تبیان، دستیار زندگی

پیچک خانه

زمستان خشکید

و

همه گلدان ها

ولی امروز

دوباره

همه شان سبز شدند

پس چرا

این دل فرسوده من

نشود سبز

و

نگیرد آرام

Regards : Unique

اگر بخندی، دنیا به تو می خندد

و اگر گریه کنی، تنها خواهی گریست !

آواز بخوان، تپه ها به تو پاسخ خواهند داد

آه بکش، در هوا محو خواهد شد .

انعکاس ها به صدای شادمانی محدود می شوند

اما از صدای غوغاها پا پس می کشند .

شادی کن، مردم به سوی تو جذب می شوند

اندوهگین باش، برمی گردند و  می روند

آنان شادی کامل و تمام عیار تو را می طلبند

اما به غم و اندوه تو نیازی ندارند

خوشحال باش، دوستان زیادی گرد می آوری

غمگین باش، همه را از دست خواهی داد

کسی نیست که جام شراب تو را رد کند

اما صفرای زندگی را تنها باید بنوشی .

Regards : Unique

تا خدا فاصله ای نیست، بیا،

باهم از پیچ و خم سبز گیاه، تا ته پنجره بالا برویم

و ببینیم خدا،

پشت این پنجره ها

لحظه ای کاشته است ؟!

تا خدا فاصله ای نیست، بیا، باهم از غربت این نادانی

سوی اندیشه ادراک افق

مثل یک مرغ غریب

لحظه ای، پر بزنیم ...

کاش، می شد همه سطح پر از روزن دل

بستر سبز علف های مهاجر می شد

یا همان فهم عجیب گل سرخ

یا همین پنجره گرد غروب

تا مرا با تو از این سادگی مبهم ترس

ببرد تا خود آرامش احساس پر از فهم وصال !
تا خدا، فاصله ای بود اگر

من چه می دانستم که اقاقی زیباست ؟!

یا گل سرخ، پر از سرِّ خداست ؟!
یا اگر بود که من، لای اوراق پر از سجده برگ، رمز تسبیح ! نمی نوشیدم !

و از آرزویش مرطوب شعور من و تو،

در دل گرم و پر از شور امید

خطی از عشق نمی فهمیدم !
من،

به پرواز خدا در دل من، در دل تو

مثل هر صبح پر از آیه و نور، بارها ! معتقدم،

و قسم می خورم این بار، به هر آیه نور

تا خدا،

فاصله ای نیست، بیا

 Regards : Unique