تبیان، دستیار زندگی

باده ای بود و پناهی ، كه رسید از رهِ باد ،

گفت با من چه نشستی كه سَحر بال گشاد .

من و این ناله ی زارِ من و این بادِ سحر ،

« وای اگر ناله ی زارم نرساند به تو باد »

"   م . امید   "

سَرِ كوهِ بلند آهوی خسته ،

شكسته دست و پا ، غمگین نشسته ،

شكستِ دست و پا درد است امّا

نه چون دردِ دلش كز غم شكسته

"   م . امید   "

منزلی در دوردَستی هَست بی شك هر مسافر را ،

                این چنین دانسته بودم ، وین چنین دانم .

"   م . امید   "

صدم غم هست ، امّا همدمی نیست

وَگر یك هَمدمم باشد غمی نیست

هزاران رازم اندر سینه پژمرد

دریغا و دریغا ، محرمی نیست

"   م . امید   "

بهار آمد ، پریشان باغِ من افسرده بود امّا

             به جو باز آمد آبِ رفته ، ماهی مرده بود امّا !

"   م . امید   "

آزادم و عهدم این است

كاوّل قدم راهِ میخانه بپویم

و اولین جام می بر سَرِ دست ،

نام تو ، نام تو ، نامِ تو گویم

"   م . امید   "

چون نهالی سُست می لرزد روحم از سرمای تنهایی

"    فروغ فرخ زاد    "

بیا ای خسته خاطر دوست ! ای مانندِ من دل كنده و غمگین

من این جا بس دلم تنگ است

بیا ره توشه برداریم

قدم در راهِ بی فرجام بگذاریم

"   م . امید   "

با تو دارد گفت و گو شوریده ی مستی .

-         مستم و دانم كه هستم من –

ای همه هستی آیا تو هم هستی ؟

"   م . امید   "

زندگی شاید همین باشد

یك فریبِ ساده و كوچك

آن هم از دستِ عزیزی كه تو دنیا را جُز برای او و جُز با او نمی خواهی

من گمانم زندگی باید همین باشد

"   م . امید   "