از خود خانه و کاشانه ای ندارم ، اما در عمق آرزوی من این است

که در دل تو خانه ای داشته باشم ، به مساحت یک قلب . . .

اگر شورم سزا باشد 

 اگر دردم دوا باشد

از این بدتر کجا باشد

 که دوست از دوست جدا باشد

-------------------------

ادمک آخر دنیاست بخند 

آدمک مرگ همین جاست بخنــد
دست خطــی که تو را عـاشق کرد
شوخی کاغــذی ماست بخنــد
آدمک خر نشــوی گریه کنی !
کل دنیا ســراب است بخنــد
آن خدایی که بزرگش خواندی
به خدا مثل تو تنهاست بخنـد

 

خدایا کفر نمی گویم

چه می خواهی تو از جانم

مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی

خداوندا تو مسئولی

خداوندا تو میدانی که انسان بودن و انسان ماندن در این دنیا چه دشوار است

چه رنجی می کشد انکس که انسان است و از احساس سرشار است

---

خدایا دلم گرفتار غربت شده تو آشنام کن.

مرداب غم رها كن بالی بزن به فردااین انتهای عشق است جاری شدن به دریا

كویر تشنه باران است

من تشنه خوبی

به من محبت كن

كه ابر رحمت اگر در كویر می بارید

به جای خار بیابان بنفشه می رویید

و بوی پونه وحشی به دشت بر می خاست

چرا هراس چرا شك ؟

بیا كه من بی تو

درخت خشك كویرم كه برگ و بارم نیست

امید بارش باران نوبهارم نیست

درون سینه ام صد آرزو مرد

گل صد آرزو نشکفته پژمرد

دلم بی روی او دریای درد است

همین دریا مرا در خود فرو برد

---

  شاید فریادهای بی پاسخ ساقه خشکیده چشمانم برای تو از ساده ترین حرفها هم ساده تر است که بی بهانه ، نگاه خیس پنجره را به مهمانی گلهایم دعوت می کنی.

من به خیال بارانی ام زیر واژه اسمت رسوب کرده ام.

کاش می دانستم تو در بعد کدام اقاقی آبی رنگ مانده ای که ثانیه ها برای سادگی نگاه تو ، با مرگ قرار ملاقات می گذارند.زود باش اگر دیر کنی ، شاید دیگر صبح کسی برای دل من گریه نکند و چشم شفق سرخ نشود.

اگر تو از منطق زنبق هایی که روی باغچه ات طرح زده ام صدای آفتاب را نشنوی ، شاید دیگر شعرهایم بدرقه دستانت نشوند. کمی بهانه را به سپیدی کاغذ سنجاق می کنم، شاید روی تبسم آسمان به اندازه ی همه ستاره ها کمی یاس مهمان ابرها کنی . هنوز در روشنایی مهتاب خنده ای را روی لالایی شبنمها می پاشی و من کوتاهتر از باورهای تو ، میان رویاهایم سوخته ام . بگذار لحظه های نوشته ام در انتها ، متنهای خوبی برای تو باشد. مگر مرز تلاقی نگاهمان نجابت یاسی رنگ چشمهایت نیست و اندیشه هایی که حتی از آسمان هم منطقیترند؟ انگار تو هنوز پروانه ها را با سادگی نگاه می کنی که نمی دانی من نگاهت را پر از پروانه کرده ام. ای کاش می دانستی تو برای من اهورایی ترین ستاره ای.

زندگی در گذر است ........ همچون رودی أرام و روان........... لحظه ها و ثانیه ها درپی هم می گذر ند............. و به تو می گویند ............ برخیز و ببین طراوت عمرت را................... كه مبادا خستگی بشكند بال و پر كبوتر تازه پرت را........ زندگی زیباست ............ و تو می توانی.......... زیبایی این رود روان را با تمام وجودت احساس كنی............. زندگی رویایی است رنگارنگ...................... كه با صدای نوازشگر خود می گوید................... أسمانت أبی ................. لحظه هایت سبز و دلت روشن باد...................