تبیان، دستیار زندگی

بالاخره اون روز رسید

تا که صدام رو بشنوی

بالاخره اون روز رسید

تا بغض من شکسته شه

بالاخره اون روز رسید

تا که بگم دوست دارم

تا که بگم عاشقتم

به وسعت یه کهکشون

نه بیشتر از اون

به وسعت یه آسمون

شایدم بیشتر از اون

باید بگم خیلی زیاد

باید بگم به بزرگی

یک عشق

یک دوست داشتن

یک علاقه

یک وابستگی

دوست دارم دوست دارم دوست دارم

خیلی وقته دیگه بارون نزده

رنگ عشق به این خیابون نزده

خیلی وقته ابری پرپر نشده

دل آسمون سبکتر نشده

مه سرد رو تن پنجره ها

مث بغض توی سینه ی منه

ابر چشمام پر اشکه ای خدا

وقتشه دوباره بارون بزنه

خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده

قلبم از دوری تو بدجوری دلتنگ شده

بعد تو هیچ چیزی دوست داشتنی نیست

کوه غصه از دلم رفتنی نیست

حرف عشق تو رو من با کی بگم

همه حرفا که آخه گفتنی نیست

خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده

قلبم از دوری تو بدجوری دلتنگ شده

مرا صد بار از خود برانی

دوستت دارم

به زندان خیانت هم کشانی

دوستت دارم

چه سود از مهر ورزیدن

چه حاصل از وفا کردن

مرا لایق بدانی یا ندانی

دوستت دارم

سعي کن دردم را بفهمي

ذهنم را بخواني

اشکم را ببيني

صدايم را بشنوي

صدايي را که تو در من خفه کردي

آن صداي خفه روزي به تو خواهد گفت

دوستت دارم

در جستجوی تو و نگاه تو

دیگر ندود نگاه بی تابم

اندیشه آن دو چشم رویایی

هرگز نبرد ز دیدگان خوابم

دیگر به هوای لحظه ای دیدار

دنبال تو در بدر نمی گردم

دنبال تو ای امید بی حاصل

دیوانه و بی خبر نمی گردم

اگه دل خیلی تنگ میشه برات

منو ببخش

اگه نگام گم میشه تو شهر چشات

منو ببخش

منو ببخش اگه شبا ستاره ها رو می شمرم

اگه همش پیش همه بهت می گم دوست دارم

منو بخش

اگه برات سبد سبد گل می چینم

منو ببخش

اگه شبا فقط تو رو خواب می بینم

منو ببخش

اگه تو رو می سپارم دست خدا

اگه پیش غریبه ها بجای تو می گم شما

منو ببخش

اگه واسه چشمای تو خیلی کمم

تو یه فرشته ای و من خیلی باشم یه آدمم

اگه فقط می خوام بشی مال خودم

ببخش

اگه کمم ولی

زیادی عاشقت شدم

شاعره : مریم حیدر زاده

می سوزم از این دوروئی و نیرنگ

یکرنگی کودکانه می خواهم

ای مرگ از آن لبان خاموشت

یک بوسه جاودانه می خواهم

آن کسی را که تو می جویی

کی خیال تو بسر دارد

بس کن این ناله و زاری را

بس کن او یار دگر دارد

فروغ فرخ زاد

رفتم ، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت

راهی بجز گریز برایم نمانده بود

این عشق آتشین پر از درد بی امید

در وادی گناه و جنونم کشانده بود

رفتم ، که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم

در لابلای دامن شبرنگ زندگی

رفتم ، که در سیاهی یک گور بی نشان

فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی

من از دو چشم روشن و گریان گریختم

از خنده های وحشی طوفان گریختم

از بستر وصال به آغوش سرد هجر

آزرده از ملامت وجدان گریختم

فروغ فرخ زاد

اگه دل خیلی تنگ میشه برات

منو ببخش

اگه نگام گم میشه تو شهر چشات

منو ببخش

منو ببخش اگه شبا ستاره ها رو می شمرم

اگه همش پیش همه بهت می گم دوست دارم

منو بخش

اگه برات سبد سبد گل می چینم

منو ببخش

اگه شبا فقط تو رو خواب می بینم

منو ببخش

اگه تو رو می سپارم دست خدا

اگه پیش غریبه ها بجای تو می گم شما

منو ببخش

اگه واسه چشمای تو خیلی کمم

تو یه فرشته ای و من خیلی باشم یه آدمم

اگه فقط می خوام بشی مال خودم

ببخش

اگه کمم ولی

زیادی عاشقت شدم

شاعره : مریم حیدر زاده