تبیان، دستیار زندگی

پاندول ساعت دیگر حرکت نمی کرد

صدای تیک تیکش قطع شده بود

جلو رفتم خروسک من دیگر نمی خوانی؟ خسته شده ای؟

خیال نازک و لطیف و شکننده ی خدا ،انسان است

      برصندلی چوبی نشسته بود و ژاکتی پشمی به تن داشت و چای می نوشید؛ بی خیال.فنجان چای اما از خاطره پر بود و انگار حکایت می کرد از مزرعه ی چای و دختر چایکار و حکایت می کرد از لبخندش که چه نمکین بود وچشم هایش که چه برقی می زد و دست هایش که چه خسته بود و دامنش که چقدر گل داشت. چای ،خوش طعم بود. پس آن دختر چایکار عاشق بوده و آن که عاشق است دلشوره دارد و آن که دلشوره  دارد ،دعا می کند و آن که دعا می کند حتما خدایی دارد.پس دختر چایکار خدایی داشت.ژاکت پشمی گرم بود و او از گرمای ژاکت تا گرمای آغل رفت و تا گوسفندان و تا آن کوه بلند و آن روستای دور و آن چوپان که هر گرگ و میش و خروس خوان ،راهی می شد. و تنها بود و چشم می دوخت به دور دست ها و نی می زد و سوز دل داشت.آن که سوز دل دارد و نی می زند و چشم می دوزد و تنهاست ،دعا می کند و آن که دعا می کند حتما خدایی دارد.پس چوپان خدایی داشت.دست بر دسته ی صندلی گذاشت. دست بر حافظه چوب و چوب ،نجار را به یاد آورد و نجار درخت را و درخت دهقان را و دهقان همان بود که سال های سال نهال کوچک را آب داد و کود داد و هرس کرد و پیوند زد. و دل به هر جوانه بست و دل به هر برگ کوچک.و آن که می کارد و دل می بندد و پیوند می زند ،امیدوار است و آن که امید دارد ،حتما عاشق است  و آن که عاشق است ،دعا می کند و آن که دعا می کند حتما خدایی دارد.پس دهقان خدایی داشت.و او که بر صندلی چوبی نشسته بود و ژاکتی به تن داشت و چای می نوشید ،با خود گفت :"حال که دختر چایکار و چوپان جوان و دهقان پیر خدایی دارند ،پس برای من هم خدایی است."و چه لحظه ای بود آن لحظه که دانست از صندلی چوبی و ژاکت پشمی و فنجان چای هم به خدا راهی است! 

   عرفان نظر آهاری

 سیاه کوچکم! بخوان

 کلاغ لکه ای بود بر دامن آسمان و وصله ای ناجور بر لباس هستی. صدای ناهموار و نا موزونش ،خراشی بود بر صورت احساس. با صدایش نه گلی می شکفت و نه لبخندی بر لبی می نشست.صدایش اعتراضی بود که در گوش زمین می پیچید.کلاغ خودش را دوست نداشت. بودنش راهم . کلاغ از کائنات گله داشت.کلاغ فکر می کرد در دایره قسمت نازیبایی تنها سهم اوست. کلاغ غمگین بود و با خودش گفت :" کاش خداوند این لکه ی زشت را از هستی می زدود." پس بال هایش را بست و دیگر آواز نخواند.خدا گفت :"عزیز من! صدایت ترنمی است که هر گوشی شنوای آن نیست. اما فرشته ها با صدای تو به وجد می آیند. سیاه کوچکم! بخوان فرشته ها منتظرند."ولی کلاغ هیچ نگفت. خدا گفت :"تو سیاهی. سیاه چونان مرکب که زیبایی را از آن می نویسند و زیباییت را بنویس. اگر تو نباشی آبی من چیزی کم خواهد داشت. خودت را از آسمانم دریغ نکن."و کلاغ باز خاموش بود.خدا گفت :"بخوان ،برای من بخوان ،این منم که دوستت دارم. سیاهیت را و خواندنت را."و کلاغ خواند. این بارعاشقانه ترین آوازش را.خدا گوش داد و لذت برد و جهان زیبا شد.   

عرفان نظر آهاری