تبیان، دستیار زندگی

بچه که بودم مدام دستم را از دستان نگرانی که مراقبم بود رها می کردم و آرزویم بود که یک بار هم که شده تنها از خیابان زندگی رد شوم، حالا که دیگر نمی شود بچه بود و فقط می شود عاشق بود، از سر بچگی، هر چه وسط خیابان زندگی سر به هوا می دوم، هیچ کس حاضر نمی شود دستم را بگیرد و برای لحظه ای حتی مراقبم باشد!

هیچ وقت رازت رو به کسی نگو. وقتی خودت نمیتونی حفظش کنی چطور انتظار داری کس دیگه‌ای برات راز نگهدار
باشه.

سفر برایم هیچ چیز به جز دلتنگی ندارد .

اما زندگی به من اموخت برای بهتر دیدن عظمت و شكوه هر چیز باید قدری از آن دور شد.

روزهای بودنم همه با من بیگانه اند

کسی نه شاخه گلی می آورد

نه برایم می خندد و نه می گرید

و نه حتی کسی مرا برای خودم می خواند

... رفتن من نیز روزی فرا می رسد

آن روز همه می آیند

همه با یک دسته گل

همه سیاهپوش٫ برای رفتنم می گریند

همه مرا برای خود می خوانند

نمی دانم٫... هیچ نمی دانم

شاید تنها جرمم "نفس کشیدن" است

شاید که٫ نه... حتمآ ... حتمآ خدا داناتر است

یابن زهرا راه را گم کرده ایم
چهره ی دلخواه را گم کرده ایم

ما تو را در قعر چاه انداختیم
یوسف ما،چاه را گم کرده ایم

هزار خواهش و آیا
هزار پرسش و اما
هزار چون و هزاران چرای بی زیرا
هزار بود و نبود
هزار شاید و باید
هزار باد و مباد
هزار کار نکرده
هزار کاش و اگر
هزار بار نبرده
هزار پوک و مگر
هزار بار همیشه
هزار بار هنوز ...
مگر تو ای همه هرگز
مگر تو ای همه هیچ
مگر تو نقطه ی پایان
بر این هزار خط ناتمام بگذاری
مگر تو ای دم آخر
در این میانه تو
سنگ تمام بگذاری

قیصر امین پور

خوشبختی می تـواند مـحـصول یك لبخند ماندگار باشد زمانـــی كه به دیدگان خود رنگ محبت می زنیم...