تبیان، دستیار زندگی

سلام

من مشتعلعشقعليم  ميدونيدچراچون:

مدحت كن وبستاي كسي را كه پيمبر

بستود وثنا كردوبدو دادهمه كار

آن كيست بدين حال كه بودست وكه باشد

جز شير خدا وند جهان حيدر كرار

اين دين هدي را به مثل دايره اي دان

پيغمبرما مركز وحيدر خط پرگار

علم همه عالم به علي داد پيمبر

چون ابر بهاري كه دهد سيل به گلزار

ياعلي

سلام

تو این وضعیت فعلی ایران عزیز ما که دشمنان از همه طرف شیطنت می کنند این شعر مللک الشعرای بهار به نظرم جالب اومد که خدمتتان تقدیم می کنم:

هر که را مهر وطن در دل نباشد کافر است

معنی حب الوطن فرموده پیغمبر است

هر که بهر پاس عرض ومال ومسکن داد جان

چون شهیدان از می فخرش لبالب ساغر است

جوشن غیرت به برکن روز هیجا مرد وار

زن بود آن کس که در بند حریر وزیور است

گرد میدان وغا را توتیای دیده کن

گرد هیجا توتیای دیده شیر نر است

مردن اندر شیر مردی بهتر از ننگ فرار

کادمی را عاقبت سیل فنا در معبر است

گر بباید مرد باری خیز ودر میدان بمیر

مرگ در میدان به از مرگی که اندر بستر است

قتلگاه خویش را با دیده خواری مبین

زانکه آنجا قصر حورالعین وحوض کوثر است

سلام

میلاد بنیانگذار دین اسلام حضرت محمد مصطفی(ص)واحیا کننده آن حضرت امام جعفر صادق (ع) بر شما عزیزان مبارک باد.

یک تبریک ویژه هم خدمت همه عزیزانی که در این شبهای عزیز پیمان زناشوئی می بندند.انشاءا...خوشبخت شوند

سلام

به دندان رخنه در فولاد كردن

               به ناخن سنگ خارا را دريدن

                                   فرو رفتن به آتشدان نگونسار

                                                به پلك ديده آتشبار چيدن

به فرق سر نهادن صد شتر بار

              زمشرق جانب مغرب دويدن

                          بسي بر"جامي"آسانتر نمايد

            كه بار منت دونان كشيدن

سلام

   حكايتي از كتاب قابوس نامه ، تأليف عنصر المعالي كيكاووس بن اسكندر . .  .

((به شهر مرو در زئي (خياط) بود بر در دروازه گورستان دكان داشت و كوزه اي در ميخي آويخته بود و هوس آن داشتي كه هر جنازه اي كه از آن شهر بيرون بردندي، وي سنگي اندر آن كوزه افكندي، و هر ماهي حساب آن سنگها بكردي كه چند كس را بردند و باز كوزه تهي كردي و سنگ همي در افكندي تا ماهي ديگر، تا روزگار برآمد، از قضا درزي بمرد، مردي به طلب درزي آمد و خبر مرگ درزي نداشت، در دوكانش بسته بود، همسايه را پرسيد كه: اين درزي كجاست كه حاضر نيست؟ همسايه گفت: درزي نيز در كوزه افتاد.))

سلام

هــــــــردم از عمــــر مي رود نفسي

چـــــــــون نگه مي كنم نمانده بسي

اي كه پنجـــــاه رفت و در خـــوابي                                     مگــر اين پنج روز دريـــــــــــابي

خجـل آن كس كه رفت و كار نسـاخت

طبـل رحلت زدند و بار نســــــاخت

خـــــواب نوشين بامداد رحيـــــــل                               بـــــاز دارد پياده را ز سبيــــــــــل

هـــــر كه آمد عمــارتي نو ســـاخت

رفت و منــــزل به ديگري پـــرداخت

وآن دگــــر پخت همچنين هــــوسي                                   ويـــــن عمارت بسر نبـــــرد كسي

يـــار ناپـــايدار دوست مــــــــدار

دوستــــي را نشـــــايد اين غـــداّر

عمـــــر برف است و آفتـــاب تموز                                  انـــدكي ماند و خواجه غـــرّه هنـوز

اي تهيـدست رفته دربــــــــــــازار

تـرسمت پر نيـــاوري دستـــــــــار

نيـــــك و بـد چون همي ببايد مـرد                                      خنك آنكس كه گوي نيكي بـــــــرد

سعدي عليه الرحمه

سلام

مـــــدحت كــن و بستــاي كسي را كه پيمبــر                          بستود و ثنا كرد و بدو داد همه كار

آن كيست بدين حال، كه بوده است؟ و كه باشد؟                         جز شير خداوند جهان، حيدر كراّر

اين دين هـدي را به مَثـــــَل، دايــــره اي دادن                         پيغمبر ما مركز و حيدر خط پرگـار

علــــــم همه عــــالم به علي داد پيمبــــــــر                       چـون ابربهاري كه دهد سيل بگلزار

سلام

با تبريك ميلاد باسعادت حبيب العا لمين حضرت محمد(ص)و امام جعفر صادق (ع)خدمت شما عزيزان شعر زير تقديم مي كردد:

از حضرت مولاناي بلخ در وصف ميلاد نبي اكرم(ص).

جامه سيه كرد كفر، نور محمد رسيد                        طبل بقا كوفتند، ملك مخلّد رسيد

روي زمين سبز شد، جيب دريد آسمان                     بار دگر مه شگافت، روح مجرد رسيد

گشت جهان پرشكر، بست سعادت كمر                    خيز كه بار دگر، آن قمرين خد رسيد

دل چو سطر لاب شد، آيت هفت آسمان                   شرح دل احمدي، هفت مجلّد رسيد

چند كند زير خاك، صبر روان هاي پاك                        هين ز لحد برجهيد، نصر مؤيد رسيد

طبل قيامت زدند، صور حشر مي دمد                       وقت شد اي مردگان، حشر مجدّد رسيد

دوش در استارگان، غلفله افتاده بود                         كز سوي نيك اختران، اختر اسعد رسيد

از پي نامحرمان، قفل زدم بر دهان                           خيز بگو مطربا! عشرت سرمد رسيد