تبیان، دستیار زندگی

نفخ شکم عبارت است از باد کردگی شکم به سبب وجود گاز زیاد در مجراهای گوارشی (3). که یکی از مهمترین ناراحتی‌های‌ دستگاه گوارش می‌باشد (1). تجمع گازها در روده پدیده بی‌نهایت ناخوشایند و اغلب دردناک است. حالت نفخ اغلب خود را به شکل اتساع شکم، درد شکمی، صدای غرغر شکم، آروغ زدن، بوی بدن دهان، سیری زودرس، تهوع و افزایش دفع گاز از مخرج نشان می‌دهد. در مورد افزایش دفع گاز از مخرج باید به خاطر داشت که در صورتیکه دفع گاز به بیشتر 25 مرتبه در روز برسد غیر طبیعی است (6). نفخ شکم می‌تواند به تمامی آسیب‌های مجاری معده و روده مانند التهاب حاد معده، اختلالات کبد و لوزالمعده و همچنین به آسیب‌های روده باریک به ویژه کولون منجر گردد (3).

در دستگاه گوارش گازهای مختلفی وجود دارد گازهای موجود در معده عبارتند از: اکسیژن (O₂)، نیتروژن (N₂ ) و دی‌اکسید کربن (CO₂). همچنین در روده بزرگ گازهای ئیدروژن (H₂)، متان (CH₄) و دی اکسید کربن تولید می‌گردد. گازهای اکسیژن و نیتروژن موجود در معده از طریق بلع هوا وارد می‌گردن که در اثر آروغ زدن ممکن است خارج شود (7 و 6). گاز دی‌اکسید کربن نیز از اسید معده بوجود می‌آید (6).

گاز تولید شده توسط باکتریها در کولون یک رویداد طبیعی است (5). به عنوان مثال الیگو ساکارید‌های Raffinose و Stachyose جدا شده از لوبیا خیلی راحت‌تر تحت فرمانتاسیون (تخمیر) باکتریهای کولون قرار می‌گیرد و به دی اکسید کربن و ئیدروژن و متان تبدیل می‌شود (5 و2).

فلور باکتریال روده از پلی ساکارید‌های غیر قابل  هضم مواد غذایی نظیر مواد غذایی گندم کامل و برخی از میوه‌ها و سبزیجات می‌تواند به عنوان ماده اولیه برای تولید ئیدروژن استفاده نماید (1). دی‌اکسید کربن هم می‌تواند طی متابولیسم باکتریها بوجود آید یا حاصل از عمل بی‌کربنات با اسید کلریدریک و اسیدهای چرب باشند (1). متانول نیز در  افراد نرمال توسط باکتریها بوجود می‌آید که به نظر می‌رسد یک خصیصه خانوادگی در اثر عوامل محیطی است (1).

افرادی که روده آنها مقدار زیادی متانول تولید می کنند و یا غذاهایی با فیبر زیاد مصرف می‌نمایند، مدفوعشان در آب شناور می‌ماند. مدفوع شناور در بیماران دارای سندرم سوء جذب هم دیده می‌شود که به علت تولید دی‌اکسید کربن و ئیدروژن از غذاهای جذب نشده است (1). بنابراین کسانی که به علت گاز روده اتساع شکم و ناراحتنی دارند ممکن است اختلالاتی در زمینه حرکات روده یا سندرم‌های سوء جذب داشته باشند که حتماً در موارد شدید بایستی برطرف شود (1).

به طور کلی یک روده نرمال روزانه 7 تا 10 لیتر گاز تولید می‌کند و بیشتر گازهای تولید شده در داخل خون جذب می‌شود و فقط 600 میلی‌لیتر از گازها بیرون رانده می‌شود (5). لازم به ذکر است که عمده‌ترین گازهای تولید شده نیتروژن است که حدود 90 درصد گازهای دفعی را تشکیل می‌دهد (6).

علل افزایش گازهای روده‌ای :

نفخ شکم علل متعددی دارد که در ذیل به بررسی برخی از اهم علتها می‌پردازیم:

اگر چه پدیده تخمیر باکتریایی و تولید گاز در روده یک پدیده نرمال است با این وجود اگر مقادیر بالایی از ئیدروژن و اکسیژن در رکتال در اثر افزایش تخمیر باکتریایی و سوء جذب از تخمیر یک ماده (مانند لاکتوز) بوجود می‌آید. نفخ شکم پیش می‌آید (5). اگر مسأله تولید گاز و تجمع آن در روده در اثر کمبود آنزیم برای گوارش ماده غذایی (مانند لاکتوز) باشد، در این صورت باید ماده غذایی از رژیم کاسته و یا به طور کلی حذف گردد (5).

نفخ شکم می‌تواند علت آئروفاژی (aerophagia) داشته باشد. (7و6و5و2 و1). در هنگام خوردن و آشامیدن مقداری هوا بلعیده می‌شود. بیشتر این گازها زمانیکه در معده تجمع می‌یابند. آروغ زده می شوند و فقط مقدار کمی از آنها در کولون ساخته می‌شوند (5). گازهای تولید شده در نتیجه آئروفاژی بیشتر از نیتروژن و اکسیژن تشکیل شده‌اند که در رکتال متمرکز می‌شود (5و2).

پدیده آئروفاژی می‌تواند به وسیله آرام خوردن، جویدن با دهان بسته و خودداری کردن از نوشیدن توسط نی، صحبت کردن در حین غذا خوردن و جویدن آدامس، صمغ و یا تنباکو جلوگیری شود (7و5و2).

برخی از مواد غذایی بویژه میوه‌ها وسبزیجات در بدن تولید گاز می‌نماید (5 و3). بدین ترتیب  که باکتریها با عمل تخمیر خیلی سریع تولید گاز می‌نمایند (3). به طور کلی مواد غذایی را از نظر میزان تولید گاز به 3 دسته تقسیم می‌نمایند :

الف ) غذاهایی که ایجاد مقادیر زیادی گاز می‌کنند. شامل : شیر و فرآورده‌های لبنی. حبوبات به ویژه انواع لوبیا و عدس و سبزیجاتی مثل انواع کلم – پیاز – پیازچه – ترب و تربچه – شغلم – فلفل سبز و قرمز – هویج – کرفس – میوه‌هایی نظیر سیب، موز، انگور، کشمش، زردآلو و آلو، طالبی ، گرمک، خربزه قندک[1]، هندوانه و آوکادو.

ب) غذاهایی که ایجاد مقادیر متوسط گاز می‌کنند شامل خمیری که در پخت شیرینی به کار می‌رود. سیب‌زمینی، بادمجان و آب کربنات.

ج) غذاهایی که ایجاد مقادیر معمولی گاز می‌کنند. شامل گوشت و ماهی، سبزیجاتی مثل خیار و کاهو و میوه‌های خشک (7 و 5). همانطور که ذکر گردید حبوبات از مواد غذایی هستند که تولید مقادیر زیادی گاز می‌نمایند. زیرا حبوبات حاوی قندی به نام Raffinose هستند که قابل هضم نبوده ولذا در روده می‌ماند و در روده بزرگ تبدیل به اسیدهای چرب و گاز ئیدروژن می‌شود و در نتیجه برای بیمار ایجاد نفخ می‌کند (7).

یکی از راههای مناسب و مؤثر برای از بین بردن نفخ ناشی از حبوبات آن است که آنها را به مدت 24 ساعت قبل در آب خیسانده وبعد از 24 ساعت آب آن را دور ریخته و بعد از طبخ با غذاهای مختلف مصرف کرد. مطمئناً از این راه خاصیت نفخ‌زایی حبوبات بسیار کمتر است.

علاوه بر عوامل فوق‌الذکر که در بروز نفخ مؤثرند در سالهای اخیر عفونتهای قارچی که باعث اسهال و نفخ می‌شود بسیار شایع شده است (4). شایع‌ترین نوع این قارچ‌ها کاندیدا آلبیکانز است. این قارچ در روده باعث تولید گاز و الکل می‌شود و در نتیجه شخص دچار نفخ می‌شود. همچنین این قارچ همانند انسولین می‌تواند باعث کاهش قند خون شود، عطش و علاقه مفرط به مصرف مواد کربوئیدرات‌دار مانند شیرینی در شخص افزایش‌ می‌یابد. در صورت ابتلای طولانی مدت به این قارچ، ممکن است شخص  دچار افزایش وزن شود. در صورت بروز چنین مشکلی با تغییر برنامه غذایی می‌توان بستر تغذیه‌ای قارچ را از بین برد. بدین ترتیب قارچ با کمبود مواد غذایی روبرو می‌شود. اگر همزمان با این عمل از درمان دارویی ضد قارچی استفاده شود، قارچ می‌تواند برای پیدا کردن غذا از جدار روده وارد سایر اندامها و حتی دستگاه گوارش خون گردد و مشکلاتی را پدید آورد.

در تغییر برنامه غذایی باید به کیفیت، کمیت و نوع غذاها توجه کرد. همه غذاها باید در کمال تازگی و پاکیزگی تهیه شوند، به ویژه سبزیها را باید به خوبی شست تا از بروز عفونتهای مجدد جلوگیری شود.باید از مصرف کنسروها و غذاهای آماده و همچنین انواع سس‌ها مانند کچاپ اجتناب کرد. این محصولات اغلب حاوی مقادیر زیادی شکر هستند. باید از مصرف هر چیز شیرینی صرفنظر کرد. به جز عسل باید از خوردن هر نوع ماده غذایی که حاوی شکر، قند طبیعی و آرد سفیدند مانند انواع میوه‌های خشک شده، کیک، شیرینی، شکلات و آب نبات، مارمالاد، برگه‌ها (برگه آلو و برگه هلو) پلو و ماکارونی پرهیز شود. همچنین مصرف الکل، لیموناد، ماست‌های میوه‌ای، مخلوط شیر و میوه، آب میوه و میوه‌های خیلی شیرین مانند موز و سیب شیرین نیز ممنوع است. خوردن انواع میوه‌های ترش مثل :گریپ‌فورت، سیب ترش و گلابی مجاز است. پس از پایان دوره درمان می‌توان دیگر بار از انواع میوه‌ها استفاده کرد.

در برنامه غذایی ضد قارچ می‌توان انواع حبوبات و لبنیات غیر شیرین را گنجاند. مصرف روزانه ماست، دوغ، پیاز و تره فرنگی، ترب، سیر، ترب کوهی سودمند است. این مواد باعث حفاظت از روده‌های می‌شود. برای مقابله با قارچ بهتر است پس از دوره درمان نیز از مصرف شکر خالص، آرد سفید و دیگر محصولاتی که حاوی این موادند، خودداری شود.

پایان

تشكیل كنگره علمی زندگی امام هشتم در جوار تربت پاك آن بزرگ‌وار و هم‌زمان با سال‌روز ولادت آن حضرت، گام تازه‌ای در جهت روشن‌گری چهره تابناك ائمه معصومین (علیهم‌السّلام) و آشنائی با زندگی‌نامه پرحماسه و پررنج آن پیشوایان عظیم‌الشأن است. باید اعتراف كنیم كه زندگی ائمه (علیهم‌السّلام) به درستی شناخته نشده و ارج و منزلت جهاد مرارت‌بار آنان حتی بر شیعیانشان پوشیده مانده است.

مهم‌ترین چیزی كه در زندگی ائمه به‌طور شایسته مورد توجه قرار نگرفته، عنصر "مبارزه حاد سیاسی" است. از آغاز نیمه دوم قرن اول هجری كه خلافت اسلامی به‌طور آشكار با پیرایه‌های سلطنت آمیخته شد و امامت اسلامی به حكومت جابرانه پادشاهی بدل گشت، ائمه اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) مبارزه سیاسی خود را به شیوه‌ای متناسب با اوضاع و شرائط، شدت بخشیدند. این مبارزه بزرگ‌ترین هدفش تشكیل نظام اسلامی و تأسیس حكومتی بر پایه امامت بود.

تاریخ نتوانسته است ترسیم روشنی از دوران ده‌ساله زندگی امام هشتم در زمان هارون و بعد از او در دوران پنج‌ساله جنگ‌های داخلی میان خراسان و بغداد به ما ارائه كند، اما به تدبر می‌توان فهمید كه امام هشتم در این دوران همان مبارزه درازمدت اهل‌بیت را كه در همه اعصار بعد از عاشورا استمرار داشته با همان جهت‌گیری و همان اهداف ادامه می‌داده است.

اكنون جای آن است كه به اختصار، حادثه ولیعهدی را مورد مطالعه قرار دهیم. در این حادثه امام هشتم علی‌بن‌موسی‌الرضا در برابر یك تجربه تاریخی عظیم قرار گرفت و در معرض یك نبرد پنهانی سیاسی كه پیروزی یا ناكامی آن می‌توانست سرنوشت تشیع را رقم بزند، واقع شد. مأمون از دعوت امام هشتم به خراسان چند مقصود عمده را تعقیب می‌كرد:

اولین و مهم‌ترین آن‌ها، تبدیل صحنه‌ی مبارزات حاد انقلابی شیعیان به عرصه فعالیت سیاسی آرام و بی‌خطر بود. همان‌طور كه گفتم شیعیان در پوشش تقیه، مبارزاتی خستگی‌ناپذیر و تمام نشدنی داشتند،این مبارزات كه با دو ویژگی همراه بود، تأثیر توصیف‌ناپذیری در برهم زدن بساط خلافت داشت، آن دو ویژگی، یكی مظلومیت بود و دیگری قداست... با این كار مأمون آن دو ویژگی مؤثر و نافذ را نیز از گروه علویان می‌گرفت زیرا جمعی كه رهبرشان فرد ممتاز دستگاه خلافت و ولیعهد پادشاه مطلق‌العنان وقت و متصرف در امور كشور است نه مظلوم است و نه آن‌چنان مقدس.

دوم: تخطئه مدعای تشیع مبنی بر غاصبانه بودن خلافت‌های اموی و عباسی و مشروعیت دادن به این خلافت‌ها بود.

سوم: این‌كه مأمون با این كار، امام را كه همواره یك كانون معارضه و مبارزه بود، در كنترل دستگاه‌های خود قرار می‌داد و به‌جز خود آن حضرت، همه سران و گردن‌كشان و سلحشوران علوی را نیز در سیطره خود در می‌آورد.

چهارم: این‌كه امام را كه یك عنصر مردمی و قبله امیدها و مرجع سؤال‌ها و شكوه‌ها بود در محاصره مأموران حكومت قرار می‌داد و رفته‌رفته رنگ مردمی بودن را از او می‌زدود و میان او مردم و سپس میان او و عواطف و محبت‌های مردم فاصله می‌افكند.

هدف پنجم این بود كه با این كار برای خود وجهه و حیثیتی معنوی كسب می‌كرد. طبیعی بود كه در دنیای آن روز همه او را بر این‌كه فرزندی از پیغمبر و شخصیت مقدس و معنوی را به ولیعهدی خود برگزیده و برادران و فرزندان خود را از این امتیاز محروم ساخته است ستایش كنند و همیشه چنین است كه نزدیكی دین‌داران به دنیاطلبان از آبروی دین‌داران می‌كاهد و بر آبروی دنیاطلبان می‌افزاید.

ششم آن‌كه در پندار مأمون، امام با این كار، به یك توجیه‌گر دستگاه خلافت بدل می‌گشت. بدیهی است شخصی در حد علمی و تقوائی امام با آن حیثیت و حرمت بی‌نظیری كه وی به‌عنوان فرزند پیامبر در چشم همگان داشت، اگر نقش توجیه حوادث را در دستگاه حكومت برعهده می‌گرفت هیچ نغمه‌ی مخالفی نمی‌توانست خدشه‌ای بر حیثیت آن دستگاه وارد سازد. این همان حصار منیعی بود كه می‌توانست همه‌ی خطاها و زشتی‌های دستگاه خلافت را از چشم‌ها پوشیده بدارد.

اكنون به تشریح سیاست‌ها و تدابیر امام علی‌بن‌موسی‌الرضا در این حادثه می‌پردازیم:

1- هنگامی‌كه امام را از مدینه به خراسان دعوت كردند آن حضرت فضای مدینه را از كراهت و نارضائی خود پركرد، به‌طوری‌كه همه‌كس در پیرامون امام یقین كردند كه مأمون با نیت سوء حضرت را از وطن خود دور می‌كند. امام بدبینی خود به مأمون را با هر زبان ممكن به همه‌ی گوش‌ها رساند. در وداع با حرم پیغمبر، در وداع با خانواده‌اش هنگام خروج از مدینه، در طواف كعبه كه برای وداع انجام می‌داد، با گفتار و رفتار، با زبان دعا و زبان اشك، بر همه ثابت كرد كه این سفر، سفر مرگ اوست. همه كسانی كه باید طبق انتظار مأمون نسبت به او خوش‌بین و نسبت به امام به خاطر پذیرش پیشنهاد او بدبین می‌شدند در اولین لحظات این سفر دل‌شان از كینه مأمون كه امام عزیزشان را این‌طور ظالمانه از آنان جدا می‌كرد و به قتلگاه می‌برد لبریز شد.

2- هنگامی‌كه در مرو پیشنهاد ولایت‌عهدی آن حضرت مطرح شد، حضرت به شدت استنكاف كردند و تا وقتی مأمون صریحاً آن حضرت را تهدید به قتل نكرد آن را نپذیرفتند. این مطلب همه‌جا پیچید كه علی‌بن‌موسی‌الرضا ولیعهدی و پیش از آن خلافت را كه مأمون به او با اصرار پیشنهاد كرده بود نپذیرفته است. دست‌اندركاران امور كه به ظرافت تدبیر مأمون واقف نبودند ناشیانه عدم قبول امام را همه‌جا منتشر كردند، حتی فضل‌بن‌سهل در جمعی از كارگزاران و مأموران حكومت گفت من هرگز خلافت را چنین خوار ندیده‌ام، امیرالمؤمنین آن را به علی‌بن‌موسی‌الرضا تقدیم می‌كند و علی‌بن‌موسی دست رد به سینه‌ی او می‌زند.

3- با این همه علی‌بن‌موسی‌الرضا فقط بدین شرط ولیعهدی را پذیرفت كه در هیچ‌یك از شئون حكومت دخالت نكند و به جنگ و صلح و عزل و نصب و تدبیر امور نپردازد و مأمون كه فكر می‌كرد فعلاً در شروع كار این شرط قابل تحمل است و بعدها به تدریج می‌توان امام را به صحنه فعالیت‌های خلافتی كشانید، این شرط را از آن حضرت قبول كرد. روشن است كه با تحقق این شرط، نقشه‌ی مأمون نقش برآب می‌شد و بیشترین هدف‌های او نابرآورده می‌گشت.

4- اما بهره‌برداری اصلی امام از این ماجرا بسی از اینها مهم‌تر است: امام با قبول ولیعهدی، دست به حركتی می‌زند كه در تاریخ زندگی ائمه پس از پایان خلافت اهل بیت در سال چهلم هجری تا آن روز و تا آخر دوران خلافت بی‌نظیر بوده است و آن برملا كردن داعیه‌ی امامت شیعی در سطح عظیم اسلام و دریدن پرده غلیظ تقیه و رساندن پیام تشیع به گوش همه مسلمان‌هاست. تریبون عظیم خلافت در اختیار امام قرار گرفت و امام در آن سخنانی را كه در طول یكصد و پنجاه سال جز در خفا و با تقیه و به خصیصین و یاران نزدیك گفته نشده بود به صدای بلند فریاد كرد و با استفاده از امكانات معمولی آن زمان كه جز در اختیار خلفا و نزدیكان درجه یك آن‌ها قرار نمی‌گرفت آن را به گوش همه رساند.

5- درحالی‌كه مأمون امام را جدا از مردم می‌پسندید و این جدائی را در نهایت وسیله‌ای برای قطع رابطه‌ی معنوی و عاطفی میان امام و مردم می‌خواست، امام در هر فرصتی خود را در معرض ارتباط با مردم قرار می‌داد، با این‌كه مأمون آگاهانه مسیر حركت امام از مدینه تا مرو را به طرزی انتخاب كرده بود كه شهرهای معروف به محبت اهل بیت مانند كوفه و قم در سر راه قرار نگیرند. امام در همان مسیر تعیین شده، از هر فرصتی برای ایجاد رابطه‌ی جدیدی میان خود و مردم استفاده كرد. در اهواز آیات امامت را نشان داد، در بصره خود را در معرض محبت دل‌هائی كه با او نامهربان بودند قرار داد، در نیشابور حدیث سلسلةالذهب را برای همیشه به یادگار گذاشت و علاوه بر آن نشانه‌های معجزه‌آسای دیگری نیز آشكار ساخت و در جابه‌جای این سفر طولانی فرصت ارشاد مردم را مغتنم شمرد، در مرو كه سر منزل اصلی و اقامت‌گاه خلافت بود هم هرگاه فرصتی دست داد حصارهای دستگاه حكومت را برای حضور در انبوه جمعیت مردم شكافت.

6- نه تنها سرجنبانان تشیع از سوی امام به سكوت و سازش تشویق نشدند بلكه قرائن حاكی از آن است كه وضع جدید امام موجب دل‌گرمی آنان شد و شورش‌گرانی كه بیشترین دوران‌های عمر خود را در كوه‌های صعب‌العبور و آبادی‌های دوردست و با سختی و دشواری می‌گذراندند با حمایت امام علی‌بن‌موسی‌الرضا حتی مورد احترام و تجلیل كارگزاران حكومت در شهرهای مختلف نیز قرار گرفتند.
مأمون نه تنها با حضور او نتوانسته معارضان شیعی خود را به خود خوشبین و دست و زبان تند آنان را از خود و خلافت خود منصرف سازد بلكه حتی علی‌بن‌موسی مایه‌ی امان و اطمینان و تقویت روحیه آنان نیز شده است، در مدینه و مكه و دیگر اقطار مهم اسلامی نه فقط نام علی‌بن‌موسی به تهمت حرص بدنیا و عشق به مقام و منصب از رونق نیفتاده بلكه حشمت ظاهری بر عزت معنوی او افزوده شده و زبان ستایش‌گران پس از ده‌ها سال به فضل و رتبه معنوی پدران مظلوم و معصوم او گشوده شده است. كوتاه سخن آن‌كه مأمون در این قمار بزرگ نه تنها چیزی بدست نیاورده كه بسیاری چیزها را از دست داده و در انتظار است كه بقیه را نیز از دست بدهد. این‌جا بود كه مأمون احساس شكست و خسران كرد و در صدد بر آمد كه خطای فاحش خود را جبران كند و خود را محتاج آن دید كه پس از این همه سرمایه‌گذاری سرانجام برای مقابله با دشمنان آشتی‌ناپذیر دستگاه‌های خلافت یعنی ائمه اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) به همان شیوه‌ای متوسل شد كه همیشه گذشتگان ظالم و فاجر او متوسل شده بودند، یعنی قتل.

بدیهی است قتل امام هشتم پس از چنان موقعیت ممتاز به آسانی میسور نبود. قرائن نشان می‌دهد كه مأمون پیش از اقدام قطعی خود برای به شهادت رساندن امام به كارهای دیگری دست زده است كه شاید بتواند این آخرین علاج را آسان‌تر به كار برد، شایعه‌پراكنی و نقل سخنان دروغ از قول امام از جمله این تدابیر است، به گمان زیاد این‌كه ناگهان در مرو شایع شد كه علی‌بن‌موسی همه مردم را بردگان خود می‌داند جز با دست‌اندركاری عمال مأمون ممكن نبود.

هنگامی‌كه ابی‌الصلت این خبر را برای امام آورد حضرت فرمود: "بار الها، ای پدیدآورنده آسمان‌ها و زمین تو شاهدی كه نه من و نه هیچ یك از پدرانم هرگز چنین سخنی نگفته‌ایم و این یكی از همان ستم‌هائی است كه از سوی اینان به ما می‌شود."

تشكیل مجالس مناظره با هر آن كسی كه كمتر امیدی به غلبه او بر امام می‌رفت نیز از جمله همین تدابیر است. هنگامی‌كه امام، مناظره كنندگان ادیان و مذاهب مختلف را در بحث عمومی خود منكوب كرد و آوازه دانش و حجت قاطعش در همه جا پیچید، مأمون در صدد برآمد كه هر متكلم و اهل مجادله‌ای را به مجلس مناظره با امام بكشاند، شاید یك نفر در این بین بتواند امام را مجاب كند. البته چنان كه می‌دانیم هر چه تشكیل مناظرات ادامه می‌یافت قدرت علمی امام آشكارتر می‌شد و مأمون از تأثیر این وسیله نومیدتر.

در آخر چاره‌ای جز آن نیافت كه به دست خود و بدون هیچ‌گونه واسطه‌ای امام را مسموم كند و همین كار را كرد و در ماه صفر دویست و سه هجری یعنی قریب دو سال پس از آوردن آن حضرت از مدینه به خراسان و یك سال و اندی پس از صدور فرمان ولیعهدی به نام آن حضرت دست خود را به جنایت بزرگ و فراموش نشدنی قتل امام آلود.