سلام
منظور از عزیزامون ، شهدا هستند، منظور جانبازان و ایثارگران این ملتن!
اگر من خوب مطالعه کنم، تحقیق کنم!، پرس و جو کنم، اونم در باب این شهداء و جانبازان،که برا چی رفتن جنگ؟ برا کی رفتن جبهه؟ چجوری رفتن جبهه؟ اونجا چکار کردن، فقط رفتن تیر خوردن ، شیمیایی زدن بهشون که الان بعضی ها شهید شدن و بعضی ها هنوز زنده هستن و دارن زجر می کشن؟ و از این جور چیزا...
همین آموخته هارو اگه به یه رفیق بگم، اونم به دوستش و همین طور تا دوستان و رفیقان دیگه این طوری از فراموش شدن امام و شهدا و به خصوص جانبازان جلوگیری می شه یا یه ذره یه عده مردم که من و دوستام باشیم به فکر اونا باشیم.
ذره ذره جمع گردد وانگهی دریا شود
ما که 14 تا دوست که داریم حالا حدش رو گفتم.
یه جوری باید با خودمون کار کنیم ، تو دینمون، تو مذهبمون، تو رفتارمون، اخلاقمون تا اول خودمون فراموش نشیم!!! تا یه عده باشن برای گوش کردن به صحبت هامون، نه اینکه بازار باز کنیم برا خودمون، یا برا خودمون مرید جمع کنیم(حضرت روح الله می فرمایند:دل را متوجه خدا کنید تا دلها متوجه شما شود)
اول یه جوری باشیم که وقتی حرف می زنیم به دل بشینه نه برای رفع ..... بگیم برای این بگیم که به جانشون بشینه( نیت رو خالص کنیم)
به نظر من اگه خط ولایت و فرهنگ شهادت رو خوب یاد بگیریم و به دیگران انتقال بدیم عالیه یا عالی می شه.
ما رو دعا کنین
یا حسین ع
