تبیان، دستیار زندگی

بسمه تعالي

بمب مي تركانند كه تو نيايي!

فكر مي كنند تو هنوز هم در آن سرداب مقدسي!

فكر مي كنند با انفجار آنجا شايد بشود جلوي آمدنت را گرفت!

فكر مي كنند سامرا را خالي نگهدارند و نا امن و هر روز انفجاري؛ تو بي ياور مي ماني!

فكر مي كنند عراق را در مشت شان و بمب به دست هايِ آمادهِ انفجارشان بگيرند؛ شايد تو نيايي! شايد دير تر بيايي!

شايد آنها هم نبض زمين را گرفته اند كه چه تند مي زند در «آستانه آمدنت».

همه مكانهاي نشانه گذاري شده را پر كرده اند از بمب! از وحشت! از كشتار!، هرجا در آستانه آمدنت نشانه اي داشته است: لبنان، فلسطين، عراق، يمن!

آه! كه مي آيند وقايع! چه پر شتاب و چه در روندي «معمولي و طبيعي»، حتي خيلي از «مقدس هايمان» هم شايد حواسشان نباشد!

آه اي زمستان سرد! من در لابلاي هجوم تو سراغ بهار را مي گيرم، مي دانم اين اوجِ نمايش تو نشان از آمدن بهار دارد!

قطعنامه هاي مسخره شوراي ضد امنيت! ،  آمريكاي خونخوار پنجه انداخته در جان مسلمانان، ناله هاي زنان فرزند و شوهر و پدر مرده فلسطيني و عراقي و يمني و سوماليايي و ...، انفجار هاي حرم هاي مقدس و مساجد و بازارها و خانه ها، عربده هاي سران مست و غير مست قدرت هاي جهانخوار، حجابِ من نخواهند شد!

در ميان اين همه غلغله من صداي پاي تو را خواهم شنيد. من طپش قلب زمين را خواهم شنيد. من صيحه آسماني را خواهم شنيد. من گوشهايم را هميشه «آزاد» نگه خواهم داشت.

من هر روز با اميد بيدار خواهم شد و با اميد به خواب خواهم رفت.

غم هاي من در فجايع غم بار در اظطرابم براي شنيدن فرياد رهايي بخش تو گم شده است. من تمام خشمم را، اندوهم را نگه داشته ام، من دست هايم را بالا برده ام، اما در اين مصيبت بر سينه خويش نخواهم كوفت، بالا نگه داشته ام مي دانم زمان آن رسيده است تا بر سر ِ هزاران سال «مانعِ ظهورت» بكوبم.

شايد من لايق آنچه گفتم و مي انديشم نباشم اما چه باك! مي دانم زمان آن رسيده كه لايقان، همه آنچه را كه بايد خواهند كرد و من اگر حتي گردي باشم در زير پاي آن لايقان، خرسند خواهم بود. 

بنام او

واقعاً داري مي آيي؟ باورم نمي شود!

آنقدر نسل اندر نسل انتظار كشيده ام كه به بي لياقتي خويش خو كرده ام. آنقدر به بي لياقتي خويش اطمينان يافته ام كه باور نمي كنم همزمان؛ ظهور تو را با حضور خويش.

صداي پاي تو را شنيده اند خيلي ها. از بس زيبا توصيف كرده اند، من نيز گاهي انگار كه آهنگِ نازنين صداي پاي تو راشنيده ام دچار اظطرابِ غريبي مي شوم. اميدوارانه به اطرافم مي نگرم و شرمِ آنكه نگاهِ نالايقم ناگاه به نگاهت بيفتد سُرخم مي كند.

واقعاً داري مي آيي؟ باورم نمي شود! هم من و هم خيلي هاي ديگر.

زندگي چيز غريبي است كه من هنوز به آن خو نكرده ام. هنوز نمي توانم رنج هايش را با آسايش هايش هم سنگ كنم و بگويم كه مي ارزيد! اما اگر تو بيايي و فقط يك لحظه، يك لحظه كوتاه تو را درك كنم، قضيه فرق مي كند. زندگي مي ارزد به زندگي كردن، با همه رنج هايش، تلخي هايش، شيريني هاي سراب گونه اش. يك لحظه، فقط يك لحظه مي ارزد اگر حتي زندگي از اين هم رنج آلود تر مي بود. مي پذيرفتم و مي پذيرم، اما خدا كند كه بيايي.

خدا كند كه بيايي و بگويي چه بود اين تداركِ پيچيده كه هزار نام ميتوان ناميدش و يكي اش: زندگي. بگويي اول و آخر اين قصه چيست. يك توضيح درست و حسابي بدهي. بعد من سرم را مي گذارم زمين و با لبخندِ رضايت چشم هايم را مي بندم. راضي از همه چيز، از شاديهايي كه غم بود، از غم هايي كه ستم بود، از ستم هايي كه نه كم بود.

به خودم كه نگاه مي كنم باورم نمي شود كه داري مي آيي. آخر هزار و چند صد سال است كه صبر  كرده اي و نيامده اي. من نيز نبوده ام و نبوده ام و درست در اين زمانِ بودن منِ ناشايست، بخواهي بيايي. باورم نمي شود. آخر اگر اكنون بيايي من هرچه كه باشم تو از آن من نيز خواهي بود به اندازه چند ميليارديم يا حتي خيلي كمتر از اين. اما از آنِ من هم خواهي بود و من بناچار از آنِ تو خواهم بود. واي چه سعادت بزرگي! براي اين است كه مي گويم باورم نمي شود. آيا تو قبول مي كني به آن مقدار از آن من باشي؟ آيا مرا به آن مقدار از آن خود خواهي كرد؟

صداي پاي تو را شنيده اند خيلي ها و من نيز؛ گمان مي كنم.

من نمي دانم؛ هركس هر لباسي پوشيده باشد، هر شكل و قيافه اي داشته باشد، اگر مژده آمدن تو را فرياد كند من عاشقِ او خواهم شد. من نمي دانم؛ هر حادثه اي، تلخ باشد يا شيرين، صلح باشد يا جنگ، نام باشد يا ننگ؛ اگر انعكاس صداي پاي تو باشد مرا از عمق وجودم به وجد خواهد آورد.

هر جا صدايي مي آيد من گوش هاي تيز كرده ام را بدان سو مي چرخانم. هرجا پچ پچ و گفتگويي از توست من خودم را قاطي مي كنم، مي ترسم تو آمده باشي و من در لابلاي غوغاي روزمرگي بي خبر مرده باشم.

 من نعره هاي جوج بوش را نمي شنوم، من دندان قروچه هاي رايس را نمي بينم، من چغلي هاي اروپائيان را وقعي نمي نهم، من حماقت شيوخ را پشيزي نمي انگارم؛ سرنوشت لبنان، غمهاي بزرگ عراق، اميدِرنج آلود يمن براي من نشانه اند، من چشم دوخته ام به دهانِ سيد عليِ آگاه و ايستاده ام پشت سر محمود با ايمان. مي دانم آنها آهنگِ آمدنت را به موقع مي شنوند و «كاروان پيشواز» را راه خواهند انداخت و من تمام هنرم اين بايد باشد كه جا نمانم.

به نام او

شعيب ابن صالح، مردي بزرگ از اهالي امروز؟

در بررسي حوادث و رخداد هاي بسيار نزديك به ظهور امام زمان، نقاط برجسته اي وجود دارد كه وقوع همزمانِ آنها مي تواند چراغي باشد براي آنكه دنبال «راه» نمايي در تاريكيِ غفلت و جهالتِ آخرالزمان است.

*- اختلاف اهالي شام (لبنان؟) بر سر آن چيزي كه در ميان آنهاست. كه نهايتا سفياني با كودتايي از آنجا خروج كرده به سمت عراق حركت مي كند.¹

*- عراق به عنوان كانون درگيري ها و جنگ ها و وقوع كشتار يبوح( پيوسته وادامه دار).

*- يمن كانوني ديگر و محل خروج سيد يماني (چند ماه مانده به ظهور).¹

*- حضور دجال و نيز سفياني در منطقه خاورميانه و مشخصا عراق و عربستان و كشتن و اسير كردن مردم بي گناه.¹

*- حضور سيد خراساني در ايران كه هدايتگر پرچمهاي سياهي است كه منقش به تصوير سيد است.¹

*- حضور شعيب ابن صالح به عنوان فرمانده لشكر سيد خراساني كه با لشكريانِ سفياني در محلي به نام باب اصطخر (نقطه مقابل فرو رفتگي خليج فارس=تنگه هرمز؟) درگير شده و شعيب ابن صالح پيروز مي شود. شعيب ابن صالح جوان گندمگون و تيز فهمي از اهالي تهران است.¹

با نگاه به مختصاتي كه ذكرشد مي توان آنها را با زمان خود تطبيق داد و سنجيد كه چقدر امكان دارد زمان ما همان زمان موعود باشد. وضعيت لبنان و سوريه امروز بسيار بي ثبات و آبستن حوادث غير قابل پيش بيني است. لبنان بر سر تشكيل دولت دچار اختلاف شديدي است و گمان نمي رود غرب تحمل آن داشته باشد و بگذارد دولتي با محوريت يا تحت نفوذ حزب الله در آنجا شكل بگيرد و احتمال وقوع كودتا در اين دو كشور بسيار زياد است . عراق كه ديگر نياز به هيچ توضيحي ندارد. هر روزه حداقل 100 نفر زن و مرد و كودك بي گناه چه با اتفجارهاي تروريستي و چه با بمباران و شليك مستقيم آمريكايي ها (كه چندين سال پيش نويسنده كتاب «يوم الخلاص» گفته بود همان دجال است) كشته مي شوند. يمن امروز بسيار بحراني است و شيعيان يمن عليه دولت مي جنگند و آمريكا و متحدانش به دولت يمن ماموريت داده اند هر حركت شيعي را در نطفه خفه سازد و آنها سعي دارند نسل شيعيان را اگر از دست شان برآيد از يمن بر كنند ولي بر خلاف تصورشان و بر خلاف بايكوت كامل خبري و حمايتيِ شيعيان يمن در دنيا؛ آنها پيروزي هاي مهمي به دست آورده اند. ايران ما امروز درست همانند پيش بيني ها مركز ثقل مقاومت در برابر دجالِ خونخوارِ آمريكاست.

اگر اينچنين است و امروزِ ما همان روزِ بهروز موعود است بر ماست كه سر از غرقاب روزمرگي و روزگذراني خارج كنيم، نگاهي به اطراف بيفكنيم و هوشيارانه حوادث جهان را تعقيب كنيم. چشم به راه و نگاه و سپاه سيد خراساني و آنكه پيشاپيشِ (بين يديه) اوست يعني شعيب ابن صالح بدوزيم و به موقع بشناسيم شان تا جا نمانيم انشاءالله.

پي نوشت:

1- بررسي رويداد هاي نزديك ظهور، مجتبي الساده، ترجمه محمود مطهري نيا