اعراب - مصریان و دیگران نظام عدد نویسی كنونی - هندسه مقدماتی و ریاضیات مقدماتی را ابداع می كنند.
قبل از میلاد :
525 فیثاغورث : با ابداع آمیزه ای از ریاضیات و عرفان از افسانه رویگردان شده به اعداد كه آنها را منبع حقیقت می داند روی می آورد.
340 ارسطو : مجادله می كند كه زمین به جای یك فلات مسطح یك كره گرد است.
295 اقلیدس : كتاب خود عناصر را منتشر و دانش هندسه را منظم و مرتب می كند.
260 اریستار كوس ساموسی : اصل گردش زمین به گرد خورشید و عالمی بسیار پهناور را پیش می كشد.
240ارشمیدس : مكانیك كلاسیك و دانش فیزیك مقدماتی را پی ریزی و مدون می كند.
200 اراتوستنس : روش اندازه گیری محیط زمین را به دست می دهد.
100 كلادیوس پتالومی ( بطلمیوس) : مدل پیچیده زمین مركزی جهان را می سازد كه تا 1400 سال بعد اساس دانش نجوم باقی می ماند.
بعد از میلاد
1515 لئوناردو داوینچی : در زمینه های مكانیك - هیدرولیك و آیرو دینامیك مشاهدات و برداشت های مهمی می كند.
1543 نیكلاس كپرنیك : كتاب ( درباره گردش سیارات) را منتشر و اصل خورشید مركزی جهان را مطرح می كند.
1572 تیكوبراهه : یك نوا (ستاره جدید = Nova ) مشاهده می كند كه گواهی بر متغیر بودن جهان می شود.
1610 گالیلئو گالیله : برای نخستین بار آسمان شب را از درون یك دوربین نجومی تلسكوپ می بیند و كشفیاتی را اعلام میكند كه موید صحت نظریه كیهانی كپرنیك است.
1619 یوهان كپلر : ثابت می كند كه مسیر حركت سیارات به گرد خورشید بیضی شكل است و قوانین حركت آن ها را بدست می آورد.
1687 آیزاك نیوتن : با انتشار كتاب پرنسیپای خود نشان می دهد كه نیروی جاذبه ثقل كه از قانون تناسب معكوس با مجذور فاصله پیروی می كند. عامل حركت سقوطی اجسام به طرف زمین و حركت مداری كره ماه به زمین - هر دو - یكی است.
1799 پی یر سیمون دو لاپلاس : برای فرضیه جاذبه عمومی نیوتن شالوده ای ریاضی بنا و نظریه احتمالات را نیز پی ریزی می كند. لاپلاس به پایه گذاری دستگاه آحاد اندازه گیری متریك هم كمك می كند.
1824 كارل فردریش گاوس : اصول هندسه غیر اقلیدسی را پی ریزی می كند.
1824 كریستین دوپلر : كشف می كند كه فركانس امواج نوری و صوتی یك منبع در حال حركت به چشم و گوش یك ناظر ایستاده كمتر می آید اگر منبع در حال دور شدن از او و بیشتر می آید. اگر منبع در حال نزدیك شدن به او باشد.
1831 مایكل فارادی : پدیده القای الكترومغناطیسی را كشف می كند.
1848 ویلیام كولن : دمای صفر مطلق را تعیین می كند.
1848 ژان لئو فوكو : روش هایی برای اندازه گیری سرعت نور در هوا ابداع و ثابت می كند كه سرعت سیر نور در آب و سایر محیط های شفاف به نسبت عكس ضریب های شكست نوری آن محیط كاهش می یابد.
1860 رابرت بنزن و گوستاو كیرشهف : تجزیه طیفی را پی ریزی و مقایسه مواد آزمایشگاهی با مواد سازنده خورشید و ستارگان دیگر را كه در عمل به معنای امكان تعیین جنس مواد سازنده آن كرات از روی زمین است ممكن می كند.
1864 جان كلارك ماكسول : در گفتار درباره الكتریسیته و مغناطیس- را كه امكان فهم پدیده های مربوط به این حوزه دانش را بسیار بیشتر می كند منتشر می سازد.
1879 آلبرت مایكلسن : با استفاده از اصول فوكو سرعت سیر نور را اندازه می گیرد.
1887 آلبرت مایكلسن و ادوارد مورلی : آزمایش های دقیقی انجام و به كمك آن ها نشان می دهند كه فضا از چیزی به نام اتر كه وجود آن برای انتشار نور لازم دانسته می شد نمی تواند پر باشد.
1894 هاینریش هرتز : عملا نشان می دهد كه امواج الكترومغناطیسی با سرعت نور سیر می كنند و مانند آن می توانند بازتابش و شكست داشته باشند و قطبی یا پلاریزه هم بشوند.
1895 ویلیام رونتگن : اشعه ایكس را كشف و نخستین برنده جایزه نوبل در فیزیك می شوند.
1898 ماری و پیر كوری : عناصر رادیو اكتیو رادیوم و پولونیوم را شناسایی می كنند.
1900 ماكس پلانك : نظریه كوانتومی تابش (تشعشع) را بصورت یك اصل بیان كرد و با آن فیزیك كوانتومی را پایه ریزی كرد.
1904 ارنست رادرفورد : نشان می دهد كه عمر زمین را می توان با محاسبه مقدار گاز هلیومی كه از سنگ معدن مواد رادیواكتیو خارج می شود اندازه گرفت.
1905 آلبرت انیشتین : مقالاتی درباره نظریه نسبیت خاص - پدیده فوتو الكتریك و حرارت براونی منتشر می كند كه نظریه نسبیت وی اندازه كیری زمان و مكان در سرعت های زیاد را ناهنجار و جرم و انرژی را معادل یكدیگر می داند.
1906 جی جی تامسون : وجود ذره الكترون را عملا تثبیت می كند.
1911 ارنست رادرفورد : نشان می دهد كه بخش اعظم جرمی اتم در هسته بسیار كوچك آن جای دارد.
1913 نیلز بوهر : نظریه ساختار اتم را فرمول بندی می كند.
1916 آلبرت انیشتین : نظریه نسبیت عام خود را كه نظریه بنیادی درباره فضا - زمان و جاذبه ثقل است منتشر می كند و جاذبه ثقل را پدیده ای ناشی از فضای خمیده میداند.
1924 شاهزاده لویی دوبروی : اصل علمی را مطرح می كند كه به موجب آن ماده حتی شیئی مانند الكترون كه در حالت عادی ذره شناخته می شود در عین حال رفتار موجی هم دارد.
1925 ولفگانگ پاولی : اصل منع (exclusion principal) خود را كه در شناخت خطوط طیفی نور ستارگان و سحابی ها كارایی دارد بیان می كند.
1926 اروین شرودینگر : معادله موج خود را كه شارح چگونگی حركت امواج دوبروی از مكانی به مكان دیگر است. و اینك معادله مركزی مكانیك كوانتومی دانسته می شود تدوین و تثبیت می كند.
1927 یان اورت : ثابت می كند كه كهكشان راه شیری در چرخش است و چندی بعد با استفاده از تلسكوپ رادیویی نقشه هایی از بازوی مارپیچی این كهكشان تهیه می كند.
1928 پی . ا. ام دیراك : با محاسبه وجود ذرات ضد ماده را پیش بینی می كند كه اینها ذراتی هستند مانند ذرات ماده معمولی ولی بار الكتریكی مختلف العلامه با بار آنها ( یكی از آنها پزیترون است كه ضد الكترون است)
1929 ادوین هابل : با استفاده از تجزیه و تحلیل طیفی نشان می دهد كه جهان واقعا آنگونه كه انیشتین با محاسبه پیش بینی كرده است در حال انبساط است.
1931 ولفگانگ پاولی : وجود ذره نوترینو را با محاسبه پیش بینی می كند.
1932 جیمز چادویك : ذره نوترون را كشف و جایزه نوبل 1935 در فیزیك را نصیب خود می كند.
1938 لیزه و اوتو هاهن : پدیده شكافت هسته اتم را كشف می كند و هاهن به پاس آن كشف جایزه نوبل دریافت می كند ( همكار او میتز پیش از كامل شدن كار مجبور به فرار از آلمان نازی می شود ولی آگاهان نقش آن خانم را در آن تلاش محفوظ می دانند.)
1939 لئوزیلارد : به مفهوم واكنش زنجیره ای در فیزیك اتمی دست می یابد و یكی از چند نویسنده نامه ای به امضای انیشتین به رئیس جمهور روزولت می شود. نامه درباره توانایی های بمب اتمی و علمی بودن ساخت آن با استفاده از پدیده شكافت هسته اورانیوم است.
1942 انریكو فرمی : سرپرستی برنامه ساخت و راه اندازی نخستین راكتور اتمی جهان را كه بخشی از پروژه منهتن است به عهده می گیرد.
1945 جی رابرت اوپنهایمر : برنامه ساختن نخستین بمب اتمی را كه بخشی از پروژه منهتن است رهبری می كند.
1946 ژرژ گاموف : پیش بینی می كند كه انفجار بزرگ آغازگر جهان باید تشعشعات كیهانی پشت صحنه ای بار آورده باشد.
1960 آلن سندیج و توماس ماتیوس : كوازار ها را كه دورترین كهكشانها ( دورترین تا زمین) هستند كشف می كنند.
1961 مری گل مان ویووال نعمان : مستقل از یكدیگر طرح طبقه بندی ذرات درون اتمی را كه گل مان طرح هشت لایگی می نامند می ریزند
1963 ئی . ان . لورنتز : نخستین مقاله درباره نظریه درهم ریختگی را منتشر می كند.
1964 مری گل مان و جرج زوویك : مستقل از یكدیگر نظریه تشكیل یافتن پروتون و نوترون و هادرون دیگر از ذرات جدید كوچكتری به نام كوارك را پیش می شكد كه نام كوارك و گل مان انتخاب می كنند.
1965 ریچار فاینمن : مشتركا با توموناكو و شوینگر جایزه نوبل در فیزیك را بپاس ابداع نظریه الكترودینامیك كوانتومی برنده می شوند. نظریه ای كه ابداع آن در طریق جستجو برای درك طبیعت گام مهمی به جلو تلقی می شود.
1965 رابرت ویلسون و آرنونپنریاس : وجود تشعشعات یا تابش هایی را در اعماق فضا كشف و صحت نظریه انفجار بزرگ را تایید آزمایش می رسانند.
1968 آزمایش های انجام شده در مركز شتاب دهنده خطی دانشگاه استنفورد صحت نظریه كوارك ها را تایید میكنند.
1981 آلن گوت : این اصل را كه عالم كیهانی اولیه از یك دوره انبساط قابل نمایش با یك تابع ریاضی نمایی گذر كرده است ثابت می كند.
1995 دانشمندان شاغل در آزمایشگاه دستگاه شتاب دهنده ملی فرمی - نشانه های وجود كوارك (رو) آخرین عضو پیدا نشده خانواده ذرات تشكیل دهنده سنگ بنای كل ماده موجود در عالم را پیدا می كند.
