تبیان، دستیار زندگی

آن يار کز او خانه ما جای پری بود

سر تا قدمش چون پری از عيب بری بود

دل گفت فروکش کنم اين شهر به بويش

بيچاره ندانست که يارش سفری بود

تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد

تا بود فلک شيوه او پرده دری بود

منظور خردمند من آن ماه که او را

با حسن ادب شيوه صاحب نظری بود

از چنگ منش اختر بدمهر به دربرد

آری چه کنم دولت دور قمری بود

عذری بنه ای دل که تو درويشی و او را

در مملکت حسن سر تاجوری بود

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت

باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود

خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرين

افسوس که آن گنج روان رهگذری بود

خود را بکش ای بلبل از اين رشک که گل را

با باد صبا وقت سحر جلوه گری بود

هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ

از يمن دعای شب و ورد سحری بود 

بی تو هر شب غمتو به خلوت خودم می بردم

خبری از تو نبود و لحظه ها رو می شمردم

وقتی شب سحر می شد به بی قراری

خودمو به دست گریه می سپردم

گلایه و شکایتی از تو به لب نمی آوردم

تو به یاد من نبودی اما من

 واست میمردم واست میمردم

من تو رو از تو می خواستم

که به عشقت در دنیا رو به خود ببندم

تو منو مثل یه بازیچه می خواستی

که واست گریه کنم ، واست بخندم

اما واست میمردم واست میمردم

یه شبی بی تو ، تو دفترچه قلبم

اونجا که آخر عشق و سرگذشته

زیر اسم خودمون واست نوشتم

راست میگی که اون گذشته ها گذشته

تو منو با دریا دریا ، اشک چشمام ، نمی خواستی

آخه تو  بیشتر ازون گریه ی  من ،گریه می خواستی

تو منو مثل یه بازیچه می خواستی

که واست گریه کنم ، واست بخندم

واست میمردم واست میمردم 

خدایا تو خود این وجود مرا       سراسر همه تار و پود مرا

به عشق و مستی سرشتی اگر       یا غم عشق او از سرم کن بدر

یا که صبرم عطا کن

یا نصیبم نما بینمش یک نظر            یا که دردم دوا کن

چرا به نگاهش به چشم سیاهش       تو این همه مستی تو دادی

از آن همه مستی    تو هستی ما را    به باده پرستی تو دادی

حالا که جز غم نصیبم ندادی       راهی به کوی حبیبم ندادی

صبرم عطا کن               دردم دوا کن

چرا به جای وفا و محبت به او رخ زیبا تو دادی

به او سر زلف شکسته برای شکست دل ما تو دادی

عمری در این سودا به سر بردم خدایا

دور از لبش چون غنچه خون خوردم خدایا

حالا که جز غم نصیبم ندادی      راهی به کوی حبیبم ندادی

صیرم عطا کن           دردم دوا کن

صبرم عطا کن       دردم دوا کن

از بیژن ترقی

به دیدارم بیا هر شب

در این تنهائی تنها وتاریک خدا مانند

دلم تنگ است

بیا ای روشن ای روشنت از لبخند

شبم را روز کن درزیر سرپوش سیاهیها

دلم تنگ است

بیا بنگر ،چه غمگین وغریبانه

دراین ایوان سرپوشیده ؛وین تالاب مالامال

دلی خوش کرده ام با این پرستوها وماهیها

واین نیلوفر آبی واین تالاب مهتابی

بیا؛ای همگناه من دراین برزخ

بهشتم نیز وهم دوزخ

به دیدارم بیا ای هم گناه من؛ای مهربان بامن؛

که اینان زود می پوشند رودخوابهای بی گناهیها

ومن میمانم وبیداد وبی خوابی

...شب افتاده است ومن تنها وتاریکم

ودر ایوان ودرتالاب من دیر ست

در خوابند

پرستوها وماهیها با من!

بیا ای یاد مهتابی!

                                            مهدی اخوان ثالث

هم خونه من اي خدا                از من ديگه خسته شده
كتاب عشق ما ديگه                 خونده شده بسته شده
خونه ديگه جاي غمه                اون داره از من دور ميشه
اين خونه قشنگ ما                  داره برامون گور ميشه

اي دل من اي ديوونه                 بذار برم از اين خونه

اون دست گرمو مهربون             با دست من قهره ديگه
چشماي غمگينش با من               قصه شادي نميگه
هم خونه من با دلم                    خيال سازش نداره

اي دل من اي ديوونه                 بذار برم از اين خونه

وقتي به ياد اون روزا                بوسه به موهاش ميزنم
سرش به كار خودشه                انگار نه انگار كه منم
شب تا مي خوام حرف بزنم        اون خودشو به خواب زده
اون مثل روزگار شده               يه روز خوبه يه روز بده