تولد امام (ع)
تولد حضرت باقر (ع) در روز جمعه سوم ماه صفر سال 57هجری در مدینه اتفاق افتاد. در واقعه جانگداز کربلا همراه پدر و در کنار جدش حضرت سید الشهداء کودکی بود که به چهارمین بهار زندگیش نزدیک می شد. دوران امامت امام محمد باقر (ع) از سال 95هجری که سال درگذشت امام زین العابدین (ع) است آغاز شد و تا سال 114هـ . یعنی مدت 19سال و چند ماه ادامه داشته است.
امام پنجم (ع) بسیار گشاده رو و با مؤمنان و دوستان خوش برخورد بود. با همه اصحاب مصافحه می کرد و دیگران را نیز بدین کار تشویق می فرمود. در ضمن سخنانش می فرمود: مصافحه کردن کدورتهای درونی را از بین می برد و گناهان دو طرف - همچون برگ درختان در فصل خزان - می ریزد. امام باقر (ع) در صدقات و بخشش و آداب اسلامی مانند دستگیری از نیازمندان و تشییع جنازه مؤمنین و عیادت از بیماران و رعایت ادب و آداب و سنن دینی، کمال مواظبت را داشت. می خواست سنتهای جدش رسول الله (ص) را عملا در بین مردم زنده کند و مکارم اخلاقی را به مردم تعلیم نماید. در روزهای گرم برای رسیدگی به مزارع و نخلستانها بیرون می رفت، و با کارگران و کشاورزان بیل می زد و زمین را برای کشت آماده می ساخت. آنچه از محصول کشاورزی - که با عرق جبین و کد یمین - به دست می آورد در راه خدا انفاق می فرمود. بامداد که برای ادای نماز به مسجد جدش رسول الله (ص) می رفت، پس از گزاردن فریضه، مردم گرداگردش جمع می شدند و از انوار دانش و فضیلت او بهره مند می گشتند.
دانش امام(ع)
حضرت امام جعفر صادق (ع) دانشگاهی با چهار هزار شاگرد پایه گذاری نمود، و احادیث و تعلیمات اسلامی را در اکناف و اطراف جهان آن روز اسلام انتشار داد. امام سجاد (ع) با زبان دعا و مناجات و یادآوری از مظالم اموی و امر به معروف و نهی از منکر و امام باقر (ع) با تشکیل حلقه های درس، زمینه این امر مهم را فراهم نمود و مسائل لازم دینی را برای مردم روشن فرمود. رسول اکرم اسلام (ص) در پرتو چشم واقع بین و با روشن بینی وحی الهی وظایفی را که فرزندان و اهل بیت گرامی اش در آینده انجام خواهند داد و نقشی را که در شناخت و شناساندن معارف حقه به عهده خواهند داشت. امام باقر علیه السلام منبع انوار حکمت و معدن احکام الهی بود. نام نامی آن حضرت با دهها و صدها حدیث و روایت و کلمات قصار و اندرزهایی همراه است، که به ویژه در 19سال امامت برای ارشاد مستعدان و دانش اندوزان و شاگردان شایسته خود بیان فرموده است. بنا به روایاتی که نقل شده است، در هیچ مکتب و محضری دانشمندان خاضعتر و خاشعتر از محضر محمد بن علی (ع) نبوده اند.
حضرت امام محمد باقر (ع) نام مبارک امام پنجم محمد بود. لقب آن حضرت باقر یا باقرالعلوم است، بدین جهت که: دریای دانش را شکافت و اسرار علوم را آشکارا ساخت. القاب دیگری مانند شاکر و صابر و هادی نیز برای آن حضرت ذکر کرده اند که هر یک باز گوینده صفتی از صفات آن امام بزرگوار بوده است. کنیه امام " ابوجعفر " بود. مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبی (ع) است. بنابراین نسبت آن حضرت از طرف مادر به سبط اکبر حضرت امام حسن (ع) و از سوی پدر به امام حسین (ع) می رسید. پدرش حضرت سیدالساجدین، امام زین العابدین، علی بن الحسین (ع) است.
نسیم رضوان
یادی از روز عرفه- نهم ذیحجه و شور زمزمه های عاشقانه و اشکهای گرم حجاج، در عرفات
قصه مظلومی
کسی که بود شکافنده‌ی تمام علوم
هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم
سر تو باد سلامت ایا رسول الله
وصّی پنجم تو کشته شد، ولی مظلوم
گهی به زخم زبان قلب حضرتش خستند
گهی به خانه‌اش از کینه خصم برد هجوم
بسان مادر و آباء رنج دیده‌ی خویش
همیشه بود ز حقّ و حقوق خود محروم
به غربت علی و خاندان او سوگند
امام ما ز جهان رفت با دلی مغموم
هماره قصه مظلومی‌اش به خاک بقیع
بود ز غربت قبرش برای ما معلوم
ز دردهای نهانی که بود در دل او
کسی نداشت خبر غیر خالق قیّوم
حیات او همه با درد و رنج و غصه گذشت
که بود ظلم به اولاد مصطفی مرسوم
نه طاقت است زبان را به وصف غم‌هایش
نه قدرت است قلم را که تا کند مرقوم
بگو به امت اسلام، این سخن (میثم)
به مرگ حضرت باقر یتیم گشت علوم
كربلا!!!!!!
روایت شده که وقتی نوح (ع) سوار بر کشتی بود، همه ی زمین را گشت. وقتی از کربلا می گذشت، زمین او را به سوی خود کشید. و نوح(ع) ،ترسید که غرق شود. پس خدایش را خواند و گفت: الهی، همه ی زمین را گشتم، اما همچنین فزعی که در این زمین به من وارد شد، به من وارد نشد. پس جبرئیل نازل شد و گفت: ای نوح(ع)، در این موضع، حسین( ع) ، سبط محمد خاتم الأنبیاء(ص) و پسر خاتم الأوصیاء (ع) کشته می شود. پس نوح(ع) گفت: ای جبرئیل، قاتل او کیست؟ گفت: قاتل او، لعین اهل هفت آسمان و هفت زمین است. پس نوح (ع) ، او را چهاربار لعنت کرد و کشتی به راه افتاد تا به جودی رسید و بر آن قرار گرفت.
از سخنان امام حسین (ع) با لشکر دشمن :
هیهات ما به ذلت تن نخواهیم داد .
خدا ورسول او ومؤمنان هرگز
برای ما ذلت را نپسندیدند ،
دامنهای پاکی که ما را پروریده ،
وسرهای پر شور و مردان غیرتمند
هرگز طاعت فرومایگان را
برکشته شدن مردانه ،ترجیح ندهند .
اباالفضل
چشای قشنگ عباس دلم رو خدایی کرده مدد آقام اباالفضل منو کربلایی کرده کنج قفس میتونم باشم بی هم نفس میتونم باشم من بی ابالفضل نمیتونم آخه مولامه دوسش دارم آقامه دوسش دارم یه خیابون بهشتی اسمش بین الحرمینه هر کجاش که پا میذاری جا قدمهای حسینه دو تا گنبد طلایی رفته تا به عرش اعلا یه طرف حریم شاه و یه طرف حریم سقا
گریه از ترس خدا سبب نجات از آتش جهنّم است .
