تبیان، دستیار زندگی

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

السلام علیک یا مولای یا صاحب الزمان

سلام 

اللهم عجل لولیك‌الفرج

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا صاحب الزمان

سلام

بسم الله الرحمن الرحیم  

السلام علیک یا صاحب الزمان

سلام

بسم الله الرحمن الرحیم  

السلام علیک یا صاحب الزمان

سلام 

 

 

 

حلول ماه ربیع الاول ماه جشن و سرور اهل البیت ( ع ) را  تبریک می گویم .

 

امروز به عشاق حسین، زهرا دهد مزد عزا

یک عده را درمان دهد، یک عده بخشش در جزا

یک عده را مشهد برد، یک عده را دیدار حج

باشد که مزد ما شود، تعجیل در امر فرج

 

 

 

 

 

اللهم عجـــل لولیک الفـــرج

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا صاحب الزمان

سلام

گـرچه خسته ام/ گـرچه دلشكسته ام/ بـاز هـم گشـوده ام درى به روى انتظار/ تـا بگـویمت/ هنـوز هـم به آن صـداى آشنا امیـد بسته ام

اى تو صاحب زمان! اى تو صاحب زمیـن! دل،‌جدا ز یاد تو آشیانه اى خـراب وبى صفاست یاد سبز و روح بخـش تـو یاد لطف بـى نهایت خـداست كـوچه باغ سینه ام، اى گل محمدى، به عطر نامت آشناست آنكه در پى تـو نیست، كیست؟ آنكه بـى بهانه تـو زنـده است، در كجاست؟
 
اى كرامت وجود! باد غربتى كه مى وزد به كوچه هاى بى تـو، بـوى مرگ مـى دهـد، ـ بـوى خستگى، فسـردگـى ـ كـوچه ها در انتظار یك نسیـم روح بخـش، یك پیـام آشنـا و دلنـواز، سینه را گشـوده انـــد. كـوچه هـاى مـا همیشه عاشق تـو بـوده انـد.
 
اى بهانه اى براى زیستـن! اشتیاق، همچو سبزه بهاره هر طرف دمیده است. جمكران، جلوه اى از انتظار و شـوق ماست اى بهار جاودان، اى بهار آفـریـن، مـا در انتظار مقـدم تـوییـم، اى امیـد آخـریـن!
اى كبوتر دلـم هوایى محبتت! سینه ام، آشناى نعمت غم است گر هزار كـوه غم رسـد، هنـوز هـم كـم است از درون سینه ام نـاله هاى مـرغ خسته اى به گـوش مـى رسـد. بال هاى زخمـى ام، نیازمنـد مـرهـم است.
 
صبحگاه جمعه ها آفتاب یاد تـو ز نـدبه هاى ما طلـوع مـى كنـد. آنكه شب پـس از دعا، با سرود اشتیاق و نغمه امید، با دلـى سفید خـواب رفته است، روز را به شـوق دیدنت شروع مـى كند اى تـو معنى امیـد و آرزو! اى بـراى انتظار عاشقانه، آبـرو! عشق هاى پاك، در میان خنده ها و گریه هاى عاشقان، پیـش عصمت الهى ات، خضـوع مى كند. 

اى بهانه اى براى زیستـن! اشتیاق، همچو سبزه بهاره هر طرف دمیده است. جمكران، جلوه اى از انتظار و شـوق ماست اى بهار جاودان، اى بهار آفـریـن، مـا در انتظار مقـدم تـوییـم، اى امیـد آخـریـن!
اى عزیز دل، پناه شیعیان اى فـروغ جـاودان! سـایه بلنـد نام و یاد تـو، از سر و سراى عاشقان بیقرار، كـم مباد قامت بلند شوق، جز بـر آستـان پـرشكـوه انتظار، خـم مبـاد.

کجا روم من از این در که خانه ام اینجاست
کبوتر تو ام و آشیانه ام اینجاست
اگر چه بال و پر من شکسته اما شکر
نشسته ام به سرایت که لانه ام اینجاست
دلم گرفته بهانه برای دیدن تو
نمی روم من از اینجا بهانه ام اینجاست
به هر کرانه که رفتم دلم نشد آرام
بیا بگو به دل من کرانه ام اینجاست
به هر نشان که به من گفته شد سفر کردم
که آخرین خبر و هم نشانه ام اینجاست
دلم به هر سفری رفته باز برگشته
کجا روم که دل جاودانه ام اینجاست
ترانه های دل من فقط تو را جوید
که صاحب نمک این ترانه ام اینجاست
اگر دلم به دل تو مقیم گردیده
زپیش دل نروم من که خانه ام اینجاست

منبع: شبکه جهانی اطلاع رسانی امام مهدی(عج) - شعر از: جواد حیدری

منبع

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

السلام علیک یا مولای یا صاحب الزمان

سلام 

سلام ای آفتاب عالم تاب !

سلام ای آفتاب عالم تاب، سلام بر تو ای زاده شهر عشق.

می گویند سلام دوست شنیدن سعادت است و سلامت

ما که دوست نیستیم، اما دوستدار که هستیم عاشقت که هستیم. عاشق تویی که در اوج سعادت و سلامتی پس نیازی به سلام ما نداری! این سلام برای این بود که بگوییم ما نیازمند توییم.

ما محتاج آستان لطف توییم... ماییم که عمرمان را در شتابتم بلکه سلامی از تو به ما رسد...

سلام که از سر ما زیاد است ... خم ابرویی گوشه چشمی...

خدای من، اگر نظری بر ما افکنی آن چنان سعادتی و چنان سلامتی نصیبمان شود که دنیا و آخرتمان را کفایت کند...

بگذریم .... امیدوارم آن چه می نویسم به دستت برسد... چه می گویم؟ حتماً می رسد...

لااقل شبهای جمعه که اعمال هفتگی بندگان گنه کار را نظاره می کنی و آن قدر مهربانی که از رفتار ناشایست ما شرمنده می گردی در لابه لای صفحات اعمالم این نامه را ببین که با قلم قلبم و جوهر احساسم نوشته ام.

آری بهترین ،از اعماق وجودم نوشته ام. وجودی که این روزها زنگار آینه روحش را فراگرفته....
وجودی که قلم قلبش شکسته و بوسه احساسش به کمرنگی می گراید...

می بینی حال ما را؟ می بینی کشمکش های روزانه مان را؟

می بینی درد فراق را که ما را به بیراه ترین بیراهه می کشاند؟ می بینی بغض های متلاطممان را؟

جایتان خالی است در این هرج ومرجها. در این بی عدالتی ها، در این گرانی ها، در این بی پناهی ها، در این آوارگی ها ظلم ها، ستم ها، جورها و... اما می دانم در همین حوالی تمام این ها را می بینی... می دانم که به فکر ما هستی...

می دانم که می دانی همه منتظرند... جهان منتظر است، همه و همه؛ محتاج نگاه و اشارتی از کمان ابرویتان است...

مهربان ترین ... این حرفها و دل مشغولی ها را بگذار و به پای بیقراریمان. و بگذار به پای عشقمان...

و ببین که در تمام این بیراهه ها هنوز کور سویی، هنوز امیدی از یک چراغ چشمک زن در دلمان رخنه می کند.

ببین که هنوز با رسوبات خاکستری فطرتمان با چراغی چون تو روشن را درک می کنیم.

آری حضورت را می فهمیم... و ظهورت را دیده بانیم.

و هنوز در پس روزها و هفته ها «آدینه عدالت» را انتظار می کشیم...

و هنوز از پس روزها و هفته ها منتظریم...

دیدار ما همان لحظه رؤیایی، در همان ثانیه عاشقی و در همان ظهر خدایی...

دلم ز سینه برون شد ز بس تپید، بیا!

زینب عموئی

منبع : نشریه الکترونیک ساعت صفر

بیاییم حضور مولایمان را نزدیک خود احساس کنیم

و سلامی از سر اخلاص و از عمق جانمان بر اماممان برسانیم .

اللهم عجل لولیك‌الفرج

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا صاحب الزمان

سلام

قالَ الاْ مامُ عَلی بنُ الْحسَین، زَیْنُ الْعابدین عَلَیْهِ السَّلامُ:

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا صاحب الزمان

سلام

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا صاحب الزمان

سلام

من جون بن حوی غلام سیاه امام حسین علیه السلام هستم.  

من ابتدا غلام فضل بن عباس بن عبدالمطلب بودم.مولایم علی علیه السلام مرا به 150 دینار خرید و به ابوذر غفاری بخشید و از آن پس خدمتگزار او شدم.

وقتی که عثمان،مولایم ابوذر را به ربذه تبعید کرد،من هم همراهش به ربذه رفتم.سال 32 هجری قمری بعد از آنکه اربابم ابوذر به شهادت رسید،به مدینه برگشتم.

به نزد امامم علی علیه السلام شتافتم و برای همیشه در خانه آل علی(ع)  افتخار خدمتگزاری  داشتم.در محضر امام حسن(ع) و امام حسین(ع) و در خانه امام سجاد(ع) مشغول به خدمت بودم.  

وقتی که مولایم امام حسین علیه السلام در سال 60 (ه - ق)  از مدینه به سمت مکه  حرکت کردند من نیز دررکاب ایشان بودم.از مدینه تا کربلا  با امامم حسین بن علی علیه السلام همسفر بودم.

اسلحه شناسی و اسلحه سازی و تعمیرات آلات جنگی را بلد بودم.به خاطر همین  در شب عاشورا در خیمه مخصوص امام به بازبینی و اصلاح شمشیر امام حسین علیه السلام مشغول بودم.شب عجیبی بود.

امام سجاد علیه السلام در باره من فرمودند: جون در خیمه ی پدرم سرگرم وارسی شمشیرش بود و پدرم اشعاری را زمزمه می کرد: «یا دهر اف لک من خلیل، کم لک بالاشراق و الاصیل...؛ ای روزگار! اف بر تو باد که هر صبح و شام دوستی را از من می گیری...».

در روز عاشورا  نماز عصر را به امامت سرورم حسین(ع) خواندم.بیشتر یاران حضرت یک به یک به شهادت می رسیدند،به محضر امام رفتم و اجازه نبرد خواستم.

امام به من فرمود «یا جون، انت فی اذن منی، فانما تبعتنا طلبا للعافیة فلا تبتل بطریقتنا؛ ای جون، تو برای سلامتی و آسایش از رنج دیگران، به ما پیوسته بودی و پیرو ما شدی پس خود را مبتلا به بلای ما نکن.از سوی ما اجازه داری که به سلامت از اینجا بروی» 

با شنیدن این حرف  خود را بر پای امام علیه السلام انداخته و گفتم: «من در ایام راحتی، در سایه ی شما در رفاه و آسایش بودم.انصاف نمی دانم که امروز که روز سختی است شما را تنها گذارم و بروم. درست است که خون بدنم بد بوست و جایگاه پست دارم و رنگم سیاه است اما آیا بهشت را از من دریغ می کنی؟ برایم دعا کن تا از اهل بهشت بشوم و شرافت یابم و روسفید شوم.به خدا قسم از شما جدا نمی شوم تا خون سیاهم با خون های شما آمیخته شود».
بعد از اجازه ی امام به میدان رفتم و رجز می خواندم: