تبیان، دستیار زندگی

مرا صد بار اگر از خود براني دوستت دارم به زندان جفايت گر کشاني دوستت دارم چه حاصل از جفا کردن چه سود از مهر ورزيدن مرا لايق بداني يا نداني دوستت دارم به چشمان تو سوگند اي گل زيبا مرا هرچند سزاوار حريم خود نداني دوستت دارم

وقتی در تنهایی قدم میزنم... ، خاطرات با تو بودن آرامشم را میگیرد... ؛ چه پریشان بخش است دلتنگ بودن.... دلم برای شنیدن صدایت تنگ شده است دلم برای دیدنت.... د یشب در خواب منتظر آمدنت بودم اما به خوابم هم نیامدی ...و در خواب هم انتظار رو حس کردم

تا حالا این حس رو تجربه کردی... دیدی که چه حس قشنگیه... تا حالا دلت خواسته که همیشه و همه جا در کنار یکی باشی... تا حالا دلت خواسته به کسی بگی دوستت دارم... تا حالا دلت خواسته خودت رو برای کسی فدا کنی... تا حالا شبها ٬ وقتی همه خوابن ٬ تو خلوت خودت ٬ به خاطر وجود کسی گریه کردي... تا حالا خدا را به خاطر خلقت کسی ستایش کردی... آره!! ؟؟؟ به این میگن عشق...!!! حس قشنگیه! نه؟

سیب سرخی به من بخشیدو رفت عاقبت بر عشق من خندیدو رفت اشک در چشمان سردم حلقه زد بی مروت گریه ام را دیدو رفت با غم هجرش مدارا میکنم گرچه بر زخمم نمک پاشیدو رفت دلم گرفتهههههههههههههههههههههههه

ما چون دو دریچه روبروی هم آگاه ز هر بگو مگوی هم هر روز سلام و پرسش و خنده هر روز قرار روز آینده عمر آینه بهشت ، اما آه بیش از شب و روز تیر و دی کوتاه اکنون دل من شکسته و خسته است زیرا یکی از دریچه ها بسته است نه مهر فسون ، نه ماه جادو کرد نفرین به سفر ، که هر چه کرد ، او کرد زنده یاد فریدون مشیری

نور چراقهای خیابان در سرمای گزنده و تاریکی ، گرمای دلپذیری داشت. انحنای نیمکت پارک با ستون فقرات خسته اش آشنا بود. پتوی پشمی پوسیده و کهنه گرمای مطبوعی به جانش می ریخت. کفشهایی که امروز توی سطل آشغال پیدا کرد به پایش می خورد. فکر کرد ، خدا را شکر زندگی زیباست ...!

بشر دوباره به جنگل پناه خواهد برد ! به كوه خواهد زد ! به غار خواهد رفت ! تو كودكانت را ، بر سينه مي فشاري گرم و همسرت را ، چون كوليان خانه به دوش ميان آتش و خون مي كشاني از دنبال و پيش پاي تو ، از انفجارهاي مهيب دهان دوزخ وحشت گشوده خواهد شد و شهر ها همه در دود و شعله خواهد سوخت و آشيان ها بر روي خاك خواهد ريخت و آرزوها در زير خاك خواهد مرد ! خيال نيست عزيزم ! ... صداي تير بلند است و ناله ها پيگير و برق اسلحه ، خورشيد را خجل كرده ست ! چگونه اين همه بيداد را نمي بيني ؟ چگونه اين همه فرياد را نمي شنوي ؟ صداي ضجه خونين كودك عدني ست ، و بانگ مرتعش مادر ويتنامي ، كه در عزاي عزيزان خويش مي گريند ، و چند روز دگر نيز نوبت من و توست ، كه يا به ماتم فرزند خويش بنشينيم ! و يا به كشتن فرزند خلق برخيزيم ! و يا به كوه ، به جنگل ، به غار ، بگريزيم ! - پدر ! چگونه به نزد طبيب خواهي رفت ؟ كه ديدگان تو تاريك و راه باريك است تو يك قدم نتواني به اختيار گذاشت . تو يك وجب نتواني به اختيار گذاشت ! كه سيل آهن در راه ها خروشان است ! تو ، اي نخفته شب و روز ، روي شانه اسب ، - به روزگار جواني - به كوه و دره و دشت ، تو اي بريده ره از لاي خار و خارا سنگ كنون كنار خيابان ، در انتظار بسوز ! درون آتش بغضي كه در گلو داري ، كزين طرف نتواني به آن طرف رفتن ! حريم موي سپيد تو را كه دارد پاس ؟ كسي كه دست تورا يك قدم بگيرد ، نيست و من - كه مي دوم اندر پي تو - خوشحالم كه ديدگان تو در شهر بي ترحم ما به روي مردم نامهربان نمي افتد ! پدر ، به خانه بيا ، با ملال خويش بساز ! اگر كه چشم تو بر روي زندگي بسته ست چه غم كه گوش تو، و پيچ راديو باز است : - ” ... هزار و ششصدو هفتادو يك نفر امروز به زير آتش خمپاره ها هلاك شدند ! و چند دهكده دوست را هواپيما ، به جاي خانه دشمن گلوله باران كرد ! ...“ گلوي خشك مرا بغض مي فشارد تنگ و كودكان مرا لقمه در گلو مانده ست كه چشم آنها ، با اشك مرد ، بيگانه ست . چه جاي گريه ، كه كشتار بي دريغ حريف براي خاطر صلح است و حفظ آزادي ! و هر گلوله كه بر سينه اي شرار افشاند غنيمتي است كه : دنيا بهشت !! خواهد شد . پدر ، غم تو مرا رنج مي دهد ، اما غم بزرگ تري مي كند هلاك مرا : بيا به خاك بلا ديده اي بينديشيم كه ناله مي چكد از برق تازيانه در او به خانه هاي خراب به كومه هاي خموش به دشت هاي به آتش كشيده متروك كه سوخت ، يك جا ، برگ و گل و جوانه در او ! به خاك مزرعه هايي كه جاي گندم زرد لهيب شعله سرخ به چار سوي افق مي كشد زبانه در اور به چشم هاي گرسنه به دست هاي دراز به نعش كودك دهقان ميان شاليزار به زندگي ، كه فرومرده جاودانه در او ! بيا ، به حال بشر ، هاي هاي گريه كنيم كه با برادر خود هم نمي تواند زيست چنين خجسته وجودي كجا تواند ماند ؟ ! چنين گسسته عناني كجا تواند رفت ؟ صداي غرش تيري دهد جواب مرا : به كوه خواهد زد ! به غار خواهد رفت ! بشر دوباره به جنگل پناه خواهد برد !

ماهي هميشه تشنه ام در زلال لطف بيكران تو . مي برد مرا به هر كجا كه ميل اوست موج ديدگان مهربان تو زير بال مرغكان خنده هات زير آفتاب داغ بوسه هات - اي زلال پاك ! - جرعه جرعه جرعه مي كشم تو را به كام خويش تا كه پر شود تمام جان من ز جان تو ! اي هميشه خوب ! اي هميشه آشنا ! هر طرف كه مي كنم نگاه ، تا همه كرانه هاي دور ، عطر و خنده و ترانه مي كند شنا در ميان بازوان تو ! ماهي هميشه تشنه ام اي زلال تابناك ! يك نفس اگر مرا به حال خود رها كني ماهي تو جان سپرده روي خاك !

با همين ديدگان اشك آلود ، از همين روزن گشوده به دود ، به پرستو ، به گل ، به سبزه درود ! به شكوفه ، به صبحدم ، به نسيم ، به بهاري كه مي رسد از راه ، چند روز دگر به ساز و سرود . ما كه دل هاي مان زمستان است ، ما كه خورشيدمان نمي خندد، ما كه باغ و بهارمان پژمرد ، ما كه پاي اميدمان فرسود ، ما كه در پيش چشم مان رقصيد ، اين همه دود زير چرخ كبود ، سر راه شكوفه هاي بهار گريه سر مي دهيم با دل شاد گريه شوق ، با تمام وجود ! سال ها مي رود كه از اين دشت بوي گل يا پرنده اي نگذشت ماه، ديگر دريچه اي نگشود مهر ، ديگر تبسمي ننمود . اهرمن مي گذشت و هر قدمش ، ضربه هول و مرگ و وحشت بود ! بانگ مهميزهاي آتش ريز رقص شمشيرهاي خون آلود ! اژدها مي گذشت و نعره زنان خشم و قهر و عتاب مي فرمود . وز نفس هاي تند زهرآگين ، باد ، همرنگ شعله بر مي خاست، دود بر روي دود مي افزود . هرگز از ياد دشت بان نرود آنچه را اژدها فكند و ربود اشك در چشم برگ ها نگذاشت مرگ نيلوفران ساحل رود . دشمني ، كرد با جهان پيوند دوستي ، گفت با زمين بدرود ... شايد اي خستگان وحشت دشت ! شايد اي ماندگان ظلمت شب ! در بهاري كه مي رسد از راه ، گل خورشيد آرزوهامان ، سر زد از لاي ابرهاي حسود . شايد اكنون كبوتران اميد ، بال در بال آمدند فرود ... پيش پاي سحر بيفشان گل سر راه صبا بسوزان عود به پرستو ، به گل ، به سبزه درود !

خوابم نمي ربود نقش هزارگونه خيال از حيات و مرگ ، در پيش چشم بود . شب ، در فضاي تار خود آرام مي گذشت از راه دور ، بوسه سرد ستاره ها مثل هميشه ، بدرقه مي كرد خواب را . در آسمان صاف ، من در پي ستاره خود مي شتافتم . چشمان من به وسوسه خواب گرم شد ... ناگاه ، بندهاي زمين در فضا گسيخت ! در لحظه اي شگرف ، زمين از زمان گريخت ! در زير بسترم ، چاهي دهان گشود ، چون سنگ ، در غبار وسياهي رها شدم . مي رفتم آنچنان كه ز هم مي شكافتم ! دردي گران به جان زمين اوفتاده بود نبضش به تنگاي دل خاك مي تپيد در خويش مي گداخت از خويش مي گريخت مي ريخت ، مي گسست ... مي كوفت ، مي شكافت ... وزهر شكاف ، بوي نسيم غريب مرگ در خانه مي شتافت ! انگار ، خانه ها و گذرهاي شهر را چندين هزار دست غربال مي كنند ! مردان و كودكان و زنان مي گريختند گفتي كه اين گروه ز وحشت رميده را با تيغ هاي آخته دنبال مي كنند ! آن شب زمين پير اين بندي گريخته از سرنوشت خويش چندين هزار كودك در خواب ناز را ، كوبيد و خاك كرد ! چندين هزار مادر محنت كشيده را ، در دم هلاك كرد ! مردان رنگ سوخته ار رنج كار را ، در موج خون كشيد . وز گونه شان ، تبسم شوق و اميد را ، با ضربه هاي سنگ و گل و خاك ، پاك كرد ! در آن خرابه ها ديدم كه مادري به عزاي عزيز خويش در خون نشسته بود در زير خشت و خاك بيچاره بند بند وجودش شكسته بود ديگر لبي كه با تو بگويد سخن نداشت دستي كه در عزا بدرد پيرهن نداشت ! زين پيش ، جاي جان كسي در زمين نبود ، زيرا كه جان ، به عالم جان بال مي گشود ! اما دراين بلا ، جان نيز فرصتي كه برآيد ز تن نداشت ! شب ها كه آن دقايق جانكاه مي رسد ، در من نهيب زلزله بيدار مي شود در زير سقف مضطرب خوابگاه خويش ، با هر نفس ، تشنج خونين مرگ را احساس مي كنم . آوار بغض و غصه و اندوه ، بي امان ريزد به جان من جز روح كودكان فرو مرده در غبار تا بانگ صبح نيست كسي همزبان من . آن دست هاي كوچك و آن گونه هاي پاك از گونه سپيده دمان پاك تر ، كجاست ؟ آن چشم هاي روشن و آن خنده هاي مهر از خنده ”بهار“ طربناك تر ، كجاست ؟ آوخ ! زمين به ديده من بيگناه بود ! آنجا هميشه زلزله ظلم بوده است . آنها هميشه زلزله از ظلم ديده اند ! در زير تازيانه جور ستمگران روزي هزار مرتبه در خون تپيده اند آوار جهل و سيلي فقر است و خانه نيست اين خشت هاي خام كه بر خاك چيده اند ! ديگر زمين تهي ست ... ديگر به روي دشت ، آن كودكان ناز آن دختران شوخ آن باغ هاي سبز آن لاله هاي سرخ آن بره هاي مست آن چهره هاي سوخته از آفتاب نيست تنها در آن ديار ، ناقوس ناله هاست ، كه در مرگ زندگي ست !