تبیان، دستیار زندگی

عاشق امام زمان نه فقط جمعه بلکه همه ایام هفته یه دلتنگی در دلش وجود داره
حال این دلتنگی علل مختلفی داره
و همشون هم به نوعی ارزشمند هستند
دلتنگی شاید بخاطر دوری از اماممون باشه....شاید بخاطر گناهانمون باشه....شاید بخاطر محروم شدن از فیض بردن از این چشمه زلال باشه و یا هزار تا دلیل دیگه که تو دل هر کدوم از ما آدم ها وجود داره و نمیشه به زبون آورد.

رسد آدمی به جایی / که بجز خدا نبیند

یعنی عاشق حقیقی آن چنان غرق در کمال معشوقش میشه که همیشه معشوق را همراه خود حس میکند...البته حس کردن منتهی به همین حواس پنج گانه  نیست  ...بلکه با حواس دیگه ای که خداوند در وجودمون قرار داده و لذت بیشتری به انسان منتقل میکنند ...... اون دنیا همگی اون حواس ها برامون روشن میشند تا اصل حقیقت احساس کردن حضور معشوق را حس کنیم یا در جهنم یا در بهشت...اما نه اینکه خیال کنیم الان نمیشه...اصلن رسیدن به این مرحله هدف بودن در این دنیاست...یعنی باید همینجا به این ایمان حضور معشوق برسیم .

در طول تاریخ نمونه های زیادی داشتیم مثل اویس قرنی که اصلن پیامبر را از نزدیک زیارت نکرد اما وقتی پیامبر به مدینه بازگشتند به اصحاب خویش میگویند که بوی اویس به مشامم میرسد...حال آنکه اصلن اویس نه پیامبر را دیده بود و نه پیامبر اویس را.

در کل
ما باید به این مرحله برسیم که اصلن فکر نکنیم اماممون غایبه...یعنی دائما ایشان را همراه خود و ناظر اعمالمون حس کنیم... و از خداوند بخواهیم که ابتدا چنین ظرفیتی بهمون بده و بعد هم به این مرحله برسیم که همیشه معشوقمان را در کنار خود حس کنیم....که اگه این طور بشه به اصل لذت بردن از زندگی میرسیم...لذتی که فراتر از حواس پنج گانه دنیویست...خوش به حال بزرگانی که به این لذت رسیدند....خوش به حال شهدا...خوش به حال کسانی که فراتر از زمان و مکان بودند...خوش به حال اولیاء الله ... خوش به حال مقربین درگاه الهی...

 نتیجه :دلتنگی روز جمعه و دلتنگی هایی از این نوع را قدر بدانیم و در مسیر رسیدن به کمال ازشون بهره بگیریم.

یا علی