تبیان، دستیار زندگی

امشب ستاره های مرا خواب برده است !

فكر بلبل همه آن است كه گل شد یارش   

                            گل در اندیشه كه چون عشوه كند در كارش

استادیوم ( 1 )

حضور گشده ی صد هزار آدم گم

حضور وحشی رنگ

طنین نعره ی مسلول و خنده ی مسموم

یكی به عربده گفت :

درود بر آبی !

به هر كجا كه روی رنگ آسمان آبی است

به طعنه گفت كسی با غرور و بی تابی :

ولی نبود آبی

میانِ هیچ رگی خونِ هیچ كس هرگز

درود بر قرمز !

فضای ساده و سبز زمین آزادی

در انفجار صدای ترقه ها ، در دود

90 دقیقه كدورت

90 دقیقه كبود

در آستانه ی در

غریب و غمزده طفلی كنار وزنه ی پیر

به فكر سنجش وزن هزار ناموزون

و پیرمردی گنگ

تكیده

          تشنه

                      به دنبال لقمه ای روزی

كدام استقلال ؟!

كدام پیروزی ؟!

مرتضی امیری اسفندقه

می رسد روزی كه بی من روزها را سر كنی

                 می رسد روزی كه مرگ عشق را باور كنی

                          می رسد روزی كه تنها در كنار عكس من

حرف هایی كه من می خواستم بگم یا به احساس مربوطه با قرمز مشخص كردم . اونا رو بی نهایت دقیق و با قلبت بخون.  

ای آخرین دریچه ی زندانِ عمر من !

ای واپسین خیال شبح وارِ سایه رنگ !

از پشت این حجاب بلورینِ اشكِ خویش ،

با یادِ دلفریب تو بدرود می كنم .

روحِ ترا و هرزه درایان پست را ،

با این وداعِ تلخِ ملولانه ی نجیب ،

خشنود می كنم .

من لولی ملامتی و پیر و مرده دل ،

تو كولیِ جوان و بی آرام و تیز دو ،

رنجور می كند نفسِ پیر من ترا ،

حق داشتی ، برو .

احساس می كنم كه ملولی زِ صحبتم .

آن پاكی و زلالیِ لبخند در تو نیست .

و آن جلوه های قدسی دیگر نمی كنی ،

می بینمت زِ دور و دلم می تپد زِ شوق

می بینی ام برابر و سَر بَر نمی كنی .

این رنج كاهدم كه تو نشناختی مرا ،

در من ریا نبود ، صفا بود هر چه بود ،

من روستائیم ، نفسم پاك و راستین

باور نمی كنم كه تو باور نمی كنی .

این سرگذشتِ لیلی و مجنون نبود (- آه ،

شرم آیدم زِ چهره ی معصوم دخترم – )

حتی نبود قصه ی یعقوب دیگری ؛

یا الفتِ بهشتیِ كبك و كبوتری .

اما چه نادرست در آمد حسابِ من !

از ما دو تن یكی نه چنین بود ، ای دریغ .

غَمز و فریبكاری این خَلق تنگ چشم

ما را چو دشمنی به كمین بود ، ای دریغ !

مسموم كرد روحِ مرا بی صفائیت ،

بدرود ، ای رفیقِ می و یار مستی ام !

من خردیِ تو دیدم و بخشایمت به مهر ،

وَر نیز دیده ای تو ، ببخشای پَستی ام .

من ماندم و ملال و غمم ، رفته ای تو شاد ،

با حالتی كه بدتر از آن كس ندیده است .

ای چشمه ی جوان !

گویا دگر فسانه به پایان رسیده است .

"    م. امید    "

دیرسالی است كه كس مردِ ره عشق ندید   

                                حالیا چشم جهانِ نگران من و توست

احمد شاملو      :

اگر عشق نیست

هیچ آدمیزاده ای را

تابِ سفری این چنین نیست

و با این همه قلبِ

                 در به در

                                                   از یاد مبر ،  

كه ما ، من و تو

عشق رارعایت كرده ایم

كه ما ، من و تو

انسان را رعایت كرده ایم

خود اگر شاهكار خدا بود . . . یا نبود !!!

زیباترین عكسها در اتاقهای تاریك ظاهر میشن ! پس هر وقت تو قسمت تاریك

زندگیت واقع شدی .. بدون كه خدا می خواد یك تصویر زیبا ازت بسازه

از كودكی آرزو داشتم در زندگیم ذره ای امید یابم.

                      و حال كه آن را پیدا كردم ، در یافتم در راه رسیدن به امید ناامیدی های فراوانی وجود دارد .

چشم ستاره

در پهنه ی دشت ، همنوردی پیداست

وندرپیِ آن قافله ، گردی پیداست

فریاد زدم  « دوباره دیداری هست ؟ »

درچشمِ ستاره ، اشكِ سردی پیداست

"  فریدون مشیری   "

"  روحش شاد  "