تبیان، دستیار زندگی

قول میدهم که عشقت را فراموش کنم...

آری هر روز به خود قول میدهم...

ولی نمیدانم چرا در این راه ناتوانم...

شاید از نگاه تو بغضی کودکانه باشد...

و شاید همان حس غریب ...

به خدا تمامی درهای رهایی از تو بسته است...

باورم کن! من از تو خسته ترم...

عشقی که مدتهاست از تو در دل خویش کاشته ام گویی با رگهایم پیوند خورده است

آه... خدایا تا به کی ؟...

تا به کی این همه  سکوت...آن هم سکوتی که پر از فریاد است

به کدامین گناه مرا بدین سان امتحان میکنی؟

مگر جز عشق رسیدن به تو چه خطایی از من سر زده است؟

که تنها راه رسیدن به تو را در وصال معشوقه ای میدانم که حتی به اندازة ذره ای از محبتم رانچشیده است

محبتی که ذره ای از آن مرا مست ز دنیا ساخت...

مگر جز عبادت تو روی به آستان چه کسی کرده ام ، که قبله گاهی بر من نهادی که ذره ای میل به وصال از خود نشان نمی دهد...

مگر جز تو به دامان پر مهر چه کسی پناه برده ام که مرا محتاج به بی مهری مخلوقاتت ساخته ای؟...

خداوندا شکایتی نیست! چرا که حکایتی هم نیست...

درد آنجاست که عشق هست! ولی یار نیست...

دردمندم و به گناه بی گناهیم می سوزم... می سوزم چرا که راه وصالت را در او می بینم

وای بر ما...

وای بر ما که چه ساده می رانیم ... چه ساده قلب ها را می شکنیم تا به آرزویی کوچک برسیم

غافل از آنکه عشقی را کشته ایم که برای وصال به معبود شیرین ترین چیزی را که چشید

جدایی بود...

سکوت بود...

غم بود...

دیوار هایی به بلندی زمان...

و به ضمختی نگاهی که با مهربانی قهر کرده است...

تو در آن سوی دیوار جه عمگین نشسته ای و چه شخت است که خزان نیز برای ربودن تنهایی به سراغم نمی آید...

مهتاب به میهمانی من آمد و من عاجز از دعوتش به درون...

وناتوان از دیدن سیمایش برای نبودن نور...

و در عصری که دل شکستن هنر آدمیان گشته است...

تو مباش آنکه عشقم را از خود می رانی

تو مباش

تو مباش...

اخ که دنیا چه بی وفاست

عیدتون مبارک بر و بچ تبیان

ما قدیمیها رو که فراموش نکردید!

خیلی سخته کسی رو که تا دیروز بود یادگاری

صبح بلند شی و ببینی که دیگه دوسش نداری

نه دلم شكسته بود

نه حتی قطره ای اشك در چشمم

حلقه زده بود

هرگز به زانو در نیامدم كه به پایش بیفتم

هر چند ، او روبرویم نشسته بود

بی آنكه مرا ببیند

و فقط نگاهش ازمن عبور میكرد

كاش انقدر شفاف نبودم

آیا شیشه را فقط با آلودگی اش می توان دید؟

آنان که رنگ پریدگی پاییز را نمی فهمند

 نمی دانند پاییز همان بهار است که عاشق شده است

محبت را از کودکی یاد گرفتم که در نقاشی هایش خورشید را سیاه می کشید تا پدر کارگرش در زیر آفتاب نسوزد

سلام بچه ها

مادر بزرگم فوت کردند

واسه شادی روحشون یه صلوات بفرسید

ممنونم از همتون