تبیان، دستیار زندگی

در حال حاضر چند روزی از عرضه مرورگر گوگل معروف به Chrome (کروم) میگذرد. این مرورگر که در میان رقابت غول هایی همچون فایرفاکس و اپرا عرضه شده است بحث های زیادی را در محافل IT به راه انداخته است. به عقیده کارشناسان این مرورگر در حال حاضر پرسرعت ترین مرورگر صفحات وب است اما به دلیل اینکه اولین نسخه عرضه شده آن است هنوز آنچنان که باید و شاید کامل نیست. با این حال شرکت گوگل گویا زمان زیادی را صرف قرار دادن ترفندهای مخفی در درون کروم کرده است!
در این ترفند قصد داریم کلیه صفحات مخفی این مرورگر را بررسی کنیم.

بدین منظور:
ابتدا Google Chrome را اجرا نمایید.
سپس عبارات زیر را در نوار آدرس مرورگر وارد نمایید و Enter بزنید تا هر صفحه مخفی برایتان باز شود.

about:internets
یکی از قدیمی ترین اسکرین سیورهای ویندوز ، در دل کروم!
دقت کنید این اسکرین سیور به شرطی اجرا میشود که فایل sspipes.scr در پوشه WindowsSystem32 موجود باشد.

about:memory
فضای اشغال شده رم توسط مرورگرهای در حال اجرا.
اگر به فرض شما مرورگر فایرفاکس را هم همزمان اجرا کرده باشید میزان فضای استفاده شده از رم توسط این برنامه را نیز مشاهده خواهید کرد.
احتمالأ مسئولان گوگل جهت به رخ کشیدن میزان فضای کم استفاده شده کروم این صفحه را قرار داده اند.
همچنین میزان رم اشغالی توسط تب های مرورگر نیز موجود است.

about:stats
هیـــــــــــس! این صفحه محرمانه است!
عبارت فوق در بالای این صفحه مخفی به چشم میخورد.
کلیه فرآیندهای داخلی کروم با ریز اطلاعات هر یک در این صفحه قابل مشاهده است.

about:network
این صفحه جهت عملیات به اصطلاح I/O Tracking به کار میرود.
در مرورگر فایرفاکس این کار به وسیله افزونه ای به نام Live HTTP Headers امکان پذیر است که کروم آن را در خود جای داده است.
جهت استفاده از آن بر روی دکمه Start I/O tracking کلیک کنید.
سپس در یک تب جدید ، یک سایت رو باز کنید و مجدد به همین تب برگردید تا شاهد نتیجه کار باشید.
لیست کلیه عکس ها ، اسکریپتها و آبجکت های لود شده در آن صفحه را به شکل زنده مشاهده خواهید کرد! واقعأ قابلیت جالبی است.

about:histograms
لیست کلیه فرآیندهای داخلی اجرا شده در مرورگر به شکل نمودارهای هیستوگرام یا متراژی.

about:dns
لیست 10 DNS که بیشترین مشاهده را توسط کروم داشته اند در این صفحه مخفی قابل مشاهده است.
جهت غیر فعال کردن آن به Options و تب Under the Hood رفته و تیک گزینه Use DNS pre-fetching to improve page load performance را بردارید.

about:cache
لیست کلیه صفحات و فایل های کش شده توسط مرورگر در این صفحه قابل مشاهده است.
در کروم امکان محدود سازی کش وجود ندارد ، در نتیجه هر از چند گاهی کش مرورگر را خالی کنید.

view-cache:stats
آمار مربوط به فایل های کش شده توسط مرورگر.

about:plugins
کلیه پلاگین های نصب شده بر روی کروم در این صفحه لیست شده اند.
پلاگین های نظیر Shockwave Flash ، Real Player و ... .

about:crash
پیغام مربوط به زمانی که کروم در هنگام باز کردن یک صفحه Crash میکند ، با ظاهری جالب قابل روئیت است.

about:hang
این دستور پیش از این که خود یک صفحه باشد یک خراب کننده صفحه است! اگر به هنگام مرور یک صفحه وب این عبارت را وارد کنید ، صفحه مورد نظر عملأ یخ میبندد و هیچ کاری نمیتوان در آن کرد.

about:version
ورژن دقیق مرورگر کروم با وارد کردن عبارت فوق قابل مشاهده است.

منبع : ترفندستان

Firewire یا i-Link که به IEEE ۱۳۹۴ نیز معروف است ، یک استاندارد واسط برای گذرگاه سریال در رایانه های شخصی است که امکان برقراری ارتباطات صوتی و تصویری دیجیتال را فراهم می سازد.
Firewire در بسیاری از موارد جایگزین SCSI شده است و این به دلیل کمتر بودن هزینه پیاده سازی و همچنین سادگی پیاده سازی سیستم های کابلی بوده است.
از سال ۱۹۹۵ تقریبا تمام دوربین های دیجیتال مدرن از این اتصال پشتیبانی می کنند. بسیاری از رایانه ها از قبیل Macintosh که به منظور امور خانگی و حرفه ای صوتی و تصویری طراحی شده اند به طور پیش فرض و پیش ساخته درگاههای Firewire دارند. Firewire همچنین سالها یک ویژگی جالب توجه ipod های شرکت Apple بوده است که به منظور دریافت اطلاعات در چند ثانیه و همچنین شارژ مجدد باتری به طور همزمان و تنها با یک کابل استفاده می شد. از این گذرگاه معمولا برای اتصال دوربین های ویدئویی دیجیتال و دستگاه ها و رسانه های ذخیره سازی اطلاعات استفاده می شود.
اما استفاده دیگر آن در سیستم های ویدئویی real time یا زنده مثل سیستم های نظارت و کنترل و همچنین سیستم های حرفه ای صوتی است.

Firewire در بعضی موارد به جای گذرگاه معمولی USBاستفاده می شود. دلیل این امر هم سرعت موثر بالاتر است و هم این که Firewire به رایانه میزبان نیازی ندارد.
Firewire تمامی قابلیت های SCSI را فراهم می سازد و در مقایسه با USB۲.۰ پرسرعت ، از سرعت بالاتر تبادل اطلاعات پشتیبانی می کند ؛ خصوصیتی که برای همه افراد بخصوص ویرایشگرهای صوتی و تصویری از اهمیت بالایی برخوردار است.
Firewire قادر است تا ۶۳ دستگاه جانبی را به طور خطی به هم متصل نماید. تنها محدودیت این اتصالات هم غیر چرخشی بودن ساختار شبکه است. یعنی همانطور که گفته شد به صورت خطی و نه به صورت حلقوی به هم متصل می شوند. بنابراین امکان ارتباط دو به دو نیز بین دستگاه ها فراهم می آید.
به عنوان مثال یک چاپگر و یک اسکنر می توانند به طور مستقیم با هم ارتباط برقرار کنند. بدون این که نیازی به حافظه سیستم و یا CPU داشته باشند. Firewire همچنین از وجود چند میزبان در هر گذرگاه نیز پشتیبانی می کند.
USB برای فراهم آوردن این امکانات و قابلیت ها به تراشه مخصوص نیاز دارد. بنابراین کابل آن ، مخصوص و گران قیمت خواهد بود. در حالی که Firewire تنها به یک کابل با تعداد سوزنهای مشخص در هر دو سر کابل (معمولا ۶تا) نیاز دارد که برای پشتیبانی از Plug and Play و hot Swapping طراحی شده است. این دو عبارت به این مفهوم اند که در صورت نیاز به قطع ارتباط یک دستگاه با دستگاه های دیگر و یا جایگزینی یکی با دیگری نیازی به قطع منبع تغذیه نیست و در حال روشن بودن دستگاهها نیز این اعمال امکان پذیرند و صدمه ای به هیچ یک وارد نخواهد آمد. Firewire ۴۰۰ قادر به تبادل اطلاعات بین دستگاه ها با سرعت ۱۰۰ ، ۲۰۰ و ۴۰۰ مگابیت در ثانیه است که البته مقدار واقعی آنها ۹۸.۳۰۴ ، ۱۹۶.۶۰۸ و ۳۹۳.۲۱۶ مگابیت در ثانیه است.
اگر چه USB۲ ادعای فراهم کردن سرعت بالاتری را دارد (۴۸۰مگابیت در ثانیه) اما در عمل Firewire به دلیل ارتباط مستقیم دستگاه ها و معماری یک به یک آنها سریعتر خواهد بود. البته طول هر کابل نباید از ۴.۵ متر بیشتر شود.
Firewire ۸۰۰ نیز امکان ارسال اطلاعات با سرعت ۷۸۶.۴۳۲ مگابیت در ثانیه را فراهم می کند. IEEE ۱۳۹۴b از اتصالات نوری تا طول ۱۰۰ متر و سرعت تبادل اطلاعات تا ۳.۲ گیگابیت در ثانیه را پشتیبانی می کند که در نوع خود فوق العاده است .

● راه اندازی چندگانه (multibooting)
یک روش برای داشتن چندین سیستم عامل بر روی یک کامپیوتر بدین صورت است که سیستم عامل های مختلف به طور مستقل از هم،بر روی دیسک های فیزیکی یا پارتیشن های منطقی مختلف نصب می شود و زمانی که سیستم بوت می شود یک منو با نام سیستم های عامل ظاهر می شود و شما می توانید هریک را که خواستید انتخاب کنید و وارد همان سیستم عامل شوید.

اولین نکته ای که در این مورد باید مدنظر داشته باشید،این است که برای داشتن راه اندازی چندگانه،ابتدا باید فضای حافظه را به تعداد سیستم عامل هایی که می خواهید بر روی کامپیوتر داشته باشید،به قسمت های مجزا و جدا از هم تقسیم کنید. و البته غیر از این قسمت ها،باید قسمت هایی از حافظه تان را هم برای ذخیره داده ها و اطلاعاتتان کنار بگذارید که بعدا” درباره این موضوع دقیق تر صحبت می کنیم.
اگر کامپیوتر شخصی شما،بیش از یک هارددیسک دارد،تعریف و مشخص کردن این فضاهای جدا از هم برای هر سیستم عامل ساده است و می توانید هر هارددیسک را برای یک سیستم عامل کنار بگذارید. اما غالبا” کامپیوترهای خانگی دارای یک هارددیسک هستند.
پس شما در ابتدا مجبورید آن را به چندین قسمت یا پارتیشن تقسیم کنید. اولین سکتور هر هارد دیسک فضایی است که تحت عنوان رکورد راه انداز اصلی (Master boot record )یا MBR شناخته می شود. MBR شامل یک جدول پارتیشن (pantition table ) است که مشخص می کند هارد چگونه باید به چهار قسمت منطقی اصلی (aryprim ) تقسیم شود از آن جایی که چهار قسمت معمولا” کافی نیست. یک قسمت اصلی می تواند تحت عنوان پارتیشن الحاقی (logical partition )مختلف را تعریف کند.
وقتی pc بوت می شود،سیستم Blos کامپیوتر که در حافظه ثابت و بدون تغییر CMOS ذخیره شده است،به دنبال یک وسیله راه انداز مناسب که می تواند یک دیسک فلاپی یا CD-Rom باشد،می گردد (با توجه به پیکربندی Blos )اگر مناسب ترین و یا به عبارتی اولین وسیله راه اندازی مناسب تعریف شده روی Blos شما،هارددیسک کامپیوتر باشد،Blos قسمت MBR حافظه را می خواند و شروع به اجرای تعدادی کد راه انداز که در آن جا وجود دارد می کند. کد راه انداز (boot code )به سراغ جدول پارتیشن فعال را مشخص سازد،سپس اطلاعاتی که تحت عنوان boot sector volume شناخته می شوند را در ابتدای آن پارتیشن load می کند.
در سیستم عامل هایی که بر پایه ویندوز NT هستند. مثل ویندوز XP ،load کننده سیستم عامل فایلی است که تحت عنوان NTLDR نامیده می شود. اگر روی سیستم تک پارتیشنی کار می کنید،مابقی فرآیند بسیار سر راست است.
NTLDR یا معادل آن،بار کردن سیستم چند پارتیشنی،ابتدا از شما سئوال می شود که راه اندازی از کدام پارتیشن فعال و سیستم عامل موجود در آن ادامه بدهید و یا کنترل را به پارتیشن فعال و سیستم عامل موجود در آن ادامه بدهید و یا کنترل را به پارتیشن دیگر (و سیستم عامل دیگر ) انتقال بدهید. این منو دارای یک بازه زمانی است،که پس از طی شدن این زمان از پیش تعیین شده و انتخاب نشدن هیچ یک از گزینه های منو توسط شما،سیستم عامل پیش فرض به طور خودکار راه اندازی می شود.
اگر بخواهید ببینید که چگونه منوی راه اندازی بر روی سیستم ساخته می شود می توانید نگاهی به محتویات فایل سیستمی c:boot.ini بیاندازید یا کنترل پانل (panel control ) را باز کرده و system را انتخاب و پس کلید Advanced را انتخاب کرده و دکمه Setting را که در start up and Recoveny قرار دارد فشار دهید و به محتویات system start up نگاه کنید.

● پارتیشن بندی
حال اجازه بدهید ببینیم که پارتیشن ها چگونه مدیریت می شوند و چگونه می توان چندین سیستم عامل را روی سیستم نصب کرد.
ما قویا” توصیه می کنیم که ابتدا یک نسخه پشتیبان از سیستم تان تهیه کنید و یک دیسک نجات (Rescue Disk ) هم قبل از دستکاری پیکر بندی هارد دیسک برای خودتان تهیه کنید. ویندوز به گونه ای ساخته شده که توانایی مدیریت پارتیشن ها را دارد،اما این شیوه های مدیریتی بسیار ابتدایی اند و ممکن است باعث ایجاد رفتارهای مخرب شوند. یعنی ممکن است مقداری از اطلاعاتی را که اکنون رو ی حافظه تان می باشد از دست بدهید و احتمالا” در پروسه تبدیل سیستم موجود به یک سیستم راه انداز چندگانه دچار مشکلات جدی گردید. به این منظور می توانید مثلا” از ابزاری مثل Norton partition Magic۸.۰ (با قیمت ۹۵/۶۹ دلار از http://www.symantec.com/ ) که به شما اجازه تغییر اندازه، حرکت و دستکارهای دیگر پارتیشن ها را بدون ایجاد خرابی و مشکل می دهد، استفاده کنید.
این نرم افزار یک ویزارد دارد که به طور خودکار شما را برای نصب یک سیستم عامل دیگر روی ماشینی که در حال کار کردن بر روی آن هستید،راهنمایی می کند. اما اگر قصد استفاده از برنامه های کمکی را ندارید احتمالا” مجبورید هارددیسک را دوباره پارتیشن بندی کنید و سیستم عامل تان و سایر نرم افزارهای کاربردی را بر روی آن نصب کنید.
برای انجام این کار شما باید سیستم تان را با CD ویندوز بوت کنید. سپس پارتیشن فعلی ویندوز را حذف کنید و بعد پارتیشن های جدیدی با اندازه های مورد دلخواهتان ایجاد کنید.
سپس باید فرآیند نصب ویندوز را در یکی از پارتیشن ها کامل کنید. و بعد دوباره با CD سیستم عامل بعدی که می خواهید روی ماشین تان نصب شود سیستم تان را بوت کنید و آن سیستم عامل را هم روی یک پارتیشن دیگر نصب کنید. اگر سیستم عامل بعدی که قصد نصب آن را دارید نسخه ای از Linux باشد،شما دو گزینه برای انتخاب در اختیار دارید: یکی (Linux Loader ) LILO و دیگری GRUB (Grand Unified Boot Loader ) می باشد که در حقیقت عملی مشابه NTLDR را راه اندازی انجام می دهد و به شما این اجازه را می دهد که درطی فرآیند بوت شدن و بالا آمدن سیستم،سیستم عامل خودتان را انتخاب کنید.

● داده ها را کجا ذخیره کنیم
زمانی که چندین پارتیشن روی هارددیسک خود دارید،با این سوال مواجه می شوید که حالا کجا باید داده هایتان را ذخیره کنید. اگر زمان زیادی را با یک سیستم عامل کار کرده باشید،این حس در شما ایجاد می شود که داده هایتان را در همان پارتیشن که سیستم عامل در آن قرار دارد، ذخیره کنید. اما اگر قصد داشته باشید که داده هایتان را به صورت متمرکز نصب کنید و به سیستم عامل خاصی وابسته نباشید،باید یک پارتیشن منطقی اضافی اختصاصی برای داده ها ایجاد کنید.
در این صورت با هر سیستم عاملی که بالا بیاید،آن سیستم عامل توانایی دیدن محتویات سایر پارتیشن های منطقی موجود روی هارد شما را دارد. برای مثال،ویندوز XP توانایی دیدن فایل هایی که روی پارتیشن های FAT و NTFS قرار دارند را دارد.
شما می توانید این فرایند را با نرم افزار Partition Magic کنترل کنید یا در کنترل پانل ویندوز به management computer و از آنجا به Storage و بعد (Local ) Disk Management بروید،روی یک پارتیشن کلیک راست کنید و Change Drive Leter را انتخاب و سپس paths را برگزینید.
(اگر plugin مدیریت دیسک به درستی کار نکرد،شما ابتدا باید به طور موقت فایروال ویندوز را در سرویس پک ۲ غیر فعال کنید.) لینوکس هم می تواند FAT و در بعضی موارد NTFS را ببینید و به طور مستقیم به آن ها دسترسی داشته باشید. اگر شما ترجیح بدهید که بعضی پارتیشن های موجود را مخفی کنید. این مساله با تغییر جدول پارتیشن با استفاده از Partition Magic و یا سایر نرم افزارها،امکان دارد. اما این را بدانید که این راه حل چندان مطمئنی برای امنیت سیستم تان نیست چون این پارتیشن های مخفی توسط هر کسی که به ابزارهای مشابه دسترسی داشته باشد،قابل دیدن هستند.

● ماشین های مجازی
یک شیوه متفاوت دیگر برای داشتن چندین محیط متفاوت بر روی یک PC این است که بعضی از آن ها را در ماشین های مجازی(VMS ) اجرا کنیم. ماشین های مجازی در حقیقت شیوه ای برای شبیه سازی کامل سخت افزار کامپیوتر از طریق نرم افزار است. زمانی که شما فقط یک سیستم عامل بر روی کامپیوترتان دارید،می توانید یک ماشین مجازی هم داشته باشید که سیستم عامل مخصوص و مجزای خود را روی ماشین اختصاصی خود داشته باشد.
ماشین های مجازی دارای مزایای زیادی اند،از جمله داشتن چندین سیستم عامل در کنار هم و به صورت متقارن،به طوری که هر VM ،می تواند آدرس IP خاص خود و اتصال شبکه مجازی خود را داشته باشد و در نتیجه شما می توانید با این ماشین های مجازی و IP های جدا از هم،یک شبکه کامپیوتری کوچک را با یک PC شبیه سازی کنید.
یکی دیگر از مزایای VM این است که شما از یک ماشین مجازی می توانید به عنوان نسخه پشتیبان سیستم تان استفاده کنید. یک روش دیگر برای داشتن نسخه پشتیبان از سیستم استفاده از نرم افزاری مثل Norton Ghost ۹.۰ (۹۶/۹۹ دلار در http://www.symantec.com/ )است که عملکرد آن دقیقا” مثل این است که از محتویات هارد دیسک عکس می گیرد آن ها را فشرده می سازد و در یک فایل ذخیره می کند.
یکی از مشکلات ماشین های مجازی پایین آوردن سرعت سیستم می باشد. و دیگری هزینه اضافی است که باید بابت نرم افزار ماشین مجازی پرداخت شود. دو نرم افزار معروف ماشین مجازی برای PC ها عبارتند Umware workstation و Microsoft virtualpc هر دوی این نرم افزارها یک کار مشابه را انجام می دهند :شما یک ماشین مجازی جدید ایجاد می کنید پارامترهایی از جمله مقادیر RAM در فضای هارد مشخص می شود و سپس سیستم عامل انتخابی شما بر روی ماشین مجازی نصب می شود. پس از آن یک کنسول کوچک به شما اجازه می دهد که یک ماشین مجازی را برای شروع کردن انتخاب کنید.

● استفاده از امکانات یونیکس بدون یونیکس
گاهی اوقات نیازی نیست که شما عامل را روی PC خود داشته باشید و فقط می خواهید به بعضی از ویژگی های خاص و توانایی های آن سیستم عامل دسترسی داشته باشید. برای مثال،اگر شما نیاز به اجرای نرم افزاری که بر مبنای یونیکس است،داشته باشید.
کتابخانه DDL پویای cygwin یک رابط برنامه نویسی شبیه به یونیکس ایجاد می کند که به بسیاری از برنامه ها که برای آن سیستم عامل طراحی شده اند اجازه شدن در محیط ویندوز را می دهد. در اصل،آن برنامه ها تصور می کنند که به سرویس های یونیکس و توانایی های مورد انتظار دسترسی دارند. (cygwin فرمان های باینری را چندان خوب اجرا نمی کند لذا،شما مجبورید که آن ها را از کد اصلی دوباره کامپاتل کنید.) cygwin همچنین یک shell خوب و جعبه ابزار که به شما اجازه دسترسی کامل به خط فرمان یونیکس را می دهد در اختیارتان قرار می دهد،که از دستور cmd.exe در اعلان ویندوز xp بسیار قوی تر و بهتر است( این اعلان به شما اجازه دسترسی مستقیم به فایل های NTFS موجود ذخیره شده در خارج از cygwin را با ایجاد دایرکتوری های likecygdrivec می دهد.)
این مقاله فقط می تواند گوشه چشمی به پدیده مدیریت چند سیستم عامل در یک ماشین باشد. به خصوص در سخت افزارهای قدیمی تر این مدیریت بسیار پیچیده تر می شود که موضوع آن در این مقاله نمی گنجد. شما با به کار بردن یکی از تکنیک های بحث شده در این مقاله،می توانید چندین سیستم عامل و محیط نرم افزاری را در ماشین خود داشته باشید و به راحتی با آن ها کار کنید و در وقت و هزینه خود صرفه جویی نمایید.

منبع: www.asandownload.com

قصد داریم تا یک ترفند بسیار جالب برای شما معرفی کنیم. با استفاده از این ترفند میتوانید فیلم معروف جنگ ستارگان Star Wars را به شکلی بسیار دیدنی از طریق ویندوز XP و با اتصال به اینترنت ببینید. در این ترفند نیازی به اینترنت پر سرعت نیست ، بلکه با استفاده از همین اینترنتهای ذغالی خودمان نیز میتوان این فیلم را مشاهده کرد. تا انتهای ترفند را بخوانید تا متوجه این ویژگی بشوید!
بدین منظور:
از منوی Start وارد Run شوید.
اکنون عبارت TELNET را در آن وارد کرده و Enter بزنید.
در صفحه باز شده ابتدا کلید o را زده و Enter کنید. (دقت کنید اُ انگلیسی)
اکنون عبارت towel.blinkenlights.nl را تایپ نموده و Enter بزنید.
چند ثانیه صبر کنید... اکنون میتوانید فیلم جنگ ستارگان را به طور جالب و دیدنی مشاهده کنید!

● راه اندازی چندگانه (multibooting)
یک روش برای داشتن چندین سیستم عامل بر روی یک کامپیوتر بدین صورت است که سیستم عامل های مختلف به طور مستقل از هم،بر روی دیسک های فیزیکی یا پارتیشن های منطقی مختلف نصب می شود و زمانی که سیستم بوت می شود یک منو با نام سیستم های عامل ظاهر می شود و شما می توانید هریک را که خواستید انتخاب کنید و وارد همان سیستم عامل شوید.

اولین نکته ای که در این مورد باید مدنظر داشته باشید،این است که برای داشتن راه اندازی چندگانه،ابتدا باید فضای حافظه را به تعداد سیستم عامل هایی که می خواهید بر روی کامپیوتر داشته باشید،به قسمت های مجزا و جدا از هم تقسیم کنید. و البته غیر از این قسمت ها،باید قسمت هایی از حافظه تان را هم برای ذخیره داده ها و اطلاعاتتان کنار بگذارید که بعدا” درباره این موضوع دقیق تر صحبت می کنیم.
اگر کامپیوتر شخصی شما،بیش از یک هارددیسک دارد،تعریف و مشخص کردن این فضاهای جدا از هم برای هر سیستم عامل ساده است و می توانید هر هارددیسک را برای یک سیستم عامل کنار بگذارید. اما غالبا” کامپیوترهای خانگی دارای یک هارددیسک هستند.
پس شما در ابتدا مجبورید آن را به چندین قسمت یا پارتیشن تقسیم کنید. اولین سکتور هر هارد دیسک فضایی است که تحت عنوان رکورد راه انداز اصلی (Master boot record )یا MBR شناخته می شود. MBR شامل یک جدول پارتیشن (pantition table ) است که مشخص می کند هارد چگونه باید به چهار قسمت منطقی اصلی (aryprim ) تقسیم شود از آن جایی که چهار قسمت معمولا” کافی نیست. یک قسمت اصلی می تواند تحت عنوان پارتیشن الحاقی (logical partition )مختلف را تعریف کند.
وقتی pc بوت می شود،سیستم Blos کامپیوتر که در حافظه ثابت و بدون تغییر CMOS ذخیره شده است،به دنبال یک وسیله راه انداز مناسب که می تواند یک دیسک فلاپی یا CD-Rom باشد،می گردد (با توجه به پیکربندی Blos )اگر مناسب ترین و یا به عبارتی اولین وسیله راه اندازی مناسب تعریف شده روی Blos شما،هارددیسک کامپیوتر باشد،Blos قسمت MBR حافظه را می خواند و شروع به اجرای تعدادی کد راه انداز که در آن جا وجود دارد می کند. کد راه انداز (boot code )به سراغ جدول پارتیشن فعال را مشخص سازد،سپس اطلاعاتی که تحت عنوان boot sector volume شناخته می شوند را در ابتدای آن پارتیشن load می کند.
در سیستم عامل هایی که بر پایه ویندوز NT هستند. مثل ویندوز XP ،load کننده سیستم عامل فایلی است که تحت عنوان NTLDR نامیده می شود. اگر روی سیستم تک پارتیشنی کار می کنید،مابقی فرآیند بسیار سر راست است.
NTLDR یا معادل آن،بار کردن سیستم چند پارتیشنی،ابتدا از شما سئوال می شود که راه اندازی از کدام پارتیشن فعال و سیستم عامل موجود در آن ادامه بدهید و یا کنترل را به پارتیشن فعال و سیستم عامل موجود در آن ادامه بدهید و یا کنترل را به پارتیشن دیگر (و سیستم عامل دیگر ) انتقال بدهید. این منو دارای یک بازه زمانی است،که پس از طی شدن این زمان از پیش تعیین شده و انتخاب نشدن هیچ یک از گزینه های منو توسط شما،سیستم عامل پیش فرض به طور خودکار راه اندازی می شود.
اگر بخواهید ببینید که چگونه منوی راه اندازی بر روی سیستم ساخته می شود می توانید نگاهی به محتویات فایل سیستمی c:boot.ini بیاندازید یا کنترل پانل (panel control ) را باز کرده و system را انتخاب و پس کلید Advanced را انتخاب کرده و دکمه Setting را که در start up and Recoveny قرار دارد فشار دهید و به محتویات system start up نگاه کنید.

● پارتیشن بندی
حال اجازه بدهید ببینیم که پارتیشن ها چگونه مدیریت می شوند و چگونه می توان چندین سیستم عامل را روی سیستم نصب کرد.
ما قویا” توصیه می کنیم که ابتدا یک نسخه پشتیبان از سیستم تان تهیه کنید و یک دیسک نجات (Rescue Disk ) هم قبل از دستکاری پیکر بندی هارد دیسک برای خودتان تهیه کنید. ویندوز به گونه ای ساخته شده که توانایی مدیریت پارتیشن ها را دارد،اما این شیوه های مدیریتی بسیار ابتدایی اند و ممکن است باعث ایجاد رفتارهای مخرب شوند. یعنی ممکن است مقداری از اطلاعاتی را که اکنون رو ی حافظه تان می باشد از دست بدهید و احتمالا” در پروسه تبدیل سیستم موجود به یک سیستم راه انداز چندگانه دچار مشکلات جدی گردید. به این منظور می توانید مثلا” از ابزاری مثل Norton partition Magic۸.۰ (با قیمت ۹۵/۶۹ دلار از http://www.symantec.com/ ) که به شما اجازه تغییر اندازه، حرکت و دستکارهای دیگر پارتیشن ها را بدون ایجاد خرابی و مشکل می دهد، استفاده کنید.
این نرم افزار یک ویزارد دارد که به طور خودکار شما را برای نصب یک سیستم عامل دیگر روی ماشینی که در حال کار کردن بر روی آن هستید،راهنمایی می کند. اما اگر قصد استفاده از برنامه های کمکی را ندارید احتمالا” مجبورید هارددیسک را دوباره پارتیشن بندی کنید و سیستم عامل تان و سایر نرم افزارهای کاربردی را بر روی آن نصب کنید.
برای انجام این کار شما باید سیستم تان را با CD ویندوز بوت کنید. سپس پارتیشن فعلی ویندوز را حذف کنید و بعد پارتیشن های جدیدی با اندازه های مورد دلخواهتان ایجاد کنید.
سپس باید فرآیند نصب ویندوز را در یکی از پارتیشن ها کامل کنید. و بعد دوباره با CD سیستم عامل بعدی که می خواهید روی ماشین تان نصب شود سیستم تان را بوت کنید و آن سیستم عامل را هم روی یک پارتیشن دیگر نصب کنید. اگر سیستم عامل بعدی که قصد نصب آن را دارید نسخه ای از Linux باشد،شما دو گزینه برای انتخاب در اختیار دارید: یکی (Linux Loader ) LILO و دیگری GRUB (Grand Unified Boot Loader ) می باشد که در حقیقت عملی مشابه NTLDR را راه اندازی انجام می دهد و به شما این اجازه را می دهد که درطی فرآیند بوت شدن و بالا آمدن سیستم،سیستم عامل خودتان را انتخاب کنید.

● داده ها را کجا ذخیره کنیم
زمانی که چندین پارتیشن روی هارددیسک خود دارید،با این سوال مواجه می شوید که حالا کجا باید داده هایتان را ذخیره کنید. اگر زمان زیادی را با یک سیستم عامل کار کرده باشید،این حس در شما ایجاد می شود که داده هایتان را در همان پارتیشن که سیستم عامل در آن قرار دارد، ذخیره کنید. اما اگر قصد داشته باشید که داده هایتان را به صورت متمرکز نصب کنید و به سیستم عامل خاصی وابسته نباشید،باید یک پارتیشن منطقی اضافی اختصاصی برای داده ها ایجاد کنید.
در این صورت با هر سیستم عاملی که بالا بیاید،آن سیستم عامل توانایی دیدن محتویات سایر پارتیشن های منطقی موجود روی هارد شما را دارد. برای مثال،ویندوز XP توانایی دیدن فایل هایی که روی پارتیشن های FAT و NTFS قرار دارند را دارد.
شما می توانید این فرایند را با نرم افزار Partition Magic کنترل کنید یا در کنترل پانل ویندوز به management computer و از آنجا به Storage و بعد (Local ) Disk Management بروید،روی یک پارتیشن کلیک راست کنید و Change Drive Leter را انتخاب و سپس paths را برگزینید.
(اگر plugin مدیریت دیسک به درستی کار نکرد،شما ابتدا باید به طور موقت فایروال ویندوز را در سرویس پک ۲ غیر فعال کنید.) لینوکس هم می تواند FAT و در بعضی موارد NTFS را ببینید و به طور مستقیم به آن ها دسترسی داشته باشید. اگر شما ترجیح بدهید که بعضی پارتیشن های موجود را مخفی کنید. این مساله با تغییر جدول پارتیشن با استفاده از Partition Magic و یا سایر نرم افزارها،امکان دارد. اما این را بدانید که این راه حل چندان مطمئنی برای امنیت سیستم تان نیست چون این پارتیشن های مخفی توسط هر کسی که به ابزارهای مشابه دسترسی داشته باشد،قابل دیدن هستند.

● ماشین های مجازی
یک شیوه متفاوت دیگر برای داشتن چندین محیط متفاوت بر روی یک PC این است که بعضی از آن ها را در ماشین های مجازی(VMS ) اجرا کنیم. ماشین های مجازی در حقیقت شیوه ای برای شبیه سازی کامل سخت افزار کامپیوتر از طریق نرم افزار است. زمانی که شما فقط یک سیستم عامل بر روی کامپیوترتان دارید،می توانید یک ماشین مجازی هم داشته باشید که سیستم عامل مخصوص و مجزای خود را روی ماشین اختصاصی خود داشته باشد.
ماشین های مجازی دارای مزایای زیادی اند،از جمله داشتن چندین سیستم عامل در کنار هم و به صورت متقارن،به طوری که هر VM ،می تواند آدرس IP خاص خود و اتصال شبکه مجازی خود را داشته باشد و در نتیجه شما می توانید با این ماشین های مجازی و IP های جدا از هم،یک شبکه کامپیوتری کوچک را با یک PC شبیه سازی کنید.
یکی دیگر از مزایای VM این است که شما از یک ماشین مجازی می توانید به عنوان نسخه پشتیبان سیستم تان استفاده کنید. یک روش دیگر برای داشتن نسخه پشتیبان از سیستم استفاده از نرم افزاری مثل Norton Ghost ۹.۰ (۹۶/۹۹ دلار در http://www.symantec.com/ )است که عملکرد آن دقیقا” مثل این است که از محتویات هارد دیسک عکس می گیرد آن ها را فشرده می سازد و در یک فایل ذخیره می کند.
یکی از مشکلات ماشین های مجازی پایین آوردن سرعت سیستم می باشد. و دیگری هزینه اضافی است که باید بابت نرم افزار ماشین مجازی پرداخت شود. دو نرم افزار معروف ماشین مجازی برای PC ها عبارتند Umware workstation و Microsoft virtualpc هر دوی این نرم افزارها یک کار مشابه را انجام می دهند :شما یک ماشین مجازی جدید ایجاد می کنید پارامترهایی از جمله مقادیر RAM در فضای هارد مشخص می شود و سپس سیستم عامل انتخابی شما بر روی ماشین مجازی نصب می شود. پس از آن یک کنسول کوچک به شما اجازه می دهد که یک ماشین مجازی را برای شروع کردن انتخاب کنید.

● استفاده از امکانات یونیکس بدون یونیکس
گاهی اوقات نیازی نیست که شما عامل را روی PC خود داشته باشید و فقط می خواهید به بعضی از ویژگی های خاص و توانایی های آن سیستم عامل دسترسی داشته باشید. برای مثال،اگر شما نیاز به اجرای نرم افزاری که بر مبنای یونیکس است،داشته باشید.
کتابخانه DDL پویای cygwin یک رابط برنامه نویسی شبیه به یونیکس ایجاد می کند که به بسیاری از برنامه ها که برای آن سیستم عامل طراحی شده اند اجازه شدن در محیط ویندوز را می دهد. در اصل،آن برنامه ها تصور می کنند که به سرویس های یونیکس و توانایی های مورد انتظار دسترسی دارند. (cygwin فرمان های باینری را چندان خوب اجرا نمی کند لذا،شما مجبورید که آن ها را از کد اصلی دوباره کامپاتل کنید.) cygwin همچنین یک shell خوب و جعبه ابزار که به شما اجازه دسترسی کامل به خط فرمان یونیکس را می دهد در اختیارتان قرار می دهد،که از دستور cmd.exe در اعلان ویندوز xp بسیار قوی تر و بهتر است( این اعلان به شما اجازه دسترسی مستقیم به فایل های NTFS موجود ذخیره شده در خارج از cygwin را با ایجاد دایرکتوری های likecygdrivec می دهد.)
این مقاله فقط می تواند گوشه چشمی به پدیده مدیریت چند سیستم عامل در یک ماشین باشد. به خصوص در سخت افزارهای قدیمی تر این مدیریت بسیار پیچیده تر می شود که موضوع آن در این مقاله نمی گنجد. شما با به کار بردن یکی از تکنیک های بحث شده در این مقاله،می توانید چندین سیستم عامل و محیط نرم افزاری را در ماشین خود داشته باشید و به راحتی با آن ها کار کنید و در وقت و هزینه خود صرفه جویی نمایید.

منبع: shahvar

امروز یک ترفند بسیار جالب و کاربردی را می خواهم به شما معرفی کنم که خودم همیشه از این راه برای روشن کردن کامپیوتر استفاده می کنم . استفاده از این روش علاوه بر خلاصی از دکمه خسته کننده پاور مزایای دیگری از جمله در تعجب فرو رفتن اطرافیانتان از چگونگی روشن شدن کامپیوتر و همچنین جلوگیری از دسترسی دیگران به اطلاعات کامپیوتر شما می باشد ! چه جوری ؟ خوب در ادامه ترفند با من همراه باشید ! ضمنا این ترفند برای اولین بار از ترفندونی ارایه می شود !

ابتدا کامپیوتر را روشن کرده و وارد صفحه Setup مادربورد شوید. (بعد از تست مموری (MemoryTesting) و شناختن Drive ها و قبل از رسیدن صفحه بوت Cd Rom دکمه Del را چند بار پشت سر هم فشار دهید)

سپس وارد قسمت Power Management Setup شوید:

برای روشن شدن با دابل کلیک موس !
عبارت Power On By Mouse را یافته و پس از رفتن بروی آن Enter را فشار دهید تا صفحه ای ظاهر شود که شامل 2 گزینه است : گزینه اول Disable می باشد که نشانه غیر فعال بودن این امکان می باشد و دومین گزینه Double Click می باشد که باید گزینه دوم را انتخاب کنید تا از این به بعد کامپیوتر شما با دابل کلیک موس روشن شود !

برای روشن شدن با کیبورد !
عبارتPower On By Keyboard را یافته و پس از رفتن بروی آن Enter را فشار دهید تا صفحه ای ظاهر شود که این بار شامل 3 گزینه است : گزینه اول Disable می باشد که نشانه غیر فعال بودن این امکان می باشد و دومین گزینه Password می باشد در این جا نیز باید گزینه دوم را انتخاب کنید پس از انتخاب این گزینه عبارت KB Power On Password را یافته و Enter را بزنید در این هنگام رایانه از شما پسوردی می خواهد که کامپیوتر با آن پسورد روشن شود پسورد را وارد کرده و Enter را زده دوباره پسورد را می خواهد که با وارد کردن دوباره پسورد به کار خود پایان دهید !
پس از انجام مراحل بالا گزینه Save And Exit (معمولا F8) را زده و از تنظیمات مادربورد خارج شده و کامپیوتر ریست می شود از این به بعد کامپیوتر شما علاوه بر دکمه Power با موس و کیبورد هم روشن می شود !

ترفند نهایی
پس از انجام مراحل بالا اگر کمی به سخت افزار کامپیوترتان آشنا باشید می توانید با در آوردن فیش سوییچ پاور از روی مادربورد دکمه پاور خود را مرخص کنید ! در این حالت کامپیوتر فقط توسط شما می تواند روشن شود و دست هیچ فرد دیگری به اطلاعات شما نمی رسد !!

ضد ترفند
اگر احیانا پسوردتان را فراموش کرده اید و نمی توانید دیگر کامپیوتر را با کیبورد روشن کنید تنها راه حل آن در آوردن باتری مادربورد و دوباره جا زدن آن است در این حالت کلیه تنظیمات مادربورد به حالت اولیه کارخانه برمیگردد !

تذکر 1: این ترفند بروی بیشتر مادربوردهای گیگا جوابگوست .
تذکر2: این ترفند برای اولین بار از ترفندونی ارایه می شود !
تذکر 3: اگر بعد از خاموش کردن کامپیوتر آن را از برق هم بکشید پس از وصل مجدد برق کامپیوتر فقط با کیبورد یا دکمه پاور روشن می شود ولی پس از اولین روشن شدن از کلیه روش های ذکر شده می توان استفاده کرد !

منبع: forum

منبع تغذیه Power Supply
منبع تغذیه، یک دستگاه الکتریکی است که مسئول تأمین و تنظیم جریان الکتریکی در رایانه می باشد. این قطعه به صورت جعبه ای بزرگ و مستقل در جعبه رایانه قرار دارد و بیشتر خرابی ها را در رایانه به وجود می آورد.
کار منبع تغذیه این است که ولتاژ متناوب (ای سی، Alternate Current) را تبدیل به ولتاژ مستقیم (دی سی، Direct Current) می کند.

منبع تغذیه Power Supply
منبع تغذیه، یک دستگاه الکتریکی است که مسئول تأمین و تنظیم جریان الکتریکی در رایانه می باشد. این قطعه به صورت جعبه ای بزرگ و مستقل در جعبه رایانه قرار دارد و بیشتر خرابی ها را در رایانه به وجود می آورد.
کار منبع تغذیه این است که ولتاژ متناوب (ای سی، Alternate Current) را تبدیل به ولتاژ مستقیم (دی سی، Direct Current) می کند.

انواع منبع تغذیه

منبع تغذیه دارای ابعاد و شکل های مختلفی می باشند، که باید با جعبه و مادربرد نصب شده در داخل جعبه رایانه همخوانی و سازگاری داشته باشد. بنابراین، این سه قطعه باید از یک نوع باشند. انواع این اجزاء عبارتند از:
۱- XT
۲- AT desk خوابیده یا رومیزی
۳-AT tower برجی یا ایستاده
۴- Baby AT
۵- Rectifierباریک، نقلی
۶- ATX
زمانی که رایانه XT توسط شرکت آی بی ام به بازار عرضه شد منبع تغذیه آن شبیه منبع تغذیه های قبلی بود، درصورتی که توان خروجی آنها دو برابر قبلی ها بود. پس از آن زمانی که آی بی ام رایانه AT را ساخت از یک منبع تغذیه بزرگتر برای آن استفاده نمود که دارای اشکال مختلفی بود. از این نوع منبع تغذیه استقبال زیادی شد تا جایی که هنوز نیز در سیستم های امروزی از آن استفاده می شود.
نوع برجی یا ایستاده سیستم های AT مشابه سیستم های خوابیدهAT است. مشخصات منبع تغذیه و مادربرد در سیستم های رومیزی با مشخصات منبع تغذیه و مادربرد در سیستم های برجی فرقی ندارد. تنها فرق آنها کلید های برق در مکانهای متفاوت می باشد. نوع دیگری از AT وجود دارد که کوچکتر از نوع ایستاده می باشد و منبع تغذیه آن نیز کوچک می باشد، که بچه ای تی نام دارد. منبع تغذیه جعبه های نقلی نیز از نظر مشخصات ظاهری با سایر منبع تغذیه ها تفاوت دارند. در این نوع جعبه ها مادربردها دارای استاندارد مشخصی نیستند، اما منبع تغذیه آنها دارای استانداردهای مشخصی است و قابل تعویض نیز می باشد.
منبع تغذیه ATX مانند منبع تغذیه نقلی می باشد، بنابراین، این دو قابل جابجایی می باشند. نوع منبع تغذیه ATX دارای مشخصات و مزایای زیر می باشد:
۱- سیگنال های (a) روشن بودن - Power on و سیگنال های (b) توقفStandby (Soft Power) ۵ V در این نوع منبع تغذیه وجود دارد.
۲- امکان حذف گرماگیر (Heat Sink) از روی پردازنده در این نوع وجود دارد.
۳- مادربردها در این نوع حاوی قطعاتی به نام تنظیم گر (Regulator) جهت تولید ولتاژ ۳/۳ ولتی نمی باشند به این علت که رابط منبع تغذیه به مادربرد ،خود دارای ولتاژ ۳/۳ ولت است.
۴- تهویه به سمت داخل منبع تغذیه صورت می گیرد تا مادربرد خنک شود. این کار خود باعث خنک شدن قطعات داخلی و تمیز شدن سطح قطعات داخلی می گردد.
۵- فیش اتصال منبع تغذیه مادربرد۲۰ پایه ای است و امکان اتصال برعکس آن وجود ندارد.
منبع تغذیه دارای ولتاژهای گوناگون با توان های مختلف می باشند مانند:
۱- ولتاژ ۵+ ولت: این نوع ولتاژ توسط تمام مادربردها، مدارها و وسایل جانبی رایانه مورد استفاده قرار می گیرد و رنگ سیم های آنها قرمز می باشد.
۲- ولتاژ ۱۲+ ولت: موتور هارددیسک و وسایل مشابه با آن از این ولتاژ استفاده می کنند که در مادربردهای جدیدتر دیگر آن را به کار نمی برند. مدارهای درگاه های سریال نیز از این ولتاژ استفاده می کنند. سیم آن نیز معمولاً زرد رنگ است و گاهی اوقات به رنگ قرمز نیز دیده می شود.
۳- ولتاژ های ۵- و ۱۲- ولت: این دو ولتاژ در رایانه های قدیمی وجود داشت، اما اکنون در منبع تغذیه ها نصب می شوند. این دو دارای جریانی کمتر از یک آمپر هستند.
۴- ولتاژ ۳/۳+ ولت: پردازنده های جدید از ولتاژ ۳/۳ ولت و یا کمتر استفاده می کنند، در صورتی که پردازنده های قدیمی از ولتاژ ۵+ استفاده می کردند. در پردازنده های جدید ولتاژ مورد نیاز پردازنده مستقیماً تولید می شود و بنابراین در هزینه مصرف انرژی صرفه جویی می شود و از حرارت نیز کاسته می شود.
۵- سیگنال های صحت ولتاژ (قدرت مطلوب): پس از روشن شدن سیستم، منبع تغذیه به مقداری زمان احتیاج دارد تا به سطح ولتاژ مفید و مطلوب برسد و اگر سیستم شروع به کار کند و منبع تغذیه بعد از آن به کار افتد اتفاقات بدی رخ خواهد داد.
برای اینکه رایانه قبل از آمادگی منبع تغذیه روشن نگردد سیگنالی به نام (Power good) درستی ولتاژ و یا قدرت مطلوب به مادربرد ارسال می شود.
تا قبل از رسیدن آن مادربرد کاری انجام نمی دهد و در صورتی که مشکلی در برق به وجود آید و جرقه ای تولید شود منبع تغذیه این سیگنال را قطع می کند و مادربرد کار نخواهد کرد.
۶- سیگنال روشن بودن: در منبع تغذیه های جدید تابعی تعریف شده است که به وسیله نرم افزارها می توان منبع تغذیه را کنترل نمود. این سیگنال با عنوان روشن بودن و یا تأمین قدرت (Power On) مادربرد را کنترل می کند و باعث روشن شدن منبع تغذیه می شود.
۷- سیگنال ۵+ ولتی توقف Standby ۵ V : این ولتاژ در حالت خاموش بودن رایانه وجود دارد، این سیگنال به صورت نرم افزاری در حالت خاموش بودن رایانه آن را روشن می کند.
اجزاء سازنده منبع تغذیه
۱- مبدل: که ولتاژ را تغییر می دهد.
۲- یک سو کننده: جریان متناوب را به جریان مستقیم تبدیل می کند.
۳- صافی یا پالایشگر: امواج را می گیرد.
منبع تغذیه قبل از روشن شدن رایانه چند آزمایش انجام می دهد، سپس در صورت صحیح بودن سیستم سیگنال را به مادربرد می رساند. این حالت حفظ می شود و در صورتی که به هر علتی از بین برود دستگاه ریست می شود.
منبع تغذیه به دو صورت خطی و کلیدی طراحی می شود که نوع خطی ترانس های بزرگتر دارند و نوع کلیدی از نظر اندازه و وزن و انرژی بهتر از خطی می باشند. منبع تغذیه های خوب یک مقاومت دارند که از خراب شدن آن جلوگیری می کند.

اینبار قصد معرفی نسخه ای از ویندوز ایکس پی را داریم که با استفاده آن قادرید تا ویندوز XP را بر روی کول دیسک خود نصب کنید .
این ویندوز با نام  Portable Windows XP Live USB Edition  شناخته می شود
مواد لازم برای استفاده از Portable windows xp live usb edition:
1- یک حافظه فلش ‍‍‍, مموری و یا cooldisk که حداقل 256 مگابایت حافظه خالی داشته باشد
2- پشتیبانی مادربرد رایانه شما در حالت بوت از Usb stick
 راهنمای نصب :
1- ابتدا فایل HPUSBFW.exe را اجرا کنید تا کول دیسک شما تغییر نام پیدا کرده و همچنین سیستم فایل آن FAT شود .
2- حال تمام فایلها را در شاخه ای در حافظه جانبی و یا کول دیسک خود انتقال دهید
3-  سیستم را restart کنید .
4- با فشردن کلید Del وارد محیط تنظیمات Bios مادربرد شوید و در بخش Quick-boot گزینه boot from the USB را انتخاب کنیدو تنظیمات را ذخیره کنید
حال اگر کول دیسک به رایانه شما متصل باشد ویندوز از روی مموری شما اجرا خواهد شد و نیازی به هارد دیسک ندارید .
لازم به ذکر است این نسخه از ویندوز شامل تمامی امکانات ویندوز ایکس پی نمی باشد و بیشتر برای استفاده به عنوان عمل Backup گیری و مواقعی که دسترسی به ویندوز نداشته باشید و یا ویندوزتان مشکل پیدا کرده و بالا نیاید کاربرد دارد .
لینک:

 tinyurl   

منبع: shahvar

اگر شما اطلاعات یا برنامه های زیادی از اینترنت دانلود می نمایید احتمالاً قبلاً با فایل های فشرده شده برخورد کرده اید.روش فشرده سازی ابداع زیرکانه ای است که برای استفاده کننده گان وب بسیار سودمند است.زیرابه آنان اجازه می دهد به طور قابل توجهی حجم فایل های دریافتی راکاهش دهند وبه افزایش سرعت حمل و نقل اطلاعات وکاهش فضای لازم جهت ذخیره ی اطلاعات کمک شایانی می کنند. زمانی که یک فایل فشرده شده را دانلو می نمایید کامپیوتر شما از نرم افزاری مانندwinzip    یاstuffit    استفاده می کند تا فایل های فشرده را به صورت اولیه درآورد.اگر همه چیز به درستی کار کند فایل به دست آمده دقیقا مانند فایل اصلی قبل از فشرده شدن است . در نگاه اول این اتفاق خیلی مرموزانه به نظر می رسد . چگونه می توان تعداد بیتها و بایتها را کاهش داد و سپس آنها را مجبور به بازگشت نمود؟ اگر منصفانه بنگریم اکثر انواع فایلهای کامپیوتری زائد و اضافه هستند . آن ها اطلاعات مشابهی در خود ذخیره کرده اند که به طور متناوب تکرار می شوند .

برنامه های فشرده سازی فایل به شکل ساده ای مشکل تکرار اطلاعات را در فایلها حل کرده اند . بجای نوشتن لیستی ازاطلاعاتی خاص ، برنامه فشرده سازی ترجیح می دهد اطلاعات را فقط یک بار بنویسد و هر گاه در برنامه ی اصلی ظاهر شد به آن قطعه رجوع کند . به عنوان مثال یک فایل متنی که همه ی ما با آن آشنا هستیم را در نظر بگیرید .

Ask not what your country can do for you --ask what you can do for your country .

این جمله از 17 کلمه ، 61 حرف ، 16 جای خالی ، دو خط تیره تشکیل شده است . اگر هر حرف جای خالی یا علایم نقطه گذاری یک واحد از فضای ما را اشغال کند ما به فضایی معادل 79 واحد نیاز خواهیم داشت . به منظور کاهش اندازه فایل باید به تکرار ها توجه داشت . لذا در اولین نگاه این نکته جلب توجه می کند که کلمات you ,  ask , not , what , your ,country , can , do, for ,  2 بار تکرار شده اند . با نادیده گرفتن اختلاف بین حروف کوچک و بزرگ نیمی از کلمات تکراری به نظر می رسند . این 9 کلمه همه آن چیزی است که ما برای دستیابی به جمله اولیه نیاز داریم . ما برای ساختن نیمه دوم جمله فقط به کلمات نیمه اول توجه می کنیم . بعد از آن جای خالی و علائم نقطه گذاری را پر می نماییم . اکثر برنامه های فشرده سازی از اگوریتم خاصی موسوم به    algorithm adaptive dictionary-based LZ جهت فشرده سازی فایل استفاده می نمایند . LZ بر گرفته شده از Lemel and Ziv می باشد که مبتکران این الگوریتم هستند . و dictionary بر گرفته شده از فهرست کردن قطعه ای از اطلاعات است .هنگام دوباره خوانی این جمله ما کلماتی را که تکرار شده اند جدا می نماییم . و در یک فهرست شماره گذاری شده قرار می دهیم . سپس به سادگی اعداد را به جای دوباره نویسی کلمات به کار می بریم .

1.             ask

2.             what

3.             your

4.             country

5.             can

6.             do

7.             for

8.             you

not2345678--12856734  

اگر الگوریتم را به خوبی شناخته باشید می توانید به سادگی از این دیکشنری و الگوی اعداد جمله اولیه را بازسازی نمایید . این همان عملی است که کامپیوتر شما به هنگام بسط دادن فایل فشرده شده انجام می دهد . احتمالاً با فایل هایی که به شکل خودکار باز می شوند مواجه شده اید . برنامه نویس برنامه ی ساده ای جهت بسط دادن فایل ، ضمیمه ی فایل می کند . این برنامه به شکل خود کار فایل اصلی را از روی فایل فشرده شده بازسازی می نماید . مطمئناً در مثالی که گفته شد ،  فایل فشرده از فایل اصلی کوتاه تر است . اما به خاطر داشته باشید که ما باید دیکشنری را نیز به همراه فایل ذخیره نماییم . در یک طرح فشرده سازی دقیق محاسبه تمام نیازمندیهای یک فایل جهت فشرده سازی عملی پیچیده است . اما برای رسیدن به هدف ، ما این گونه در نظر می گیریم که هر کاراکتر و هر جای خالی فقط یک واحد از حافظه را اشغال می نمایید .

بنابراین جمله فشرده شده 37 واحد حافظه و دیکشنری 37 واحد حافظه را اشغال می نماید که نتیچه آن یک فایل 74 واحدی است . پس حجم حافظه به مقدار چشمگیری کاهش نیافته است . اما این تنها یک جمله است . تصور کنید اگر برنامه فشرده سازی بر روی یک متن طولانی کار کند . به دفعات بیشتری کلمه تکراری پیدا خواهد کرد لذا فشرده سازی بر روی فایل های بزرگتر نتیجه بهتری خواهد داشت .

1- در ابتدا نیاز به یک فایل تصویری  به نام BMP با رزولوشن 640*480 پیکسل، عمق رنگ 16 رنگ نیاز دارید.
2- فایل تصویری مورد نظر خود را در پوشه اصلی ویندوزتان یا همان SystemRoot که در حالت پیش فرض C:\windows می باشد با نام Boot.bmp کپی نمایید.
3- از منوی Start گزینه run  و سپس در این پنجره cmd.exe را تایپ نمایید و روی Ok کلیک نمایید.
4-در cmd متن زیر را تایپ نمایید و در پایان کلید enter را فشار دهید.
attrib -r -s -h c:\boot.ini
5- سپس notepad c:\boot.ini  را تایپ نمایید و کلید Enter را فشار دهید.
6- در این مرحله فایل boot.ini  برای شما باز خواهد شد در این فایل به دنبال خط
 [operating systems] بگردید. در پایین این خط با عبارتی شبیه زیر روبرو خواهید شد :
multi(0)disk(0)rdisk(0)partition(1)WINDOWS="Microsoft Windows XP Professional" /fastdetect
شما باید در انتهای این خط عبارت /bootlogo /noguiboot را اضافه نمایید. در نتیجه عبارت نهایی بصورت زیر خواهد بود:
multi(0)disk(0)rdisk(0)partition(1)WINDOWS="Microsoft Windows XP Professional" /fastdetect /bootlogo /noguiboot
7- فایل boot.ini را ذخیره نمایید و برنامه notpad را نیز ببندید.
8- در پنجره cmd متن زیر را تایپ نمایید و کلید enter را فشار دهید.
attrib +r +s +h c:\boot.ini

نکات مهم:
1- دستور attrib از دستورات قدیمی DOS است که خصوصیات فایل از قبیل مخفی، سیستمی یا فقط خواندنی را تغییر می دهد. دستور را آنطور که هست تایپ نمایید.
2-فایل Boot.ini از مهمترین فایلهای سیستمی ویندوز XP می باشد در صورتیکه تغییرات اشتباهی بدهید ویندوز شما بالا نمی آید. در نتیجه بی جهت به خطوط این فایل  دست نزنید.
3-برای اطمینان خاطر از خطی که تغییر می دهید یک کوپی بگیرید و در خط زیر آن قرار دهید
4-دستور /noguiboot که در فایل boot.ini استفاده شد باعث می شود که میله پیشرفت (Progress bar) روی تصویر ظاهر نشود