ایا میدانید وزن نانولوله‌ها یك ششم وزن فولاد است
رولان بارت (۱۹۸۰-۱۹۱۵) برای آنها كه دل و دستی در نقد و نظریه ادبی معاصر دارند، نامی آشناست. وی یك «نظریه پرداز» در كمال معنای آن و نیز «نقاد» به معنای اخص كلمه است. بارت از جمله ناقدانی است كه در دهه های اخیر «نقد» را به نقد نشسته و با شكستن مدلول، فرهنگ و تاریخچه این واژه در عرصه ادبیات و زبانشناسی، «نقد نو» را بنیان نهاده است. از او مقالات مهمی در نشریات ادبی - هنری و نیز كتاب هایی چند به فارسی ترجمه شده است كه از آن جمله می توان به درجه صفر نوشتار، نقد و حقیقت، اسطوره - امروز عناصر نشانه شناسی و نقد تفسیری اشاره كرد. حوزه هایی كه بارت در آنها كار كرده، متعدد و بسیار گسترده است. وی علاوه بر این كه در حوزه نظری خود به مؤلفه هایی چون اسطوره، نقد، نشانه شناسی و ادبیات و زبان توجه داشته است، در هریك از آنها نیز تأویل هایی تازه ارائه داده و ذهنیت مخاطب را با بنیان های تازه ای درگیر و آشنا می نماید.
فعلا که دنیا صاحب نداره هرکی زورش بیشتر بود فکر میکنه صاحب دنیاست پس همه برای ظهور صاحب اصلیش دست به دعا برداریم
Lion heart
ای بابا درباره همین مطالب منظومه شمسی میتونید 1000 تحقیق و پروژه در بیارید پس لطفا در بارشون نظر هم بدید دیگه!!!
زندگی یك ستاره
جالب است بدانید كه ستارگان هم مانند موجودات زنده متولد می‌شوند، زندگی می‌كنند و سپس می‌میرند، ولی طول زندگی آنها بسیار طولانی است. متاسفانه عمر كوتاه انسانها كفاف نمی‌دهد تا بتوانند زندگی یك ستاره را در مراحل مختلف شاهد باشند. با این حال اخترشناسان این مراحل را برای ما مشخص می‌كنند. در طول زندگی انسان ، ستارگان بیشمار راه شیری عملا بدون تغییر به نظر می‌رسند. گاهی یك نواختر (ستاره‌ای كه بطور ناگهانی و انفجاری مقادیری عظیم انرژی از خود آزاد می‌كند) ، ناگهان ظاهر آشنای یك صورت فلكی را به مدت چند هفته عوض می‌كند و دوباره كم نورتر می‌شود. منظره زیبایی كه یك ابرنواختر در آسمان پدید می‌آورد، بسیار نادر است. ستارگان نیز در نهایت تغییر می‌كنند و هیچ كدام تا ابد پایدار نمی‌مانند. ستاره ، هنگامی كه انبار عظیم سوخت هسته‌ای آن به پایان برسد، می‌میرد. ستارگان بسیار جوان هنوز در میان گازهایی كه از آن شكل می‌گیرند، پنهان هستند. ستاره بعد از تولد بعد از آنكه ستاره شكل می‌گیرد (تولد ستاره)، بلافاصله حیاتی پایدار بدست می‌آورد. در همین زمان واكنشهای هسته‌ای در داخلی‌ترین هسته ستاره ، هیدروژن را به هلیوم تبدیل می‌كند و انرژی آزاد می‌گردد. سرانجام همه هیدروژن درون آن به مصرف می‌رسد. بعد از این ، تغییراتی در لایه‌های درونی ستاره آغاز می‌شود. در حالی كه واكنشهای جدیدی از هلیوم شروع می‌شوند، لایه‌های بیرونی باد می‌كنند تا ستاره را به اندازه غول برسانند. در اثر تغییرات زیاد ، ستاره به مرحله متغیر بودن می‌رسد. در نهایت هیچ منبع ممكن برای آزادسازی انرژی باقی نمی‌ماند. ستارگان كوچكتر در اثر انقباض به كوتوله‌های سفید تبدیل می‌شوند. ستارگان سنگین‌تر به‌صورت ابرنواختر منفجر می‌شوند. ماده بیرون ریخته از یك ابرنواختر ، بخشی از گاز بین ستاره‌ای را تشكیل می‌دهد كه زادگاه ستارگان جدید است. سحابی سیاره‌ای ستارگان در یكی از آخرین مراحل زندگی خود ، قبل از آن كه به كوتوله سفید تبدیل شوند، منظره بسیار زیبایی در آسمان بوجود می‌آورند. این مرحله سبب پیدایش سحابی‌های سیاره‌ای می‌شود. یك سحابی سیاره‌ای هنگامی تشكیل می‌شود كه ستاره مركزی آن ، لایه‌ای به بیرون پرتاب كند. لایه گاز همانند حلقه‌ای از دود منبسط می‌شود. تأثیر نیروی گرانش بر زندگی ستارگان سراسر زندگی ستاره به یك میدان نبرد شبیه است. نیروی گرانش سعی دارد كه ستاره را منقبض كند، ولی با مقاومت فشار رو به بیرون ستاره مواجه می‌گردد. سرانجام ستاره تحلیل می‌رود و گرانش ، كنترل را بدست می‌گیرد. در این حالت ستاره شكل كاملا متفاوت با ستاره‌ای معمولی و سالم به خود می‌گیرد. مراحل مختلف زندگی ستاره تشكیل كوتوله سفید نیروی گرانش یك نیروی جاذبه است، لذا ذرات ماده در اثر این نیرو به هم نزدیكتر می‌شوند. همچنین چون نیروی گرانش با جرم ذرات نسبت مستقیم دارد و نیز چون جرم ستاره فوق‌العاده زیاد است، لذا جاذبه گرانشی درون آن بسیار شدید خواهد بود. به عنوان مثال در اعماق خورشید فشار در فاصله یك دهمی سطح تا هسته ، تقریبا یك میلیون بار بیشتر از فشار جو در سطح زمین است. در این فاصله فشار تا هزار میلیون بار بیشتر از فشار جو زمین صعود می‌كند. این فشار با مقاومت گازهای داغ درون خورشید مواجه می‌شود. این گاز توسط كوره هسته‌ای گرم نگه داشته می‌شود. هنگامی كه آتش هسته‌ای رو به كاهش می‌گذارد، گاز داغ درون ستاره سرد می‌شود. بنابراین نیروی گرانش غالب می‌شود. آنچه در این مرحله روی می‌دهد، به جرم ستاره بستگی دارد. ستاره‌ای رو به مرگ مانند خورشید ، درهم فرو می‌ریزد تا به اندازه زمین برسد. در این روند هیچ انفجار واقعی و قابل توجه رخ نمی‌دهد. ستاره فقط به توده‌ای از خاكستر رادیواكتیو تنزل پیدا می‌كند و به آرامی سوسو می‌زند. در این حالت ستاره به یك كوتوله سفید تبدیل می‌شود. یك فنجان از ماده آن یك صد تن وزن دارد. تشكیل ستاره نوترونی اگر جرم ستاره‌ای بیشتر از خورشید باشد، فشار فرو ریزش مرحله كوتوله سفید را نیز پشت سر می‌گذارد و متوقف نمی‌شود. فرایند فرو ریزش تا جایی كه قطر ستاره به حدود ده كیلومتر برسد، ادامه پیدا می‌كند. در این نقطه ، ستاره گلوله‌ای چگال از ذرات هسته‌ای است كه آن را ستاره نوترونی می‌نامند. یك فنجان از ماده آن ، یك میلیون میلیون تن وزن دارد. تشكیل تپ اختر برخی از ستارگان نوترونی به سرعت می‌چرخند و در هر بار چرخش ، تابشهایی در محدوده امواج رادیویی گسیل می‌كنند. اینگونه ستارگان نوترونی ، تپ اختر نامیده می‌شوند. تشكیل ابرنواختر یك ستاره نوترونی بدون وقوع یك انفجار شدید اولیه شكل نمی‌گیرد. ستاره رو به مرگ ، ممكن است در چند ثانیه آخر حیات خود ، به صورت یك ابرنواختر شعله‌ور شود. درخشش آن چند روز از تمام كهكشانها پیشی می‌گیرد. از بخش مركزی ابرنواختر ، یك ستاره نوترونی تشكیل می‌شود. تشكیل سیاهچاله‌ها یك ستاره رو به مرگ ، مثلا با جرمی 10 برابر جرم خورشید چنان زیر بار گرانش تولید شده قرار می‌گیرد كه هیچ نیرویی نمی‌تواند در برابر فرو ریزش آن مقاومت كند. وقتی كه چنین ستاره‌ای منقبض می‌شود و به اندازه‌ای در حدود دو كیلومتر می‌رسد، گرانش به حدی زیاد می‌شود كه سرعت گریز از سطح آن به بیشتر از سرعت نور می‌رسد. از موشك گرفته تا ذرات نور و علائم رادیویی ، هیچ یك نمی‌توانند از سطح آن بگریزند. این گرانش به قدری نیرومند است كه همه چیز را به طرف خود می‌كشد. ما فقط می‌دانیم كه در این حالت ، ستاره به یك سیاهچاله تبدیل می‌شود. سیاهچاله‌ها را نمی‌توان دید، چون نور نمی‌تواند از سطح آن بگریزد. عقاید انسانها در مورد ستارگان از یك نظر زمانی هر یك از ما درون ستارگان بوده است و از دیدگاه دیگر ، هر كس روزگاری در فضای خالی و گسترده بین ستارگان جای داشته است. بالاخره اگر برای جهان آغازی در نظر گرفته شود، زمانی هر یك از ما در آن آغاز حضور داشته است. به این معنی كه هر مولكول بدن ما ، دارای موادی است كه روزگاری در مركز داغ و پر فشار یك ستاره جای داشته‌اند. در این نقاط بود كه آهن موجود در سلولهای قرمز خون ، شكل گرفته است.
نظر بدید
شكل گیری منظومه شمسی از دید شیمی تشكیل یك سیاره مستلزم یك فرآیند چند مرحله‌ای است، اولا دانه‌های جامد متعلق به سحابی خورشید متراكم می‌شوند. ثانیا این ذرات باهم یكی شده و اجرام آسمانی بزرگ به نام ریز سیارات را شكل می‌دهند كه سپس تصادم كرده و برای تشكیل پیش سیارات با هم یكی می‌شوند و به سیارات امروزی متحول می‌گردند. تركیبات شیمیایی سیارات بوسیله فرآیندی به نام تسلسل تراكم از روی تراكم دانه‌ها تعیین می‌شوند. ایده اولیه تسلسل تراكم این است: مركز سحابی باید در دمایی برابر چندین هزار درجه كلوین بوده باشد. در اینجا دانه‌های جامد ، حتی تركیبات آهن و سیلیكاتها نمی‌توانستند متراكم شوند. در جای دیگر كه مواد می‌توانستند به عنوان دانه‌های جدید متراكم شوند، به‌صورت زیر به دما بستگی داشت: پایینتر از 2000 كلوین ، دانه‌های ساخته شده از مواد خاكی متراكم شدند، زیر 273 كلوین دانه‌های مواد خاكی و یخی هر دو می‌توانستند شكل بگیرند. در دمای متفاوت گازهای موجود و جامدات حاضر بطور شیمیایی برهمكنش كرده و تركیبات متنوعی را تولید می‌كنند. اگر دمای سحابی به سرعت از مركز به طرف بیرون كاهش یابد، چگالیها و تركیبات سیارات می‌توانند با تسلسل تراكم توضیح داده شوند.
