ولایت حسن

آن را که ولایت حسن نیست   

طاعات قبول ذوالمنن نیست

از بعد علی قبای لولاک  

جز در خور قامت حسن نیست

آن را که محبت تو ای شاه   

چون پاک روان به ملک تن نیست

در حیرتم آنکه این چنین کس   

چون مرغ چرا به بابزن نیست

خاک ره هندوی  تو باشد  

مشکی که به خطه ختن نیست

چون بازوی تو به کسر اصنام  

نیروی خلیل بت‌شکن نیست

چون است که دشمن تو ای شاه   

برگردنش از قضا رسن نیست

بی نور تو عرش مستقر نه   

بی رای تو عقل موتمن نیست

ای شاه قرین یک غلامت   

صد همچو اویس در قرن نیست

جز مهر تو مایه جنان نه    

جز مدح تو زینت سخن نیست

بی‌ خاتم مهر تو فرشته    

جز جان بلیس اهرمن نیست

من بنده دودمان اویم    

حقا که درین سخن، سخن نیست

بی مهر علی و آل پاکش   

آسوده «هما» روان به تن نیست

          ** آتـــش زده گـلـچـیـن جــفـا پـیـشـه چـمـن را ** 
                                           ** افـکــنــده ز پــا قـامــت رعــنـای ســمـن را **

          ** افـسـوس که از زهـر جگـر سـوز شرر بار **
                                           ** افـروخـتـه است سـوده الماس حــسـن(ع) را **

          ** مــظـلـوم چـنـان بـود کـه مـی دیـد هــمـسـر **
                                           ** در خــانـه خــود آن هــمـه آزار و فــتــن را **

          ** مـسـمـوم شـد آن حـجت دادار و ز غـم کرد **
                                           ** گلگـون ز سم از خون جگر، سرخ لگن را **

          ** بس طعنه جانسوز که از دشمن واز دوست **
                                           ** بـشـنیـد و نـیاورد بـه لـب، ســوز سـخـن را **

          ** درحیرتم از چرخ که از بهرچه می خواست **
                                           ** آزرده بـه غــم خـسـرو دیـن، فـخر زمـن را **

          ** از بـعـد شـهـادت ز جـفـا بـیـن که عـدو کرد **
                                           ** مضـروب ز پـیکان بـلا، نـعـش حـسـن(ع) را **

          ** خـواهی که اگر کـور نیائی به صـف حـشـر **
                                           ** افشان به عـزایش ز بصر، اشـک محـن را **

شهادت مظلومانه و جانسوز، غریب مدینه، کریم
اهل البـیت(علیهم السلام)، سـبط اکبر ختم رسل
(صلوات الله علیهم اجمعین)وتنها شاهد سیلی
مادر در کوچه غربت را به پیشگاه
مقدس ومنور قطب عالم امکان،
حضرت مهدی صاحبالزمان
(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و
تمامی شیعیان و محبان
آنحضرت، تسلیت و
تعزیت عرض
مینمائیم.

ابن شهر آشوب از حضرت امام جعفر صادق(علیه السلام) روایت کرده است: حضرت امام حسن مجتبی(علیه السلام) با اهلبیت خود فرمودند: ای گروه؛ من به زهر شهید خواهم شد، چنانچه رسولخدا حضرت محمد مصطفی(صلی الله علیه وآله وسلم) به زهر شهید شدند. ^(۲)

حضرت ختمی رسالت(صلی الله علیه وآله وسلم) فرمودند: چون فرزند من حسن مجتبی(علیه السلام) را به زهر شهید کنند، ملائکه آسمان های هفتگانه بر او گریه کنند و همه چیز بر او بگرید، حتی مرغان هوا و ماهیان دریا.
هر که بر امام حسن مجتبی(علیه السلام) بگرید، دیده اش کور نشود در روزی که دیده ها کور می شود. و هر که بر مصیبت او اندوهناک شود، اندوهناک نشود دل او در روزی که دل ها اندوهناک شوند. هر که در بقیع او را زیارت کند، قدمش بر صراط ثابت گردد در روزی که قدم ها بر آن لرزد

          ** رحـلـت خـتـم رســل، خسـرو بـطـحـا آمـد **
                                              ** خــاک مــاتــم بـه ســر مــردم دنــیـا آمـد **

          ** پدر فاطمه(س) زین دار جهان رخت ببست **
                                              ** مـوسم گـریه و بی تابی زهــراء(س) آمـد **

          ** آسمان چادر نیلی به سر فـاطـمه(س) کرد **
                                              ** ز غــم فـاطــمـه(س) خـرّم دل اعــداء آمـد **

          ** حـیف از آن پـیکر لاهوتی سلطان رسـل **
                                              ** کـه به خـاک لـحـدش مـنزل و مـأوا آمـد **

          ** بـهـتـرین خـلق خـدا رفت از این دار فـنا **
                                              ** روز امـت ز غـمـش چـون شب یلدا آمـد **

          ** فاطمه(س) گشته یتیم و شده اسلام غریب **
                                              ** علی(ع) از ظلم خسان بی کس و تنها آمد **

          ** دیده بـوذر و سلمان ز عزا خـونین است **
                                              ** کـه چه آخـر بـه ســر ســیـّد بـطـحـا آمـد **

          ** ناله در عـرش کـند یکسره جـبریل امیـن **
                                              ** جانـب خاک ز غـم بـی سـر و بی پـا آمـد **

خداحافظ!

ماجرای بی‏کسی زهرا علیهاالسلام از جایی شروع شد که پلک‏های تو بر هم آمد. تو، رها و سبکبال از ادای رسالت، آرام، سر بر دامان مهربانی خداوند گذاشتی؛ در ازدحام سلام و تحیت فرشتگان، در هوای معطر جبرئیل، در ترنم صلوات فرشتگان، در احاطه غم و اندوه توامان، در جاودانگی اشک و ماتم من.

مرا به دست قومی می‏سپاری که بزرگی تو را پاس نداشتند.

به کوچه‏هایی که روزی عبورت را سنگ می‏زدند.

به خانه‏هایی که دهان به ریشخند و زخم زبان گشودند؛ آنها که روزی رسالت آسمانی‏ات را به سخره گرفتند. جهل مردمان این شهر، قداست خانه‏ام را نشانه گرفته است؛ همان خانه که تو بارها کلون درگاهش را نواختی.

داستان بی‏کسی زهرا علیهاالسلام از جایی شروع شد که تو پلک بر هم نهادی، هنوز کوچه‏های مدینه، از عطر نفس‏هایت معطر بود که... آه، بگذار چیزی نگویم!

داستان بی‏کسی زهرا علیهاالسلام از جایی شروع شد که تو پلک بر هم نهادی تا شاهد روزگار سخت بعد از خود نباشی. از همان لحظه که شهر، صدایت را نشنید.

از همان لحظه که روزگار، نگاه مهربانت را ندید، روزگار رنج و ملال اهل بیت علیه‏السلام آغاز شد.

کجاست آن روزگاران خوش با تو بودن؟ برخیز و دوباره قرآن بخوان!

خداحافظ، ای رحمت فراگیر در پهنه خاک! خداحافظ، سپیده تا همیشه جاری! خداحافظ، نور محض!

خداحافظ، عطر لحظه‏های بهاری.

خداحافظ، ای مهربانی‏ات تا همیشه جاری!(1)

بی‏تاب‏تر از ستون حنانه

قنبر علی تابش

امروز، قلبی از تپش باز می‏ماند که نبض هستی با ضربانش می‏تپید.

امروز، چشمی از چرخش باز می‏ماند که تمام ستاره‏ها از فروغش هستی می‏گرفت.

امروز، زبانی از تکلم بازمی‏ماند که واژه واژه کلامش، رازهای هستی را کهکشان کهکشان می‏گشود.

امروز، لبانی از تبسم بازمی‏ماند که لبخندهایش، فرشتگان را لبالب از تسبیح و تقدیس می‏کرد.

امروز، غمگین‏ترین روز عمر زمین رقم می‏خورد.

امروز، روح عرشی محمد، فرش کوچک خاک را رهامی‏کند و به وسعت «لایتناهی» پیوندمی‏خورد.

این بار، معراج محمد همیشگی است.

بی چشمان فروزان تو، ستاره‏ها از کدام مشرق نورانی الهام بگیرند که تابنده بمانند؟

ای حبیب خدا! بدون زمزمه «قولو لا اله الا اللّه‏ تلفحوا»یت زبان فرشتگان را کدام ترانه، سرشار از تقدیس و تسبیح کند؟

هستی، امروز چقدر دلگیر و محزون است!

گلوی بلال چقدر بغض‏آلود است!

بغض چندین ساله گلوی ماذنه‏ها را می‏فشارد.

آینه‏های حرم مثل چشمان زایران دوردست، پر از اشک‏اند.

محمد، ای روح بزرگ هستی! قطره‏ای از دریای هستی خویش را به کام ما هم بچکان! بی‏عنایت تو در این خاک، سنگ پاره‏ای بیش نیستیم.(2)

همه، هم‏نشین اشک

خاطرات مسجد، سیاه پوشیده است.

غزل، بی‏کسی خویش را فریاد می‏زند.

مدینه در دو بیتی‏ترین ناله‏ها می‏سوزد.

«تنهایی»، در گوشه دل، زانوی غم بغل کرده است.

از متن دقایق، ضجه فواره می‏زند.

بر آینه فضیلت‏ها، گردی از اندوه نشسته است.

ماتمی درون نی‏های دشت، رخنه کرده است. خانه متصل به وحی، بی‏تابانه می‏گرید.

صدای حزن، در و دیوار را آکنده است.

با شیون‏های فاطمه علیهاالسلام ، روح بلند آبشارها، تاب و توان خویش را از دست داده است. با ناله‏های او، دل‏ها افتاده‏اند به خاک مرثیه.

تاریخ می‏بیند که داغ‏های زهرا ادامه دارد.

می‏بیند که مدتی از گرمی این بستر نمی‏گذرد که آتش‏های بی‏اجازه، درب خانه این بانو و دل‏های ما را به خاکستر می‏نشانند.

گویا مدینه در می‏زند و می‏آید به بالین پیامبر، تا بار دیگر با بوی عشق گره بخورد!

می‏آید تا از زبان صبح امید، بگوید: حکایات خزان طولانی است؛ اما دستان سبز قرآنت، درخت جاوید زندگی را در دل‏های مدینه‏ای، خواهد کاشت.

مدینه اکنون می‏بیند کنار قامت مهربان پیامبر عطوفت، عطر پرواز پیچیده است. برای مدینه، همه چیز، بر مدار دریغ و افسوس می‏چرخد.

گویا مدینه می‏رود و لحظاتی بعد، کاینات را با خود می‏آورد تا به گریه‏های «حسنین» اقتدا کنند.

ضایعه‏ای است که همه باید سیر بگریند.

رفتن رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، پاییزی تلخ را در دفتر دنیا رقم زد.

همه در خویش می‏سوزند.

از لابه‏لای گریه‏ها و تصاویر داغ که قطره قطره می‏چکد، «ملک الموت» نیز دیده می‏شود که با احترام، نزد ابهت و جلال پیامبر زانو می‏زند.(3)

شولای مصیبت

السلام علیک یا رسول اللّه‏!

تو را هرگاه می‏نگریستم، چهره‏ای شاد و زیبا می‏دیدم که دخترش را با مهربانی پدرانه، در آغوش می‏کشید. تو را هر بار که در آستانه ورود یافتم، بانگ «السلام علیکم یا اهل النبوه» سر داده بودی و اهل مدینه را به ارزش اهل خانه متذکر می‏شدی.

زمان بر اهل خانه می‏گذرد؛ اما چونان خنجری که بر سینه پر دردشان می‏نشیند. آه، یا رسول اللّه‏! حتی دیوارهای کاهگلی من، هیچ‏گاه بانویشان فاطمه علیهاالسلام را این گونه مضطرب و پریشان ندیده بودند و هرگز علی علیه‏السلام خیبرشکن را پناه برده به کنج دیوار نیافته بودند. شولای مصیبت بر سر روی مدینه سایه انداخته است.

نگاه‏ها، نگاه دلواپسی و ناامیدی است و از لب‏ها با لرزشی ممتد و بی‏وقفه، ناله می‏تراود و آه می‏جوشد.

حسنین علیهماالسلام ، دار و ندار خویش را در بستر وداع می‏بینند. این سرو در بستر آرمیده، تمام دار و ندار علی علیه‏السلام است؛ چگونه با او وداع کند؟

یا رسول اللّه‏! برخیز؛ مدینه تو را می‏خواهد. برخیز که بعد از تو، مرا حرمتی نخواهد بود؛ که تنها تو می‏دانستی حرمت خانه علی و فاطمه را.

برخیز! که تمام کوچه‏ها سوگند خورده‏اند که دیگر دندان تو را نشکنند.

ای بهانه خلقت کاینات! چگونه وداع می‏کنی با دخترت؛ تو بهتر می‏دانی که روزهای بعد از تو چقدر سیاه بر روزگار او خواهد گذشت؟ چگونه وداع می‏کنی با علی علیه‏السلام ؛ تو می‏دانی که بعد از تو حتی سلامش را پاسخ نخواهند داد.

یا رسول اللّه‏! بگذار از دنیای بعد تو، چیزی نگویم! وصیت شما «ثقلین» بود.

آه...! بگذار چیزی نگویم

شهادت جانگداز پایه گذارتوحید، برترین خلق رب
العالمین، پیامبر رحمة للعالمین، خاتم النبیین،
حبیب خدا، حضرت محمد مصطفی(صلی الله
علیه وآله وسلم) را به پیشگاه مقدس و
منور قطب عالم امکان، حضرت
مهدی صاحب الزمان(عجل الله
تعالی فرجه الشریف) و تمامی
شـیعـیان و محبان آن
حضرت،تسلیت  و
 تعزیت عرض
مینمائیم