تصویری که مشاهده می کنید مربوط به خیابانی در Agueda پرتغال است که با صدها چتر شناور در آسمان تزئین شده است.

ایستگاه های مترو اگرچه فضایی برای رفت و آمد سریع و شتابان مسافران زیر زمینی اند. هر چند که همه وارد ایستگاه می شوند که به سرعت مسیر را پیدا کنند، کارت بلیتشان را روی گیت بگذارند و هر چه سریعتر خود را به پله برسانند تا با اولین قطار راهی مقصد شود اما در بسیاری از شهرهای جهان، ایستگاه های مترو تنها تونل های زیر زمینی برای انتقال مسافران نیستند بلکه در نوع خود نمایشگاه ها و گاه موزه هایی منحصر به فردند. بهترین آثار هنری هنرمندان معاصرشان را در ایستگاه های مترو به ویژه ایستگاه های مهم نصب می کنند. طراحان و برنامه ریزان نهایت تلاششان را به کار می گیرند تا از فضاهای ایستگاهی برای ایجاد فضاهای هنرمندانه و با هویت شهری استفاده کنند.

راهروی بزرگ ایستگاه  سینتگما در آتن که در سال 2000 افتتاح شده است. این مکان  دارای محل‌های نمایشی از آثار باستانی است. این فضا از نظر وسعت دقیقا مشابه فضایی است که اکنون در ایستگاه متروی تجریش وجود دارد و بدون استفاده رها شده است.

ایستگاه اتنیکی آمینا در آتن که ، با طرحی هنری یک پارک را شبیه سازی کرده است.

ایستگاه پلتز هدلبرگر در برلین که  در سال 1913 توسط ویلهلم لتگبل ساخته شده است و نشان می دهد چطور هنرمندانه یک فضای وسیع زیر زمینی را به فضایی چشم نواز و با شکوه تبدیل کرده اند.

منبع: umic

روستاهای بسیار زیادی در کشور عزیزمان وجود دارند که به سبب ویژگی های متفاوت بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. روستای ورکانه در همدان روستایی است که به سبب داشتن معماری سنگی اش به روستای رنسانسی ایران مشهور است.

در روستای ورکانه، لاشه سنگ‌های طوسی و قهوه‌ای حرف اول را می زنند. این سنگ ها با تابش نور آفتاب تصویری شبیه به اروپای دوره رنسانس را پدید می آورند که با خانه های قدیمی و سنتی، ترکیب جالبی از معماری ایرانی و مصالح اروپایی به نظر می رسد.

روستای ورکانه یکی از شش روستای گردشگرپذیر همدان است که در شرق شهرستان همدان و در دامنه کوه قرار دارد و کوه‌های سرده در سه کیلومتری شمال شرقی، کوه سرخ بلاغ در سه کیلومتری جنوب غربی و کوه قره‌داغ در چهار کیلومتری شرق آن واقع شده اند. این روستا زادگاه پروفسور توفیق موسیوند، سازنده اولین قلب مصنوعی جهان است که در سال 1315 در ورکانه متولد شد.

به گزارش خبرنگادر خبرگزاری فارس ، دوشنبه، شهر دوشنبه پایتخت تاجیکستان است و با 100 کیلومتر مربع مساحت در ارتفاع 2706 متری

از سطح دریا واقع شده است.

بنا به گفته منابع تاریخی این شهر در سال 1924 میلادی زمانی که به عنوان پایتخت تاجیکستان در ترکیب اتحاد شوروی سابق برگزیده شد یک

روستایی با جمعیت چند هزارنفری و متشکل از منازل یک‌طبقه‌ای بود.

«غفور شیرمت‌اف» یک محقق تاریخ دوشنبه و کارمند بخش آثار تاریخی کتابخانه ملی تاجیکستان بر این نظر است که انتخاب دوشنبه به عنوان مرکز

اداری یک جمهوری در آن زمان با توجه به موضع جغرافیایی و با درنظرداشت وجود آب رودخانه‌هایی بوده که از 2 طرف آن جاری است.

این محقق در گفت‌وگو با خبرنگار فارس تصریح کرد: رودخانه‌های موجود در حومه دوشنبه اساسی برای اجرای طر‌های عمرانی، آبادی و شکوفایی این شهر در حدود 90 سال موجودیت آن بوده‌ است.

به گفته وی باغ‌ و بلوارهای سرسبز شهر، تمام بخش خدمات آبرسانی شهر و همچنین موجودیت فواره‌هایی که بی‌حساب در هر منطقه آن بنیاد شده‌

همه از آب این 2 رودخانه با نام‌های «دوشنبه» و «کافرنهان» بهره می‌گیرند.

با یک نگاه می‌توان دید که دوشنبه شهری دارای سیمای معاصر و با آثار بهم‌ آمده از معماری و شهرسازی‌های شرقی و غربی است.

فواره‌های واقع در میدان‌ها، خیابان‌ها و خارج از ساختمان‌های ادارات دولتی و دفاتر سازمان و شرکت‌ها همزمان با اینکه یک آثار زیبایی است،

همچنین وسیله‌ای برای تنظیم و تمیز کردن آب‌وهوای شهر نیز است.

مهمانانی که به دوشنبه می‌آیند اهمیت این فواره‌ها را به خصوص در فصل گرمای تابستان و پاییز خیلی خوب احساس می‌کنند.

مقامات رسمی شهرداری تا به حال معلوم نکرده‌اند که در دوشنبه دقیقا چه تعداد فواره وجود دارد.

اما گفته می‌شود که تعداد تمام فواره‌های کوچک و بزرگ در این شهر از یک هزار عدد بیشتر است.

فواره‌های اصلی دوشنبه در میدان مرکزی شهر در پارک «رودکی» و جنب میدان «دوستی» ساخته شده‌اند. 

قدیمی‌ترین فواره در شهر دوشنبه در میدان موسوم به «800 سالگی مسکو» روبه‌روی تئاتر آپرا و باله به نام «عینی» ساخته و فعال است.

عملیات ساخت این تئاتر که نام نویسنده برجسته تاجیک «صدرالدین عینی» را دارد سال‌ 1946 میلادی یا درست یک سال پس از پایان جنگ دوم جهان انجام شده است.

این فواره در تابستان امسال نوسازی شده و اکنون افشانه آب آن با صدای موسیقی و نور فانوس‌های رنگارنگ تنظیم می‌شود.

شاید به این دلیل است که آب این فواره را پس از تعمیر و تجدد فقط شب‌ها فعال می‌کنند.

شهر دوشنبه که سال آینده نودمین سالگرد پایتخت انتخاب شدنش را جشن می‌گیرد، اکنون یک میلیون جمعیت دارد و شهری است مطابق با استانداردهای شهرسازی معاصر و همزمان شهری که بیش از یک هزار فواره نیز دارد.

 منبع: farsnews

معماری كبوترخانه ایرانی، اولین بنای ضد زلزله جهان

گفته شده كبوترخانه های منحصر به فرد اصفهان، به دلیل مصالح به كار رفته در آنها و ساختار مدور و دیوارهای پر از حفره، به عنوان نخستین ساختمان های ضد زلزله جهان شناخته می شوند.
مهدی پیرحیاتی*: گفته شده كبوترخانه های منحصر به فرد اصفهان، به دلیل مصالح به كار رفته در آنها و ساختار مدور و دیوارهای پر از حفره، به عنوان نخستین ساختمان های ضد زلزله جهان شناخته می شوند.
در بناهای مسكونی و سنتی اصفهان، در روزگار صفویه، معمولاكبوترخانه های متعددی ساخته می شد تا به قول یكی از مستشرقانی كه در زمان شاه سلطان حسین از اصفهان دیدن كرده، به صاحب خانه «آبرو» دهد.
انگلبرت كمپفر، طبیب، محقق و سیاح آلمانی درباره وجود برج های كبوتر در خانه های مسكونی پایتخت آن روز ایران می نویسد: «باید از چهار برج كبوترخانه یاد كرد كه معمار در چهار گوشه زمین بنا كرده است.

اینها را به شكل برج قلعه ها و از خشت خام ساخته اند. سقف آن دارای سوراخ های متعدد برای كبوترهاست و كنگره یی نیز برای آن ساخته اند. در داخل آن هزارها لانه ردیف هم دیده می شود كه كبوتران در آنها قرار می گیرند.
 به كبوتران نیز كسی صدمه نمی رساند. اما اغلب این برج های مخصوص كبوتر را از آن جهت می سازند كه به خانه آبرو و حیثیتی بدهند. زیرا این كبوترخانه ها از سایر بناها مرتفع تر است و از دور نگاه بیگانگان را به خود جلب می كند.»ولی كبوترخانه های بزرگ، معمولادر مزارع ساخته می شد تا به مزارع صیفی و خربزه، كودرسانی كند. تاریخ شناسان معماری می گویند كبوترخانه از قرن چهارم هجری در ایران ساخته می شده است: البته بدیهی است كه ساخت این بناها پیش از قرن چهارم هجری هم رواج داشته است، اما اسناد و شواهد موجود به 1100 تا 1200سال پیش باز می گردد.

سفرنامه ابن بطوطه، قدیمی ترین سفرنامه یی است كه در آن از كبوترخانه های اصفهان نام برده شده: «... آن روز را نیز از وسط باغ ها، آب ها و دیه های زیبا كه برج های كبوتر زیادی در آنها دیده می شود، به سیر خود ادامه دادیم و پسین روز به شهر اصفهان رسیدیم...»شاردن نیز در سفرنامه خود چنین می گوید: «... من عقیده دارم كه ایران مملكتی است كه بهترین كبوترخانه های جهان در آنجا ساخته می شود. این كفترخان های عظیم شش بار بزرگ تر از بزرگ ترین پرورشگاه های ما هستند.

اینها را از آجر بنا می كنند و رویش گچ و آهك می كشند و در تمام سطوح داخلی دیواره بنا از بالاتا پایین سوراخ هایی احداث می كنند تا كبوتران درآنها آشیانه كنند. همه كسانی كه مایل به داشتن كبوترخانه باشند، به استثنای سكنه یی كه متدین به مذهب رسمی كشور نیستند، می توانند آن را بسازند و در این مورد هیچ شرط انحصاری و امتیازی وجود ندارد و فقط مالیات كود می پردازند. در حوالی اصفهان بیش از سه هزار كبوترخانه می شمارند و تمامی اینها چنانكه من دیده ام، برای تحصیل كود ساخته شده اند، نه برای پرورش و تغذیه كبوتران...»
این ها گفته شد تا بهانه ای باشد برای اشاره به این نکته که بزرگترین کبوتر خانه جهان در حال تخریب کامل است:

از میان كوچه هایی كه با پلاستیك گلخانه یی پوشیده شده تا پای بزرگ ترین برج های كبوترخانه جهان، راهی نیست. درست بعد از كیلومتر 7 مسیر اتوبانی اصفهان به شهركرد، در روستایی از توابع بخش پیربكران شهرستان فلاورجان، برج هایی قرار گرفته اند كه بیش از 400 سال قدمت دارند.

این برج ها به اندازه یی معروفند كه روستای مجاور آنها را به نام «چهار برج» می شناسند. برج اصلی (مادر) در میان زمین های كشاورزی ساخته شده. در زمینی به مساحت 250 متر مربع و ارتفاع بیش از 20 متر، آن هم در سه طبقه. حفره یی، در قسمت شمالی این برج، رو به صخره های سیاه شاهكوه، ساخته اند تا بشود از آن وارد برج اصلی شد.
درون برج، محوطه یی خالی است. با پنج ستون بسیار عظیم كاهگلی و تمام دیوارها از كف تا سقف، از حجره های كوچك 20 در 30 سانتی متری پوشیده شده، حجره هایی برای زندگی كبوتران. در مركز طبقه همكف این برج، نور آفتاب از چند حفره كوچك سقف، به درون می تابد و به كنگره های فراوان و حجره های بی شمار فضای داخلی برج، جلوه یی افسانه یی می دهد.
انگار در قلب سازه یی از سرزمین مریخی ها وارد شده ایم، سازه یی از خشت خام. راه پله یی تند و تیز، راه به طبقه دوم برج دارد. طبقه یی با همان ستون ها، همان حجره ها و همان دیوارهای عظیمی كه طبقه اول را با ارتفاعی بیش از 8 متر از سایر طبقات، جدا كرده است. در طبقه دوم، روشنایی بیشتر است و حجره ها كمتر، زیرا بخشی از دیواره سمت شمال غرب، به خاطر مرمت با آجر قزاقی، خالی از حجره های كبوتر شده، ولی راه پله یی كه به طبقه سوم می رود، آنچنان شیب تند و خاك لغزنده یی دارد كه پیداست سال ها دست مرمت به آن نرسیده.

طبقه سوم، از دو طبقه پایین تر، روشن تر است و آفتاب و نسیم از حفره دیوارها، به درون می آیند. حالامی توان از این بالا، 100 هزار حجره كبوتر را دید كه در بزرگ ترین مجموعه كبوترخانه یی جهان، با خاك رس و خشت خام، ساخته شده اند. از این طبقه است كه می توان به بام برج درآمد. بالای بام، در سه سو دور نمای مزارع و گلخانه های كشت صیفی، دیده می شود و در سمت شمال نیز جاده اصلی روستاهای منطقه كشیده شده كه از كوهپایه سیاه كوه می گذرد.
ولی پنجاه قدم آن سوتر، نیمه ویران شده برج كبوترخانه كوچك تری، چشم انداز را مانند تفی بر صورت تازه تراشیده یی، می خراشد. این برج، بر اثر باران سیل آسا، از میان به دو نیم شد و فرو ریخت. نیمه فرو ریخته، پایین برج، هنوز رها شده و نیمه ایستاده، به اندازه یی لرزان است كه به گفته حاج جعفر اسحاقی، كشاورزی كه در زمین های اطراف، صیفی می كارد، هنوز هیچ كس جرات نمی كند از پای آن رد شود یا موتور سیكلتش را آنجا در سایه بگذارد.

داریم با دستان خودمان هویت و فرهنگ و پیشینه تاریخی خودمان را از بین می بریم.
کشورهای ع. ر. ب .ی کماکان به دلیل نداشتن فرهنگ و تمدن،منتظر بهانه ای هستند تا آثار سرزمین پارس را به تاراج برده و مانند بادگیر آنها را به سرزمین خود نسبت دهند.مطمئن باشید تا چند وقتی دیگر کبوتر خانه ها هم به دلیل سهل انگاری مردم و مسئولین توسط یک کشور دیگر ثبت خواهند شد.

منبع: معماری دیزاین