زمانى رسول خدا(ص) نشسته بود كه ديديم خنديد به گونه اى كه دندان هاى پيشين او ظاهر شد

.

به حضرتش گفتيم: اى رسول خدا(ص) از چه خنديديد؟

حضرت(ص) فرمود: دو مرد از اُمّتم را نزد خداوند تعالى آوردند. يكى از آن دو گفت: خدايا، حقّم را از ديگرى بگير.

خداى تعالى گفت: حقّ برادرت را بپرداز. گفت: خدايا، چيزى از حسناتم باقى نمانده است كه بخواهم در مقابل ظلمى كه به اين شخص كرده ام، به او بدهم.

مظلوم گفت: خدايا، پس گناهان مرا به دوش بكشد.

آن گاه چشمان رسول الله(ص) گريان شد و فرمود: آن روز، روزى است كه مردم محتاجند به كسى كه گناهانشان را بر دوش بكشد. حضرت فرمود: «سپس خداوند تعالى به طالب حق گفت: نگاهى به بهشت كن، چه مى بينى؟ آن فرد سرش را بلند كرده و نگاهى به بهشت مى كند و آثارى از خير و نعمت مى بيند كه او را به شگفتى و تعجّب مى اندازد.

اين شخص مظلوم گفت: پروردگارا اينها از آن كيست؟

خداوند تعالى فرمود: اينها براى كسى است كه قيمتش را به من بدهد.

پس او گفت: بار پروردگارا، چه كسى مالك قيمت آن است؟

فرمود: تو.

او گفت: چگونه چنين چيزى ممكن است با اين كه پولى نپرداخته ام؟!

خداوند فرمود: با گذشتى كه از برادر دينى ات مى توانى بكنى.

آن شخص گفت: عفو كردم.

آن گاه خداوند تبارك و تعالى فرمود: دست برادرت را بگير و داخل بهشت شويد.

سپس رسول الله(ص) فرمود: از خدا بترسيد و اختلاف بين خودتان را اصلاح كنيد.

                                                                         بحار، ج 74، ص 180

حضرت امام محمّد باقر(ع) در حديثى فرمود:

   شيعيانمان دژهاى محكمى هستند و سينه هاى امانتدارى هستند و صاحبان عقل هايى وزين و متين هستند

شايعه پراكنى نمى كنند و اَسرار را فاش نمى كنند

و آدم هاى خشك و خشن و رياكار هم نيستند

راهبان شب و شب زنده داران و شيران روزند.

پيامبر(ص) فرمود:

در دنيا به مانند غريبان و رهگذران زندگى كن  و خودت را در شمار مردگان بشمار.

 صبح كه مى شود به زنده بودن تا غروب اميد نبند و شب نيز به زنده بودن تا صبح

 و از زمان سلامتى براى وقت بيمارى ات،

 از دوران جوانى براى هنگام پيرى ات

 و از زندگانى ات براى مرگت بهره بردارى كن،

 چرا كه نمى دانى فرداى قيامت جزء كدام گروه خواهى بود.

                                                                                                     بحار، ج 74، ص 181

پيامبر اكرم(ص) خطاب به على(ع)

 مؤمن كسى است كه از محرّمات بى زار است و از شبهات توقّف كرده و مرتكب آنها نمى شود،

 عطايش كثير و اذيّتش قليل است،

به افراد غريب كمك مى كند

و براى ايتام پدر است.

                                       بحار، ج 64، ص 310

نام شريف آن بزرگوار فاطمه و مشهورترين لقب آن حضرت، «معصومه» است. پدر بزرگوارش امام هفتم شيعيان حضرت موسى بن جعفر (ع) و مادر مكرمه اش حضرت نجمه خاتون (س) است . آن بانو مادر امام هشتم نيز هست . لذا حضرت معصومه (س) با حضرت رضا (ع) از يك مادر هستند.

ولادت آن حضرت در روز اول ذيقعده سال ١٧٣ هجرى قمرى در مدينه منوره واقع شده است. ديرى نپاييد كه در همان سنين كودكى مواجه با مصيبت شهادت پدر گرامى خود در حبس هارون در شهر بغداد شد. لذا از آن پس تحت مراقبت و تربيت برادر بزرگوارش حضرت على بن موسى الرضا (ع) قرارگرفت.

حضرت معصومه (س) به شوق ديدار برادر و اداي رسالت زينبي و پيام ولايت به همراه عده اى از برادران و برادرزادگان به طرف خراسان حركت كرد و حدوداً در روز ٢٣ ربيع الاول سال ٢٠١ هجرى قمرى حضرت وارد شهر مقدس قم شدندآن بزرگوار به مدت ١٧ روز در اين شهر زندگى كرد و در اين مدت مشغول عبادت و راز و نياز با پروردگار متعال .

سرانجام در روز دهم ربيع الثانى و «بنا بر قولى دوازدهم ربع الثانى» سال ٢٠١ هجرى پيش از آن كه ديدگان مباركش به ديدار برادر روشن شود، در ديار غربت و با اندوه فراوان ديده از جهان فروبست و شيعيان را در ماتم خود به سوگ نشاند .

    يا فاطمة اشفعى لنا في الجنة

ولادت کریمه اهل بیت (ع) بر شما مبارک باد