از نسل گل و بهار وٍٍآیینه تویی

منظومه انتظار دیرینه تویی

ما منتظران وعده دیداریم

خورشید زلال روز آدینه تویی

هر دم به گوشم می‌رسد ، آوای زنگ قافله

 این قافله تا کربلا دیگر ندارد فاصله

یک زن میان محملی،اندر غم و تاب و تب است 

 این زن صدایش آشناست،ای وای من این زینب است

پرسیدم ازهلال ماه چرا قامتت خم است؟

آهی کشید و گفت که ماه محرم است

دیباچه ی عشق و عاشقی باز شود

دلها همه آماده ی پرواز شود

با بوی محرم الحرام تو حسین

ایام عزا و غصه آغاز شود

دوست دارم هر چی دارم بدم به راه تو حسین

تا که سینه خیز بیام میون بین الحرمین

زنده بودن حرکتی افقی است از گهواره تا گور و زندگی کردن حرکتی عمودی است به سوی او.

«می خواستم زندگی کنم، راهم را بستند.

 ستایش کردم، گفتند خرافات است.

عاشق شدم، گفتند دروغ است.

 گریستم، گفتند بهانه‌است.

 خندیدم، گفتند دیوانه‌است.

 دنیا را نگه دارید، می‌خواهم پیاده شوم!»

شش چیز از شش چیز دیگر سیر نشود:
چشم از دیدن
گوش از شنیدن
زمین از باران
آتش از هیزم
منعِم از مال
و عالم از علم

خشکی چشم ها از قساوت دلهاست،
قساوت دلها از زیادی گناهان،
زیادی گناهان از آرزوهای طول و دراز،
آرزوهای بلند از فراموشی مرگ است،
و فراموشی مرگ از حب دنیاست،
و حب دنیا سرچشمه همه گناهان است.
پیغمبر اکرم (ص)