تبیان، دستیار زندگی

زندگي شهد گل است زنبور زمان مي خوردش
آنچه مي ماند به جا عسل خاطره هاست

از زمزمه دلتنگيم از همهمه بيزاريم نه
طاقت خاموشي نه ميل سخن داريم با حال
پريشاني روي سوي چه بگريزيم هنگامه ي
حيرانيست خود را به که بسپاريم تشويش
هزار پايان! وسواس هزار اما يک عمرنمي
بينيم در خويش چه ها داريم دردا که هدر
داديم آن ذات گرامي را