تبیان، دستیار زندگی

امام محمد باقر(ع):
 ابو جعفر محمد بن على بن الحسین بن على بن ابى طالب علیهم‏السلام، امام پنجم از ائمه اثنى عشر و یكى از چهارده معصوم(ع)است.

لقب مشهورشان»باقر«است، اما القاب دیگرى چون»هادى«و»شاكر«هم داشته‏اند.

نقش انگشترى ایشان»القوة لله جمیعا«بوده است.

نسب:

  حضرت باقر علیه‏السلام از سوى پدر، نوه امام حسین علیه‏السلام و از سوى مادر، نوه امام حسن علیه‏السلام است.مادرشان فاطمه دختر امام حسن علیه‏السلام بود، از این رو در حق او گفته‏اند: علویى بود كه از دو سوى علوى بود و فاطمیى بود كه از دو سوى فاطمى بود.

تولد و وفات:
 همه منابع محل تولد آن حضرت را مدینه نوشته، ولى در سال ولادتشان اختلاف دارند.بیشتر منابع شیعى تولد آن حضرت را در 57 هجرى .

تاریخ رحلت امام باقر علیه‏السلام را با اختلاف پنج سال، از 113 تا 118، ذكر كرده‏اند. 

در ماه و روز رحلت آن حضرت نیز اختلاف است و آن را در ربیع الاول و هفتم ذى الحجه و ربیع الآخر

درباره محل دفن آن حضرت، گورستان بقیع در مدینه، اختلافى دیده نمى‏شود.

شهادت

امام محمد باقر (علیه السلام)

تسلیت باد

امام علی (علیه السلام):

مردى از اهل كوفه خدمت امام حسین(ع) نامه نوشته و عرض كرد: برنامه اى به من بدهید كه خیر دنیا و آخرت در آن جمع باشد.

امام (ع) جواب كوتاه و پرمعنایى براى او نوشتند:

 به نام خداوند بخشنده مهربان، كسى كه رضایت خدا را بر ناراحتّى مردم ترجیح دهد خداوند قلب هاى مردم را به سوى او جلب خواهد كرد و كسى كه رضایت مردم را بر خشنودى خدا ترجیح دهد خداوند او را به مردم وا مى گذارد.

پیامبر(ص) در خطبه اش فرمود:

اى مردم! بنده از مسلمانان به حساب نمى آید، تا این كه مردم از دست و زبانش آسوده باشند،

 و به درجه مؤمنان نمى رسد مگر اینكه برادر (دینى) او از شرّ و آزارش و همسایه اش از تندى و خشمش در امان باشد;

و از متّقین محسوب نمى شود تا اینكه از امور مشتبه براى پرهیز از آلودگى به محرّمات بپرهیزد.

كسى كه مى ترسد خواب بماند شبانه حركت مى كند.

قالَ عَلِىٌّ(ع):

 اَلا وَ اِنَّ الْیَوْمَ الْمِضْمارُ، وَ غَداً اَلسِّباقُ، وَ السَّبَقَةُ الْجَنَّةُ، وَ الْغایَةُ النّارُ

آگاه باشید كه امروز (دنیا)، روز آمادگى است

و فردا (قیامت) روز مسابقه،

كه جایزه پیشگرفتن بهشت

و پایان كار عقب ماندگان، جهنّم است.

قال علی (علیه السلام):

           «كلّ شىء من الدنیا سَماعُهُ اَعْظَمُ مِنْ عَیانِه»

هر چیزى از دنیا شنیدنش بزگتر از دیدنش است

از عالم بزرگوار، «شیخ بهایى»، چنین نقل شده:

مردى به نام «توبه» بود كه غالباً به محاسبه نفس مى پرداخت. روزى در سن شصت سالگى وقتى گذشته عمر خود را محاسبه كرد دید كه مجموعه ایام عمرش 21500 روز است; گفت: اى واى بر من، اگر در ازاى هر روز یك گناه بیشتر نكرده باشم بیش از بیست و یك هزار گناه كرده ام، آیا مى خواهم خدا را با بیست و یك هزار گناه ملاقات كنم؟ در این هنگام صیحه اى زد و بر زمین افتاد و جان به جان آفرین تسلیم كرد.

                               (تفسیر نمونه، ج 24، ص 465)

از جمله گناهانى كه موجب دریده شدن پرده ها مى گردد: ردّ و بدل كردن سخنان بیهوده و شوخى براى خنداندن دیگران است. براى درك بهتر این مطلب به چند حدیث توجه نمایید:

الف- قالَ رَسُولُ الله(ص):

 اِنَّ الرَّجُلَ لَیَتَكَلَّمُ بِكَلِمَة فَیَضْحَكُ بِها جُلَساؤُهُ; یَهْوى بِها اَبْعَدَ مِنَ الثُّرَیّا; رسول خدا(ص) فرمود: گاهى انسان سخنى مى گوید تا هم محفلان خود را بخنداند، ولى همان سخن، او را (از نظر هلاكت و بدبختى) به جایى دورتر از ثریّا ساقط مى كند.»

بـ قالَ رَسُولُ الله(ص):

كَثْرَةُ الْمِزاحِ، تَذْهَبُ بِماءِ الْوَجْهِ; رسول خدا(ص( فرمود: شوخى زیاد آبرو را مى برد.»

جـ عَنْ اَبى مُحَمَّد(ص):

لاتُمارِ فَیَذْهَبَ بَهاؤُكَ; وَ لا تُمازِحْ فَیُجْتَرَأُ عَلَیْكَ; امام حسن عسگرى(ع) فرمود: جدال نكن كه شخصیّتت مى رود، و شوخى نكن كه بر تو گستاخ مى شوند                                                    كیفر گناه، ص 10