تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا

سلامی گرم خدمت دوستان ثبت مطالب

حالتون خوبه؟؟؟؟

این چند تا جمله از داشنمندان را بخوانید تا نظرتون راجع به ریاضی عوض شه!

•گالیله می‌گوید: اصول ریاضیات الفبای زبانی است که خداوند جهان را با آن نوشته است و بدون کمک آنها درک یک کلمه هم غیر ممکن است. و انسان بیهوده در راهروهای تاریک و پر پیچ و خم سرگردان است.


•لئوناردو داوینچی معتقد است که: هیچ دانشی را نمی‌توان دانش واقعی دانست مگر این که به صورت ریاضیات متجلی شود.


•واجر بیکن معتقد است که: ریاضیات دروازه علوم است غفلت از ریاضیات به همه دانشها لطمه می‌زند زیرا کسی که علوم دیگر را نمی‌تواند درک کند و اشیای دیگر جهان را نمی‌شناسد. و بدتر از آن کسانی که نادانند نمی‌توانند جهالت خود را درک کنند.


•کانت می‌گوید: در هر بخش از علوم فیزیکی به معنای عام آن قدر از علم واقعی است که در آن ریاضیات وجود دارد یعنی علوم منهای ریاضیات یعنی هیچ.

 به نام خدا

اندازه‌گیری شاخصی کارامد برای علم است. برای فهمیدن آنکه چقدر درباره مطالبی می‌دانید اغلب باید دید چقدر خوب می‌توانید آن را اندازه بگیرید. این مطلب را لُرد کلوین، فیزیک‌دان معروف، در قرن نوزدهم به خوبی بیان کردهاست: «اغلب می‌گویم وقتی بتوانید چیزی را اندازه بگیرید و آن را با اعداد بیان کنید، دانش شما ناچیز و غیرقابل قبول است که گرچه شاید آغاز معرفت باشد، ولی هر چه هست، مشکل بتوان گفت که تفکر شما تا مرحله علم پیش رفته است.» اندازه‌گیری‌های علمی چیز جدیدی نیست، بلکه به دوران باستان برمی‌گردد. مثلاً، در قرن سوم پیش از میلاد، اندازه زمین، ماه، و خورشید و نیز فاصله بین آنها تقریباً دقیق اندازه‌گیری شده بود.

 

عافیت
پیمبر گفت از حق ، عافیت را شب قدر از خدا بنما تقاضا
مگر ای مونس جان ، عافیت چیست ؟ به غیر از انس دائم با تو مولا

وجه خدا
چو آید آن نگار عالم آرا تجلّی می دهد وجه خدا را
کشد از خاک بیرون دوّمی را بسوزاند تن آن بی حیا را

رخ نورانی
بِدَم در جان دمِ رحمانیت را عیان کن چهره پنهانیت را
به لب جانم رسید از حسرت تو نشانم ده رخ نورانیت را

دیوار غم
بزن بر تارک کیوان علم را بکن از ریشه ، بنیان ستم را
غشاء محکمی غم ، بسته دورم بیا بردار این دیوار غم را
 

تقدیمیه
الا ای لایق هر گونه تعظیم که در قرآن خدایت کرده تکریم
نمودم سیصد و سیزده دو بیتی به اصحاب وفادار تو ، تقدیم

شوق دیدار
نهم از شوق گاهی سر به صحرا برای دیدن آن یار رعنا
ولی افسوس آن گونه که باید نشد بر روی ماهش دیده ، بینا

حکم فرج
از آن روزی که سیلی خورد زهرا سیه شد روزگار اهل معنا
بگفتا عارفی حکم فرج را کند زهرای سیلی خورده ، امضا

میل تماشا
بود عمری مرا میل تماشا به خط و خال آن یار دل آرا
ز بس جانانه من دلفریب است دل و دین مرا برده به یغما

چه میشود که ز شهر فراق بازآیی

به اشکِ وصل کنی چشم کعبه دریایی

چه میشود که گلستان بهار را بیند

زعطر خنده گل ها شود تماشایی

شکسته شیشه بغض وصال در هجرت

کمان شده کمر طاقت و شکیبایی

اگر طلوع رخت با غروب عمر من است

به مقدمت بدهم سر چه مرگ زیبایی

نسیم عطر نظررادمی تصور کن

فراق میرود و گریه های تنهایی

امید در نفس قلب خسته می روید

که دیده دیده او طلعت شکوفایی

زهجر و وصل تو هر صبح و شام می گویم

ولی نگفته نگاهم چوماه پیدایی

جهان به حال سر بی پناه خود نالد

فدای غربتت آقا چقدر تنهایی

نگاه دار خدایا لوای رهبر را

زحال تا سحر مه که پرده بگشایی

به روی نی تو ز آیات کربلا خواندی

تو یار و حافظ مهدی عزیز زهرایی

ببار روزی غفران ببند راه گناه

که گویمش گل نرگس چرا نمی آ       ی؟

به گزارش «طلبه بلاگ»، به نقل از فارس، در جشنواره جوان ایرانی که به همت سازمان ملی جوانان برگزار شد، معلم خلاق و موفق بوشهری به عنوان جوان برتر ایران انتخاب شد

عبدالمحمد شعرانی معلم مدرسه شهید رجایی روستای کالوی استان بوشهر به عنوان کوچکترین مدرسه دنیا شهرت جهانی دارد.

این جوان که دومین وبلاگ‌نویس برتر دنیاست به عنوان سربلندترین چهره ایران در سال 87 از سوی رادیو ایران برگزیده شد همچنین وی کتابی با عنوان قصه کوچکترین مدرسه دنیا از خاطرات مدرسه‌اش به چاپ رساند که با استقبال چشمگیری مواجه شد و این کتاب تاکنون به چاپ چهارم رسیده است.

شعرانی با اشاره به طرح نوین مجتمع‌های آموزشی روستایی که قرار است از ابتدای سال تحصیلی آینده در سراسر کشور اجرا شود، اظهار می‌دارد: امیدوارم فرزندان ایران هیچگاه از تحصیل باز نمانند.

شعرانی مدرسه کالو را سمبل پیشرفت و توسعه مناطق محروم از طریق توسعه امکانات آموزشی می‌داند و می‌گوید: آموزش‌های نوین با استفاده از فرهنگ بومی در دل و جان دانش‌آموزان نهادینه خواهد شد

جاده و اسب مهیاست؛ بیا تا برویم
كربلا، منتظر ماست؛ بیا تا برویم
ایستاده ست به تفسیر قیامت، زینب «س»
آن سوى واقعه پیداست؛ بیا تا برویم
خاك در خون خدا، مى شكفد، مى بالد
آسمان، غرق تماشاست؛ بیا تا برویم
تیغ در معركه مى افتد و برمى خیزد
رقص شمشیر چه زیباست؛ بیا تا برویم
از سراشیبى تردید، اگر برگردیم
عرش زیر قدم ماست؛ بیا تا برویم
زره از موج بپوشیم و ردا از توفان
راه ما از دل دریاست؛ بیا تا برویم
كاش اى كاش كه دنیاى عطش مى فهمید
آب، مهریه زهراست؛ بیا تا برویم
چیزى از راه نمانده ست، چرا برگردیم
آخر راه همین جاست؛ بیا تا برویم
فرصتى باشد اگر باز در این آمد و رفت
تا همین امشب و فرداست؛ بیا تا برویم