تبیان، دستیار زندگی

اینقدر کوچیکم، اینقدر حقیرم که به خودم جرات نمی دم که از علی بخوام حرفی بزنم. اینقدر بزرگه و اینقدر بلند... که حتی رویای من هم اجازه نداره بهش برسه، چه رسه به دستم. اینقدر بی حیا نشده ام که به خودم اجازه بدم در چنین روز و شبی نام علی رو بر زبان آلوده خودم جاری کنم. متن ادبی نمی نویسم. واقعا می ترسم. واقعا می ترسم. احساس می کنم باید از دوردست، سرافکنده و حقیر، زیر چشمی نگاهی به نامش بیندازم، بلکه... بلکه مرا نیز... بنوازد.
الهی ! امشب که شب قدر است همه قرآن به سر می کنند . حسن را توفيق ده که قرآن به دل کند . الهی ! من از گدايان سمج درس گدايی آموختم . الهی ! از سجده کردن شرمسارم وسرازسجده برداشتن شرمسارتر. الهی ! در بسته نيست ، ما دست وپا بسته ايم . الهی ! خوشا آنان که در جوانی شکسته شدند ، که پيری خود شکستگی است ! الهی ! پيشانی بر خاک نهادن آسان است ، دل از خاک بر داشتن دشوار است . الهی ! گروهی کوکو گويند حسن هوهو. الهی ! آن خواهم که هيچ نخواهم .

بابا دمت گرم ایولا    اینقدر سخت نگیر معرفت علی خیلی بیشتر از اونیه که حتی فکرش رو بکنی نمی زاره زمین بخوری و جا بمونی خودش خوب می دونه کی دستمونو بگیره من اگه صاحبش قبول کنه یک شعر در مدح مولا گفتم چون زیاده دو.سه بیت آخرش رو می نویسم به امید اینکه با اون چشمای قشنگش زیر چشمی یک نگاهی هم به ما بکنه

علی مولای من شاه شهانی       بزرگ و سرور هر دو جهانی

جهان دیگر نبیند چون علی کس     دوای درد عاشق را علی بس

علی ای رهنمای راه مردان         مرا با عشق خود مأنوس گردان

یا علی