تبیان، دستیار زندگی

وسیله ای که ملاحظه می کنید ، توسط سازندگانش Thimble یا انگشتانه نامیده شده است. این انگشتانه قادر است توسط دوربین بسیار کوچکی که در نوک انگشت جای دارد متون را بخواند و توسط شبکه لمسی که در سطح داخلی با پوست انگشت در تماس است، این متون را به صورت خط بریل قابل حس کند. ‏
‏همچنین می تواند از طریق بلوتوث به تلفن هوشمند متصل شده و دستورات فرد نابینا را از طریق میکروفون دریافت کند و به تلفن همراه انتقال دهد و از طریق تلفن همراه، متون و مطالب مختلف (ای-میل، صفحات وب، اس-ام-اس و ...) را دریافت کرده و بصورت بریل قابل لمس کند. یا حتی میتواند موقعیت فرد را از طریق جی-پی-اس دریافت کرده و به او اطلاع دهد و راهنمایی های لازم برای رسیدن به مقصد را هم ارائه دهد. ‏
‏دو دانشجوی دانشگاه واشینگتن که این طرح مفهومی را ابداع کرده اند امیدوارند از این طریق نه تنها امکانات یک تلفن هوشمند را برای افراد نابینا قابل استفاده کنند، بلکه امکان خواندن تمام نوشته های محیط زندگیشان را نیز برای انها فراهم کنند. ‏
‏نکته مثبت این انشگتانه در اینجاست که برای خواندن خطوط نیازی ندارد که دقیقا روی سطور قرار بگیرد. بلکه می توان لنز دوربین انگشتانه را با فاصله از متن نگه داشت، بعد از آن دوربین تصویر متن را دریافت کرده و تصویر آنالیز خواهد شد تا حروف آن بصورت بریل قابل لمس شود. به نظر می رسد در آینده، گجتها نقش ارگانهای مصنوعی را بازی خواهند کرد که مغز آنها در تلفن هوشمند همراهتان متمرکز خواهد بود. ‏

وقایع ابتدای انقلاب و دفاع مقدس
 در چنین روزی

آباقا خان (آباقا آن) ایلخان مغول ایران (پسر هلاكو خان) در این روز در ژانویه 1270 میلادی ضمن انتصابات خود، دو زن را حكمران دو ایالت بزرگ ایران كرد؛ آبش خاتون حكمران فارس و تركان خاتون حكمران كرمان شد.
تركان خانون از قراختایی ها و آبش خاتون ازخانواده اتابكان فارس بود. در انتصابات این روز، مقام صاحبدیوانی (معادل بزرگ وزیر، بدون اختیارات نظامی) به شمس الدین محمد جوینی و حكومت اصفهان و اراك به پسر او بهاءالدین داذه شد و عطاملك جوینی مولف معروف در سمت خود حكومت بغداد كه از زمان هلاكو خان آن را بر عهده داشت تثبیت گردیده بود.

چند واحد مسلح عرب كه مامور جلوگیری از بازگشت پیروز ساسانی (پسر یزدگرد سوم) از چین به ایران شده بودند ششم ژانویه سال 663 میلادی در سر راه خود، شهر بلخ یكی از چهار شهر بزرگ خراسان را تصرف كردند (مركز همان ساتراپی ایران كه یونانیان، «باكتریانا» نوشته اند).
    «پیروز ساسانی» به خواست پدرش یزدگرد سوم (كه در سال 651 میلادی در مرو كشته شد)، برای جلب كمك نظامی تایزونگ، امپراتور چین از دودمان تانگ، از طریق كوههای پامیر (تاجیكستان امروز) به «چانگ آن» پایتخت آن زمان چین رفته بود كه در ایالت شیان واقع بود و بزرگترین شهر جهان بشمار می آمد. چین كه در شمال شرقی فرارود (مرز امروز چین با تاجیكستان و افغانستان) با امپراتوری ایران همسایه بود همواره با ایرانیان مناسبات حسنه داشته است. «تایزونگ» پیش از رسیدن «پیروز ساسانی» به «چانگ آن» درگذشته بود و پسرش «گائوزونگ» امپراتور تازه و سومین رئیس كشور چین از دودمان تانگ به پیروز مقام درباری داد، احترام بسیار كرد و در سال662 او را با یكی از ژنرالهای خود به نام «پی شینگ جیان» با لشكری كامل روانه ایران كرد. «پیروز ساسانی» پیشنهاد كرده بود كه این لشكر تا سیستان (شهر زرنگ = زرنج و مركز ایالت نیمروز افغانستان امروز) با او باشد زیرا كه اطمینان دارد، ایرانیان پس از شنیدن خبر بازگشت وی، دسته های مقاومت تشكیل می دهند و به یاری اش می شتابند. ژنرال «پی» تنها تا شهر باستانی سغدیانا (تاجیكها) به نام بالا سگون ( امروزه: توك ماك = توقماق واقع در قرقیزستان) با «پیروز» همراه بود و در اینجا دست به بهانه آوردن و تعلل زد و پیروز ساسانی پس از نومید شدن از حمایت نظامیان چینی، تنها با ایرانیانی كه با وی بودند به منتهی الیه شمال شرقی ایران (سرزمینی كه امروز تاجیكستان و شمالشرقی افغانستان را تشكیل می دهد) بازگشته و دست به جمع آوری نیرو برای جنگ با اعراب زده بود و مردم هرات (بزرگترین شهر خراسان آن زمان) با شنیدن خبر بازگشت پیروز، بر ضد حكمران عرب شورش كرده و باعث نگرانی اعراب حاكم بر ایران شده بودند كه چند واحد عرب را مامور متوقف ساختن «پیروز» و عقب زدن او به چین كرده بودند كه این یگانها بلخ را تصرف كردند.
     پیروز ساسانی تا تخارستان (افغانستان شمال شرقی) پیش آمد و 20 سال در آن مناطق بود، در همانجا فوت شد و طبق وصیتش، جسد او را در كوههای پامیر به گونه ای كه صورتش به سوی ایران باشد دفن كردند.
     «نرسی = نارسیا» پسر پیروز جزئیات تلاشهای پدرش و مهاجرت پارسیان درباری به چین و زندگی در این كشور را در كتابی شرح داده است. به نوشته وی، دولت اسلامی پس از آگاه شدن از توسل شاهزاده ساسانی به دربار چین، هیاتی را به ریاست یكی از معاریف عرب به «چانگ آن» فرستاد و این هیات موفق شد كه نظر امپراتور گائوزونگ را نسبت به تلاش بازمانده ساسانیان تغییر دهد و او را بی طرف سازد، مخصوصا كه بعدا این امپراتور دچار سكته مغزی شد و امور به دست زنش «وو زتیان» و جانشینانش «ژونگ زونگ» و «روی زونگ» افتاد كه قصد جنگ نداشتند. نارسیا نوشته است كه دربار چین حتی به آن هیات اسلامی اجازه تاسیس یك مسجد داد و به موازات آن با پناهندگی ایرانیان نیز در چین موافقت كرد، به این شرط كه به لباس چینی درآیند و رسوم محلی چین را رعایت كنند و چین را به صورت پایگاهی برای احیاء استقلال وطن درنیاورند كه پای چین به یك جنگ ناخواسته كشانیده شود.
     در وقایع روزانه دودمان «تانگ» نیز دیدار پیروز ساسانی از چین و صدور اجازه اقامت به ایرانیان مهاجر، روز به روز و به تفصیل آمده است و این وقایع كه تصحیح و حاشیه نویسی (تفسیر) شده اند به صورت كتاب به چاپ رسیده اند. از این وقایع چنین بر می آید كه قطع همكاری ژنرال «پی» با پیروز ساسانی، پس از رسیدن به فرارود، احتمالا به سبب ورود هیات اسلامی به «چانگ آن» و بی طرف شدن امپراتور چین بوده است. همچنین از مروری بر وقایع دوران سلطنت دودمان تانگ چنین استنباط می شود كه علت ذوب ایرانیان در جامعه چین به خواست امپراتور این كشور بوده است. ایرانیانی كه همزمان و در پی حمله عرب، به هند مهاجرت كردند، هنوز پس از 13 قرن و چند دهه هویت و فرهنگ خود را به نام «پارسی» حفظ كرده اند. آنان همچنین كمك كرده بودند كه زبان پارسی تا زمان سلطه انگلستان بر هندوستان، زبان دوم هندیان شود. واژه های پارسی در زبان اردو كه بیش از پنجاه درصد كلمات را تشكیل می دهند از همان زمان باقی مانده اند.