1. پیش از ابتلا به سرطان و در احوال سلامت، مرگ‌اندیش باشیم و خیال نکنیم یاد مرگ، زندگی‌مان را مختل می‌کند. برعکس، مرگ‌اندیشی، هیبت سختی‌های روزگار را می‌شکند و ما را برای مواجهه‌ای آرام و معقول با مصایب آماده می‌کند.

2. حواسمان باشد که سرطان پایان راه نیست. 40 درصد مبتلایان به سرطان به ساحل سلامت می‌نشینند و بهبود می‌یابند. از این رو با ابتلا به سرطان افسار روزگار را رها نکنیم و خود را نبازیم. حتی اگر سرطانی سخت، ما یا اطرافیانمان را دربرگرفته است بدانیم که در قبال روزهای مانده، مسئولیم.

3. به بیمار مبتلا به سرطان نگوییم بیمار سرطانی. سرطان جزو کوچکی از وجود اوست.

4. به مبتلایان سرطان ترحم نکنیم. این بیماران از آنچه فکر می‌کنیم پس از بیماری باهوش‌تر می‌شوند و تمایز احترام و ترحم را به دقت درمی‌یابند. ترحم، مسئولیت‌پذیری بیمار در قبال خودش را می‌ستاند و او را آزرده و گاه وابسته می‌کند. بیمار مبتلا به سرطان با احترام، تسکین می‌یابد نه با ترحم.

5. سخت مراقب باشیم برای درمانی که نتیجه‌اش معلوم نیست چوب حراج به خانمان خود نزنیم و کفگیر خانواده‌مان را به ته دیگ سرطان نرسانیم. این مهم، وظیفه اخلاقی سیاست‌گذاران سلامت و پزشکان است که درمان سنگین و گران را جز در موارد مشخص و علمی‌ توصیه و تجویز نکنند.

6. به نگاه تازه‌ای که سرطان برایمان به ارمغان می‌آورد، دقت کنیم. سرطان ژرف‌اندیش‌تر و مهربان‌ترمان می‌کند و دریچه جدیدی رو به جهان به رویمان می‌گشاید. بیمارانی را می‌شناختم که سالگرد سرطان گرفتنشان را جشن می‌گرفتند چراکه معتقد بودند پس از بیماری، معنای زندگی را دریافته و مزه آن را چشیده‌اند!

7. اگر مدیر یا سیاست‌گذار یا مسئول کارخانه یا هر بخش از صنعت هستیم، وظیفه اخلاقی‌مان در قبال سلامت مردم را بدانیم و در قالب کدهای اخلاقی برای محیط درونی و بیرونی سازمانمان آنها را اعلام کنیم. فقدان کدهای اخلاقی به بی‌عملی اخلاقی می‌انجامد.

8. از ترس اینکه «مبادا چیزی توش دربیاد» از غربالگری و چکاپ و آزمایش نگریزیم. ما در برابر تن و جانمان و نیز اطرافیانمان مسئولیت داریم و اخلاقی نیست که جسممان را با بی‌ملاحظگی تاراج کنیم.

9. ژنتیک در ابتلا به سرطان نقشی اساسی دارد و گرچه با شیوه زندگی مناسب و پیشگیری، می‌توان از بسیاری سرطان‌ها جلوگیری کرد، اما اگر به هر دلیل خود یا اطرافیانمان گرفتار سرطان شدیم، باید از سرزنش و علت‌یابی‌های بی‌دلیل بپرهیزیم. علت ابتلا به بیماری‌ها پیچیده است و با قضاوت‌های عامیانه جور نمی‌آید. بارگران سرطان را با این حرف‌ها سنگین‌تر نکنیم.

10. ما انسان‌ها دشواری وظیفه‌ایم. زندگی و مرگ، سلامت و بیماری، داشتن و از دست دادن، غم و شادی 2 ساقه از درخت زندگی‌اند. از خویشتن نگریزیم و مسئولیتمان را بپذیریم. قدر حال را بدانیم و درنگ کنیم؛ طعم گس جهان با طعم وقت، گوارا می‌شود!

دکتر حمیدرضا نمازی، عضو گروه اخلاق پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران

منبع : salamatiran.ir

برای درمان نفخ، ابتدا باید علت ابتلا به آن تشخیص داده شود. اگر بیماری یا دلیل پزشکی نگران‌کننده‌ای برای نفخ‌کردن شما وجود نداشت و نفخ‌هایتان ناشی از سوء‌هاضمه، هضم نکردن قند موجود در برخی از خوراکی‌ها یا مصرف خوراکی‌های نفاخ باشد، می‌توانید از برخی داروهای حاوی ترکیب‌های گیاهی برای درمان نفخ و دل‌دردتان استفاده کنید.

معمولا مصرف داروهای گیاهی که حاوی ترکیب‌هایی مانند زیره سبز، زیره سیاه،نعناع و رازیانه هستند، می‌توانند برای درمان نفخ شما موثر باشند. البته اگر علاقه‌ای به مصرف دارو ندارید و می‌خواهید کمی سنتی‌تر مشکل گوارشی‌تان را برطرف کنید، می‌توانید این 4 گیاهی که نام بردیم را به‌صورت پودر دربیاورید و هر بار مقداری از آنها را روی غذایی که سرو کرده‌اید، بپاشید. اگر هر روز و به‌صورت دوره‌ای از پودر یکی از این گیاهان ضدنفخ به‌عنوان چاشنی غذا نیز استفاده بکنید، غذای شما هم تنوع طعم خواهد داشت و هم مصرف مداوم یکی از این ادویه‌ها‌ دلتان را نخواهد زد. در ضمن، شما می‌توانید برگ‌های تازه نعناع را هم همراه غذای خود میل کنید و از خاصیت ضدنفخی آن بهره‌مند شوید. ضمن اینکه شربت نعناع یا شربت‌های کم‌شیرین خانگی که عصاره نعناع، پودر زیره یا عرق رازیانه در آنها ریخته شده باشد هم می‌توانند نوشیدنی خوبی در کنار غذای افرادی باشند که از مشکل نفخ، رنج می‌برند.

شما می‌توانید گاهی از دمنوش نعناع، زیره یا رازیانه هم به‌جای استفاده از پودر و شربت این گیاهان برای کاهش علایم نفخ، کمک بگیرید. یعنی افرادی که زیاد نفخ می‌کنند، می‌توانند یک لیوان از این دمنوش‌ها را به‌جای یک وعده از چای روزانه یا در کنار یکی از میان‌وعده‌هایشان مصرف كنند. 

دکتر غلامرضا امین، متخصص فارماکوگنوزی، استاد دانشکده داروسازی دانشگاه علوم‌پزشکی تهران

منبع : salamatiran.ir

بیشتر بیماران از درمان کانال ریشه (عصب‌کشی) می‌ترسند. عصب‌کشی با وجود تمام تلاش دندان‌پزشکان برای راحت‌ کردن آن برای بیماران، درمان خوشایندی نیست چون ممکن است درمان برای بیمار آزاردهنده باشد و بعد از درمان و رفع بی‌حسی هم دچار درد شود.

معاینه بیمار به‌وسیله دندان‌پزشک، از لحظه ورود او به مطب شروع می‌شود. دندان‌پزشکان برحسب تجربه، می‌توانند بیماران مضطرب را شناسایی کنند. نوع نشستن بیمار روی صندلی اتاق انتظار، نوع نشستنش روی یونیت دندان‌پزشکی، سوال‌هایی که می‌پرسد و عکس‌العمل‌هایی که نشان می‌دهد، نشانه‌هایی هستند که به دندان‌پزشک می‌فهمانند با بیمار مضطرب مواجه شده‌ است.

چرا بیماران از عصب‌کشی می‌ترسند؟ واقعیت این است که عصب‌کشی نباید برای بیمار ترسناک باشد چون با بی‌حسی موضعی حین کار، دردی احساس نخواهند کرد. بعد از تمام شدن کار هم با مصرف ضددرد‌ها در یکی، دو روز اول، دردی بعد از درمان حس نخواهد کرد اما یک تجربه ناخوشایند قبلی یا آنچه اطرافیان بیمار به او منتقل می‌کنند، باعث می‌شود به عصب‌کشی بدبین شود و از آن هراس داشته باشد! اصطلاح رایج «عصب‌کشی» هم که ترکیبی از واژه‌های «عصب»، «کشتن» یا «کشیدن» است، استرس بیشتری به بیماران منتقل می‌کند در حالی که اصطلاح درست «درمان کانال ریشه» است.

توضیح کاری که در درمان ریشه (همان عصب‌کشی) انجام می‌شود، ساده است؛ دندان‌پزشک بعد از برداشتن پوسیدگی‌ها یا نسج دندانی، به کانال‌هایی که داخل ریشه دندان قرار دارند، دسترسی پیدا می‌کند. این کانال‌ها فقط حاوی عصب نیستند و حتی در بعضی موارد عصب آنها ممکن است به علت کاهش خونرسانی، از بین رفته باشد، اما باکتری‌ها و محصولات آنها در این کانال‌ها وجود دارند. به علاوه، عروق خونی، سلول‌های مختلف و حتی احتمالا عروق لنفی در این کانال‌ها وجود دارد. این کانال‌ها که با پوسیدگی یا ورود میکروب‌ها از ترک‌ها آلوده شده‌اند، عفونت را تا پای ریشه می‌برند و باعث می‌شوند در اثر واکنش‌های التهابی، استخوان دور ریشه دچار التهاب و تحلیل شود و از بین برود.

کاری که دندان‌پزشک انجام می‌دهد، این است که جلوی این روند را قبل از اتفاق افتادن بگیرد یا اینکه بعد از اتفاق افتادن، آن را درمان کند. این کار با خارج کردن محتویات کانال ریشه و تمیز کردن آنها، شکل دادن کانال‌های ریشه به نحوی که مواد دارویی شستشودهنده تا انتهای کانال‌ها برسد و در آخر با پرکردن کانال‌های ریشه طوری که کاملا چفت و بست شوند و امکان عبور میکروب‌ها و محصولاتشان از مسیر آنها کاهش یابد، انجام می‌شود. این اقدام‌ها 1 تا 3 جلسه طول می‌کشند. درمان کانال ریشه (عصب‌کشی) به هیچ‌وجه درمان دردناک یا ترسناکی نیست و فقط درصد خیلی کمی‌ از بیماران بعد از تمام شدن کار، ممکن است دچار درد شدید شوند که آن نیز در نهایت با داروها قابل کنترل است، بنابراین از عصب‌کشی نترسید.

پس از درمان کانال ریشه (عصب‌کشی)
بعد از اتمام درمان کانال ریشه (عصب‌کشی)، دندان تازه آماده پرشدن و انجام مراحل بعدی از جمله روکش و... می‌شود. تا زمان شروع این درمان‌ها، دندان باید با یک ماده موقت پر شود و به هیچ‌وجه روی آن خالی نماند. پانسمان‌هایی که در جلسه آخر درمان عصب‌کشی روی دندان قرار می‌گیرند، همین کار را انجام می‌دهند.

بعد از رفع بی‌حسی پس از درمان عصب‌کشی، ممکن است درد وجود داشته باشد. همه بیماران این درد را ندارند ولی اگر هم بروز کند، با مسکن‌های ساده مثل ایبوپروفن (در صورتی که برای بیمار منع مصرف نداشته باشند) قابل‌کنترل است. در درصد بسیار کمی‌ از بیماران، به‌خصوص در خانم‌ها (به دلیل شرایط هورمونی) و در دندان‌های خاص، ممکن‌است بیمار بعد از درمان یا در طول جلسه‌های درمان با درد شدید و حتی تورم مواجه شود. حتی این شرایط هم با ضددرد‌های قوی‌تر و عوامل ضدالتهابی که دندان‌پزشک تجویز می‌کند، قابل‌کنترل است تا دوره آن (که یک واکنش التهابی است) سپری شود. پس اگر این مشکل برایتان پیش آمد، نگران «عفونت» نباشید، التهاب دندان شما به زودی برطرف خواهد شد. داروهای تجویزشده هم قدرت مدارای شما را با این شرایط افزایش می‌دهند!

دکتر علی مرسلی، متخصص درمان ریشه دندان

منبع : salamatiran.ir

منبع : salamatiran.ir

یکی از دغدغه‌هایی که برای برخی خانم‌ها در طول سفر ایجاد می‌شود، اجبار به استفاده از دستشویی‌های بین‌راهی است که برخی از آنها بهداشت مناسبی ندارند. گروهی از افراد معتقدند رفتن به دستشویی‌های بین‌راهی، شانس ابتلا به عفونت‌های واژن را افزایش می‌دهد و گروه دیگری هم می‌گویند با رفتن به این دستشویی‌ها، دچار مشکلاتی مانند سوزش ادرار یا عفونت‌های قارچی شده‌اند. به‌همین بهانه سراغ دکتر طاهره افتخار، متخصص زنان و عضو هیات علمی دانشگاه علوم‌پزشکی تهران رفتیم تا با درست و غلط این باورهای رایج درباره دستشویی‌های بین‌راهی بیشتر آشنا شویم.

چرا احتمال ابتلا به عفونت‌های دستگاه تناسلی در طول سفر بیشتر می‌شود؟
برخلاف باور بیشتر مردم، استفاده از دستشویی‌های بین‌راهی، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین عامل افزایش ابتلا به عفونت‌های دستگاه تناسلی در خانم‌ها نیست و خود خانم‌ها ناخواسته در طول سفر شرایط ابتلا به این عفونت‌ها را فراهم می‌کنند.

چطور؟
از آنجا که در طول سفر، مدت زمان زیادی را در اتومبیل می‌نشینیم، امکان عرق کردن و ایجاد رطوبت و گرما در ناحیه تناسلی به وجود می‌‌آید. از سوی دیگر، برخی خانم‌ها هم عادت به پوشیدن شلوارهای تنگ و چسبان دارند. این دو عامل می‌توانند فرد را مستعد ابتلا به عفونت‌های واژن یا عفونت‌های قارچی کنند.

چاره رهایی از شر این عفونت‌ها در سفر چیست؟
اینکه اولین عامل زمینه‌ای ایجاد آن را حذف کنید. مثلا به‌جای شلوارهای تنگ و چسبان، شلوارهای نخی و آزاد بپوشید. لباس‌ زیرتان هم حتما نخی باشد. در صورت امکان،‌ هر یکی دو ساعت یکبار هم توقفی داشته باشید و از ماشین پیاده شوید تا امکان ایجاد تعریق، رطوبت و گرما (که جزو عوامل ابتلا به عفونت‌های قارچی محسوب می‌شوند) در ناحیه تناسلی کم شود.

خیلی از افراد در طول سفر، دچار سوزش ادرار هم می‌شوند. آیا می‌توان این مشکل را به استفاده از دستشویی‌های بین‌راهی نسبت داد یا دلیل دیگری برای ابتلا به آن مطرح است؟
علت بروز سوزش ادرار هم مانند عفونت‌های تناسلی، خود فرد است تا استفاده از دستشویی‌های بین‌راهی. مثلا برخی افراد، در طول سفر آب و مایعات کافی نمی‌نوشند و همین مساله می‌تواند باعث غلیظ شدن ادرار آنها و در مواردی هم احساس سوزش ادرار شود بنابراین خانم‌ها حتما در طول سفر هم مانند روزهای عادی سال، باید به‌اندازه کافی و حدود 6 تا 8 لیوان آب و مایعات بنوشند تا مشکلی از این نظر برایشان ایجاد نشود. ضمن اینکه نباید به‌هیچ‌وجه در طول سفر، ادرار خود را نگه دارند و با این کار، باعث تشدید سوزش ادرار شوند.

پس به‌نظر شما، دستشویی‌های بین‌راهی، حتی اگر بهداشت مناسبی هم نداشته باشند، نمی‌توانند باعث ابتلا به بیماری در ناحیه تناسلی شوند؟
معمولا این اتفاق نمی‌افتد؛ مگر اینکه آن دستشویی به اندازه غیرقابل تحملی آلوده باشد. اگر هم می‌خواهید از بیمار نشدن خود در صورت استفاده از دستشویی‌های بین‌راهی مطمئن شوید، از شلنگ‌های دستشویی که روی زمین افتاده‌اند یا حتی آویزان هستند، استفاده نکنید. با استفاده‌نكردن از این شلنگ‌ها، دیگر نیازی به دست زدن به شیرهای احتمالا آلوده آب هم نیست. به جای استفاده از این شلنگ‌ها، می‌توانید یک بطری کوچک آب تمیز با خودتان ببرید و برای شستشو از آن استفاده کنید.

آلوده بودن دست‌های خودمان هم می‌تواند عاملی برای ابتلا به مشکلات تناسلی در طول سفر باشد؟
بله، بنابراین پیش از رفتن به دستشویی بین‌راهی یا در مواردی که ساعت‌هایی بیرون از منزل بوده‌اید و دستتان آلوده است، ابتدا دست‌های خود را با آب و مواد شوینده مناسبی بشویید. با این کار، در صورت تماس دستتان با پوست ناحیه تناسلی یا با دستمالی که قرار است خودتان را با آن خشک کنید، دیگر امکان ایجادبیماری‌های عفونی در ناحیه تناسلی ‌وجود نخواهد داشت. به‌طورکلی، اگر خودتان در طول سفر نظافت و بهداشت فردی را رعایت کنید، شانس ابتلا به عفونت‌های ادراری، عفونت‌های قارچی یا سوزش ادرار تاحد مطلوبی کاهش می‌‌یابد. نکته دیگر هم این است که اگر در بین‌راه، امکان شستن دست‌ها وجود نداشت، قبل از رفتن به دستشویی می‌توانید یک دستکش یکبار مصرف، دستتان کنید تا هم از تماس با آلودگی‌های دستشویی درامان بمانید و هم مشکلی از نظر شستشو برایتان پیش نیاید.

آیا استفاده از دستمال‌های مرطوب به‌جای شستن ناحیه تناسلی با شلنگ‌های آلوده دستشویی‌های بین‌راهی كار درستی است؟
از آنجا که رطوبت، تاریکی و گرما می‌توانند شانس ابتلا به عفونت‌های قارچی را بالا ببرند، استفاده از دستمال‌های مرطوب و مخصوص پاک کردن ناحیه تناسلی در صورتی توصیه می‌شود که بعد از پاک کردن بدن، با یک دستمال کاغذی معمولی هم این ناحیه خشک شود تا شرایط ابتلا به عفونت‌ها به‌وجود نیاید.

پس خشک کردن ناحیه تناسلی بعد از شستن آن در طول سفر هم ضروری است؟
بله، با این کار احتمال ایجاد شرایط مناسب برای رشد قارچ‌ها در ناحیه تناسلی کم می‌‌شود. به‌همین دلیل بهتر است ناحیه تناسلی بچه‌ها (به‌خصوص دختربچه‌ها) را هم بعد از رفتن به دستشویی با دستمال خشک و کاملا تمیز و البته دست‌هایی پاکیزه، کاملا خشک کرد. بهتر است برای پیشگیری از ایجاد تحریک‌های پوستی، از کشیدن دستمال روی ناحیه خودداری کنید و فقط آن را برای جذب آب، روی پوست بدن بگذارید و بردارید.

برخی افراد مجبور به استفاده از آب‌های روان برای شستن ناحیه تناسلی در طول سفر می‌شوند. آیا این کار مشکلی برای آنها ایجاد نخواهدکرد؟
معمولا آب‌های روان و شفاف که گل‌آلود نیستند، مشکل چندانی ندارند و می‌توان برای شستن ناحیه تناسلی در موارد اضطراری از آنها استفاده کرد اما آب‌های راکد، آب‌های گل‌آلود و حتی برخی آب‌های روان هم می‌توانند در مواردی باعث ایجاد حساسیت‌های پوستی یا ابتلا به کهیر در ناحیه تناسلی شوند. به‌همین دلیل استفاده از آنها با اما و اگرهای زیادی همراه خواهد بود و نمی‌توان اطمینان کاملی به این آب‌ها داشت.

حرف آخر؟
حتما برای سفر، چند دست لباس زیر نخی با خودتان ببرید تا در صورت تعریق ناحیه تناسلی یا آلوده شدن لباس زیرتان، امکان عوض کردن سریع و مداوم آن و پیشگیری از ابتلا به مشکلات مربوط به ناحیه تناسلی وجود داشته باشد.

منبع : salamatiran.ir

می گوید «من علاقه‌ای به مصرف انواع گوشت‌های قرمز و گوشت مرغ ندارم. متاسفانه دخترم هم مانند من فقط آب گوشت، آب مرغ یا آب انواع خورش‌ها را می‌خورد و لب به خود گوشت و مرغ نمی‌زند. می‌خواهم بدانم ممكن است مشکلی از نظر کمبود آهن یا کمبود پروتئین برای من و دخترم ایجاد ‌شود؟»

به‌طورکلی، زمانی كه گوشت یا مرغ می‌پزد، بخشی از ریزمغذی‌های آنها وارد آب غذا می‌شود و بخشی از آن هم داخل بافت گوشت باقی می‌ماند بنابراین افرادی که آب گوشت یا مرغ می‌خورند، بخشی از مواد مغذی آن را دریافت می‌کنند و به بدن آنهایی هم که فقط خود گوشت یا مرغ را مصرف می‌کنند، بخشی دیگر از ریزمغذی‌ها می‌رسد. درواقع، افرادی می‌توانند از دریافت کامل تمام ریزمغذی‌های گوشت‌ها در بدنشان مطمئن باشند که هم خود گوشت را می‌خورند و هم آب گوشت یا خورش را.

نکته دیگر در مورد دریافت پروتئین از طریق منابع حیوانی است؛ تمام پروتئین‌های حیوانی، فقط در گوشت قرمز و مرغ ذخیره نشده‌اند و اگر شما یا فرزندتان علاقه‌ای به گوشت‌ قرمز یا گوشت مرغ ندارید، می‌توانید پروتئین بدن خود را از طریق مصرف شیر و لبنیات، ماهی، میگو یا سفیده تخم‌مرغ تامین كنید. ضمن اینکه بخشی از پروتئین مورد نیاز بدنتان هم با مصرف پروتئین‌های گیاهی موجود در انواع حبوبات یا سویا تامین می‌شود. در مورد نگرانی‌تان درباره احتمال کمبود دریافت آهن و ابتلا بهکم‌خونی ناشی از مصرف نکردن گوشت و مرغ، باید یادآور شوم در درجه اول، عادت‌های غذایی نادرست خود را اصلاح کنید تا باعث الگوبرداری نادرست فرزند خود در نوع غذا خوردن نشوید.

بهتر است بدانید اگر به‌هیچ‌وجه به خوردن گوشت‌های قرمز و سفید یا جگر تمایل ندارید،‌ می‌توانید برای تامین آهن بدنتان سبزی‌های مختلف، به‌خصوص سبزی‌های برگ سبز تیره مصرف كنید. البته باید بدانید جذب آهن موجود در گوشت‌ها از جذب آهن موجود در سبزی‌ها بیشتر است. پس اگر بخواهید آهن موجود در سبزی‌های مختلف به‌خوبی جذب بدنتان شوند، باید این گروه از مواد غذایی را همراه با خوراکی‌های حاوی ویتامین C مانند آبلیموی تازه، پرتقال و آب پرتقال یا حتی آلو مصرف کنید. 

دکتر سعید حسینی، متخصص تغذیه، استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران

منبع : salamatiran.com