پیامی از آن سوی پایان

 اینجا كه ماییم سرزمین سرد سكوت است
 بالهامان سوخته ست ،‌ لبها خاموش
نه اشكی ، نه لبخندی ،‌و نه حتی یادی از لبها و چشمها
 زیراك اینجا اقیانوسی ست كه هر بدستی از سواحلش
 مصب رودهای بی زمان بودن است
 وزآن پس آرامش خفتار و خلوت نیستی
 همه خبرها دروغ بود
و همه آیاتی كه از پیامبران بی شمار شنیده بودم
بسان گامهای بدرقه كنندگان تابوت
از لب گور پیشتر آمدن نتوانستند
 باری ازین گونه بود
 فرجام همه گناهان و بیگناهی
 نه پیشوازی بود و خوشامدی ،‌نه چون و چرا بود
 و نه حتی بیداری پنداری كه بپرسد : كیست ؟
زیراك اینجا سر دستان سكون است
در اقصی پركنه های سكوت
 سوت ، كور ، برهوت
حبابهای رنگین ، در خوابهای سنگین
چترهای پر طاووسی خویش برچیدند
و سیا سایه ی دودها ،‌در اوج وجودشان ،‌گویی نبودند
 باغهای میوه و باغ گل های آتش رافراموش كردیم
 دیگر از هر بیم و امید آسوده ایم
گویا هرگز نبودیم ،‌نبوده ایم
هر یك از ما ، در مهگون افسانه های بودن
 هنگامی كه می پنداشتیم هستیم
خدایی را ، گرچه به انكار
 انگار
با خویشتن بدین سوی و آن سوی می كشیدیم
اما اكنون بهشت و دوزخ در ما مرده ست
 زیرام خدایان ما
 چون اشكهای بدرقه كنندگان
بر گورهامان خشكیدند و پیشتر نتوانستند آمد
 ما در سایه ی آوار تخته سنگهای سكوت آرمیده ایم
 گامهامان بی صداست
 نه بامدادی ، نه غروبی
 وینجا شبی ست كه هیچ اختری در آن نمی درخشد
نه بادبان پلك چشمی، نه بیرق گیسویی
اینجا نسیم اگر بود بر چه می وزید ؟
 نه سینه ی زورقی ، نه دست پارویی
 اینجا امواج اگر بود ، با كه در می آویخت ؟
 چه آرام است این پهناور ، این دریا
دلهاتان روشن باد
 سپاس شما را ، سپاس و دیگر سپاس
بر گورهای ما هیچ شمع و مشعلی مفروزید
 زیرا تری هیچ نگاهی بدین درون نمی تراود
 خانه هاتان آباد
 بر گورهای ما هیچ سایبان و سراپرده ای مفرازید
 زیرا كه آفتاب و ابر شما را با ما كاری نیست
 و های ،‌ زنجره ها ! این زنجموره هاتان را بس كنید
اما سرودها و دعاهاتان این شبكورها
كه روز همه روز ،‌و شب همه شب در این حوالی به طوافند
بسیار ناتوانتر از آنند كه صخره های سكوت را بشكافند
 و در ظلمتی كه ما داریم پرواز كنند
 به هیچ نذری و نثاری حاجت نیست
 بادا شما را آن نان و حلواها
 بادا شما را خوانها ، خرامها
ما را اگر دهانی و دندانی می بود ،‌در كار خنده می كردیم
 بر اینها و آنهاتان
 بر شمعها ، دعاها ،‌خوانهاتان
در آستانه ی گور خدا و شیطان ایستاده بودند
 و هر یك هر آنچه به ما داده بودند
 باز پس می گرفتند
آن رنگ و آهنگها، آرایه و پیرایه ها ، شعر و شكایتها
 و دیگر آنچه ما را بود ،‌بر جا ماند
 پروا و پروانه ی همسفری با ما نداشت
 تنها ، تنهایی بزرگ ما
كه نه خدا گرفت آن را ، نه شیطان
با ما چو خشم ما به درون آمد
 اكنون او
 این تنهایی بزرگ
با ما شگفت گسترشی یافته
 این است ماجرا
 ما نوباوگان این عظمتیم
و راستی
 آن اشكهای شور ،‌زاده ی این گریه های تلخ
 وین ضجه های جگرخراش و درد آلودتان
 برای ما چه می توانند كرد ؟
 در عمق این ستونهای بلورین دلنمك
 تندیس من های شما پیداست
 دیگر به تنگ آمده ایم الحق
 و سخت ازین مرثیه خوانیها بیزاریم
زیرا اگر تنها گریه كنید ، اگر با هم
 اگر بسیار اگر كم
در پیچ و خم كوره راههای هر مرثیه تان
 دیوی به نام نامی من كمین گرفته است
 آه
 آن نازنین كه رفت
 حقا چه ارجمند و گرامی بود
 گویی فرشته بود نه آدم
در باغ آسمان و زمین ، ما گیاه و او
 گل بود ، ماه بود
 با من چه مهربان و چه دلجو ، چه جان نثار
او رفت ، خفت ،‌ حیف
 او بهترین ،‌عزیزترین دوستان من
 جان من و عزیزتر از جان من
 بس است
 بسمان است این مرثیه خوانی و دلسوزی
ما ، از شما چه پنهان ،‌دیگر
 از هیچ كس سپاسگزار نخواهیم بود
 نه نیز خشمگین و نه دلگیر
 دیگر به سر رسیده قصه ی ما ،‌مثل غصه مان
این اشكهاتان را
 بر من های بی كس مانده تان نثار كنید
 من های بی پناه خود را مرثیت بخوانید
 تندیسهای بلورین دلنمك
اینجا كه ماییم سرزمین سرد سكوت است
 و آوار تخته سنگهای بزرگ تنهایی
مرگ ما را به سراپرده ی تاریك و یخ زده ی خویش برد
بهانه ها مهم نیست
 اگر به كالبد بیماری ، چون ماری آهسته سوی ما خزید
و گر كه رعدش رید و مثل برق فرود آمد
 اگر كه غافل نبودیم و گر كه غافلگیرمان كرد
پیر بودیم یا جوان ،‌بهنگام بود یا ناگهان
هر چه بود ماجرا این بود
 مرگ ، مرگ ، مرگ
ما را به خوابخانه ی خاموش خویش خواند
 دیگر بس است مرثیه ،‌دیگر بس است گریه و زاری
 ما خسته ایم ، آخر
 ما خوابمان می آید دیگر
 ما را به حال خود بگذارید
اینجا سرای سرد سكوت است
ما موجهای خامش آرامشیم
 با صخره های تیره ترین كوری و كری
 پوشانده اند سخت چشم و گوش روزنه ها را
 بسته ست راه و دیگر هرگز هیچ پیك وپیامی اینجا نمی رسد
 شاید همین از ما برای شما پیغامی باشد
 كاین جا نهمیوه ای نه گلی ، هیچ هیچ هیچ
 تا پر كنید هر چه توانید و می توان
 زنبیلهای نوبت خود را
از هر گل و گیاه و میوه كه می خواهید
 یك لحظه لحظه هاتان را تهی مگذارید
 و شاخه های عمرتان را ستاره باران كنید