تبیان، دستیار زندگی

تنگ شراب ساسانی با نقش دیونیسوس (خدای شراب در اساطیر یونایی)، جنس: نقره‌ی زراندود، قدمت: سده‌ی ششم یا هفتم میلادی (دوره‌ی ساسانی)، منطقه‌ی جغرافیایی: ایران، محل نگهداری: موزه‌ی اسمیتسونیان

جام، جنس: طلا، ارتفاع: 10.2، قطر: 6.5 سانتی‌متر، قدمت: 800 تا 700 پیش از میلاد، منطقه‌ی جغرافیایی: جنوب غربی دریای خزر، محل نگهداری: موزه‌ی اسمیتسونیان 

ظرف ترکیبی با شکل خاص، جنس: نقره، قدمت: سده ی هشتم تا ششم پیش از میلاد، اندازه: 24.2 در 21.9 سانتی متر، محل کشف: شمال غربی ایران، محل نگهداری: موزه ی میهو

این ظرف به شکل دو شیر غرنده است که پاهای جلوی هر یک بر روی شانه ی دیگری فرود آمده و پاهای عقبی شان بر روی گاوی که بر زمین افتاده قرار دارد. دو شیر به صورت متقارنی (نه به صورت آیینه ای) تجسم شده اند. در بخش پسین دهان شیری که بر روی سر گاو ایستاده است، سوراخی ساخته شده که به صورت دهانه ی فواره عمل می کند. دهان شیر دوم کاملا بسته است ولی در عوض در بخش پسین سر آن سوراخی برای پر کردن ظرف از آب ساخته شده است. دهانه ی این سوراخ به گونه ای است که حدس زده می شود این دهانه قابل بستن بوده.

بدن هر شیر از دو بخش استوانه ای بالایی و پایینی تشکیل شده است که بخش اتصال آنها مشخص است. پاهای جلویی هر شیر به صورت لوله مانند عمل می کنند و اجازه می دهند تا آب از سوراخ پرکننده به سوراخ فواره مانند جریان یابد. بدن گاو که آن نیز از استوانه ای توخالی تشکیل شده است، به صورت پایه برای ظرف عمل می کند و ارتباط داخلی ای بین بدن شیرها و بدن گاو وجود ندارد. 

زومیت: هر آنچه که در محیط مجازی انجام می‌دهید، می‌نویسید و یا منتشر می‌کنید می‌تواند مدرک قابل استنادی باشد که در دادگاه بر علیه خودتان بکار گرفته شود. باور نمی‌کنید؟ پس باید به حضورتان برسانیم که از سال ۲۰۱۰ تاکنون شواهد موجود در رسانه‌های اجتماعی چون فیس‌بوک، گوگل پلاس، توییتر و غیره در بیش از ۷۰۰ دعوای حقوقی استفاده شده‌اند. در ادامه ۵ اشتباه بزرگ و رایج که بسیاری در فضای آنلاین مرتکب آنها می‌شوند را مرور می‌کنیم.

شاید برایتان جالب باشد بدانید که در ۲۰ درصد از دادگاه‌های طلاق که در خاک ایالات متحده امریکا برگزار می‌شود، حقایق موجود در حساب کاربری افراد در سایت فیس‌بوک مورد استناد قضات قرار می‌گیرد.

در این مقاله پنج نکته کلیدی را به شما گوشزد می‌کنیم تا با انجام ندادنشان نه تنها کار، همسر و یا آزادی‌تان را حفظ نمایید که از این فن آوری نوین نیز لذت شایسته و بایسته را ببرید، پس با ما همراه شوید.

۱٫ جمع دوستانه خود را در بوق و کرنا نکنید

بهتر است هرگز تصاویر حضور خود در تجمعات خصوصی را در اینترنت و بالاخص شبکه‌های اجتماعی همچون فیس‌بوک منتشر نکنید؛ می پرسید چرا؟ خب یکی از کارکنان شرکت IBM کانادا، ناتالی بلنچارد که عکس‌های جشن تولد خود را در فیس‌بوک منتشر کرده بود با یک مشکل کوچک مواجه شد! او که پس از تشخیص افسردگی و ترک کار مقرری ماهانه دریافت می‌کرد، پس از شرکت در این جشن از سوی شرکت بیمه مورد شکایت قرار گرفته و متاسفانه در دادگاه تصاویر بر علیه او حکم کردند و مقرری ماهانه وی قطع شد! چرا که دادگاه تشخیص داد وی هیچ مشکل روحی ندارد و خیلی هم خوش و خرم است!!

۲٫ تمام اتفاقات زندگیتان را به اشتراک نگذارید

لارا بایز، سکنه‌ی سانتا باربارا، یک ماه پس از تصادف رانندگی که منجر به کشته شدن دو تن از مسافران خودروی وی شد، به تحمل دو سال زندان برای رانندگی در حالت مستی محکوم گردید. ماجرا از آنجا آغاز شد که لارای ۲۲ ساله پس از جشن و پایکوبی و مصرف نوشیدنی‌های الکلی تصمیم می گیرد دو تن از دوستان خود را با خودرو به منزشان برساند که در همان حال، تصادفی سخت کرده و آنها جان می‌بازند. مدتی پس از این حادثه دادستان شهر، تصاویر مستی وی را در صفحه شخصیش در سایت MySpace یافته و او را به دادگاه فرا می‌خواند!

۳٫ تصاویر پایکوبی تان را هرگز منتشر نکنید!

دوروتی مک گوآرک که در یک حادثه رانندگی معلول شده بود؛ از سوی دادگاه مقرری ماهیانه ۸۵۰ دلاری دریافت می کرد. وی که در جزیره استیتن روزگار می‌گذراند، تحت مراقبت‌های دکتر فیزیوتراپ به تمرینات میان تنه می‌پرداخت، پس از گذشت مدتی و کسب موفقیت در انجام این تمرینات، از فرط خوشحالی تصاویر پایکوبی خود را در وبلاگ شخصی‌اش منتشر نمود، غافل از اینکه نظر قاضی دادگاه هیچ قرابتی با تحسین و تمجید دکتر، خدمه بیمارستان و دوستان ندارد، به نحوی که دیگر خبری از این مقرری اندک نیز نخواهد بود!

۴٫ مراوده خودمانی ممنوع

حتی اگر اپراتور موبایلی که استفاده می کنید، پیامک های ارسالی و دریافتی شما را بعد از چند روز از بانک اطلاعاتی خود پاک کند - که البته چندان هم محتمل نیست - حافظه گوشی همراهتان قابل استناد ترین مدرکی است که می تواند شما را در دادگاه به زانو درآورد. بخصوص اگر با فردی پیامک های خودمانی رد و بدل می کنید و همسرتان به شما مشکوک شود آنوقت است که مرغان آسمان به حالتان گریه می کنند. اگر فکر می کنید این یک جوک سیزده است می توانید از تایگر وود بپرسید، زیرا ظاهرا او هم با شخصی مراوده خودمانی داشته است. همسرش خیلی از این کار خوشش نیامده و توانسته با استفاده از پیامک های موجود در گوشی تایگر، حرف خود را در دادگاه به اثبات برساند و کمی حال تایگر را جا بیاورد.

۵٫ توییت کردن تصاویر شخصی دوستان

ارسال تصاویر شخصی اعضای حزب سیاسی آن هم از طریق اینترنت به دوستان توییتری تان به هیچ وجه عاقلانه به نظر نمی رسد! اگر قبول ندارید می توانید از آنتونی وینر؛ عضو سابق حزب جمهوریخواه بپرسید! حقیقت آن است که انجام یک کار جسورانه که با قوانین هم مغایرت دارد، به هیچ وجه ارزش یک توییت ۱۴۰ کاراکتری و از دست دادن شغلتان را ندارد، اتفاقی که برای افراد زیادی در شش سال گذشته رخ داده است و لوئیس پاگون نیز جزو آنهاست. وی که سابقاً پلیس شهر فورت لادردیل بود، هفته گذشته به دلیل ارسال تصاویر اهانت آمیز و غیر انسانی به ۸۴ تن از دوستان توئیتری اش از کار برکنار شد!

یادتان نرود می توانید سکوت اختیار کنید اما هر چه که بگویید و بنویسید و منتشر کنید ممکن است بر علیه شما بکار گرفته شود؛ خیلی ساده و باور نکردنی!

جیمز پاکر متولد ۸ سپتامبر سال ۱۹۶۷ میلادی، یکی از تجار استرالیایی و ثروتمندترین فرد این کشور است. او پسر کری پاکر ثروتمندترین مرد سابق استرالیا و نوه ی فرانک پاکر است. جیمز در حال حاضر رییس اجرایی بزرگترین شرکت انتشاراتی و رسانه ای استرالیا (PBL) است. این شرکت مالک چند کانال تلویزیونی تجاری در استرالیا است.

او همچنین چند شرکت خصوصی انتشارات را از خانواده خود به ارث برده است. پدر پاکر، زمانی که جیمز توانست مدرک تحصیلات عالیه خود را از کرانبورک اخذ کند، تصمیم گرفت که او را برای ورود به دنیای تجارت آماده کند . سپس جیمز را به شرکت پدربزرگش فرستاد تا نکات اولیه تجارت را بیاموزد.

کری پاکر معتقد بود لزومی ندارد جیمز به دانشگاه برود و همواره تاکید می کرد که چرا باید او را به دانشگاه بفرستم، جایی که یاد بگیرد ماری جوانا مصرف کند؟

جیمز در کنار پدرش توانست امور تجاری و اداره شرکت های بزرگ را یاد بگیرد و بتواند آنها را به نحو مدیریت کند. جیمز پاکر همچنین مدیر شرکت ارتباطی (ONE.TEL) بود، این شرکت در سال ۲۰۰۱ میلادی به دلیل بدهی های سنگین ورشکسته شد و جیمز در نشت سالانه (PBL) با پذیرش اشتباهاتش گفت از سقوط (ONE.TEL) درس های دردناک فراوانی گرفته است!

پس از مرگ کری پاکر، جیمز به صورت موروثی ریاست بزرگترین رسانه سنتی تجاری استرالیا را بر عهده گرفت و سیاست خود را برای تشکیل غول رسانه ای جهان متمرکز کرد. جیمز با خرید مجموعه سرگرمی های بوسورد استرالیا وارد دنیای بازی شد.

چند سال قبل، با سقوط سوددهی شبکه های تلویزیونی اش، او در شش ماه اول یک سال، حدود ۱ میلیارد دلار از ثروتش را از دست داد، که این سقوط تجربه ی سختی را برای پاکر به همراه داشت. با این وجود، جیمز اخیرا یک روزنامه به ارزش ۴۰ میلیون دلار خریداری کرده است.

جیمز پاکر با اریکا باکستر خواننده ی استرالیایی ازدواج کرد و مراسم باشکوهی در یکی از بزرگترین هتل های جهان برگزار کرد، ولی این ازدواج با شکست رو به رو شد و او اکنون مجرد است.

جیمز پاکر ۴۱ ساله است و در سال ۲۰۰۹ با دو و نیم میلیارد دلار سرمایه در رتبه ۲۶۱ جدول میلیاردرهای جهان قرار گرفت. او دارای یک فرزند است و در سیدنی استرالیا زندگی می کند.

چارلی چاپلین در زمینه سینما بیش از ۶۵ سال فعالیت کرد که شروع فعالیتهای وی از سالن ویکتوریا انگلستان به عنوان پسربچه‌ای آغاز شد و تا سن ۸۸ سالگی ادامه یافت. وی در سال ۱۹۱۹ همراه با تعدادی از دوستان سینمایی خود اتحادیه سینماگران را تاسیس کرد.

دوران جوانی

چاپلین خود ادعا می کرد که در سال ۱۸۸۹ در محله‌ای در جنوب لندن متولد شده است. یعنی تنها چهار روز پیش از تولد هیتلر که چاپلین وی را در دیکتاتور بزرگ مورد تمسخر قرار داد. اما سازمان‌های اطلاعاتی بریتانیا٬ فرانسه و آمریکا که در مورد وی تحقیق کرده‌اند تاکنون به مدرک دقیقی مبنی بر مکان و زمان تولد وی دست نیافته اند. خانواده چاپلین بیش از ۴۰ سال پس از مرگ وی نامه ای در کشویی قفل شده پیدا کردند که در آن اشاره شده بود که چاپلین در کمپ کولی‌ها در اسمسویک در نزدیکی بیرمنگام متولد شده است. این نامه در اوایل دهه ۱۹۷۰ توسط جک هیل به چاپلین فرستاده شده است. در این نامه گفته شده است که عمه او یک ملکه کولی بوده است و او در کاروان عمه‌اش متولد شده‌ است.

پلیس فدرال آمریکا ( اف بی آی ) معتقد بود چارلی چاپلین در واقع یک یهودی روس با نام اصلی اسرائیل تورنشتین بوده است. از سوی دیگر اسکاتلندیارد با ارائه اطلاعاتی از سوی یک منبع اظهار کرد که ممکن است وی در فرانسه متولد شده باشد. اما اداره اطلاعات بریتانیا هیچگاه نتوانست مدارک تولد مربوط به چنین شخصی را پیدا کند و با وجود تحقیقات وسیع، هیچ نوعی مدارک و شواهدی در جهت اثبات این ادعاها پیدا نکرد. قدیمی ترین مدرکی که از وی پیدا شده است، گذرنامه‌ای است که در سال ۱۹۲۰ صادر شده است.

والدین چاپلین هر دو هنرمندانی در سالن بزرگ لندن بودند و هر دو بازیگر و آوازه خوان، اما پیش از آنکه چاپلین سه ساله شود از هم جدا شدند. مشهور است که نام مادر چاپلین هنا است. چارلی آواز خواندن را از مادرش آموخت. پدرش الکلی شد و کمتر با چارلی ارتباط داشت. بعدها مادر چاپلین دچار بیماری روانی شد و در یک آسایشگاه در حوالی لندن بستری گردید. مستخدمهٔ پدر، چارلی را به همراه برادرش به مدرسه فرستاد و پدر چارلی زمانی که او ۱۲ ساله بود درگذشت.

بیماری مادر چاپلین از آنجایی آغاز شد که در یکی از اجراهای زنده تئاتر در لندن که برای سربازان اجرا می‌شد، یکی از اجسامی که سربازان مست به روی صحنه پرتاب می‌کردند به سر مادرش برخورد کرد و مادر چاپلین خون آلود و اشک‌ریزان به پشت صحنه رفت و چاپلین پنج ساله به روی صحنه آمد تا تماشاچیان عصبانی را با خواندن آهنگی سرگرم و آرام کند.

با بستری شدن مادر، چارلی و برادرش رابطهٔ عمیق‌تری پیدا کردند و هر دو با استعداد بالایی که داشتند در همین سالن قدیمی که پدر و مادرشان در آن کار می‌کردند، مشغول به کار شدند. در سال ۱۹۲۸ مادر چارلی ۷ سال پس از انتقال وی توسط پسرانش به هالیوود مرد. سال‌های پس از مرگ مادر و فقر و استیصال برادران چاپلین تاثیر زیادی بر فضای فیلم‌های چاپلین در سال‌های بعد گذاشت. بعدها چارلی از وجود برادری ناتنی از سمت مادر آگاه می‌شود به نام ویلر دریدن که بعدها این برادر به برادران دیگر در هالیوود و استودیو چاپلین می‌پیوندد.

چاپلین در مورد مادرش می گفت: اگر مادرم نبود شک دارم که می توانستم در پانتومیم موفقیتی کسب کنم. او یکی از بزرگترین هنرمندان پانتومیم بود که تاکنون دیده‌ام.

مهاجرت به آمریکا

چاپلین از سال ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۲ به همراه فرد کارنو سراسر آمریکا را دوره کرد و نمایش تئاتر اجرا می‌کرد. چاپلین در زمان همکاری با شرکت کارنو در آمریکا هم‌اتاقی استن لورل بود. استنلی به انگلیس بازگشت اما چاپلین در آمریکا ماند. در سال ۱۹۱۳ بازی چاپلین مورد توجه یکی از فیلم‌سازان قرار گرفت و از آن پس با شرکت فیلم‌سازی کی استون همکاری کرد. وی نخستین فیلم خود را با نام ساختن یک زندگی که فیلم کمدی بود در سال ۱۹۱۴ آغازکرد. چاپلین در این شرکت و با این فیلم به سرعت به شهرت رسید.

بازیگر پیشرو

در سال ۱۹۱۴ با شرکت کی استون چاپلین سه فیلم بازی کرد و به موفقیت‌های چشمگیری رسید. خود در زندگی‌نامه‌اش چنین می‌نویسد:
« من هیچ ایده‌ای دربارهٔ چهره‌ پردازی و لباسم نداشتم. لباسی که در فیلم اول داشتم را دوست نداشتم. در راه لباس‌خانه به این نتیجه رسیدم که شلوار بگی گشاد بپوشم و کفش‌های بزرگ و کلاهی خاص. می‌خواستم همه چیز با هم در تضاد باشد. کتی تنگ و کلاهی کوچک و کفشی بزرگ. نمی‌دانستم باید پیر به نظر بیایم یا جوان؟ اما وقتی یاد حرف کارگردان افتادم که می‌خواست کمی بزرگتر از آنچه هستم به نظر بیایم، پس یک سبیل اضافه کردم. نمی‌دانستم چه شخصیتی باید داشته باشم، اما زمانی که لباس‌ها را پوشیدم، خودِ لباس‌ها احساسی به من داد که شخصیت را دیدم. آغاز به شناختنش کردم و زمانی که به روی صحنه می‌رفتم، کاملاً متولد شده بود. »

فیلم‌های نخست به سبک مک سنت که کارگردان بود، از فضای کمدی جسمی و ژست‌های اغراق شده استفاده می‌کرد. کم کم چاپلین برای این شرکت فیلم‌سازی کرد و به‌عنوان کارگردان فیلم‌های کوتاه بیش از ۳۴ فیلم ساخت. چاپلین مورد توجه بسیاری از فیلم‌سازان و نویسندگان قرار گرفت.

شخصیت چاپلین بیشتر به عنوان «آواره» شهرت یافت که در زبان‌های مختلف دنیا مفهومی به مانند فردی ولگرد با رفتارهای پیچیده اما بزرگ منشانه داشت. در سال ۱۹۱۵ چاپلین با یک شرکت تازه قرارداد بست و مشغول ساخت فیلم‌های بلندتری شد.

در سال ۱۹۱۶ شرکت فیلم موچوال مبلغ ۶۷۰ هزار دلار با چاپلین قرارداد بست و در مدت ۱۸ ماه وی ۱۲ فیلم بلند کمدی برای آنها ساخت که در این نوع از ویژگی ممتازی در تاریخ سینما برخوردار بودند. در واقع تمام فیلم‌های که در این شرکت ساخته شد، به یک اثر کلاسیک سینمای کمدی تبدیل شدند. در پایان این سال‌ها آمریکا وارد جنگ جهانی شد و چاپلین دورهٔ جدیدی از سینمای خود را با دوستانش آغاز کرد. چاپلین از سال ۱۹۱۸ در استودیوی خود مشغول به کار شد. تمام فیلم‌های پیشین٬ دوباره ویرایش و کات شدند و در سال‌های مختلف موسیقی و تدوین جدید صورت گرفت.

شیوه فیلم‌سازی

چاپلین همیشه بسیار اشاره‌وار در مورد روش‌های فیلم‌سازی خود سخن می‌گفت، اگر غیر از این عمل می‌کرد مانند این بود که یک شعبده‌باز حقه‌های خود را افشا کند. در واقع تا قبل از ساخت فیلم‌های صدادار مانند دیکتاتور بزرگ در سال ۱۹۴۰، او هیچ وقت یک فیلم‌نامهٔ کامل از ساخت فیلم در اختیار نداشته‌ است. روش چاپلین این گونه بود که طرحی در ذهنش پرورانده می‌شد و بر اساس آنچه ارائه می‌کرد با او قرارداد بسته می‌شد و در این مسیر او می‌توانست آزادانه بنویسد و خود کارگردان فیلم خود باشد. بعد چاپلین گروه همکاری خود را تشکیل می‌داد و محیط داستان و شخصیت‌های آن را می‌ساخت و تقریباً در طول فیلم بود که ابتکارها و ظرافت‌های داستان به ذهنش می‌رسید و آن‌ها را به طرح خود اضافه می‌کرد. گاهی با قسمت‌هایی از فیلم که قبلاً پذیرفته شده بود مخالفت می‌شد یا در روایت داستان ضرورتی ایجاد می‌شد و چاپلین مجبور می‌شد قسمت‌هایی را که قبلا فیلم‌برداری کرده را تکرار کند؛ مگر قسمت‌هایی که با کل مجموعه داستان در تناقض بود. روش فیلم‌سازی یکتای چاپلین تنها پس از مرگش شناخته شد، زمانی که صحنه‌های بریده شدهٔ فیلم‌ها و خروجی‌های نهایی آن‌ها بوسیله گروه بریتانیایی «مستند چاپلین ناشناخته» در سال ۱۹۸۳ بررسی شد.

آنچه در بالا گفته شد یکی از دلایلی است که ساخت یک فیلم برای چاپلین نسبت به رقیبانش زمان بیشتری می‌گرفت. دلیل دیگر آن این بود که چاپلین کارگردان بسیار دقیقی بود و اصرار داشت که هنرپیشه‌ها دقیقاً همان گونه بازی کنند که منظور اوست و اصلاً هم برای او مهم نبود که چقدر طول بکشد تا بتواند بازی مورد نظرش را از هنرپیشه‌اش بگیرد. چاک جونز که در زمان کودکی نزدیک کارگاه فیلم‌سازی چاپلین زندگی می‌کرده گفته‌ است: به یاد می‌آورد که پدرش هنگام گرفتن یکی از صحنه‌های فیلم چاپلین در آنجا حاضر بوده و دیده که چاپلین یک قسمت را بیش از ۱۰۰ بار تکرار کرده تا در نهایت از کار هنرپیشه‌اش راضی شده و آن قسمت را پذیرفته‌ است.

ترکیب هم زمان داستان‌ پردازی و میل به کمال‌گرایی در چاپلین که منجر می‌شد به روزها تلاش و هزاران فوت فیلم گرفته شدهٔ بی‌ استفاده، باعث می‌شد تا فیلم‌سازی برای او بسیار پرهزینه تمام شود و کلافگی او باعث پراکندگی و دلگیری هنرپیشه‌ها و سایر عوامل فیلم‌هایش شود و یا باعث شود آن‌ها ساعت‌ها انتظار بکشند و یا حتی در مواردی کل کار تعطیل شود.

مقایسه با سایر طنزهای صامت

از دههٔ ۱۹۶۰ به بعد فیلم‌های چاپلین با فیلم‌های دو طنزپرداز دیگر، باستر کیتون و هارولد لوید، مقایسه می‌شده‌اند، این مقایسه به خصوص در میان طرفداران وفادار دو گروه مطرح بود.

این سه طنزپرداز هریک سبک خاص خود را داشت: چاپلین تاکید زیادی بر عواطف و گیرایی فیلم داشت (به همین دلیل در دههٔ ۱۹۲۰ بسیار معروف بود)؛ لوید به داشتن شخصیت‌های عامه‌پسند در فیلم‌هایش شناخته شده بود و کیتون به خاطر داشتن بردباری همراه با لحنی غرغر و در میان مخاطبان خود مورد پذیرش بود.

از نظر تجاری، تعدادی از سود آورترین فیلم‌های صامت اثر چاپلین است، فیلم جویندگان طلا، با فروش ۴٫۲۵ میلیون دلار آمریکا پنجمین فیلم پرسود و سیرک با فروش ۳٫۸ میلیون دلار آمریکا هفتمین فیلم پرفروش بود. درحالی که فیلم‌های چاپلین در مجموع ۱۰٫۵ میلیون دلار امریکا سود کردند، هارول لوید، درآمدی در حدود ۱۵٫۷ میلیون دلار داشت همچنین لوید تعداد فیلم‌های بیشتری می‌ساخت؛ او دز طول دههٔ ۱۹۲۰، ۱۲ فیلم منتشر کرد درحالی که چاپلین در این مدت تنها ۳ فیلم را منتشر کرد. فیلم‌های باستر کیتون به اندازهٔ فیلم‌های چاپلین و لوید از نظر تجاری موفق نبود. وی حتی در زمانی که در اوج شهرت خود بود در اواخر دههٔ ۱۹۵۰ و اوایل ۱۹۶۰، تنها دست آوردش، تشویق دیرهنگام منتقدان بود.

واضح است که چاپلین و کیتون که هر دو از Vaudeville کار خود را شروع کردند زیاد به یکدیگر توجه داشته‌ باشند. کیتون در سرگذشت خود از چاپلین با نام بزرگترین طنزپرداز که تا به حال زندگی کرده و بزرگترین کارگردان طنز یاد کرده‌ است. چاپلین نیز در ۱۹۲۵ از کیتون در United Artists استقبال کرد و او را از رفتن به مترو گلدن مایر در سال ۱۹۲۸ برحذر داشت و برای آخرین فیلم او با نام «شهرت» متنی ویژه برای کیتون نوشت و از او با عنوان شریک طنزپرداز خود از سال ۱۹۱۵ یاد کرد.

کار خلاقانه

دیکتاتور بزرگ

دیکتاتور بزرگ نخستین فیلم کاملاً ناطق چاپلین بود که در اوضاع نابسامان جهانی در دهه چهل میلادی، اثری ضد نازی بود. این فیلم در مورد دیکتاتوری اروپایی و در واقع تاریخچه زندگی آدنوید هینکل، دیکتاتور کشور خیالی تامانیا است که دست به کشتار یهودی‌ها می‌زند و اروپا را درگیر جنگ می‌کند. برخی این فیلم را نپسندیدند و برخی جنبه سیاسی آن را جدی و برخی آن را به قدر کافی جدی نگرفتند. با این حال این فیلم از نظر تجاری محبوبیت فراوانی پیدا کرد و چاپلین را هم‌چنان به عنوان یک ستاره در اوج نگاه داشت.

عصر جدید

موضوع فیلم عصر جدید در مورد کارگرانی است که از آن‌ها زیاد کار می‌کشند و در فکر افزایش ساعت کاری آنان است ولی با تعطیل شدن کارخانه‌ها بیکاران زیادی در شهر هستند که برای گذراندن زندگی خود مجبور به دزدی می‌شوند. این فیلم یکی از زیباترین فیلم‌های چارلی است.

جویندگان طلا

چاپلین فیلم جویندگان طلا را در مورد رنج‌های کسانی ساخت که در آن زمان به دنبال طلا در معادن بودند. چارلی فقیر در این فیلم برای برگزار کردن یک مهمانی شام به خاطر دختر مورد علاقه‌ٔ خود و دوستان او دچار مشکلات بی‌شماری شد. هیچ یک از مهمان‌ها نمی‌آیند‌. نقطه اوج فیلم رقص نان‌های استوانه‌ای٬ توسط چاپلین است که در آن نبوغ فوق‌العاده‌اش را به‌نمایش در می‌آورد. نقطه اوج دیگر فیلم٬ پختن و خوردن یک چکمه توسط چاپلین است.

سیاست

دوره مک کارتی

در حدود سال ۱۹۵۰ جنگ سرد به اوج خود رسیده بود و در آمریکا ترس شدیدی از کمونیست‌ها بوجود آمده بود. در آن سال سناتوری به نام جوزف مک کارتی (به انگلیسی: Joseph Mc Carthy) اعلام کرد لیستی بلند بالا از چند کمونیست دارد. نام چارلی چاپلین نیز در آن لیست بود. او زمانی که برای اولین نمایش فیلم لام لایت (به انگلیسی: Lime Light) به لندن سفر می‌کرد از اخراج خود از آمریکا با خبر شد. به این ترتیب چاپلین به همراه خانواده‌اش از ژانویهٔ ۱۹۵۳ در خانهٔ زیبایی در کورسیر-سور-ووی (به انگلیسی: Corsier - Sur -Vervey) در کشور سوئیس زندگی کرد.

چاپلین در جواب اتهام‌ها گفت: «من یک هنرپیشه هستم نه سیاست‌مدار»

در سال ۱۹۵۴ مک کارتی و همراهانش رسوا شدند. زیرا مشخص شد مدارکی که برای افشای کمونیست‌ها به کار برده بودند جعلی بود. آن سال، سال بازگشت شکوهمند چارلی به آمریکا بود و در نیویورک هدیه باران شد و مدال ارزشمند هندل به او اهدا گردید.

در اوایل سال ۲۰۱۲، اداره اطلاعات داخلی بریتانیا (MI5) گزارشی را منتشر کرد که نشان می‌داد چارلی چاپلین به درخواست آمریکا و به خاطر «گرایش‌های کمونیستی» در دوره‌ای توسط این اداره تحت نظر و بازرسی قرار داشته است. اما هیچگاه نتوانستند مدرکی دال بر ارتباط چارلی چاپلین و گروه‌های کمونیستی بیابند. همچنین در این مدارک عنوان شده که اداره ام آی فایو، موفق نشده که محل اصلی تولد چارلی چاپلین را کشف کند. همچنین جمع‌بندی MI6 این بود که چاپلین ممکن است از طرفداران کمونیست ها باشد ولی در این مورد رادیکال نیست. اما نام چاپلین به نفع کمونیزم و به عنوان یکی از قربانیان مک کارتیزم مورد سو استفاده قرار گرفته است.

زندگی شخصی

چاپلین در زندگی شخصی چندین بار ازدواج کرد. اولین ازدواج چارلی در اکتبر سال ۱۹۱۸ با میلدرد هریس (به انگلیسی: Mildred Harris) بود. دختر بانمکی که چارلی را یاد عشق نافرجامش٬ هتی کلی (به انگلیسی: Hetty Kelly) می‌انداخت که در سال ۱۹۰۸ عاشق او شده بود. عشقی که از همان ابتدا مورد مخالفت خانوادهٔ هتی قرار گرفت. ازدواج چارلی با میلدرد پس از دوسال یعنی در آوریل ۱۹۲۰ به جدایی کشیده شد. نتیجهٔ این ازدواج یک فرزند پسر بود که تنها سه روز عمر کرد.

چارلی در نوامبر ۱۹۲۴ با هنرپیشهٔ نقش اول فیلم جویندگان طلا (به انگلیسی: Gold Rush) یعنی لیتا گری (به انگلیسی: Lita Grray) ازدواج کرد. حاصل این ازدواج دو فرزند پسر به نام‌های سیدنی و چارلز بودند. اما تنها بعد از دو سال این ازدواج نیز به جدایی کشیده شد.

در سال ۱۹۳۶ چاپلین بار دیگر با یک بازیگر ازدواج کرد. پائولت گودارد (به انگلیسی: Paulette Goddard) بازیگر نقش دختر بی‌خانمان در فیلم عصر جدید (به انگلیسی: Modern Time) که با چارلی ازدواج کرد. این ازدواج نیز در سال ۱۹۴۲ به جدایی انجامید.

در سال ۱۹۴۲ او با دختر یک نمایش‌نامه‌نویس معروف آمریکایی به نام یوجین گِلَدِستون اونیل (به انگلیسی: Eugene Gladstone O"Neill) آشنا شد. نام آن دختر اونا اونیل (به انگلیسی: Oona O"neil) بود. با اینکه پدر دختر با این ازدواج مخالف بود اما این ازدواج صورت گرفت. چارلی پنجاه و چهار ساله با یک دختر هجده ساله ازدواج کرده بود. این ازدواج در ۱۶ ژوئن سال ۱۹۴۳ انجام گرفت. اولین حاصل این ازدواج دختری به نام جرالدین (به انگلیسی: Geraldine Chaplin) بود. با اینکه اختلاف سن چارلی و اونا سی و شش سال بود اما این ازدواج پر دوام‌ترین ازدواج چارلی بود و این دو تا پایان عمر کنار یکدیگر بودند.

زندگی هنرمند بزرگ دنیای سینما، چارلی چاپلین، که بی‌اغراق از مشهورترین هنرمندان این فن است پر از درد و رنج و فقری وصف ناشدنی است. اما کم‌تر کسی می‌داند که این هنرمند بزرگ برای «چاپلین» شدن از کجا آغاز کرده‌است. خوشبختانه خود او گوشه تاریک اوایل زندگی خویش را در کتابی تحت عنوان «داستان کودکی من» برای ما روشن کرده‌ است. این کتاب مربوط به دورانی است که هنوز کسی چارلی را نمی‌شناخت و نمی‌دانست روزی بزرگ‌ترین ستاره سینما خواهد شد.

جوایز

برنده جایزه اسکار بهترین موسیقی ارجینال برای فیلم لایم لایت در سال ۱۹۷۳.

نامزد دریافت جایزه اسکار در رشته‌های بهترین فیلم، بهترین فیلم‌نامه ارجینال و بهترین بازیگر نقش اول برای فیلم دیکتاتور بزرگ در سال ۱۹۴۱.

نامزد دریافت جایزه اسکار در رشته بهترین فیلم‌نامه ارجینال برای فیلم موسیو وردو در سال ۱۹۴۸.

دریافت جایزه اسکار بهترین دستاورد هنری برای فیلم سیرک در سال ۱۹۲۹.

دریافت جایزه افتخاری یک عمر فعالیت هنری در سال ۱۹۷۲.

برنده جایزه افتخاری شیر طلایی از جشنواره ونیز در سال ۱۹۷۲.

اظهار نظر‌ها در مورد او

چاپلین از شخصیت‌های تاثیرگذار سدهٔ بیستم بود از همین رو افراد بزرگ دیگر نیز در مورد او صحبت کرده‌اند:

- مارتین سیف در کتابی تحت عنوان چاپلین: یک زندگی می‌نویسد: چاپلین فقط بزرگ نبود، او غولی بود.

- ج. ب پریستلی: چارلی فیلم‌های طنز را به نقد‌ها و طنز‌های اجتماعی تبدیل می‌کرد، بدون از دست دادن استعداد حیرت انگیزش در خنداندن ما.

- کنستانس کولیر (به انگلیسی: Constance Collier) : چاپلین انسانی رومانتیک، اندوهناک و عجیب بود، دارای ظاهری بی اطلاع از عظمتی که در درونش بود.

- لئونارد مالتین (به انگلیسی: Leonard Maltin): عده‌ای سینما را عالی ترین شکل هنر قرن بیستم به حساب می‌آورند و بسیاری چاپلین را نابغهٔ برجستهٔ سینما می‌دانند.

در حدود ۱۸۰ گونه متفاوت از نخستیان وجود دارد که بیش ترشان در مناطق گرمسیری زندگی می کنند. فراوان ترین نخستیان هوموساپینس یا جد انسان امروزی است. تمامی نخستیان، مغزهای نسبتا بزرگی دارند و چشم های شان آن ها را قادر می سازد تا فواصل را به درستی برآورد کنند. آن ها بر خلاف سایر پستانداران، به جای چنگال و سم، دارای دست و پا با سر انگشتانی حساس و نرم هستند. بزرگ ترین جانور نخستین، گوریل است. جنس نر این حیوان می تواند بیش از ۳۰۰ کیلو وزن داشته باشد. اما کوچک ترین آن ها میمون پوزه دار لمور است که جثه ای به اندازه موش و طوطی در حدود ۱۲/۵ سانتی متر دارد.

صدف ها، آب را جذب می کنند و به این ترتیب اکسیژن و غذایی را که نیاز دارند از آب می گیرند. انواع دو کفه ای ها در آب های شور و شیرین در سراسر جهان یافت می شوند. صدف های دریایی به طور معمول، زندگی در آب های سرد و خنک را ترجیح می دهند. همچنین صدف های دو کفه ای آب های شیرین در نهرها، دریاچه ها و برکه ها زندگی می کنند. تاکنون از این گونه، در حدود ۱۰۰۰ نوع شناسایی شده است. رنگ صدف ها از بیرون، آبی تیره یا قهوه ای مایل به سبز تیره هستند در حالی که از داخل، ظاهری سفید و مروارید گونه دارند. صدف های دو کفه ای اغلب خود را به اجسام سخت می چسبانند یا این که با استفاده از تارهای نازک ترشحی شبیه به ابریشم به یکدیگر اتصال پیدا می کنند و اغلب به صورت دسته جمعی و در گروه های انبوه مشاهده می شوند.

خدا می داند، ولی ...

آن روز که آخرین زنگ دنیا می خورد دیگر نه می شود تقلب کرد
و نه می شود سر شخصی را کلاه گذاشت

آن روز تازه می فهمیم دنیا با همه بزرگی اش از یک جلسه امتحان مدرسه هم کوچکتر بود!

... و آن روز تازه می فهمیم که زندگی عجب سوال سختی بود

سوالی که بیش از یکبار نمی توان به آن پاسخ داد

خدا کند آن روز که آخرین زنگ دنیا میخورد، روی تخته سیاه قیامت
اسم ما را در لیست خوب ها بنویسند

خدا کند حواسمان بوده باشد و زنگهای تفریح
آنقدر در حیاط نمانده باشیم که حیات را از یاد برده باشیم

خدا کند که دفتر زندگیمان را زیبا جلد کرده باشیم

و سعی ما بر این بوده باشد که نیکی ها و خوبی ها را در آن نقاشی کنیم

و بدانیم که دفتر دنیا چرک نویسی بیش نیست

چرا که ترسیم عشق حقیقی در دفتری دیگر است

(با تشكر از آنا کمالی)

"محمد العریفی"، عضو انجمن علمای اسلام عربستان سعودی با انتشار بیانیه‌ای ضمن اعتراف توهین خود به پیامبر اسلام (ص) بابت توهین‌های خود عذرخواهی کرد.

 

سایت خبری "الف" که با مدیریت آقای احمد توکلی نماینده مجلس فعالیت می‌کند، در اقدامی عجیب و معنادار که مشخص نیست به چه علت در آستانه برگزاری دور جدید مذاکرات ایران و گروه 1+5 صورت گرفته، دست به رپرتاژ تبلیغاتی برای سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا زده است.

به گزارش رجانیوز، این سایت با رایزنی با آلن ایر سخنگوی فارسی‌زبان وزارت امور خارجه ایالات متحده، وی را به عنوان مهمان افتخاری خود انتخاب کرده و از مخاطبانش خواسته است تا سوالات‌شان را از او بپرسند و جواب این عامل کاخ سفید را در سایت الف بخوانند!

این اقدام عجیب در حالی از سوی سایت آقای توکلی صورت گرفته که روز گذشته سردبیر این سایت، در مطلبی به انتقاد از انتشار گزارش تلویزیون فارسی BBC درباره اوضاع انقلاب بحرین در سایت‌های خبری پرداخته بود و این گزارش را که در واقع اعتراف به جنایات رژیم آل خلیفه و آل سعود در این کشور بود، دامی برای بی‌طرف و صادق نشان دادن بی‌بی‌سی نامید.

اکنون جای این سوال باقی است که چگونه است که انتشار اعتراف یک مسئول رسانه‌ای معاند با انقلاب اسلامی درباره گسترش علاقه به جمهوری اسلامی ایران در میان مردم بحرین، نشانه در دام افتادن رسانه‌ای است اما مذاکره مستقیم با یک مسئول رسمی در داخل کاخ سفید که مسئول انتشار و انتقال مواضع ضدبشری و جنایت‌کارانه آمریکا علیه ملت ایران است، یک رویکرد خبری حرفه‌ای از سوی این رسانه است؟ آن‌هم در شرایطی كه سخنگوی فارسی زبان وزارت امور خارجه امریكا تلاش زیادی برای چهره شدن در میان فارسی زبانان و جا انداختن خود دارد.

نكته قابل توجه دیگر اینكه در خبر منتشر شده در این سایت هیچ اشاره‌ای به سابقه دشمنی‌های دولت امریكا با ملت ایران و انقلاب اسلامی نشده و یك كاربر عادی با خواندن معرفی نامه كوتاهی كه از سخنگوی وزارت خارجه دولت خبیث امریكا منتشر شده، تصور می‌كند كه وی یك امریكایی متمایل به ایران و تاریخ و تمدن آن است و اكنون با حسن نیت قصد پاسخ به سؤال‌های مقدر و ابهام‌های احتمالی ایرانیان را دارد.

ممكن است طراحان این اقدام مدعی شوند كه با این ابتكار خود قصد دارند میهمان ویژه امریكایی‌شان را (كه در به‌در به‌دنبال تریبون‌های فارسی زبان است و در صفحات خود در فیس بوك، پلاس و توئیتر به آب و آتش می‌زند كه فارسی زبان‌ها از او سؤال كنند) در مقابل انبوه سؤال‌هایی قرار دهند كه او پاسخی برای آن‌ها ندارد و به این ترتیب اوج بی منطقی طرف امریكایی را نشان دهند. این در حالی است كه اساس این منطق مخدوش است، چرا كه اولاً ارتباط گیری رسانه‌ای با نماینده رسمی دولتی كه جمهوری اسلامی با آن قطع رابطه كرده و این دولت هر روز بر حجم دشمنی‌هایش علیه ملت ایران می‌افزاید، هیچ منطق و توجیه سیاسی ندارد و ثانیاً اساس پرسش و پاسخ مكتوب نمی‌تواند به نتیجه‌ای كه احتمالاً طراحان این اقدام مورد نظر دارند، منجر شود.

در عین حال، به نظر می‌رسد نهادهای مربوط نیز باید چنین مواردی را به دقت بررسی كنند كه چگونه یك سایت خبری معمولی در ایران امكان ارتباط گیری با سخنگوی رسمی وزارت خارجه امریكا را پیدا می‌كند و او را برای میهمانی در گوشه سمت چپ بالای این سایت دعوت می‌كند.

تریبون ساختن برای سخنگوی وزارت امور خارجه در شرایطی است كه دولت امریكا شدیدترین فشارها و تحریم‌های تاریخی را علیه ملت ایران در طی ماه‌های گذشته با تحریم بانك مركزی و نفت ایران اعمال كرده است.

گفتنی است آقای اكبر هاشمی رفسنجانی روز گذشته در مصاحبه‌ای كه از وی منتشر شد، از ارتباط نداشتن با امریكا به شدت انتقاد كرد.

از سوی دیگر، "تلاش برای برقراری ارتباط با امریکا" یکی از اتهام‌هایی است که همواره از سوی برخی رسانه‌های خاص مانند سایت الف به رئیس‌جمهور و دولت نسبت داده می‌شد. فارغ از صحت یا عدم صحت این مدعا و با توجه به نزدیکی دور جدید مذاکرات ایران با گروه موسوم به 1+5، آیا این مساله را نمی‌توان بازی صریح و بدون هیچ‌گونه شبهه‌ای در پازل حامیان این نظریه دانست؟ چگونه است که کوچک‌ترین اظهارنظر یکی از اعضای دولت در مورد برقراری ارتباط با امریکا با شدیدترین واکنش از سوی همین رسانه‌ها روبرو می‌شود، اما سایت الف حق دارد با یک مقام عالی‌رتبه کاخ سفید آن هم در چنین زمان حساسی، مصاحبه اختصاصی داشته باشد و رپرتاژ تبلیغاتی برود؟

بد نیست نگاهی به سناریوی احتمالی این رسانه‌ها -به طور خاص سایت خبری الف- در صورت انجام این اقدام، یعنی برگزاری برنامه مصاحبه و پرسش و پاسخ با سخنگوی رسمی وزارت امور خارجه آمریکا، از سوی یکی از رسانه‌های دولتی بیندازیم:

1- پس از انتشار این مطلب در روزنامه رسمی دولت، الف باکس ویژه‌ای در بالای سایت خود طراحی می‌کند و سخنان بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران درباره مذموم بودن رابطه با شیطان بزرگ را برای مخاطبان خود به نمایش می‌گذارد.

2- کنتور ولایت‌پذیری این سایت به نمایش گذاشته می‌شود و سخنان رهبر معظم انقلاب درباره جنایت‌کار بودن دولت آمریکا و مسئولان کاخ سفید و منع مذاكره مستقیم و دو جانبه بازنشر داده می‌شود.

3- خبرهای ویژه از برنامه دقیق و هدایت شده برای مذاکره با امریکا برخلاف آرمان‌های انقلاب اسلامی، بر روی سایت‌های خبری مختلف گمنام و متعدد منتشر می‌شود و بر اساس این اخبار ویژه، تحلیل‌های مختلفی نوشته می‌شود.

4- نسخه چاپی برخی از این تحلیل‌ها در اختیار ائمه جمعه و وعاظ قرار داده می‌شود تا در تریبون‌های رسمی و غیر رسمی سراسر کشور نسبت به خطر مذاکره با امریکا هشدار داده شود.

5- موجی از گزارش‌ها، تحلیل‌ها، مقالات، نشریات، بولتن‌ها و... منتشر می‌شوند تا با تحلیل دقیق تلاش‌ها برای برقراری رابطه با آمریکا، مانع از وقوع این مساله شوند. این مساله به نزدیکی برگزاری دور جدید مذاکرات با 1+5 هم ربط داده می‌شود.

به هر حال، چراغ سبز نشان دادن به دشمن ملت ایران خارج از چهارچوب سیاست‌های كلی نظام چه از سوی جریان نفوذی در دولت باشد و چه بانی آن، جریان‌های مدعی اصول‌گرایی باشند، خطای راهبردی و پالس غلط دادن به خارج در شرایطی است كه بیش از هر چیز كشور نیازمند انسجام و یكپارچگی است.