تبیان، دستیار زندگی

مرد گفت : سفر سختی بود؛یک ماه طول کشید.

امام رضا(ع) فرمود:خوش آمدی!

مرد گفت:ببخشید که دیر وقت رسیدم. بی پناه بودن مجبورم کرد که در این وقت شب ، مزاحم شما بشوم.

امام (ع) لبخندی زد و فرمود:با ما تعارف نکن !ما خانواده ای مهمان دوست هستیم .

روغن چراغ گرد سوز فرو نشست و شعله اش آرام آرام کم نور شد. مهمان دست برد تا روغن در چراغ بریزد. امام (ع) دست او را آرام برگرداند و مخزن چراغ را پر کرد. مرد گفت: شرمنده ام!کاش این قدر شما را به زحمت نمی انداختم .

امام (ع) با تکه پارچه ای ، روغن را از روی دستش پاک کرد و گفت: ما خانواده ای نیستیم که مهمان را به زحمت بیندازیم.

عیون اخبار الرضا (ع)

روی و ریا را مکن آیین خویش،هر چه فساد است ز روی و ریاست.

دلها را با او صافی که شرح می دهیم ، مجذوب می کنیم و با او صافی که دارا هستیم حفظ.

مهم این است که قلب تو بزرگ باشد نه خودت.

راه آشتی را کسی می یابد که سبب جدایی شده.

طبیعت از کسی جانبداری نمی کند، پس اگر همان کاری را انجام دهید که افراد موفق انجام می دهند،بدون شک شما هم به موفقیت می رسید.

بازهم چون معجزه در روح من،بادبان عشق را افراشتی.

آزادی در محدودیت معنی دارد و لذت به محرومیت.

هرگاه به اوج قدرت رسیدی،به جباب فکر کن.

همسایه های دریا صدای موج را نمی شنوند، چه تلخ است قصه عادت.

وای یادمان رفت بگوییم سلام،وقت رفتن آمد،کاش می دانستیم که به این سادگیست،پیله بستن به خود و عاشق و پروانه شدن!

هر چه در عالم نشان است ، آن در آدم است، آنکه  زنده به جان است ، نه زنده است و آنکه زنده به دوست است ، زنده ی جاودان!

حالا که همه به من پشت کرده اند، آمدنت را لحظه شماری می کنم و برای به دست آوردنت به هر دری می زنم .کاش می دانستم زیر کدامین آلاچیق خیال لانه داری.کاش قاصدکها آمدنت را خبر می دادند. آه که دیگر توانی برای دل شکسته ام نمانده.بیا که سخت تو را چشم در راهم.

پادشاهی بر یک کشور بزرگ حکومت می کرد ولی باز هم از زندگی خود راضی نبود و این در صورتی بود که خودش نیز علت را نمی دانست!

روزی پادشاه در کاخ امپراتوری قدم می زد و هنگامی که از آشپزخانه عبور می کرد صدای ترانه ای را شنید و متوجه یک آشپز شد که روی صورتش برق سعادت و شادی دیده می شد.... پادشاه بسیار تعجب کرد و از آشپز پرسید: چرا اینقدر شاد هستی ؟

آشپز جواب داد:قربان ،من فقط یک آشپز هستم و تلاش می کنم تا همسر و بچه ام را شاد کنم ؛ ما خانه حصیری تهیه کرده ایم و به اندازه کافی خوراک و پوشاک داریم بدین سبب من راضی و خوشحال هستم....

پس از شنیدن سخن آشپز،پادشاه با وزیر در این مورد صحبت کرد و وزیر به پادشاه گفت:قربان،این آشپز هنوز عضو گروه 99 نیست!اگر او به این گروه نپیوندد ، نشانگر آن است که مرد خوشبختی است!

پادشاه با تعجب پرسید: گروه 99 چیست ؟!!

وزیر جواب داد:اگر میخواهید بدانید که گروه 99 چیست،باید این کار را انجام دهید:یک کیسه با 99 سکه طلا در مقابل در خانه آشپز بگذارید و به زودی خواهید فهمید که گروه 99 چیست...!

پادشاه بر اساس حرفهای وزیر فرمان داد یک کیسه با 99 سکه طلا را در مقابل در خانه آشپز قرار دهند... آشپز پس از انجام کارها به خانه بازگشت و در مقابل در کیسه را دید، با تعجب کیسه را به اتاق برد و باز کرد و با دیدن سکه های طلایی ابتدا متعجب شد و سپس از شادی آشفته و شوریده گشت!!!

آشپز سکه های طلایی را روی میز گذاشت و آنها را شمرد: 99 سکه!!؟

آشپز فکر کرد اشتباهی رخ داده است و بارها طلاها را شمرد، ولی واقعا 99 سکه بود!

او تعجب کرد که چرا تنها 99 سکه است و 100 سکه نیست و فکر کرد که یک سکه دیگر کجاست و شروع به جستجوی سکه صدم کرد:اتاق ها و حتی حیاط را زیر و رو کرد، اما خسته و کوفته و ناامید به این کار خاتمه داد....

آشپز بسیار دل شکسته شدو تصمیم گرفت از فردا بسیار تلاش کند تا یک سکه طلایی دیگر بدست اورد و ثروت خود را هر چه زودتر به یکصد سکه طلا برساند!تا دیروقت کار کرد، به همین دلیل صبح روز بعد دیرتر از خواب بیدار شد و از همسر و فرزندش انتقاد کرد که چرا وی را بیدار نکرده اند....

آشپز دیگر مانند گذشته خوشحال نبود و آواز هم نمی خواند و فقط تا حد توان کار می کرد.

وزیر جواب داد:قربان،این آشپز رسما به عضویت گروه 99 در امد!

اعضای گروه 99 چنین افرادی هستند:آنان زیاد دارند اما راضی نیستند، تا آخرین حد توان کار میکنند تا بیشتر بدست آورند،م یخواهند هر چه زودتر یکصد سکه را از آن خود کنند و این علت اصلی نگرانی ها و آلام آنان است. اینگونه است که عمرشان را به دنبال آن یک سکه می گذرانند.

روبروی من آینه ای است

و در آن سو نگاهی است غریب

تا عمق چشمانش می روم

و افسوس که سوی چشمانم

طاقت دیدن غم هایش را ندارد

گونه هایش لاغر و زرد

و لبانش تاراج غم هاست

سیلابی از اشک هایش خاطرات مرا با خود می برد

حالا دیگر برای نجاتش هم دیر شده

چرا که در بغض های فرو خورده اش غرق می شود

چشمانم را می بندم

و دیگر نمی بینمش.....

زری بابایی دهکردی

کانت

همواره این را بدان که تک تک انسان ها هدفند، آن ها را هر گز وسیله اهداف خود قرار مده .

بودن ، همان انجام دادن است .

وظیفه دولت های واقعی آن است که نگذارند به انسان ها مانند شی ء نگریسته شود و حداقل محدودیت و صیانت را بر حداکثر آزادی افراد اعمال کنند.

مشیت الهی فقط این نیست که باید سعادتمند شویم بلکه این است که باید خودمان را سعادتمند کنیم .