چتربال سواری یا پاراگلایدینگ یک ورزش تفریحی و رقابتی مخاطره آمیز است. در هنگام پرواز، خلبان آن پروازی با ویژگی‌هایی مثل سبک وزنی و پرواز آزاد را به طور همزمان با یک چتربال که در واقع نوعی بادپر است تجربه می‌کند.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : پنج شنبه 1397/03/31
در روش دوم که معمولاً در نواحی پست استفاده می‌شود، خلبان به کمک یک وسیله دیگر کشیده می‌شود تا به ارتفاع مناسب برسد (معمولاً زیر ۳۰۰۰ پا) و بعد خود را از طنابی که توسط آن کشیده شده جدا می‌کند و مستقلاً پرواز می‌کند.
با اختراع کایت در دهه ۷۰ میلادی، پرواز جنبه مردمی‌تری به خود گرفت ولی پرواز با کایت به دلایلی مانند سختی فراگیری، حمل و نقل و وزن، برای همه آسان نبود. اواسط دهه ۸۰ میلادی و با آمدن چتربال، بخشی از این مشکلات حل شد و پرواز دیگر مختص افراد خاص نبود.
اولین قدم‌ها در جهت شکل گیری چتربال در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط ناسا صورت گرفت. در آن دوره برای کاهش آسیب سفینه‌های فضایی به هنگام فرود از چتر استفاده می‌شد این روش تا قبل از اختراع شاتل‌ها رواج داشت اما در خلال این مطالعات فعالیت‌های مثبتی در جهت پیشرفت چترهای اتوماتیک و سقوط آزاد انجام گرفت. تا سال ۱۹۸۵ میلادی وسیله‌ای بنام چتربال وجود نداشت تا اینکه در حدود سال ۱۹۸۶ میلادی کوهنوردان سوئیسی برای پایین آمدن از کوه از این وسیله استفاده کردند.
البته وسیله‌ای که آنها از آن استفاده می‌کردند بیشتر به چتر سقوط آزاد شباهت داشت و به مرور زمان به شکل امروزی تغییر شکل داد.
پایین آمدن از کوه با چتربال انگیزه‌ای شد برای پیشرفت این ورزش بطوری که امروزه به ورزشی مستقل در نقاط مختلف جهان تبدیل شده‌است. در این راستا کارخانه‌هایی برای تولید این وسیله بوجود آمد که در پیشرفت و تکامل چتربال بسیار بسیار مؤثر بودند.
با اختراع کایت در دهه ۷۰ میلادی، پرواز جنبه مردمی تری به خود گرفت ولی پرواز با کایت به دلایلی مانند سختی فراگیری، حمل و نقل و وزن، برای همه آسان نبود. اواسط دهه ۸۰ میلادی و با آمدن چتربال، بخشی از این مشکلات حل شد و پرواز دیگر مختص افراد خاص نبود.
منبع: آسمونی
