تبیان، دستیار زندگی

بسم الله الرحمن الرحیم

روزی حلال

خواهر شهید ابراهیم هادی: پیامبر اعظم(صلی الله علیه و آله وسلم)می فرماید: فرزندانتان را در خوب شدنشان یاری کنید،زیرا هر که بخواهد می تواند نافرمانی را از فرزند خود بیرون کند.(نخج الفصاحه/حدیث370)

براین اساس پدرمان در تربیت صحیح ابراهیم و دیگر بچه ها اصلا کوتاهی نکرد.البته پدرمان بسیار انسان با تقوایی بود.اهل مسجد و هیئت بود و به رزق حلال بسیار اهمیت می داد.او خوب می دانست پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم)می فرماید:عبادت ده جز دارد که نه جز آن به دست آوردن روزی حلال است. (بحارالانوارج103ص7)برای همین وقتی عده ای از اراذل و اوباش در محله امیریه(شاپور) آن زمان اذیتش می کردند و نمی گذاشتند کاسبی حلالی داشته باشد مغازه ای که از ارث پدری به دست آورده بود را فروخت و به کارخانه قند رفت.آنجا مشغول کارگری شد.صبح تا شب مقابل کوره می ایستاد.آن موقع تازه توانست خانه ای کوچک بخرد.ابراهیم بارها گفته بود:اگر پدرم بچه های خوبی تربیت کرده به خاطر سختی هایی بود که برای رزق حلال می کشید.هر زمان هم از دوران کودکی خودش یاد می کرد می گفت:

پدرم با من حفظ قرآن کار می کرد.همیشه مرا با خودش به مسجد می برد.بیشتر وقت ها به مسجد آیت الله نوری پائین چهاراه سرچشمه می رفتیم.آنجا هیئت علی اصغر(ع) بر پا بود.پدرم افتخار خادمی آن هیئت را داشت.

در همان ایام پایانی دبستان،ابراهیم کاری کرد که پدر عصبانی شد و گفت:ابراهیم برو بیرون.تا شب هم برنگرد.

ابراهیم تا شب خانه نیامد.همه خانواده ناراحت بودند که برای ناهار چه کار کرده.اما روی حرف پدر حرفی نمی زدند.

شب بود که ابراهیم برگشت.با ادب به همه سلام کرد.بلافاصله سوال کردم:ناهار چیکار کردی داداش؟پدر در حالی که هنوز ناراحت نشان می داد منتظر جواب ابراهیم بود.ابراهیم خیلی آهسته گفت:تو کوچه راه می رفتم.دیدم یه پیرزن کلی وسائل خریده نمیدونه چیکار کنه و چطوری بره خونه.من هم رفتم کمک کردم.وسایلش را تا منزلش بردم.پیرزن هم کلی تشکر کرد و سکه پنج ریالی به من داد.نمی خواستم قبول کنم ولی خیلی اصرار کرد.من هم مطمئن بودم این پول حلاله،چون براش زحمت کشیده بودم.ظهر با همان پول نان خریدم و خوردم.پدر وقتی ماجرا را شنید لبخندی از رضایت بر لبانش نقش بست.خوشحال بودکه پسرش درس پدر را خوب فرا گرفته و به روزی حلال اهمیت میدهد.

دوستی پدر با ابراهیم از رابطه پدر  و پسر فراتر بود.محبتی عجیب بین آن دو برقرار بود که ثمره آن در رشد شخصیتی این پسر مشخص بود.اما این رابطه دوستانه زیاد طولی نکشید.

ابراهیم نوجوان بود که طعم خوش حمایت های پدر را از دست داد.در یک غروب غم انگیز سایه سنگین یتیمی را بر سرش احساس کرد.از آن پس مانند مردان بزرگ به زندگی ادامه داد.بیشتر دوستان و آشنایان هم به او توصیه کردند به سراغ ورزش برود. او هم قبول کرد.

منبع:کتاب سلام بر ابراهیم/نشر پیام آزادی

چند روزی به آمدن عید مانده بود. بیشتر بچه ها غایب بودند، یا اکثرا رفته بودند به شهرها و شهرستان های خودشان یا گرفتار کارهای عید بودند اما استاد ما بدون هیچ تاخیری آمد سر کلاس و شروع کرد به درس دادن.

استاد خشک و مقرراتی ما خود مزیدی شده بر دشواری درسها...

بالاخره کلاس رو به پایان بود که یکی از بچه ها خیلی آرام گفت: استاد آخر سالی دیگه بسه!

استاد هم دستی به سر تهی از موی خود کشید! و عینکش را از روی چشمانش برداشت و همین طور که آن را می گذاشت روی میز، خودش هم برای اولین بار روی صندلی جا گرفت.

استاد 50 ساله ‌مان با آن كت قهوه‌ای سوخته‌ای كه به تن داشت، گفت: حالا که تونستید من رو از درس دادن بندازید بذارید خاطره ای رو براتون تعریف کنم.

من حدودا 21 یا 22 سالم بود، مشهد زندگی می کردیم، پدر و مادرم کشاورز بودند با دست های چروک خورده و آفتاب سوخته، دست هایی که هر وقت اون ها رو می دیدم دلم می خواست ببوسمشان، بویشان کنم، کاری که هیچ وقت اجازه آن را به خود ندادم با پدرم بکنم اما دستان مادرم را همیشه خیلی آرام مثل "ماش پلو" که شب عید به شب عید می خوردیم بو می کردم و در آخر بر لبانم می گذاشتم.

استادمان حالا قدری هم با بغض کلماتش را جمله می کند: نمی دونم بچه ها شما هم به این پی بردید که هر پدر و مادری بوی خاص خودشان را دارند یا نه؟ ولی من بوی مادرم را همیشه زمانی که نبود و دلتنگش می شدم از چادر کهنه سفیدی که گل های قرمز ریز روی آن ها نقش بسته بود حس می کردم، چادر را جلوی دهان و بینی‌ام می گرفتم و چند دقیقه با آن نفس می کشیدم...

اما نسبت به پدرم؛ مثل تمام پدرها؛ هیچ وقت اجازه ابراز احساسات پیدا نکردم جز یک بار، آن هم نه به صورت مستقیم.

نزدیکی های عید بود، من تازه معلم شده بودم و اولین حقوقم را هم گرفته بودم، صبح بود، رفتم آب انبار تا برای شستن ظروف صبحانه آب بیارم.

از پله ها بالا می آمدم که صدای خفیف هق، هق مردانه ای را شنیدم، از هر پله ای که بالا می آمدم صدا را بلندتر می شنیدم...استاد حالا خودش هم گریه می کند...

پدرم بود، مادر هم آرامش می کرد، می گفت آقا! خدا بزرگ است، خدا نمیذاره ما پیش بچه ها کوچیک بشیم، فوقش به بچه ها عیدی نمی دیم، قرآن خدا که غلط نمی شه اما بابام گفت: خانم نوه هامون تو تهران بزرگ شدند و از ما انتظار دارند، نباید فکر کنند که ما ...

حالا دیگه ماجرا روشن تر از این بود که بخواهم دلیل گریه های بابام رو از مادرم بپرسم، دست کردم توی جیبم، 100 تومان بود، کل پولی که از مدرسه گرفته بودم، گذاشتم روی گیوه های پدرم و خم شدم و گیوه های پر از خاک و خلی که هر روز در زمین زراعی، همراه بابا بود بوسیدم.

آن سال همه خواهر و برادرام ازتهران آمدند مشهد، با بچه های قد و نیم قد که هر کدام به راحتی "عمو" و "دایی" نثارم می کردند.

بابا به هرکدام از بچه ها و نوه ها 10 تومان عیدی داد، 10 تومان ماند که آن را هم به عنوان عیدی داد به مامان.

اولین روز بعد از تعطیلات بود، چهاردهم، که رفتم سر کلاس.

بعد از کلاس آقای مدیر با کروات نویی که به خودش آویزان کرده بود گفت که کارم دارد و باید بروم اتاقش، رفتم، بسته ای از کشوی میز خاکستری رنگ زوار درفته گوشه اتاقش درآورد و داد به من.

گفتم: این چیه؟

"باز کن می فهمی"

باز کردم، 900 تومان پول نقد بود!

این برای چیه؟

از مرکز اومده؛ در این چند ماه که اینجا بودی بچه ها رشد خوبی داشتند برای همین من از مرکز خواستم تشویقت کنند...

راستش نمی دونستم که این چه معنی می تونه داشته باشه، فقط در اون موقع ناخودآگاه به آقای مدیر گفتم این باید 1000 تومان باشه نه 900 تومان!

مدیر گفت از کجا می دونی؟ کسی بهت گفته؟ گفتم: نه، فقط حدس می زنم، همین !!!

راستش مدیر نمی دونست بخنده یا از این پررویی من عصبانی بشه اما در هر صورت گفت از مرکز استعلام می‌گیرد و خبرش را به من می دهد.

روز بعد تا رفتم اتاق معلمان تا آماده بشم برای کلاس، آقای مدیر خودش را به من رساند و گفت: من دیروز به محض رفتنت استعلام کردم، درست گفتی، هزار تومان بوده نه نهصد تومان، اون کسی که بسته رو آورده صد تومانش را کِش رفته بود که خودم رفتم ازش گرفتم اما برای دادنش یه شرط دارم...

چه شرطی؟

بگو ببینم از کجا می دونستی؟ نگو حدس زدم که خنده دار است.

***

استاد کمی به برق چشمان بچه ها که مشتاقانه می خواستند جواب این سوال آقای مدیر را بشنوند، نگاه کرد و دسته طلایی عینکش را گرفت و آن را پشت گوشش جا داد و گفت:

به آقای مدیر گفتم هیچ شنیدی که خدا 10 برابر عمل نیکوکاران به آن ها پاداش می دهد؟!!

خاطره ایی از استاد ما دکتر شفیعی کد کنی

ابوبصیر می گوید همسایه ای داشتم که مرید سلطان بود و برای خودش مال و منالی به هم زده بود.

مجلس عیش و نوش راه می انداخت و زن های آوازخوان را دور خودش جمع می کرد و شراب می خورد.

از دست او در اذیت بودم.

بارها به خودش شکایت کردم اما فایده ای نداشت.

یک بار که خیلی پافشاری کردم به من گفت؛ فلانی! من آدم بیچاره ای هستم . به گناه مبتلا شده ام اما تو مثل من آلوده نیستی

حال مرا به رفیقت –امام صادق علیه السلام- بگو؛ بلکه خدا مرا هم نجات داد.

حرفش روی من اثر گذاشت.دلم برایش سوخت.

یک بار که در مدینه خدمت امام صادق علیه السلام رسیدم حال و روز همسایه ام را تعریف کردم.

امام علیه السلام فرمود وقتی برگشتی کوفه همسایه ات پیش تو می آید. از قول من به او بگو "جعفربن محمد" برایت پیغام داده که تو کارهایت را کنار بگذار من هم از طرف خدا بهشت را برایت ضمانت می کنم.

به کوفه که برگشتم او باعده ای دیگر به دیدنم آمدند.

او را پیش خودم نگه داشتم تا همه رفتند.

گفتم فلانی! پیش امام صادق علیه السلام یاد تو کردم ؛ آقا فرمود وقتی به کوفه برگشتی همسایه ات پیش تو می آید از طرف من به او بگو که جعفر بن محمد می گوید تو کارهایت را کنار بگذار من هم از طرف خدا بهشت را برایت ضمانت می کنم.

این جمله را که گفتم گریه کرد.

گفت تو را به خدا این ها را امام صادق به توگفت؟

قسم خوردم که این حرف ها را امام خودش فرموده.

گفت تو کار خودت را کردی باقی اش با من و رفت.

چند روزی گذشت تا این که همسایه ام یک نفر را فرستاد سراغ من .

وقتی به خانه اش رسیدم دیدم پشت در خانه نشسته و لباس ندارد.

گفت: ابوبصیر! به خدا دیگر هیچ چیز توی خانه برایم باقی نمانده . همه ی اموالم را به صاحبانش برگرداندم. حالا حال و روزم این است که می بینی.

ابوبصیر می گوید پیش رفقا رفتم و برایش لباس تهیه کردم .

چند روز دیگر دوباره یک نفر را فرستاد و گفت مریضم.

به عیادتش رفتم و یک سره برای مداوایش در رفت و آمد بودم تا این که به حالت احتضار درآمد.

کنارش نشسته بودم. گاهی از هوش می رفت و دوباره به هوش می آمد.

آخرین بار که به هوش آمد گفت ابوبصیر! رفیقت به وعده اش وفا کرد

و جان داد...

ابوبصیر می گوید بعد از موسم حج، خدمت امام صادق علیه السلام رسیدم

اجازه خواستم که وارد شوم.

هنوز هیچ حرفی نزده بودم.

یک پایم بیرون در بود و یک پایم داخل اتاق که حضرت فرمود:

ابوبصیر! ما به وعده ی مان با رفیقت وفا کردیم...

.............

_{اصول کافی/کتاب الحجة/باب مولد أبی عبدالله جعفربن محمد علیهماالسلام/حدیث پنجم}