علت اول)‌ ریش سپیدها را نادیده می‌گیریم: در گذشته‌های دور اگر میان دو نفر از بستگان شكر آب می‌شد، بالاخره یكی از اعضای فامیل ماجرا را به گوش ریش‌سپیدهای خانواده می‌رساند و آنها بلافاصله وارد عمل می‌شدند و دو طرف را با هم آشتی می‌دادند چرا كه به حفظ استحكام خانواده معتقد بودند و به همین علت اجازه نمی‌دادند قهر میان بستگان، كهنه شود و به كینه و جدایی برسد.

حالا اما حرف ریش سپیدهای فامیل دیگر اعتبار چندانی ندارد تا جایی كه حتی با وجود پافشاری بزرگ‌ترها برای آشتی، گاهی جوان‌ها ترجیح می‌دهند همچنان در قهر باقی بمانند.

علت دوم)‌ ما توانایی بیان مشكلات و دلخوری‌هایمان را به شیوه رو در رو نداریم. برای مثال دو دختر عمو را می‌شناسم كه در مهمانی سر این مساله كه چه كسی باید اول از در خانه بگذرد از هم دلخور شدند و تا پنج سال یك كلمه حرف هم با هم نزدند!

دخترعموی بزرگ‌تر اعتقاد داشت دخترعموی كوچك‌تر ‌باید می‌ایستاد و به او تعارف می‌كرد، اما او با شتاب از در گذشته بود. دختر عموی كوچك‌تر هم البته توجیه مناسبی داشت او می‌گفت ناگهان صدای گریه فرزندم را از سالن مهمانی شنیدم مضطرب شدم و خواستم زودتر خودم را به او برسانم و تعارف‌كردن را فراموش كردم.

این دو نفر ابتدا موضع چندان خصمانه‌ای نسبت به هم نداشتند، اما هیچ‌كدام آنقدر شجاعت و توانایی نداشتند كه مانند دو انسان بالغ رو به روی هم بنشینند و درباره علت دلخوری‌شان از هم حرفی بزنند بنابراین كینه یكدیگر را به دل گرفتند و این كینه، مثل گیاهی بسرعت رشد كرد و در همه روابط‌شان ریشه دواند و تبدیل به خشم و تنفری پنج ساله شد در حالی كه اگر همان ابتدای كار آنها مساله را با یكدیگر مطرح می‌كردند، شاید هرگز روابط‌شان سرد نمی‌شد.

آنها نه‌تنها قدرت رو در رو شدن را برای بیان مشكلاتشان نداشتند، بلکه توانایی و مهارت بیان ناراحتی‌هایشان را نداشتند . این یعنی، خیلی از ما حتی اگر ناراحت باشیم نمی‌خواهیم یا نمی‌توانیم علتش را توضیح بدهیم و به همین علت به مسائلی پیله می‌كنیم كه هیچ ربطی به اصل قضیه ندارند.

علت سوم)‌ هدف‌هایمان را گم كرده‌ایم و از هم شناختی نداریم؛ یعنی نمی‌دانیم از یك ارتباط چه می‌خواهیم و طرف مقابل‌مان چگونه فكر می‌كند.

برای نمونه زن و شوهری با هم قهر می‌كنند. زن به شوهرش می‌گوید به اندازه كافی به او توجه نمی‌كند و وقتی به خانه می‌آید، جلوی تلویزیون  می‌نشیند. بنابراین با او بگو مگو و سپس قهر می‌كند و می‌گوید تا مرد رفتار زشتش را اصلاح نكند با او آشتی نخواهد كرد. در این مثال هدف زن نزدیك‌شدن بیشتر به مرد و قرار گرفتنش در كانون توجه شوهر است، اما كاری كه می‌كند یعنی قهركردن، دقیقا بر عكس چیزی است كه قلبا می‌خواهد. از سوی دیگر، زن به اندازه كافی شوهرش را نمی‌شناسد و خبر ندارد یكی از ویژگی‌های هر مردی در دنیای مدرن، تماشای تلویزیون و بخصوص گوش كردن به اخبار یا نگاه كردن به فوتبال است و او نمی‌تواند بسرعت خودش را تغییر بدهد و اگر این برنامه‌ها را از زندگی‌اش حذف كند از اوقات حضورش در خانه لذت نمی‌برد.

علت چهارم)‌ خودخواه و ترسو هستیم. گاهی قهرها به این علت طولانی می‌شود كه هیچ یك از دو طرف یك ارتباط جرات نمی‌كند پا پیش بگذارد و عذرخواهی كند یا حتی دست‌كم سر صحبت را با طرف مقابل باز كند چون تاب تندی را ندارد و نمی‌خواهد حرف‌های از سر دلخوری دیگری را بشنود.

به نظرتان چرا زن‌ها بیشتر از مردها قهر می‌كنند؟ قهر یك واكنش تنبیهی است كه ما آن را برای نشان‌دادن نارضایتی‌مان به كار می‌بریم، اما زن‌ها بیشتر از این واكنش تنبیهی برای نمایش عدم رضایت‌شان استفاده می‌كنند چون:

ـ زن‌ها بیشتر از مردها مشتاق نشان‌دادن عواطف و احساسات‌شان به محیط اطراف هستند، بنابراین سریع‌تر از آن تصمیم به قهركردن می‌گیرند تا ثابت كنند از مساله‌ای ناراحت هستند. در واقع بخشی از قهركردن یك زن، با هدف جلب توجه طرف مقابل یا دیگران است.

ـ زن‌ها احساساتی هستند پس زودتر می‌رنجند و دلشان می‌شكند و بعد بر اساس دلیلی كه پیشتر توضیح دادیم سعی می‌كنند آن را در قالب قهر نشان بدهند.

ـ زن‌ها بیشتر از مردها برای بیان احساسات و عواطف‌شان از كلمات استفاده می‌كنند. بنابراین نظرشان این است كه بدترین جریمه برای دیگران هم این است كه از حرف‌زدن با آنها محروم شوند به این ترتیب با قهركردن طرف مقابل را از گفت‌وگو كردن با خودشان محروم می‌كنند. در حالی كه یك مرد ممكن است به اندازه یك زن از گفت‌وگو نكردن ناراحت نباشد و اذیت نشود.

برای آشتی‌های فامیلی یكی از بهترین روش‌ها استفاده از واسطه‌های امین و قابل اعتماد است یعنی از یكی از بستگان بویژه یكی از بزرگ‌ترهای فامیل بخواهید در این جریان پادرمیانی كند و شما را آشتی بدهد. هنگامی كه حرف آشتی در میان است، دیگر لازم نیست باز مسائلی را كه باعث قهر شده پیش بكشید و نقد و بررسی‌شان كنید و نتیجه بگیرید كه حق با چه كسی بوده است. هدف شما در این مقطع فقط باید این باشد كه كدورت‌های فامیلی از بین برود.

دیوارها را رنگ نكنید؛ تمیز كنید

چند اشتباه متداول در دكوراسیون خانه

همه ما با ذوق و سلیقه‌ای كه داریم می‌توانیم محیط زندگی خود را آن‌گونه كه دوست داریم تغییر دهیم، اما همیشه داشتن سلیقه كافی نیست و باید به نكات دیگری در این زمینه نیز توجه كرد. معمولا همه ما اشتباهاتی در این‌باره انجام می‌دهیم كه در بسیاری موارد از آنها بی‌اطلاع هستیم. بنابراین می‌توان با دانستن و رفع كردن این مشكلات خانه‌ای زیباتر و دوست‌داشتنی‌تر داشت.

1 ـ برای تغییر دكوراسیون قبل از وسایل، به خود خانه توجه كنید. به خاطر داشته باشید اگر شما بهترین و زیباترین نوع مبلمان را برای خانه خود انتخاب كنید اما دیوارها، كف و درها قدیمی و رنگ‌ و رو رفته باشد، بازهم نمی‌توانید به آنچه می‌خواهید برسید.

2 ـ‌ برای اتاق خواب‌ها و همچنین اتاق نشیمن مبلمانی متناسب با اندازه و ابعاد آنها انتخاب كنید. برای فضاهای كوچك بهتر است سراغ مبلمانی كوچك‌تر بروید كه كمترین جا را اشغال كند.

3 ـ برای تزئین خانه نباید هر وسیله را با هر رنگی انتخاب كنید و بخرید. تناسب مبلمان و پرده‌ها با اندازه و رنگ تزئینات كوچك‌تر را حتما در نظر داشته باشید.

4 ـ یكی دیگر از اشتباهات رایج در دكوراسیون منزل این است كه معمولا ما تمام توجه خود را به قسمت نشیمن خانه معطوف می‌كنیم، در حالی كه ورودی خانه اولین قسمتی است كه به چشم می‌آید و باید به آن هم دقت كرد.

نورهای سفید را به تنهایی به كار نبرید. استفاده از این رنگ لامپ، فضای خانه را دلگیر می‌كند. اگر شما از آن دسته افرادی هستید كه نورهای زرد ناراحت‌شان می‌كند، بهتر است از هر دو رنگ لامپ در كنار هم استفاده كنید.

كودك هنگام بازی كردن با دوستانش، شیوه كار كردن و همكاری با دیگران و نیز كارآموزی مهارت‌ها را، یاد می‌گیرد. بازی به كودك كمك می‌كند تا تجربیات خوبی به دست آورد. اگر كودك به بازی كردن تمایلی نشان ندهد این علامت بیماری و ناتوانی اوست كه باید ریشه‌یابی شود؛ زیرا بازی‌ها علائق كودك و اخلاق و رفتار اجتماعی و فردی او را تشكیل می‌دهند. این نكته حائز اهمیت است كه والدین نباید هیچ وقت نسبت به بازی كودك بی‌توجه باشند؛ چرا كه بازی كودك در دوران كودكی نقش مهمی در آینده او دارد.

امروزه نوع اسباب‌بازی‌ها و سرگرمی‌های كودكان تغییر كرده است. اتاق كودكان به فروشگاه اسباب‌بازی شبیه شده كه كودك با هیچ كدام آنها راضی نمی‌شود و اسباب بازی‌ها فقط برای چند ساعت می‌تواند كودك را خوشحال كند. یك پدر و مادر آگاه باید برای كودك خویش اسباب‌بازی‌های فكری بخرند تا هوش و قوای فكری او را تقویت كند و همچنین برای او اسباب‌بازی‌هایی را بخرد كه جنبه فنی داشته باشد كه او بتواند آنها را خراب و دوباره درست كند. یعنی بر اسباب‌بازی خود مسلط باشد و به این طریق بر تجربه و شناخت خود بیفزاید، این قبیل اسباب‌بازی‌ها فكر كودك را به كار می‌اندازد و او را در آینده به سوی فعالیت‌های مفید اجتماعی سوق می‌دهد. برای مثال، اگر شما برای كودك خود یك ماشین برقی یا یك اسباب‌بازی گران‌قیمت و لوكس بخرید، كودك شما فقط به آن اسباب‌بازی نگاه می‌كند، می‌خندد و دیگر هیچ. چرا كه این گونه اسباب بازی‌ها فقط جنبه تزئینی دارند. یا اگر برای او یك بازی رایانه‌ای بخرید، كودك طبق دستوری كه در بازی آمده است، بازی خواهد كرد و هیچ گونه كار خلاقانه‌ای انجام نخواهد داد چرا كه فقط طبق دستورالعمل بازی كرده است. در نتیجه نه فكرش را به كار انداخته و نه چیزی یاد گرفته است. شما والدین عزیز بهتر است به‌جای خریدن یك ماشین برقی یا هر اسباب‌بازی گران‌قیمت دیگری، برای كودك دلبندتان بازی‌های فكری، پازل، خمیر بازی یا یك دفتر نقاشی با یك جعبه مداد رنگی بخرید و از كودك دلبندتان بخواهید تا با آنها یك نقاشی زیبا بكشد یا با خمیر بازی اشكال مختلفی را درست كند و با آنها بازی نماید، با این روش كودك كار و هنر را یاد می‌گیرد. بنابراین والدین می‌توانند استعدادها و توانایی‌های كودك خویش را شناسایی و سپس شكوفا كنند.

كودك دلبندتان را تشویق كنید تا با اسباب‌بازی‌هایش بازی كند، وقتی كودك مشغول بازی كردن می‌شود، به‌طور غیرمستقیم بازی او را زیر نظر بگیرید و كودك را راهنمایی كنید، تا از مهارت‌ها و تجربیات شخصی خود در بازی استفاده كند. برای مثال اگر برای او ماشین خریدید، از او سوال كنید با این ماشین چكار می‌كنند؟ او بعد از كمی فكر كردن جواب خواهد داد ماشین برای مسافر بردن یا برای سفر كردن است. بعد از توجه به این مطلب دیگر در كارش دخالت نكنید چرا كه كودك خودش به فكر می‌افتد كه مسافر سوار كند یا به مسافرت برود. اگر ماشین یا هر اسباب‌بازی دیگر كودك عیب و نقص پیدا كرد، كودك را تشویق و راهنمایی كنید تا خودش آن عیب را بر طرف كند و ماشین را به راه بیندازد و به مسافرت خیالی خود ادامه بدهد. به طور كلی در حل مشكلات به‌طور غیرمستقیم حضور داشته باشید و بیشتر كودك را تشویق و راهنمایی كنید تا هم اعتماد به نفس پیدا كند و هم به طور خلاقانه فكرش را به كار اندازد.

زمانی كه می‌خواهید برای كودك دلبندتان اسباب‌بازی جدیدی بخرید، دقت كنید كه مناسب سن كودك‌تان باشد و خیلی گران‌قیمت و لوكس نباشد تا او بتواند با آن بازی كند. همچنین اسباب‌بازی‌ها نباید خیلی زیاد باشند، كه كودك نداند با كدام یك از آنها بازی كند. مثلا یك عروسك برایش بخرید و یك تكه پارچه در اختیارش بگذارید تا برای عروسكش لباس بدوزد البته با راهنمایی شما، بعد كودك لباس جدید را تن عروسكش می‌كند، به او غذا می‌دهد و صورت عروسكش را تمیز می‌كند، و... در نتیجه كودك با عروسكش بازی كرده است اما یك بازی مفید و سازنده.