تبیان، دستیار زندگی

خدایا!

به هر که میوه سنگین عشق می دهی شاخه وجودش را می شکنی، تو خود مرهم شاخه های شکسته باش.

خداوندا!

پناه برتو از جمود و تحجر،

پناه برتو از نفس مداری و دنیا پرستی،

پناه بر تو از گناه آرایی و توجیه گری،

پناه بر تو از آرزوهای حیوانی و آمال این جهانی،

پناه بر تو از لغزش های ناگهانی،

پناه بر تو از رسوایی آن جهانی،

پناه بر تو از سیاه دلی، سیاه اندیشی و سیاه بینی.

خداوندا!

دراین برهوت عاطفه، هر که را تتمه دلی برای مهر ورزیدن هست گرامی بدار و سرش را به سنگ جفا آشنا مکن.

1. آرزو و ابزار آن

یکی از کارکردهای  زبان، ابزار و اظهار تمایل به هر چیزی است که می تواند «آرزو» محسوب شود؛ چه آرزوهای عملی و چه آرزوهای غیر عملی.

قرآن مجید در این باره می فرماید: و زنهار، آنچه را خدا بعضی از شما را بر بعضی دیگر به آن برتری داده، آرزو مکنید. برای مردان از آنچه کسب کرده اند، بهره ای وبرای زنان نیز از آنچه کسب کرده اند، بهره ای است و از فضل خدا درخواست کنید، که خدا به هر چیزی بسی دانا بوده است.

سخن جیست؟ سرمایه ی زندگی                                          

                                         نهاده بر او پایه ی زندگی

سخن مایه دولت و دانش است                                             

                                        گشاینده ی راه آسایش است

سخن، خود کلید در گنج هاست                                           

                                        سخن، چاره ساز همه رنج هاست

جهان سخن، عالمی دیگر است                                         

                                        جهانی زخورشید و مه برتر است

سخن، برترین گوهر آدمی است                                     

                                       ورای سخن در جهان هیچ نیست

سخن دان شناسد، بهای سخن                                          

                                       خوشا آنکه شد آشنای سخن

همانا که پست وبلند جهان                                              

                                      چه فقر گدایان ، چه فر شهان

همه رفتنی و سخن ماندنی است                                      

                                       همه جز سخن دامن افشاندنی است

تو ای طوطی طبع من گوش کن!                                     

                                       برو آنچه دانی فراموش کن!

به وصف سخن هر چه گویی کم است                              

                                       که پیش تو معیار او مبهم است

رموز سخن، باید آموختن                                              

                                        توان تا لب یاوه گو دوختن ....

صفحه سپید چون برف گفت:« من پاکیزه و سپیدم و برای همیشه پاکیزه می مانم. من ترجیح می دهم که سوزانده شوم و به خاکستر سپید تبدیل شوم تا این که اجازه دهم سیاهی به من نزدیک شود و پلیدی مرا لمس کند.»

شیشه مرکب صدایش را شنید و در دل سیاهش خندید ولی ترسید ویه او نزدیک نشد.

قلم های رنگارنگ هم صدایش را شنیدند و اصلاً به او نزدیک نشدند. و به این نحو ورق کاغذ سفید چون برف پاکیزه و سفید ماند، ولی .... خالی از نوشته.  

در سفرم روی زمین، در جزیره ای هموار وحشی ای را دیدم که سرش انسان بود و سم هایش آهنین.

پیوسته از زمین آب می خورد و از دریا آب می نوشید.

مدتی ایستادم و مراقبش بودم، سپس به او نزدیک شده و پرسیدم:« آیا برایت کفایت نمی کند؟ آیا برای گرسنگی ات سیری و برای تشنگی ات سیرابی نیست؟»

گفت:« آری، آری برایم بسنده است حتی از خوردن و نوشیدن خسته شده ام ولی می ترسم که فردا زمینی باقی نباشد تا از آن بخورم و دریایی نباشد که آبش را بنوشم.»

ای خدا!

پروانگی چه دشوار است و شمع بودن چه دشوارتر. ما را قاعده سوختن و ساختن بیاموز.

ای خدا!

دل آزرده ایم از اینهمه حرف، ما را به زبان سکوت آشنا کن!

نفس خود را هفت بار نکوهش کردم:

اولین بار، هنگامی که می خواستم با پایمال کردن ضعیفان خودم را بالا ببرم.

دومین بار، هنگامی که در مقابل کسانی که ناتوان بودند خود را به ناخوشی زدم.

سومین بار، هنگامی که انتخاب را به عهده من گذاردند، به جای امور مشکل امور آسان و راحت را برگزیدم.

چهارمین بار، هنگامی که  مرتکب اشتباهی شدم و خود را با اشتباهات دیگران تسلی دادم.

پنجمین بار، هنگامی که از ترس سر به زیر بردم و آن وقت ادعا می کردم بسیار صبور و بردبارم.

ششمین بار، هنگامی که جامه خود را بالا می گرفتم تا با سختی ها و ناملایمات زندگی تماس پیدا نکنم.

هفتمین بار، هنگامی که در مقابل خدا به نیایش ایستادم و آنگاه سروده های خویش را فضیلت دانستم.

جبران خلیل جبران