تبیان، دستیار زندگی

مرد شامى پرسيد:عمرآدم چقدر بود؟

فرمود:نهصد و سى سال.

پرسيد:نخستين كسى كه شعر گفت كه بود؟

فرمود:آدم.

پرسيد:آدم (ع) از دورىبهشت چه مدت گريست؟و اشكهايى كه از ديده ها ريخت چقدر بود؟

فرمود:صد سال گريست،كه از چشم راست او چون دجله و از چشم چپ او چون فرات اشك آمد.

پرسيد:نخستين كسى كه كفر ورزيد و كفر را پديد آورد، كيست؟

فرمود:ابليس،لعنت خدا بر او باد.

پرسيد:نام اصلى نوح(ع) چيست؟

فرمود:نام او سكن بود،و اين كه نوح ناميده شد،چرا كه نهصد و پنجاه سال بر مردمش گريه و زارى كرد.

پرسيد:پهنا و درازاى كشتى نوح(ع) چقدر بود؟

فرمود:درازاى آن ،هشتصد ذراع،پهناى آن پانصد ذراع و ارتفاع آسمانيش هشتاد ذراع بود.

«پرسشهاى مردم و پاسخهاى اميرالمؤمنين(ع)» احمد قاضى زاهدى

نمى توانم فرمول موفقيت را به شما بدهم اما مى توانم فرمول شكست را برايتان بنويسم،بكوشيد همه را راضى كنيد.

«هربرت باياداسوپ»

روزى از فرمانروايى پرسيدند تو كه چند سال پيش پينه دوزى بيش نبودى چطور به فرمانروايى رسيدى؟او پاسخ داد:من پينه دوز خوبى   بودم.

«جى.پى.واسوانى»

مردي شامى از او پرسيد:اى امير مؤمنان!رنگ و نام هاى هفت آسمان چيست؟

فرمود:نام آسمان دنيا« رفيع»و به رنگ آب و دود است.

نام آسمان دوم «قيدوم»و به رنگ مس است.

نام آسمان سوم «ماروم» و به رنگ برنز است.

نام آسمان چهارم «ارقلون» و به رنگ نقره است.

نام آسمان پنجم «هيفون» و به رنگ طلا است.

نام آسمان ششم «عروس» و به رنگ ياقوت است.

نام آسمان هفتم «عجماء»و به رنگ درٌ سفيد است.

پرسيد:جزر ومد چيست؟

فرمود:فرشته اى است كه بر درياها گمارده شده كه« رومان» نام دارد.

هرگاه او گامهاى خود را در دريا نهد بالا آيد و هرگاه بيرون كند پايين

آيد.

پرسيد:نام پدر جنيان چيست؟

فرمود:شومان ،همو كه از زلال آتش آفريده شد.

پرسيد:آيا خداوند متعال پيامبرى را به سوى جنيان فرستاد؟

فرمود:آرى،پيامبرى به نام يوسف به سوى آنان فرستاد او آنها را به سوى

خداى متعال فرا خواند و آنها او را كشتند.

پرسيد:نام ابليس در آسمان ها چيست؟

فرمود:حارث.

«پرسشهاى مردم و پاسخهاى اميرالمؤمنين(ع)» احمد قاضى زاهدى

يك فرد يهودى به او گفت:به من بگو كه :كره زمين بر چه استوار است؟

او پاسخ داد:قرارگاه كره زمين روى دوش فرشته اى است و دو پاى آن فرشته روى سنگى  و سنگ بر شاخ گاوى بوده و چهار دست وپاى گاو بر پشت ماهى كه در درياى اسفل مي باشد،و دريا روى ظلمت و ظلمت و تاريكى بر عقيم  وعقيم بر ثرى استوار است و كسى غير از خداوند عز و جل از زير ثرى آگاهى ندارد.

چرا آسمان را آسمان ناميده اند؟

و آسمان را از اين جهت آسمان ناميده اند كه چون وسم -يعنى معدن آب است.

چرا دنيا را دنيا خوانده اند؟

و دنيا را به خاطر آن دنيا گفته اند كه از هر چيزى پست تر است.

براى چه آخرت را آخرت‌ناميده اند؟

وآخرت را، آخرت خوانده اند،زيرا در آن پاداش و ثواب مى باشد.

 «پرسشهاى مردم و پاسخهاى اميرالمؤمنين(ع)»احمد قاضى زاهدى

 گفتم:«از كجا بدانم كه خدا مرا دوست دارد؟»گفت:«از دلت بپرس كه چقدرخدا دوست داري؟»

چنانچه هسته بايد نخست در دل خاك بشكافد تا راز دلش در آفتاب عريان شود،شما نيز بايدرنج «شكافتن »را تجربه كنيد تا به «شكفتن »در رسيد.

«جبران خليل جبران»

و اكنون با تو بگويم كه كار با عشق چيست؟

كار با عشق آن است كه پارچه اى را ببافى بدين اميد كه معشوق تو آن را بر تن خواهد كرد.كار با عشق آن است كه خانه اى را با خشت محبت بنا كنى بدين اميد كه محبوب تو در آن زندگى خواهد كرد.كار با عشق آن است كه دانه اى را با لطف و مهربانى بكارى و حاصل آنرا با لذت درو كنى چنانكه گويى معشوق تو آنرا تناول خواهد كرد.وبلاخره كار با عشق آن است كه هرچيز را با نفس خويش جان دهى و بدانى كه پاكان و قديسان عالم به تو مى نگرند.

«جبران خليل جبران»

تو را دوست مى دارم به اندازه قطرات باران،به وسعت دريا ها،

به اندازه تپش هاى قلب نوح،به زيبايى رخ يوسف، به اندازه صبر ايوب  

به اندازه پاكدامنى مريم،به عظمت تمام زيبايى ها وخوبيهايت

به خوشبويى گل محمدى،به معصوميت گل نرگس.

تو را دوست مى دارم به اندازه همه كسانى كه تو را دوست مى دارند

تو را دوست مى دارم به اندازه همه كسانى كه تو را صدا زدند 

و صدا مى زنند و صدا خواهند زد.

تو را دوست مى دارم به اندازه تمام تار وپود فرش طبيعت.

تو را دوست مى دارم به اندازه همه كسانى كه در روحشان دميدى

به اندازه همه كسانى در قلبشان جارى شدى.

تو را دوست مى دارم به اندازه همه روزهايى  كه خورشيد انوارش را

بر جهان گسترد،به اندازه ستارگان آسمان كوير.

تو را دوست مى دارم به اندازه فا صله فرش تا عرش.

تو را دوست مى دارم به وسعت آسمان،به زيبايى رنگ غروب

و به زيبايى ماه شب چهارده.

تو را دوست مى دارم به اندازه تمام كسانى كه دوست داشتن را دوست

مى دارند.

تو را دوست مى دارم براى اينكه دوست داشتن را آفريدى تا تو را

دوست بدارم.

افرادى كه دائما در حال جست و جوى خداوند هستند و به دنبال او حيران و سرگردانند او را نمى يابند ولى آنهايى كه به جاى جست و جو شروع به زندگى بر اساس آنچه خداوند خواسته مى كنند خداوند را مى يابند و يافتن خدا با زندگى بر اساس آنچه او مى خواهد امكان پذير است نه جست و جوى او.

«اوشو»