حضرت عباس (ع) در خانه ای زاده شد كه جایگاه دانش و حكمت بود. آن جناب از محضر امیرمومنان (ع) و امام حسن (ع) و امام حسین (ع) كسب فیض كردند و از مقام والای علمی برخوردار شدند. لذا از خاندان عصمت (ع) در مورد حضرت عباس (ع) نقل شده است كه فرموده اند: زق العلم زقا، یعنی همان طور كه پرنده به جوجه خود مستقیماً غذا می دهد، اهل بیت (ع) نیز مستقیماً به آن حضرت علوم و اسرار را آموختند.
علامه محقق، شیخ عبدالله ممقانی، در كتاب نفیس تنقیح المقال، در مورد مقام علمی و معنوی ایشان گفته است: آن جناب از فرزندان فقیه و دانشمندان ائمه (ع) و شخصیتی عادل، مورد اعتماد، با تقوا و پاك بود.
دوران كودكی حضرت ابوالفضل العباس (ع):
در روزهاى كودكى عباس، پدر گرانقدرش چون آیینه معرفت، ایمان، دانایى و كمال در مقابل او قرار داشت و گفتار الهى و رفتار آسمانىاش بر وى تاثیر مىنهاد. او از دانش و بینش على(ع) بهره مىبرد. حضرت در باره تكامل و پویایى فرزندش فرمود: ان ولدى العباس زق العلم زقا; همانا فرزندم عباس در كودكى علم آموخت و به سان نوزاد كبوتر، كه از مادرش آب و غذا مىگیرد، از من معارف فرا گرفت. در آغازین روزهایى كه الفاظ بر زبان وى جارى شد، امام(ع) به فرزندش فرمود: بگو یك. عباس گفت: یك حضرت ادامه داد: بگو دو عباس خوددارى كرد و گفت: شرم مىكنم با زبانى كه خدا را به یگانگى خوانده ام، دو بگویم.
پرورش در آغوش امامت و دامان عصمت، شالوده اى پاك و مبارك براى ایام نوجوانى و جوانى عباس فراهم كرد تا در آینده نخل بلند قامت استقامت و سنگربان حماسه و مردانگى باشد. گاه كه على(ع) با نگاه بصیرت آمیز خود آینده عباس را نظاره مىكرد، با لبختدى رضایت آمیز، سرشك غم از دیدگان جارى مىكرد و چون همسر مهربانش از علت گریه مىپرسید، مىفرمود: دستان عباس در راه یارى حسین(ع) قطع خواهد شد.
آنگاه از مقام و عظمت پور دلبندش نزد خداوند چنین خبر مىداد: پروردگار متعال دو بال به او خواهد داد تا به سان عمویش جعفر بن ابىطالب در بهشت پرواز كند. محبت پدرى گاه على(ع) را بر آن مىداشت تا پاره پیكرش را ببوسد ، ببوید و با آداب و اخلاق اسلامى آشنا سازد. از اینرو لحظهاى عباس را از خود دور نمىساخت. فرزند پاكدل على(ع) در مدت 14 سال و چهل و هفت روز، كه با پدر زیست، همیشه در حرب و محراب و غربت و وطن در كنار او حضور داشت. در ایام دشوار خلافت، لحظه اى از وى جدا نشد و آنگاه كه در سال37 هجرى قمرى جنگ صفین پیش آمد، با آن كه حدود دوازده سال داشت، حماسهاى جاوید آفرید.
رامتین شهبازی
خیلی‌ها فکر می‌کردند فیلم «بیست» مناسب اکران نوروزی نیست. درست هم فکر می‌کردند. بیست فضای تلخی دارد که همنشینی مناسبی با فیلم‌های «خنده‌دار» نیست. « بیست» فیلم شریفی است. فیلم ِ کاهانی ادامه حرکت نوینی است که در سینمای ایران شروع شده و جوانان نسل سوم به شدت و با خوبی آن را ادامه می‌دهند. کاهانی را چند سالی است که می‌شناسم. دو فیلم بلند اولش اکران نشده‌اند و او تجربه دیدن فیلم با مخاطب عام را نداشته. اما با فیلم سوم نشان داده که چقدر حرفه‌ای است. «بیست» پس از چندسالی دوری از طبقه فرودست سراغ این قشر می‌رود و بازیگران به نامش تمام تلاش خود را کرده‌اند تا فیلم سروشکل درست و منسجمی پیدا کند و به واقعیت نزدیک شود. تمام اینها نکاتی است که با کاهانی درباره آنها بحث کرده‌ایم.
این جا ها رو هم اگه وقت کردین برین
این مکان ها واقعاً زیبا یند
طلوع ماه در مدینه عباس علیهالسلام فرزند امیرالمؤمنین علی علیهالسلام در چهارمین روز از شعبان سال 26 هجری قمری، دیده به جهان گشود. میلاد عباس، نوری دیگر به این هستی بخشید و دلهای شیفتگان امیرالمؤمنین علی علیهالسلام از شور و عشق، لبریز گشت. چهرهی علاقهمندان اهلبیت علیهمالسلام را شبنم شادی فراگرفته بود و هریك برای دیدار نورسیدهی مولای خویش بر یكدیگر، پیشی میگرفتند. هنگامی كه نسیم اذان و اقامه بر روان پاك و سپید این طفل نیكبخت فرو نشست، امام علی علیهالسلام با واژهای مهرآفرین، نام فرزند خود را عباس نهاد. عباس یعنی شیر بیشهی شجاعت و قهرمان میدان نبرد.یاران! اینك به احترام قدمهای پرصلابت عباس دلاور، عرشیان در گوش خاكیان، حدیث تهنیت میخوانند. این ولادت پرمیمنت بر شما نیز مبارك باد!
بر روی حسین نور داور صلوات
بر موی ابالفضل دلاور صلوات
میلاد حسین است و ابالفضل رشید
بفرست تو بر این دو برادر صلوات
