تبیان، دستیار زندگی

روزی که ارغوان به تو نفروخت گلفروش

  از باغ می‌برند چراغانی‌ات كنند

این طرف مشتی صدف آنجا كمی گل ریخته

پس شاخه‌های یاس و مریم فرق دارند

ای قلب من بارانی ات کردند و رفتند

کنج قفس زندانی ات کردند و رفتند

در سایه های شب تو را تنها نوشتند

سرشار سرگردانی ات کردند و رفتند

احساس پاکت را همه تکفیر کردند

محکومِ بی ایمانی ات کردند و رفتند

هرشب تورا دعوت به بزم تازه کردند

در بزمشان قربانی ات کردند و رفتند

زخمی که رستم از شَغاد قصه اش خورد

مبنای این ویرانی ات کردند و رفتند

خاک هم مثل خود من بیتاب،او هم منتظر است.

پنجره سهم عجیبی دارد.گره خورده به دل ابر غریبی دارد.

من وخاک تنهایی، تازه حال گل نرگس شده ایم.

خاک با بغض،گلو تر کرده.چشم من بارانی،دل من بی تاب است.

من راه ندارم به دل پنجره ها،تا بدانم چه گذشت بر سرشان،

جمعه ها پنجره ها،تپش قلب بلندی دارند،حیف دست پایین و دلم آن بالا،

کاش این روح درآید از جسم و به پرواز درآید زیرا،

دل من بی تاب است،دل من تشنه ی یک قطره نگاه.

جمعه ها دلگیرم...

خاک هم میداند...

بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست

در زد کسی از سمت خیابان ، تونبودی

برخواستم از خواب هراسان ، تونبودی

در هشتی تاریک صدایی به زمین خورد

مانند ترک خوردن انسان ، تونبودی

پاشویه پر از برگ شد و ماه فرو رفت

در شاخه ی تاریک درختان ، تونبودی

ای قصه ی شرقی! ندمیدی و شبم ماند

در این شب تاریک و هراسان ، تو نبودی

ای رایحه ی سوره ی یوسف ، نوزیدی

ای عطر غزل های سلیمان ، تونبودی

ای عشق من ای غنچه ی نارس ، نشکفتی

ای روح من ای نیمه ی پنهان ، تو نبودی

عشق یعنی پاك ماندن در فساد

 آب ماندن در دمای انجماد

 در حقیقت عشق یعنی سادگی

در كمال برتری افتادگی

در انتظارت ای صنم دیوانه ام، دیوانه ام

مست از شرابت می شوم پر كن تو این پیمانه ام

بازآ  ز كعبه یك شبی، آدینه را آیینه كن

شمعی، گلی، بیدل شوم در وصل تو پروانه ام

دردی ز هجرانت كشم، با یاد درمانت خوشم

هم چون مسیحا زنده كن، دستی بزن برشانه ام

جایی ندارم سر زنم، بالی نمانده پر زنم

چشمان بر در  مانده ام دیگر بیا در خانه ام

ای صبح بیداری ما، اكسیر هوشیاری ما

مست از شرابت می شوم ای ساغر میخانه ام