تبیان، دستیار زندگی

متاسفم که مجلس دهم رو با دو روز تاخیر میارم

امشب آخرین شب عمر من است. از فردا این حیاط کوچک به اندازه یک اسب، خلوت تر خواهد شد و من نیز این بار سنگین تن را بر زمین خواهم گذاشت.

از فردا شماتتهای مردم نیز به پایان خواهد رسید. دیگر کسی نمیتواند بگوید همسر حسین، مادر علی اکبر، دچار جنون شده است.ساعتها نفس در نفس، مقابل اسب فرزند خود مینشیند و هر دو با هم اشک میریزند.

فکر نکن که من این طعنه ها را نمیفهمم. من اگر چه اسبم اما با برترین خلایق امکان محشور بوده ام.از همین ماجرای دیروز، مردم چقدرش را دریافتند؟

رابطه دو انیس و همدل ِ جدایی ناپذیر است.رابطه ماموم و امام، مرید و مراد، عابد و معبود، عاشق و معشوق، محب و محبوب، و اگر کفر نبود میگفتم رابطه عابد و معبود است.

میماندم که کدامیک از این دو مرادند و کدامیک مرید.

این چه رابطه ای بود که به هم دل میدادند و از هم دل میربودند؟ با نگاه، جان هم را به آتش میکشیدند و با نگاه بر جان هم مرهم مینهادند؟

من آنجا ایستاده بودم. پدر به علی گفت: «پیش رویم، مقابل چشمانم راه برو!» و او راه رفت.

چه میگویم؟ راه نرفت. ماه را دیده ای که در آسمان چگونه راه میرود؟ چطور بگویم؟ طاووس خیلی کم دارد. اصلا گمان کن سرو، پای راه رفتن داشته باشد! نه پای راه رفتن نه، قصد خرامیدن داشته باشد.

اما نه ، گمان نمیکنم که حسین توانسته بود دست دل از او بشوید. دلیل محکم دارم برای این تعلق مستحکم. اما ... اما وقتی اینطور بی تابی میکنی، من چگونه میتوانم حرف بزنم؟

شب عاشورا آب را ما آوردیم.

از بیرون خیمه صدای گریه او را میشنیدم. گریه اندک اندک به ضجّه و بعد از آن به ناله و التماس و تضرع تبدیل شد.

از گریه های مظلومانه او طوری دلم شکست که اشک به پهنای صورتم شروع به باریدن کرد.خدا خدا میکردم که سوارم داوطلب آوردن آب شود، هنوز تمام آرزو بر دلم نگذشته بود که سوارم از مقابل دیدگانم گذشت. از پدر رخصت خواست برای آب آوردن. امام رخصت فرمود.

سوارم دو مشک بر دوسوی من آویخت. شب پوششی بود و مستی و غفلت دشمن پوششی دیگر.

ناگهان برق شمشیرها در فضا درخشیدن گرفت و صدای چکاچک آن سکوت شب را در هم شکست.

راه بلافاصله باز شد و سوارم را برق آسا به کناره شریعه رساندم.

علی پیاده شد و گلوی مشکها را به دست آب سپرد و به من اشاره کرد که آب بنوشم. چشمهایم را به او دوختم و در دل گفتم : تا تو آب ننوشی من لب تر نکنم.

او بند مشکها را رها کرد تا من بند دلم پاره شود و آمرانه به من چشم دوخت. سر در آب فرو بردم و چشم به او دوختم بی حتی تکان لب و زبان و دهان. اما او کسی نبود که آب نخوردن مرا نفهمد.

مشکها پر شد بی آنکه او لبی به خواهش آب تر کند.

وقتی که بر من نشست و خنکای دو مشک را به پهلو های عرق کرده ام سپرد، دوباره صدای چکاچک شمشیرها در گوشم پیچید.

آب بسلامت رسید. علی دو مشک را پیش پای امام بر زمین نهاد و در زیر نگاه سرشار از تحسین امام چیزی گفت که جگر مرا کباب کرد آنچنان که تمام آبهای وجودم بخار شد.

«پدر جان! این آب برای هر که تشنه است. بخصوص این برادر کوچک و ... و اگر چیزی باقی ماند من نیز تشنه ام»

منم 4 سال قبل تو اجرا شدن این طرح سهیم بودم.(دوره دوم و سوم که فقط تو تهران برگزار شد)

تو مجلسی که تو مهدیه تهران برگزار شد و نزدیک 1000 مادر و فرزند شیرخواره بودن، منم بودم. وقتی حاج حسن خلج روضه حضرت علی اصغر میخوند و این کودکان روی دستان مادرشون گریه میکردن نمیدونید چه حالی بودم.

تنها اونجا بود که نمیخواستم این بچه ها ساکت بشن. میخواستم گریه کنن، ناله کنن، ضجه بزنن

یادش بخیر 

حالا که قدم رو چشمم گذاشتی و به مطلبم سر زدی، این نوشته ها رو هم بخون:

قلب را از سینه جدا ساختن، چشم و بینایی را دوتا دیدن، و نور را از خورشید مجزا تلقی کردن چقدر احمقانه است!

علی ِ تو همان دم ِ اول، شمشیر یاس را بر سینه شان فرو نشاند و فریاد زد: «من نسب به پیامبر میبرم. آنچه افتخار من است، قرابت رسول الله است. باقی همه هیچ»

شب عاشورا امام فرمود: «اینها طالب من اند. بقیه جانتان را بردارید و در سیاهی شب بگریزید. من راضی ام از شما و بیعت را از دوشتان بر میدارم»

دیشب چگونه به خواب رفتم؟ تا کجا گفتم؟ چه گفتم؟

نیمه های شب از صدای گریه تو بیدار شدم. آرام آرام تن خسته ام را به کنار پنجره رساندم. دیدم که بر سجاده نشسته ای و اشک، مثل باران از شیار گونه هایت میگذرد.نمیفهمیدم که با خدای خود چه میگویی، همینقدر میدیدم که هر از گاهی صیهه ای میکشی و بر کنار سجاده فرو می افتی.

و من تا صبح در کنار پنجره به نماز باران تو اقتدا کردم و اشک ریختم.

گریه های تو مرا به یاد گریه های حسین در فراق پیامبر انداخت. آنقدر که خدا هم بیتابی کرد و بعدها شبیهی از پیامبر را در دامانش گذاشت.

یادت هست چند نفر بعد از بدنیا آمدن علی، تو را آمنه خواندند و علی را محمد؟

در کربلا هم همین شد. آرام باش تا بگویم:

اول تا مدتی هیچ کس او را نمیشناخت.نقاب به صورت انداخته,عمامه ی سحاب بر سر پیچیده و تحت الحنک به گردن بسته بود.گیسوان سیاهش را به دو نیم کرده ,نیمی از دو سوی گردن بر شانه آویخته و نیم دیگر بر پشت ریخته ,بی هیچ کلام شروع به گشت زدن در میدان کرد. اما ناگهان نقاب به بالا گریخت و قرص ماه تماما نمایان شد. فغان از سپاه دشمن برخاست که «والله این رسول الله است! این پیامبر خاتم است! این نبی مکرم است!»

صدای ابن سعد به تحقیر یاران خویش بلند شد: دست بردارید از این گمانهای باطل! این که پیش روی شماست، علی اکبر است. همان که برای قتل او جایزه های کلان معین شده.

امشب که من اینقدر قبراق و مشتاقم برای شخن گفتن، تو تا این حد، زرد و نزار و از حال رفته ای. جای اشک بر گونه هایت تاول زده و ساحل مژگانت از دریای اشک شوره بسته

 همزمان با آغاز ماه محرم، قصد دارم یه روایت متفاوت از عاشورا بنویسم.

بنشین لیلا! اینطور با چشمهای غم گرفته و اشکبار، به من خیره نشو. کیست که بتواند این همه غم را در نگاه یک زن ببیند و تاب بیاورد؟! بیا و آخرین ورقهای حادثه را هم از چشمهای من بخوان! من دیگر بنای زنده ماندن ندارم.

زمانی بزرگترین آرزویم عمر جاودانه بود و اکنون مرگ تنها آرزوی من است.

وقتی مرا به محمد پنج ساله هدیه کردند و او بر من نشست، از شدت شعف دستهایم را بلند کردم، اما من که سوار محبوبم را بر زمین نمیزدم و او هم چه خوب این را میدانست.

پس از پیامبر مرکب علی شدم و پس از آن امام حسن و سپس امام حسین.

امام که ذوالجناح را داشت، مرا به علی اکبر سپرد. یعنی دوباره پیامبر!

تمام این صد و ده سال انگار یک رویای شیرین بود که با دشنه عاشورا به پایان رسید.

من که در آن صد و ده سال عمر نکردم، در این چند صباح پس از عاشورا، عمر همه اسب های تاریخ را بر دوش میکشم.

این است که خسته ام لیلا! و فکر میکنم که مرگ تنها مرهم این همه خستگی باشد.

حالا که قدم رو چشمم گذاشتی و به مطلبم سر زدی، این نوشته هام رو هم بخون:

خائن ِامانتدار

بازی دموكراسی

آخرین پنجره باز شد!

انتخاب برترین کاربر ثبت مطلب