تبیان، دستیار زندگی

سلام دوستان

هيچ وقت شده خاطره اي از شهيدي بشنوي از خودت خجالت بكشي

اون لحظه دوست داري چي كار كني ؟

چه حسي پيدا ميكني؟

كيمياي ايمان

عموی خود من شهید شده و خاطرات زیادی هم ازش می شنوم اما این که با شنیدن این خاطرات ـ که بیشتر اوقات حال دیگه ای به آدم می ده ـ از خودم خجالت بکشم، نه. به دو دلیل:

1- رسیدن انسان به این حس شاید ظرفیت بالایی طلب کنه که ممکنه هرکسی بهش نرسیده باشه.

2- ما باید خودمون رو نسبت به موقعیتی که درش قرار داریم بسنجیم. ممکنه یکی، در موقعیت شغلی یا اجتماعی خودش کاری بکنه که ارزشش از کار شهدا کمتر نباشه. 

اولش فکرمی کنم که چه روح بزرگی داشته - چقدرعاشق وچقدرصبور بوده.

 بعد نگاهی به خودم می اندازم  وقتی می بینم که یک فرق بزرگ بین منو او است دوستدارم  ازخجالت بمیرم  . دوست خوبم می دانی فرق من وامسال من باشهدا چیست ؟   این است که آنها

دلشان باعملشان یکسان بود اما ما

واقعا برخی از مواقع این سئوال پیش می آید که : اگر آنها انسان بودند پس ماها چی هستیم. و یا اگر که ما انسانیم پس آنها چه بودند.

(و من الله توفیق)