تبیان، دستیار زندگی

اگر به دنبال آرامش هستید به پیشامد های زندگی برچسب خوب و بد نزنید .

Regards : Unique

بی تو این روزای روشن

واسه من تاریک و تارَن

وقتی بی تو تک و تنهام

زندگیم معنا نداره

از همون روزی که رفتی

دل به هیچ کسی ندادم

فکر می کردم می رسی

یه روز

تو بی کسیم به دادم

گفتن لحظه ی آخر

واسه من هنوز سوالِ

دیدن دوباره ی تو

فقط تو خواب و خیالِ

لحظه های آخرِ تو

توی قلب من می مونه

هیچ کی مثل من بلد نیست

قدر چشماتو بدونه

رفتی و چشمایِ خیسم

یادگاری از تو مونده

بی وفائیات هنوزم

تو رو از دلم نرونده

چشم به راهِ تو می مونم

تا که برگردی دوباره

می ترسم وقتی که نیستی

دلِ من تاقت نیاره

گفتن لحظه ی آخر

واسه من هنوز سوالِ

دیدن دوباره ی تو

فقط تو خواب و خیالِ

رفتی اما خاطراتت

توی قلب من می مونه

هیچکی مثلِ تو بلد نیست

دلمو بسوزونه

تا وقتی که زنده هستم

چشم به راه تو می مونم

تو دیگه رفتی که رفتی

نمیای پیشم

می دونم

اما هرکجا که هستی

منو تو دلت نگه دار

با چشایِ خیس و گریون

من میگم خدانگهدار

 Regards : Unique

مگذار برای پناه از خطر دعا کنم

بگذار در مقابل خطر بی ترس و بی هراس باشم

مگذار چاره های رنج را جستجو کنم

بگذار دلی تمنا کنم که بر رنج فایق آید

مگذار که در رزمگاه زندگی هم پیمان ها را بطلبم

بگذار بر نیروی خویش متکی باشم

مگذار که در اضطراب ترسناک، نجات را آرزو کنم

بگذار تمنای تحمل و حصول آزادی را داشته باشم

مگذار بزدل بوده، برکت تو را فقط در کامروایی بدانم

بگذار احساس دست رحیمت را در ناکامی ها نیز درک کنم .

Regards : Unique

زندگی در چشم من شب های بی مهتاب را ماند

شعر من نیلوفر پژمرده در مرداب را ماند

ابر بی باران اندوهم

خار خشک سینه کوهم

سال ها رفته است کز هر آرزو خالی است آغوشم

نغمه پرداز جمال و عشق بودم آه

حالیا خاموش خاموشم

یاد از خاطر فراموشم

روز چون گل می شکوفد بر فراز کوه

عصر پرپر می شود این نوشکفته در سکوت دشت

روزها این گونه پرپر گشت

چون پرستوهای بی آرام در پرواز

رهروان را چشم حسرت باز

اینک اینجا شعر و ساز و باده آماده است

من که جام هستی ام از اشک لبریز است می پرستم

در پناه باده باید رنج دوران را ز خاطر برد

با فریب شعر باید زندگی را رنگ دیگر داد

در نوای ساز باید ناله های روح را گم کرد

ناله من می تراود از در و دیوار

آسمان اما سراپایش گوش و خاموش است

هم زبانی نیست تا گویم به زاری ای دریغ

دیگرم مستی نمی بخشد شراب

جام من خالی شدست از شعر ناب

ساز من فریاد های بی جواب

نرم نرم از راه دور

روز چون گل می شکوفد بر فراز کوه

روشنایی می رود در آسمان بالا

ساغر ذرات هستی از شراب نور سرشار است اما من

همچنان در ظلمت شب های بی مهتاب

همچنان پژمرده در پهنای این مرداب

همچنان لبریز ز اندوه می پرسم

جام اگر بشکست

ساز اگر بشکست

شعر اگر دیگر به دل ننشست

فریدون مشیری