تبیان، دستیار زندگی

من او را رها کردم 

تا او خود را در یابد

و چقدر سخت است     عزیزترینت را رها کنی

اما من انقدر او را دوست دارم

که او را رها میخواهم برای همیشه

رها از تمامی بندهاوزنجیرها

هر چند او هیچگاه در بند من گرفتار نبود

چرا که من خود اینگونه خواستم

و هیچگاه بخاطر همیشه بودن با او برای او بندی نساختم

اما او .......

در بند خود گرفتار بود ....

ای کاش از خود رها شود

همانگونه که من با او از بند خود رها شدم

چرا به من نگاه نمیکنی؟

   چرا سری به تنهایی من نمیزنی؟

به تو سلام میکنم که روزگاری حرفهایم را میان آیینه ها قسمت میکردی

آموخته ام که ؛ وقتی با کسی روبرو می شویم ؛ انتظار " لبخندی " از سوی ما دارد .

آموخته ام که ؛ لبخند ارزانترین راهی است که می توان با آن نگاه را وسعت بخشید .

آموخته ام که ؛ باد با چراغ خاموش کاری ندارد .

آموخته ام که ؛ به چیزی که دل ندارد ، نباید دل بست .

آموخته ام که ؛ خوشبختی جستن آن است نه پیدا کردن آن

راز من ...

عشق من.....

از چشم ترم زود مرو...

صد جانم به فدایت ز برم زود مرو

نکنم شکوه که دیر آمدی

در بر من لااقل دیر آمدی

 به سرم زود مرو

 بنشین یک دم واز چشم ترم زودمرو

ای شکسته تو شکستی

 مویه کردی ....

گریه کردی ...

از ته دل غصه خوردی .

 من با هاتم . خاک پاتم .

 تو صداتم تو صداتم من رفیق گریه هاتم

عشق در تو...

 شور در تو..

 بی تو من جایی ندارم...

بی تو فردایی ندارم من باهاتم ...

مثله بارون تو چشاتم

 مثله غصه تو صداتم...

چون پرنده در هواتم

 عشق در تو شور در تو

 بی تو من هیچم

ناشناس

: من

پری كوچك غمگینی را

می شناسم كه در اقیانوسی مسكن دارد

و دلش را در یك نی لبك چوبین

می نوازد آرام آرام

غریبه

        کاش روزی تو بیایی و ببینی که چسان بی تو اندوه به من چیره شده

         و نگاهم به ره است و به امید به در کوفتنت رو به در خیره شده  

         کاش روزی تو بیایی و ببینی که دلم بی تو از خنده و گل بیزار است

         و نگاهم از غروب خورشید تا پگاه سحری بیدار است 

         کاش روزی تو بیایی و ببینی بی تو غرق در غمهایم

         بی کس و سرگردان در میان همه همهمه ها ، آدمکان خسته و تنهایم 

          کاش روزی تو بیایی و ببینی تنها یاد تو درد مرا تسکین است

         و خدا داند و من که صدای قدمت تپش قلب مرا تضمین است

     آه ... آری... این منم .... اما چه سود

     «او» كه در من بود، دیگر، نیست، نیست  

می خروشم زیر لب دیوانه وار

او كه در من بود، آخر كیست، كیست؟

روی تخته سنگی نوشته شده بود:اگر جوانی عاشق شد چه کند؟... من هم زیر آن نوشتم:باید

صبر کند..برای بار  دوم که از آنجا گذر کردم زیر نوشته ی من کسی نوشته بود:اگر صبر نداشته باشد

چه کند؟...  من هم با بی حوصلگی نوشتم:بمیرد بهتراست.....

 برای بار سوم که از آنجا عبور می کردم.انتظار داشتم زیر نوشته من نوشته ای باشد.اما

زیر تخته سنگ جوانی را مرده یافتم.....

آیا این تقدیر منه؟؟؟؟؟ تا روزها در جاده دلتنگی بنشینم و افسوس دوری تو را بخورم. درختان جاده زندگیم در حال خشك شدن هستند. افسوس كه تو دیگر در كنارم نیستی افسوس كه سرنوشت برای ما جدایی را رقم زده . افسوس كه هرچه بدوم و بدوم تو دور و دورتر می شوی گفتی ما بدون هم خوشبخت تریم اما.... اما خوشبختی من در با تو بودن بود افسوس كه خوشی ها تمام شد

وقتی از همه جا نا امید شدی برو توی کوه فریاد بزن که آیا هنوز امید

            هست؟

            برف بارید وخدا پاکی خود را به زمین هدیه کرد. زمین مغرور شد که سفید

            است، پاک است، چون دل خدا...

            وخدا با آفتابی اشتباه زمین را به وی گوشزد کرد.