تبیان، دستیار زندگی

و اى عبرة لاولى الابصار اعظم من كون ضریح الحسین علیه السلام حرما معظما و قبر یزید بن معاویة مزبلة .
چه عبرتى براى صاحبان بصیرت بزرگتر از این كه حرم حضرت امام حسین علیه السلام بزرگ و با جلال تر است و یزید آن روز سلطنت ظاهرى را صاحب بود ولى آثارى از او باقى نمانده و قبر وى مزبله است .

حسین علیه السلام و فزرندانش همه براى رضاى خدا از خود گذشتند و از آنها تنها على بن الحسین علیه السلام ماند او هم در آن زمان مریض بود، مصلحت خداوند به اولاد آن بزرگوار بركت داد و در دنیا پخش شدند

آرى در ظاهر یزید حسین علیه السلام و انصارش را كشت اما در باطن امام حسین علیه السلام یزید و همه بنى امیه را بدتر ار هزار مرتبه كشتن كشت ، یزید آنها را یك روز كشت و امام حسین علیه السلام او و قومش را تا ابد و هر روز كشت.
از تو مى پرسم : كدام غلبه و پیروزى برتر و كدام كشتن بزرگ است این فلسفه را حتى ملل غیر اسلامى نیز درك كرده اند و مستشرق آلمانى مسیو ماریین نیز به این نكته اشاره كرده است.
امام حسین علیه السلام از عرب بود اما امروز دیگر مخصوص عرب نیست ، بلكه مكتب او سرلوحه نهضت ها و ملت ها و معیار حق و باطل است و عجم او را از عرب بیشتر دوست مى دارد.
امام یزید كه پادشاه عرب بود، عرب از مشرق تا مغرب او را طرد كرده و انتسابش را براى خود ننگ شمرده است .

پیغمبر صلى الله علیه و آله و آله مشغول وضو بود، گربه اى از راه گذشت و به آب نگاه كرد فرمود:
معلوم است گربه تشنه است وضو را گذاشت و آب را نزد گربه گذاشت گربه آب خورد و حضرت از پس مانده آب گربه وضو را تمام كرد

شیخ جعفر شوشترى رحمه الله مى نویسد: یكى از علامت هاى ایمان به یاد آوردن سید الشهداء علیه السلام پس از نوشیدن آب است و این مطلب براى همه كسى نیست بلكه ، براى حضرت صادق علیه السلام كه فرمود:
من آب سرد نیاشامیدم مگر آن كه به یادم آمد حسین علیه السلام .

در خدمت حضرت صادق علیه السلام بودم ، آب طلبید و آشامید ، همین كه آن را میل فرمود دیدم آن قدر گریه كرد تا چشمان مباركش غرق اشك شد .
ثم قال لى : یا داود! لعن قاتل الحسین ، فما من عبد شرب الماء فذكر الحسین و قاتله الا كتب الله له مائله الف حسنه ، و حط عند مائه الف سیئه ، و رفع له مائه اله درجه ، فكما، اعتق مائه الف نسمه ، و حشره الله یوم القیامه ثلج الفواد.
تشنگى حضرت بسیار بوده ولى مى خواست دشمان متوجه نشوند .
بارى این كه امام صادق مى فرماید: هر وقت من آب بیاشامم امام حسین علیه السلام به یادم مى آید به سبب تشنگى شدیدى است كه امام حسین علیه السلام در كربلا به آن مبلا شد.
تشنگى حضرت به حدى رسیده بود كه جبرئیل علیه السلام به حضرت آدم خبر داد گفت : چنان تشنه مى شود كه از تشنگى چشمش آسمان را نمى بیند.
حضرت چنان تشنه شده بود كه زبانش از تشنگى مجروح شده بود ولى به این حالت و این شدت از تشتنگى نمى خواست دشمانش بدانند كه حضرت تشنه است ولى دشمنان فهمیدند، چون نهرى از شط و فرات نزدیك حضرت بوه یا بناه به نقلى شط فرات در آن زمان نزدیك بوده به طورى كه حضرت شط را مى دیده است .
حضرت نگاهى به آن كرد فهیمدند كه حضرت تشنه است ، ظالمى گفت : یا حسین : الا تنظر الى الفرات كان بطونه الحیاة و الله لا تذوقه او تموت عطشا

راوى مى گوید: من همسفر حضرت صادق علیه السلام بودم در راه مكه دیدم شخصى در زیر سایه درخت افتاده ، حضرت فرمود: برو مبادا از تشنگى افتاده بادش
مى گوید پیاده شدم و رفتم عرض كردم : یا بن رسول الله ، نصرانى است و از تشنگى افتاده است فرمود: آبش بده حضرت فرمود: آب دادن به این نصرانى ثواب دارد پس مسلمان به مسلمان آب بدهد اجر دارد، مسلم به كافر اجر داد، كافر به مسلم ولو تخفیف گناه و عذاب به كافر ولو تخفیف عذاب باشد.

به سند متصل از ابو قولویه به اسناد خود از داود رقى گفت : نزد ابى عبدالله بودم ، آب خواست چون بنوشید گریه او را گرفت و چشمانش از اشك پر شد.
آن گاه فرمود: اى داود، خدا لعنت كند قاتل حسین علیه السلام را، هیچ بنده اى آب ننوشد كه یاد حسین علیه السلام كند و لعن بر قاتل او فرستد مگر آن كه خداى تعالى براى او هزار حسنه نویسد و صد هزار گناه او را محو كند و صد هزار درجه مقام او را بالا برد و چنان باشد كه صد هزار بنده آزاد كرده است و خداوند او را خرم و خوشحال گرداند.