تبیان، دستیار زندگی

انسان در همة امور محتاج خداوند است و برای برآورده شدن حاجت نباید متكی به وسایل و وسایط عادی و ظاهری باشد. هر چه هست از خداست، هر چند خداوند نعمت‌های خود را با واسطه به بندگان می‌رساند. در حدیث قدسی آمده است: خداوند به موسی فرمود: هر چه را كه احتیاج داری از من بخواه حتی علف گوسفند و نمك طعامت را.[1] امّا بهتر است وقتی بندة محتاج در مقابل خداوندی بی‌نیاز می‌ایستد و از او درخواست می‌كند، نعمت‌های بزرگ و ارزشمند بخواهد چرا كه برای خداوند، اعطای نعمت هیچ زحمتی ندارد و كوچك و بزرگ آن نزد خداوند مساوی است. در اینجا با توجه به روش معصومین ـ علیهم السّلام ـ به چند نمونه اشاره می‌كنیم:
1. دعا برای والدین
پدر و مادر واسطة به وجود آمدن انسان هستند و همچنین بیشترین زحمات هر شخصی برعهدة والدین اوست، لذا در اسلام احترام و نیكی به آنها بسیار مورد تأكید قرار گرفته است، چنان كه در آیات مختلف قرآن،[2] بعد از امر به عبادت خدا و شریك قرار ندادن برای او، امر به احسان به والدین شده است. و از آنجا كه انسان هر چه به والدین خود خدمت كند، از عهدة سپاس از زحمات آنان بر نمی‌آید، یكی از راه‌های جبران زحمات، دعای خیر در حق آنان است. چنان كه حضرت ابراهیم و نوح ـ علیهم السّلام ـ برای والدین خود طلب مغفرت می‌كنند.[3] و امام سجاد ـ علیه السّلام ـ در صحیفة سجادیه دعایی مخصوص در حق والدین دارد.[4]
2. طلب خیر برای دیگران
پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ می‌فرمایند: وقتی دعا می‌كنید برای عموم مردم دعا كنید كه باعث اجابت دعاست.[5] خداوند نه از برآوردن حاجات ناتوان است و نه در اعطای آن بخل می‌ورزد: پس اگر كسی برای دیگران خیر بخواهد، خداوند به خاطر خیرخواهی او برای دیگران، حاجت او را برآورده می‌كند.
3. داشتن فرزند صالح
یكی از سعادت‌های هر پدر و مادری، داشتن فرزند صالح است كه باعث سربلندی آنان در دنیا و آخرت می‌شود، به همین سبب ائمه اطهار ـ علیهم السّلام ـ از خداوند درخواست فرزند صالح و مؤمن می‌كردند. حضرت زكریا ـ علیه السّلام ـ از خداوند طلب فرزند پاك و طیب می‌كند.[6] حضرت ابراهیم ـ علیه السّلام ـ بعد از حمد و ستایش خدا، برای داشتن فرزند، از خداوند می‌خواهد فرزندانش را از نمازگزاران قرار دهد.[7]
4. سلامتی و ظهور امام زمان (عج)
وقتی امام زمان (عج) ظهور كند، هرگونه ظلمی برچیده می‌شود، و عدل سراسر زمین را فرا می‌گیرد، عقلها كامل می‌شود و هیچ كس به دنبال گناه نمی‌رود، بركت بر بندگان به سبب اعمال خیر و گناه نكردن نازل می‌شود و فقر ریشه‌كن می‌گردد و حتی مردم برای انجام عمل خیر به دنبال فقیر می‌گردند، ولی كسی را نمی‌یابند. چه آرزویی بزرگتر از زندگی كردن در چنین اجتماعی كه سعادت دنیا و آخرت همه در آن است و چه سعادتی بالاتر از اینكه انسان در حكومت امام زمان (عج) زندگی كند.
لذا دعا برای سلامتی و تعجیل در ظهورشان از بزرگترین دعاهاست كه حقیقتاً خواستة قلبی همة شیعیان است. به سبب عظمت حكومت دل جهانی آن حضرت، حتی ائمه معصومین ـ علیهم السّلام ـ نیز برای سلامتی و ظهور ایشان دعا می‌كردند. امام رضا ـ علیه السّلام ـ برای سلامتی حضرت صاحب الامر دعایی را می‌خواندند و به مردم نیز سفارش می‌كردند، برای سلامتی آن حضرت دائماً این دعا را بخوانند.[8] و امام زمان (عج) در عصر غیبت صغری در نامه‌ای به یكی از اصحاب خود می‌فرمایند: برای تعجیل در فرج بسیار دعا كنید چرا كه آن فرج خود شما خواهد بود.[9]
5. بهترین بنده بودن
كمال هر انسان در بندگی خداوند است. چنان كه در قرآن كریم آمده است: ما جن و انس را فقط برای عبادت و بندگی خود آفریدیم.[10] از آنجا كه رسیدن به كمال بندگی مستلزم ترك هواها و خواهش‌های نفسانی است، لذا در راه رسیدن به آن باید از خداوند درخواست كمك و یاری كرد. چنان كه امام سجاد ـ علیه السّلام ـ می‌فرمایند: خدایا مرا به كاملترین درجة ایمان برسان.[11] و حضرت علی ـ علیه السّلام ـ در دعای كمیل می‌فرماید: خدایا مرا از بهترین بندگان خود قرار ده.
6. حفظ اسلام
اسلام ناب از بزرگترین نعمت‌های الهی است كه به بشر ارزانی شده است. دینی است جامع برای تمام ابعاد زندگی انسان، هم راهكارهای خوشبختی انسان در دنیا را بیان می‌كند، و هم برنامه‌های سعادت در آخرت را، عمل به دستورات آن هم آرامش روانی فرد را تأمین می‌كند و هم باعث آسایش و امنیت اجتماع می‌شود. ارزش این نعمت الهی به حدی است كه برای پایدار ماندن آن هزاران و بلكه میلیونها نفر جان خود را از دست داده‌اند و معصومین ـ علیهم السّلام ـ به عنوان بزرگترین افراد بشریت، به خاطر بقای اسلام خون‌شان بر زمین ریخته شده است. لذا دعا برای حفظ این مكتب الهی از مهمترین وظایف هر مسلمان است.
7. عافیت و عاقبت به خیری
از بزرگترین نعمتهای الهی سلامتی و عافیت است: سلامتی دین و بدن، دنیا و آخرت. هر چند خداوند بدون درخواست به بندگان خود سلامتی می‌دهد امّا باید با دعا كردن هم عافیت دین و آخرت خود را بخواهد و هم باعث بقای آن تا آخر عمر باشند، تا مبادا در طول زندگی این عافیت از بین برود و عاقبت انسان با بی‌دینی و ذلت دنیا و آخرت همراه باشد. امام سجاد ـ علیه السّلام ـ می‌فرمایند: خدایا طعم عافیت را تا آخر عمر به من بچشان.[12] و در دعایی كه به دعای عافیت و شكر معروف است، می‌فرمایند: خدایا بین من و عافیت در دنیا و آخرت جدایی مینداز.[13]
8. طلب توبه و محو آثارگناه
معصیت علاوه بر عذاب اخروی، آثار سوئی نیز در همین دنیا دارد كه باعث می‌شود انسان هر چه بیشتر از معنویات دور باشد و توفیق اطاعت از او سلب شود. برای همین درخواست از بین رفتن آثار گناهان گذشته بر توفیق عبادت بیشتر در آینده، از دعاهای پراهمیت است. امام سجاد در دعایی آموزنده برای شیعیان، می‌فرمایند: «خدایا، مرا از پلیدیهای گذشته پاك كن و آثار سوء آنها را نیز از بین ببر.»[14]

[1] . شیخ حر عاملی، وسایل الشیعه، ج 7، ص 32.
[2] . بقره، 83؛ نساء، 36؛ انعام، 151؛ اسراء، 23.
[3] . ابراهیم، 41؛ نوح، 28.
[4] . صحیفه سجادیه، دعای 24.
[5] . علامه مجلسی، بحار الانوار، ج 90، ص 313.
[6] . آل عمران، 38.
[7] . ابراهیم، 50.
[8] . ابراهیم بن علی عاملی كفعمی، البلد الامین، ص 81.
[9] . ابومنصور احمد بن علی الطبرسی، الاحتجاج، ص 471.
[10] . الزاریات، 56.
[11] . صحیفة سجادیه، دعای مكارم الاخلاق.
[12] . صحیفة سجادیه، دعای 48.
[13] . صحیفة سجادیه، دعای 23.
[14] . صحیفة سجادیه، دعای 15.
[15] . مائده، 88؛ انفال، 69؛ نحل، 114.
[16] . مفاتیح الجنان، دعای سمات.
[17] . من لایحضره الفقیه، شیخ صدوق، ج 1، ص 501.
[18] . طه، 114.
[19] . ابراهیم بن علی عاملی كفعمی، المصباح، ص 63.

*** گریه در چشمان من طوفان غم دارد ولی *** 

***  لبخند بر لب میزنم تا كس نداند درد من ***

سنگ را از بهر شیشه ساختند --- کوه را از بهر تیشه ساختند

اراده پولادین و قلب شیشه ای داشته باشید

---

گاو چم و خم رفتار با دیوها را به شهربانو یاد داد و شهربانو رفت تو چاه. به ته چاه كه رسید دید باغچه ای آنجاست و دیو نخراشیده نتراشیده ای لم داده كنار باغچه.
شهربانو تا چشمش افتاد به دیو, سلام بلند بالایی كرد. دیو گفت «آهای چشم سیاه دندان سفید! اگر سلام نكرده بودی تو را یك لقمة چپم كرده بودم. حالا بگو ببینم تو كجا اینجا كجا؟ اینجا جایی است كه سیمرغ پر می ریزد, پهلوان سپر می اندازد و آهو سم.»
شهربانو شرح و حالش را از سیر تا پیاز برای دیو تعریف كرد. دیو گفت «قبل از هر چیز پاشو آن سنگ را وردار بزن تو سر من.»
شهربان تند رفت جلو و سر دیو را گذاشت تو دامنش و بنا كرد به جستن رشك ها و شپش های دیو.
دیو زیر چشمی نگاهش كرد و پرسید «سر من تمیزتر است یا سر نامادریت؟»
شهربانو جواب داد «مرده شور سر نامادریم را ببرد؛ البته كه سر تو تمیزتر است.»
دیو گفت «خیلی خوب! حالا پاشو كلنگ را وردار و خانه را خراب كن.»
شهربانو زود بلند شد, جارو را ورداشت و حیاط را جارو كرد.
دیو پرسید «حیاط من بهتر است یا حیاط شما؟»
شهربانو جواب داد «حیاط شما چه دخلی دارد به حیاط ما, حیاط ما از گل و خشت خام است و حیاط شما از مرمر رخام.»
دیو گفت «حالا پاشو بزن ظرف ها را بشكن.»
شهربانو فوری پاشد ظرف ها را شست و مثل آینه برق انداخت.
دیو گفت «بگو ببینم! ظرف های من بهتر است یا ظرف های شما؟»
شهربانو گفت «واه! خاك بر سرم! این چه سؤالی است كه می پرسی؟ معلوم است كه ظرف های شما بهتر است, ظرف های ما از گل و سفال است و ظرف های شما از طلای توقال.»
دیو گفت «آفرین! حالا كه تو این قدر خوبی برو گوشة حیاط پنبه های نخ شده را وردار و برو.»
شهربانو رفت دید همة پنبه ها شده كلاف نخ و كنار نخ ها چند تا كیسة طلاست. به طلاها دست نزد. نخ ها را ورداشت و برگشت پیش دیو كه از او خداحافظی كند.
دیو گفت «كجا به این زودی؟ یك كم پا نگهدار كه هنوز كارت تمام نشده. نخ ها را بگذار زمین و از این حیاط برو به حیاط دوم و از حیاط دوم برو به حیاط سوم كه از وسطش جوی آب می گذرد و كنار آب بنشین. هر

وقت دیدی آب زرد آمد به آن دست نزن و هر وقت آب سیاه آمد از آن بزن به سر و چشم و ابرویت و وقتی آب سفید آمد صورتت را با آن بشور.»
شهربانو گفت «خیلی خوب!»
و رفت به حیاط سوم, كنار آب نشست, سر و چشم و ابروش را با آب سیاه و صورتش را با آب سفید شست و برگشت كه از دیو خداحافظی كند و به خانه برود.
دیو گفت «اگر كارت گیر كرد سری به من بزن.»
شهربانو گفت «خیلی خوب!»
و نخ ها را ورداشت از چاه آمد بیرون و این ور آن ور گشت تا گاو را پیدا كرد.
هوا تاریك شده بود؛ اما شهربانو دید پیش پاش روشن است و می تواند جلوش را ببیند. خوب كه به دور و ورش نگاه كرد, فهمید روشنی از خودش است. نگو همین كه با آب سفید صورتش را شسته بود, یك ماه در پیشانیش درآ,ده بود و یك ستاره در چانه اش.
شهربانو فكر كرد اگر با این ماه و ستاره ای كه در صورتش پیدا شده برود خانه, ملاباجی بیشتر اذیت و آزارش می كند و زود با لچكش پیشانی و چانه اش را پوشاند و راه افتاد به طرف خانه.
به خانه كه رسید گاو را برد بست توی طویله و رفت نخ ها را داد به ملاباجی.
ملاباجی پاك انگشت به دهن ماند كه شهربانو چطور توانسته یك روزه سه بقچه پنبه را بریسد و برای اینكه از كارش ایراد بگیرد, شروع كرد به زیر و رو كردن نخ ها؛ اما وقتی خوب پایین بالاشان كرد و دید هیچ ایرادی ندارند, تعجبش بیشتر شد. به شهربانو گفت «زود برو به كارهای خانه و آشپزخانه برس.»
شهربانو گفت «خیلی خوب!»
و رفت ظرف ها را شست و بنا كرد به جارو كردن آشپزخانه.
ملاباجی با خودش گفت «چون توی تاریكی نمی شود خوب جارو كرد, الان موقع خوبی است برم بهانه بگیرم و كتك مفصلی به شهربانو بزنم.»
اما هنوز به در آشپزخانه نرسیده بود كه دید انگار تو آشپزخانه چلچراغ روشن كرده اند و از تعجب خشكش زد. بعد, یواش یواش رفت جلو, دید از پیشانی شهربانو ماه می تابد و در چانه اش ستاره می درخشد و از خوشگلی صورتی به هم زده كه در همة دنیا لنگه ندارد.
ملاباجی دست شهربانو را گرفت برد تو اتاق. گفت «بدون كتك خوردن و فحش شنفتن بگو ببینم چطور شد كه این طور شدی؟»
شهربانو هم صاف و پوست كنده از اول تا آخر همه چیز را برای ملاباجی تعریف كرد.
ملاباجی به این فكر افتاد كه دخترش را صبح فردا با شهربانو بفرستد به صحرا, بلكه او هم برود توی چاه, آبی بزند به سر و صورتش و ماهی در پیشانیش در بیاید و ستاره ای در چانه اش پیدا بشود.
این بود كه به شهربانو كمی روی خوش نشان داد؛ لبخندی به او زد و گفت «شهربانو جان! فردا دختر من را با خودت ببر به صحرا, او را بفرست تو چاه و كارهایی را كه خودت كردی به او یاد بده تا در صورت او هم ماه و ستاره دربیاید و مثل تو خوشگل بشود.»
شهربانو گفت طبه روی چشمم! هیچ عیبی ندارد.»
فردا صبح زود, ملاباجی به جای سه بقچه پنبه, نیم بقچه به شهربانو داد و چون دخترش هم همراه او بود, به جای نان خشك و پنیر مانده, برای نهارشان نان شیرمال و مرغ بریان گذاشت و آن ها را دست در دست هم از خانه فرستاد بیرون.
شهربانو و دختر ملاباجی و گاو راه افتادند. رفتند و رفتند تا رسیدند به صحرا.
دختر ملاباجی به شهربانو گفت «زودباش چاه را نشانم بده.»
شهربانو چاه را نشانش داد. دختر ملاباجی پنبه ها را ورداشت انداخت تو چاه و خودش هم رفت پایین و دید دیو نخراشیده نتراشیده ای ته چاه توی حیاط خوابیده.
دیو از صدای پا بیدار شد. دید دختر زشتی ایستاده رو به روش و بی آنكه سلامی بكند زل زده تو چشم هاش و بربر نگاهش می كند.
دیو دختر را زیر چشمی ورنداز كرد و گفت «تو كجا اینجا كجا؟»
دختر گفت «پنبه هایم را باد آورد انداخت تو چاه. آمدم ورشان دارم.»
دیو گفت «عجله نكن؛ اول بیا سر من را بجور, بعد برو پنبه ها را وردار برو.»
دختر رفت جلو؛ چنگ انداخت لابه لای موهای دیو و بنا كرد به جستن آن ها.
منتظر ادامه داستان باشید...

شهربانو گفت «به چشم!»
و همان طور كه ملاباجی گفته بود, عمل كرد.
پدر شهربانو فردا صبح رفت یك دست دل و جگر گرفت آورد خانه و آویزان كرد بالای در.
ملاباجی كه گوش به زنگ بود, زود سر و كله اش پیدا شد و به بهانه ای آمد تو خانه. سرش را زد به دل و جگر و شروع كرد به اوقات تلخی و سر و صدا راه انداخت كه «ای وای! این چی بود خورد تو سرم و چار قدم را كثیف كرد؟»
در این بین پدر شهربانو آمد بیرون. از ملاباجی عذرخواهی كرد و قضیه را براش گفت. بعد هم ملاباجی را برد پیش ملا, عقد كرد و دستش را گرفت آورد خانه.
ملاباجی دختری داشت كه به عكس شهربانو زشت و بد تركیب بود. این دختر را هم روی جل و جهازش آورد خانة پدر شهربانو.
ملاباجی دو سه روزی را به رفت و روب خانه و بازدید اثاثیه گذراند و آخر سر سری زد به انبار و رفت سراغ خمرة هفتمی.
همین كه در خمره را ورداشت, گاو زردی از خمره آمد بیرون. ملاباجی دستپاچه شد. با خودش گفت «نكند این مادر شهربانو باشد.»
و گاو را برد انداخت تو طویله؛ و از همان روز, یواش یواش شروع كرد با شهربانو بدرفتاری و همة كارهای سخت را, از آب و جاروی حیاط گرفته تا شست و شوی رخت ها و ظرف ها, انداخت گردن شهربانو و از هر كاری هم صد جور بهانه می گرفت و تا می توانست شهربانوی بیچاره را می چزاند و از وشگون و سقلمه هم مضایقه نمی كرد.
خلاصه! ملاباجی آن قدر به شهربانو سخت گرفت كه اگر كسی وارد خانه می شد, خیال می كرد شهربانو كلفت خانه است. شهربانو می سوخت و می ساخت و از ترس ملاباجی جرئت نداشت به پدرش چیزی بگوید.
چند روز بعد, ملاباجی برای اذیت و آزار شهربانو راه تازه ای پیدا كرد. به شهربانو گفت «از فردا باید اتاق ها و حیاط را پیش از درآمدن آفتاب جارو كنی و ظرف ها را بشوری. بعدش هم باید یك بقچه پنبه و یك دوك نخ ریسی ورداری و گاو را ببری صحرا و تا غروب بچرانی. پنبه را نخ كنی و نخ ها را غروب بیاری تحویل من بدی و تند به كارهای ماندة خانه برسی.»
شهربانو كه جرئت نمی كرد به ملاباجی نه بگوید, گفت «خیلی خوب!»
و فردا كلة سحر پاشد خانه را رفت و روب كرد و همین كه آفتاب زد, بقچة پنبه را گذاشت رو سرش, دوك نخ ریسی را گرفت به دست و رفت گاو را از طویله آورد بیرون و راهی صحرا شد.
در راه, همه اش غصه می خورد و با خودش می گفت «خدایا! اگر من به جای دو دست, ده تا دست هم داشته باشم, نمی توانم تا غروب این همه پنبه را بریسم و اگر نریسم شب جواب ملاباجی را چه بدم؟»
شهربانو به صحرا كه رسید, گاو را ول كرد تو علف ها و رفت نشست رو تخته سنگی و شروع كرد به رشتن پنبه ها.

به گفته مسئولان nVIDIA این قابلیت در تراشه های جدید سری nForce 7این شرکت و در اواخر سال جاری میلادی قابل دسترس خواهد بود. nVIDIA تاکنون جزییات بیشتری را از این تکنولوژی فاش نساخته است.

نزدیك غروب, شهربانو دید هنوز نصف پنبه ها را نرشته و از غصه به حال زار خودش اشك ریخت.
در این موقع, گاو آمد ایستاد رو به روی شهربانو و با دلسوزی به او زل زد. بعد, شروع كرد تند تند از یك طرف پنبه خوردن و از طرف دیگر نخ پس دادن.
آفتاب غروب از نوك درخت ها نپریده بود كه گاو همة پنبه ها را نخ كرد.
شهربانو خوشحال شد. نخ ها را جم و جور كرد, گذاشت تو بقچه و بقچه را گذاشت رو سرش و گاو را انداخت جلو و راهی خانه شد.
به خانه كه رسید گاو را برد بست تو طویله و رفت نخ ها را تحویل ملاباجی داد.
ملاباجی نخ ها را گرفت و گفت «حالا برو به كارهای خانه برس.»
وقتی شهربانو كارهای خانه را تمام كرد, ملاباجی یك تكه نان خشك داد به او. شهربانو نان را آب زد, خورد و با چشم گریان و دل بریان رفت گوشه ای گرفت خوابید.
صبح فردا, ملاباجی به جای یك بقچه پنبه سه تا بقچه پنبه داد به شهربانو.
شهربانو هم پنبه ها را كول كرد, گاو را انداخت جلو و برد به صحرا. مثل روز قبل نشست وسط سبزه ها و بنا كرد به نخ ریسی.
بعد از ظهر, شهربانو دید از سه بقچه پنبه یكی را هم نتوانسته بریسد و دلش گرفت و های . . . های شروع كرد به گریه.
در این موقع, بادی آمد پنبه ها را قل داد و برد. شهربانو پاشد دوید دنبال پنبه ها؛ اما پیش از آنكه برسد به آن ها, پنبه ها افتادند تو چاه.
شهربانو با خودش گفت «ای داد بی داد! دیدی چه خاكی به سرم شد! اگر تا حالا هر شب كتك می خوردم و بد و بی راه می شنیدم, از امشب دیگر سر و كارم با داغ و درفش است.»
شهربانو در این جور فكرها بود و گریه زاری می كرد كه گاو آمد جلو, زبان واكرد و گفت «دختر جان! نترس. برو تو چاه. دیوی نشسته آنجا؛ اول سلام كن؛ بعد هر چه از تو خواست, تو واروش را بزن؛ چون كار دیوها وارونه است.»